«“Καλα και σημερα”, ενα βιβλιο, μια πραγματικοτητα για την επιθυμια του ανθρωπου να διεκδικησει τη ζωη»

Τη Σοφία τη γνώρισα στα μαθήματα Δημιουργικής Γραφής πριν κάποια χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Είχα τη χαρά να ανήκω σε μια μαγική ομάδα όπου φανερώναμε τις συγγραφικές μας ανησυχίες, μαζί με τα εσώψυχά μας. Μοιράστηκα μαζί της κάποια ποτά, πολλές μουσικές και ανεξάντλητα γέλια. Η Σοφία, είναι ο ορισμός της μεθοδικότητας και της χαράς.
 
Επικοινώνησα μαζί της λοιπόν, έναν χρόνο πριν για να την ενημερώσω πως θα βρισκόμουν στη Θεσσαλονίκη και τη ρωτούσα αν είχε τη διάθεση να πιούμε κάνα ποτό. Η απάντησή της με σόκαρε. «Τη Δευτέρα διαγνώστηκα με καρκίνο στο στήθος, σε λίγες μέρες κάνω εγχείρηση διπλής μαστεκτομής, στείλε καρότσες αισιοδοξίες» ή κάπως έτσι. Κοίταζα το μήνυμα στο τηλέφωνο και σκεφτόμουν, κάνει πλάκα, δεν μπορεί. Μα έτσι ήταν η Σοφία που ήξερα. Κοφτός, ξεκάθαρος λόγος, το μελό που τόσο προσπάθησε να αποβάλει από πάνω μου, δεν της ταίριαζε καθόλου.
 
Απάντησα δυο βιαστικές, είμαι βέβαιη σαχλές κουβέντες, δεν ήξερα τι να πω, πώς να σταθώ, μπορούσα μόνο να ευχηθώ το καλύτερο με τη βεβαιότητα πως όλα θα πάνε καλά. Αμφιταλαντεύτηκα για το αν θα έπρεπε να ενημερώσω τους άλλους, υπέθεσα πως ναι, η Σοφία ήταν τόσο ξεκάθαρη που δεν υπήρχε λόγος να μην είμαι εγώ. Τηλεφώνησα στο Θανάση, στον Τρύφωνα, την Κατερίνα. Η παγωμάρα του πρώτου σοκ, έγινε μούδιασμα κάθε φορά που μιλούσαμε στο τηλέφωνο και ρωτούσαμε ο ένας τον άλλο αν έχουμε νέα της.
 
Φοβόμασταν, πως η αρρώστια είναι κάτι τόσο προσωπικό, κάτι ιδιαίτερο που θέλει κανείς να βιώσει μόνος ή καλύτερα με τους πολύ δικούς του ανθρώπους γι’ αυτό και κάποιοι από μας σιωπήσαμε και περιμέναμε πότε θα μάθουμε το νέο το καλό.
 
Όταν είδα πως το βιβλίο της «Καλά και σήμερα», έβγαζε στο φως το χρονικό της δικής της αρρώστιας, καμάρωσα. Η Σοφία που γνώριζα ήταν εδώ. Εκκωφαντική φασαρία με μια γενναιότητα στα όρια του θράσους, ξεγύμνωνε την προσωπική της ιστορία.
 
Δεν έτρεξα να το αγοράσω. Φοβήθηκα. Μόλις την προηγούμενη βδομάδα κύλησα ως το βιβλιοπωλείο, είχα κάτι υποθέσεις εκεί, «Βασίλη, το βιβλίο της Νικολαϊδου;». Εδώ το’ χω, είπε ο Βασίλης και το άπλωσε μπροστά μου. Α, οκ. Εντάξει. Θα’ ρθω να το πάρω αύριο, είπα. Δεν έχω μαζί μου λεφτά. Ανοησίες. Δεν μπορούσα να το αγγίξω. Φοβόμουν να ανοίξω τις σελίδες του λες και πως θα άγγιζα όλο τον προσωπικό της πόνο. Σήμερα, πέρασα ξανά την πόρτα του βιβλιοπωλείου. Ήρθα να πάρω το βιβλίο της Νικολαϊδου. Γιατί θέλεις να το διαβάσεις με ρώτησε μια κυρία εκεί. Γιατί η Σοφία ήταν δασκάλα μου. Γιατί την αγαπώ και το βιβλίο αυτό είναι αληθινό.
Έκλαιγα από τις πρώτες σελίδες. Ασταμάτητα. Η Σοφία θα θύμωνε υποθέτω μ’ αυτό. Μια ταύτιση παράξενη. Μπορεί να μην έχω νοσήσει ακόμη, μα είμαι μια γυναίκα εν δυνάμει καρκινοπαθής, γράφω αδιακόπως και αδιαλείπτως για ό,τι μου συμβαίνει και τυγχάνει να έχω ένα γιο στην ηλικία του γιου της. Όπως συμβαίνει με τα περισσότερα βιβλία που σε απορροφούν, μπήκα στο κλίμα της ιστορίας, ταυτίστηκα με την ηρωίδα.
 
