Το γενετησιο ενστικτο

Το γενετήσιο ένστικτο στον άνθρωπο, παρουσιάζεται ως μία ενδοσωματική παρόρμηση, στα νεανικά χρόνια αυτού, η οποία εμφανίζεται συνήθως στα 15 ή 16 έτη της ηλικίας του, ενίοτε και ενωρίτερον. Το ένστικτο αυτό, δεν είναι αμαρτωλό αυτό καθ΄εαυτό, καθόσον δίδεται από τον Θεόν εις τον άνθρωπον, όπως και στα ζώα, για ένα σκοπό. Για την τεκνοποίηση νέων ανθρώπων. Το ένστικτο αυτό έχει δύο χαρακτηριστικά γνωρίσματα. Το ένα είναι η ηδονή, η οποία χρησιμοποιείται ως μέσον, και το άλλο είναι η παιδοποιία, που είναι σκοπός της υπάρξεως αυτού του ενστίκτου. Το ένστικτο αυτό είναι αθώον, όσο ο άνθρωπος μένει ανεπηρέαστος από αυτό που δεν του δίνει ιδιαίτερη σημασία και προσοχή, περί της υπάρξεώς του. Όταν όμως ο άνθρωπος αρχίσει να απασχολείται μαζί του και γίνει λάτρης του ενστίκτου, συμπαρομαρτούντος του διαβολικού πειρασμού, τότε αρχίζει να εμφανίζεται η αμαρτία. Όταν δε ο άνθρωπος φθάσει σε σημείο να μετατρέψει το μέσον, δηλαδή την ηδονή, σε σκοπό, τότε η αμαρτία πλέον επαναλαμβανόμενη από τον άνθρωπον, γίνεται πάθος και είναι δύσκολο να ξεριζωθεί αυτό το πάθος, από τον άνθρωπον, αν δεν επέμβει η θεία χάρις. Το πάθος αυτό, ο Θεός θέλησε να το προλάβει στους πρωτόπλαστους δίδοντάς τους από τον ουρανό, δερματίνους χιτώνας. Όταν ο άνθρωπος φθάσει στο σημείο της μετατροπής της ηδονής σε αυτοσκοπό, παραβλέποντας την παιδοποιία, τότε κορένυται από το πάθος και φθάνοντας στην πλησμονή των σαρκικών ορέξεων, καταλήγει σε ανώμαλες καταστάσεις, που τα ζώα δεν τις πράττουν αυτές τις ενέργειες, λόγω ελλείψεως της λογικής σε αυτά. Στα ζώα παραδείγματος χάριν, δεν θα ιδεί κανείς να συνέρχεται αρσενικό με αρσενικό και τανάπαλιν, ενώ ο άνθρωπος το κάνει, χρησιμοποιώντας την λογικήν.

Αυτή την ακόρεστον ικανοποίησιν του γενετήσιου ενστίκτου, το ανθρώπινον γένος την επλήρωσε δύο φορές. Μία με τον κατακλυσμό του Νώε που επνίγει όλο το ανθρώπινο γένος, πλην της οικογενείας του Νώε, και μία με την καταστροφή των Γομόρων και Σοδόμων δια πυράς. Είναι βέβαια άξιον συζητήσεως το θέμα του γενετήσιου ενστίκτου, όταν τούτο πάρει διαστάσεις και καθίσταται πλέον πρόβλημα δια τον άνθρωπον. Γιατί ο σημερινός άνθρωπος ευρισκόμενος σε ένα περιβάλλον που τα πάντα τον προκαλούν περί το γενετήσιο, δεν ξέρει τι να κάνει. Όσο είναι νέος που η συναισθηματική του φόρτιση είναι μεγάλη, προσπαθεί να ξεπεράσει το πρόβλημα δια της λογικής. Ενώ είναι σχεδόν ώριμος από απόψεως συναισθηματικής, νοιώθει τον εαυτό του ότι είναι ακόμα ανώριμος από απόψεως επαγγελματικής και προσπαθεί να συμβιβάσει τις δύο προαναφερθείσες ωριμότητές του. Φυσικά όταν ο άνθρωπος ζει μακριά από χριστιανική-πνευματική ζωή, ψάχνεται και προσπαθεί, αλλά μένει στο ψάξιμο. Όταν είναι κοντά στο Θεό όλα βρίσκουν τη λύση τους. Γιατί πέραν όλων των άλλων υπάρχει και η εγκράτεια που για τους κοσμικούς είναι άγνωστη λέξη.

