Η κριση διχως ονομα
«Πολήτε» γράφει ο ιδιοκτήτης στον τοίχο του σπιτιού του στην εικόνα, αποδεικνύοντας περίτρανα πως η κρίση δεν έχει μόνο οικονομική σκοπιά. Σκιαγραφώντας τον στο μυαλό μου, πέρα από τη δεινή οικονομική κατάσταση που μπορεί να βιώνει, σκέφτομαι πως είναι ένας άνθρωπος δίχως ευκαιρίες. Ένας άνθρωπος που βιώνει τις επιπτώσεις από την έλλειψη κοινωνικής συνοχής στη χώρα με αποτέλεσμα να αποσχιστεί από την εκπαίδευση. Η κατάσταση του σπιτιού του, η ανάγκη του να το πουλήσει αλλά και η λανθασμένη ορθογραφία μας δείχνουν πως πλέον κάνουμε λόγο για ένα πολυδιάστατο πρόβλημα. Ποιος να δώσει σημασία στα γράμματα όταν δεν έχει να φάει; Και επακόλουθα, όταν δεν έχεις να φας, πως να δώσεις σημασία σ’ αυτόν που απέχει από τα γράμματα;
Σε χαλεπούς καιρούς, η Ελλάδα προσπαθεί ολοένα και περισσότερο να βρει την χρυσή τομή της εξόδου από το πλέον γνωστό σε όλους μας φαινόμενο, της οικονομικής κρίσης. Ένα φαινόμενο που κατά καιρούς έλαβε πολλές διαστάσεις, βαφτίστηκε με πολλά ονόματα αλλά κανένας απ’ ότι φαίνεται δεν κατάφερε να την «αγγίξει». Η χώρα μας απαριθμεί περίπου 10 χρόνια από την έναρξη της κρίσης και εν έτη 2018 η προστασία μετατράπηκε σε βία, η αλληλεγγύη σε μίσος και η φροντίδα σε εκμετάλλευση.
Η οικονομική αιμορραγία των οικογενειών στα φροντιστήρια και τις σπουδές στο εξωτερικό, και εν γένει οι συγκριτικά υψηλές ιδιωτικές δαπάνες για εκπαίδευση (οι αποτυχόντες), η ανισότητα- κοινωνική και γεωγραφική- στις εκπαιδευτικές ευκαιρίες που εκφράζεται με την πρόωρη εγκατάλειψη του σχολείου και οι σημαντικές διαφορές ανάμεσα στα πανεπιστήμια σε ό,τι αφορά το ερευνητικό και εκπαιδευτικό έργο τους (οι «επιτυχόντες»), είναι μερικά από τα «στίγματα» που έχει αφήσει η οικονομική κρίση στον χώρο της εκπαίδευσης.[1]
Ίσως φαίνεται άτοπο να μιλά κανείς για παιδεία, αξίες και ηθική, όταν το σύνολο του λαού μας δοκιμάζεται συνεχώς σε μία κατάσταση όπου το άτομο πρωταγωνιστεί σε έναν αγώνα διαρκούς επιβίωσης, όμως αποτελούν τις μόνες επιλογές που μοιάζουν να προσφέρουν γόνιμες λύσεις. Είναι μία καλή ευκαιρία για αναστοχασμό, για να νοιαστούμε για τον συνάνθρωπό μας, να μας νοιαστεί κι αυτός. Να αναθεωρήσουμε για τις προτεραιότητές μας διαχωρίζοντας τι είναι σημαντικό αλλά και τι περιττό. Υπάρχει περιορισμός σ’ αυτό αλλά και αναζήτηση της ουσίας.
Η κρίση είναι όμως και μια ευκαιρία για αλλαγή και κάθε αλλαγή σε συσπειρώνει.[2] Σου υπενθυμίζει πόσο σημαντικό είναι το αίσθημα του να μην αισθάνεσαι μόνος. Κι αυτός ακριβώς θα πρέπει να είναι ο πρωταρχικός μας στόχος. Η έννοια της κοινωνικής συνοχής είναι αλληλένδετη με αυτές της εκπαίδευσης, της κοινωνικής προστασίας, της αλληλεγγύης αλλά και της εργασίας. Τομείς που με τη σειρά τους συμβάλλουν ενεργά στην εξασφάλιση ενός υψηλού βιοτικού επιπέδου.
Όλοι μας μπορούμε να συνεισφέρουμε σ’ αυτό, αρκεί σκεπτόμενοι όλα τα παραπάνω να καταλάβουμε τη πολυδιάστατη φύση του φαινομένου.
Μην ψάχνεις να βρεις το ουτοπικό, θα χαθείς. Ψάξε το ανθρώπινο.
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