Χημειοθεραπείες, το χαμένο στήθος, η προσθήκη νέας σάρκας, οι βελόνες, τα σωληνάρια, τα κρεβάτια του νοσοκομείου. Μα δεν είναι μόνη. Ο Σάκης, ο Γιάννης, ντουζίνες από φίλους δίπλα της, πέφτει και σηκώνεται, μέρα τη μέρα, λεπτό το λεπτό.
 
Το «Καλά και σήμερα» είναι ένα βιβλίο που, όπως λέει η ίδια, το έγραψε με το σώμα της. Ένα βιβλίο που σου μαθαίνει να μην αποσιωπείς τη νόσο, να μην γιγαντώνεις τον φόβο, να στέκεσαι απέναντί του σαν του λες, έλα, πέρνα από πάνω μου, είμαι εδώ. Ένα βιβλίο ωδή στην επιθυμία του ανθρώπου για ζωή.
 
Πήρα μια ανάσα και προσπάθησα να το δω αλλιώς. Αν μπορείς να δεις αλλιώς ένα βιβλίο που καίει το δέρμα σαν πυρωμένο σίδερο. Η Σοφία που γνώρισα και αγάπησα, βρίσκεται εδώ με σάρκα και οστά, νιώθεις όλο τον πόνο, όλη την απόγνωση μαζί με το χιούμορ και την ελπίδα. Ένα βιβλίο, μια πραγματικότητα για την επιθυμία του ανθρώπου να διεκδικήσει τη ζωή. Κατονομάζει τον καρκίνο. Τον δείχνει με το δάχτυλο. Του θυμώνει, τον προγκίζει, δεν τον υποτιμά μα τον παλεύει στα ίσα.
 
Σοφία, κάθε μου λέξη
και μια ευχή.
Καλά και αύριο.

Απόσπασμα από το βιβλίο

«Δεν έχει fast forward, να πατήσω το κουμπί, να τελειώνουμε;
Μυρίζω αρρωστίλα. Το δέρμα μου ιδρώνει φάρμακο.
Φοράω πιτζάμες. Εγώ ποτέ δεν φοράω πιτζάμες. Και ρόμπα.
Μες το κεφάλι μου έχω πρόκες και σφυριά. Και τσιμεντένιους τοίχους.
Χτυπάνε τα σφυριά στις πρόκες. Κι αυτές τσιρίζουν, ξύνουν το τσιμέντο.
Μες στο κεφάλι μου σπάνε πράγματα. Θέλω να τελειώσει. Πρέπει να τελειώσει.
Πόσο να αντέξει ένας άνθρωπος; Στο ντους μαζεύω τρίχες με τις χούφτες. Μου έμεινε η πρώτη χούφτα στο χέρι. Όπως στις ταινίες.
Άλλος στο ασανσέρ για τον Άδη; Μια εποχή στην κόλαση. Οκτώβριος, Νοέμβριος, Δεκέμβριος. Δύο εποχές στην κόλαση. Ιανουάριος, Φεβρουάριος, Μάρτιος.
Μετά θα είμαι καινούρια. Λένε. Δεν θα θυμάμαι. Δεν θα ανακαλώ. Μπορεί.
Αυτή τη στιγμή πονάνε τα μαλλιά μου. Εκεί, στη ρίζα. Πονάνε και πέφτουν. Μαδάω σαν άρρωστο ζώο. Αφήνω τρίχες παντού. Αν τα τραβήξω τώρα, μπορεί και να τελειώσω πιο γρήγορα. Κοιμάμαι αργά, ξυπνάω νωρίς.» 
 
*Η Φωτεινή Ναούμ είναι συγγραφέας. Μεταξύ άλλων έχει γράψει τα μυθιστορήματα «Το Κορίτσι με τα Κόκκινα Παπούτσια», «Αποκαΐδια και Βατόμουρο Γλυκό», «Χωρίς παρελθόν»

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.