Ερχόμενοι στους λόγους του Αποστόλου Παύλου, ακούμε τα εξής να λέει στους Κορινθίους:

«Πάντα μοι έξεστιν, αλλ΄ού πάντα συμφέρει. πάντα μοι έξεστιν, αλλ΄ούκ εγώ εξουσιασθήσομαι υπό τινος. Τα βρώματα τη κοιλία και η κοιλία τοις βρώμασιν, ο δε Θεός και ταύτην και ταύτα καταργήσει, το δε σώμα, ού τη πορνεία, αλλά τω Κυρίω, και ο Κύριος τω σώματι, ο δε Θεός και τον Κύριον ήγειρε και ημάς εξεγερεί δια της δυνάμεως αυτού, ούκ οίδατε ότι τα σώματα υμών μέλη Χριστού εστίν ; άρας ούν τα μέλη του Χριστού, ποιήσω πόρνης μέλη; Μη γένοιτο, ή ουκ οίδατε ότι ο κολλώμενος τη πόρνη εν σώμα εστίν; έσσονται γαρ, φησίν, οι δύο εις σάρκα μίαν, ο δε κολλώμενος τω Κυρίω, εν πνεύμα έστι. Φεύγετε την πορνείαν, παν αμάρτημα, ο εάν ποιήση άνθρωπος εκτός του σώματος εστίν, ο δε πορνεύων, εις το ίδιον σώμα αμαρτάνει, ή ουκ οίδατε, ότι το σώμα υμών, ναός του εν υμίν Αγίου Πνεύματος εστίν, ού έχετε από Θεού, και ουκ εστέ εαυτών ; ηγοράσθητε γαρ τιμής, δοξάσατε δη τον Θεόν, εν τω σώματι υμών και εν τω πνεύματι υμών, άτινα έστι του Θεού».

Με τα παραπάνω που ακούσαμε διαπιστώνουμε ότι το σώμα αυτό που φοράμε, είναι ναός του Αγίου Πνεύματος, που έχουμε μέσα μας και ότι αυτό το σώμα μας, αγοράσθηκε με τιμή και δεν έχουμε δικαίωμα να το ατιμάζουμε, αλλά να το τιμούμε και να το δοξάζουμε, καθόσον ανήκει στο Θεό.

Επίσης ο Απόστολος Παύλος, λέγει προς τους συμπατριώτες του Εβραίους:
«Τίμιος ο Γάμος, εν πάσι και η κοίτη αμίνατος, πόρνους δε και μοιχούς κρινεί ο Θεός».

Εάν δε, έλθωμε στους λόγους του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, θα ακούσωμε: «Ηκούσατε ότι αιρέθη της αρχαίοις ημών, ού μοιχεύσεις, εγώ δε λέγω ημίν, ότι πας ο  βλέπων γυναίκα εις το επιθυμείσαι αυτήν, ήδη εμοίχευσεν αυτήν εν τη καρδία αυτού».

Δηλαδή επιδικάζει ο Χριστός όχι μόνον την πράξη της μοιχείας, αλλά και την συγκατάβαση του νου εις τον πειρασμόν της επιθυμίας. Και αυτό είναι το σωστό, γιατί, από τη στιγμή που ο κύριος εγκέφαλος του ανθρωπίνου όντος, δώσει την συναίνεση στην επιθυμία της αμαρτίας από τη στιγμή εκείνη αρχίζει η διενέργεια της αμαρτίας.

Ευελπιστώ, ότι με τα λίγα που προαναφέρθησαν, έγινε αντιληπτό, τι θέλει ο Θεός από εμάς, για την ύπαρξη του γενετήσιου ενστίκτου.

Γένοιτω!!!

*Ο Χρήστος Κων. Τσιαλίκης είναι Υπτγος ε.α.-Θεολόγος

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.