Η Ευρωπη χωρις μακιγιαρισμα

Γιατί οι χώρες της Ευρώπης αντιμετωπίζουν διαφορετικά το πρόβλημα των προσφυγικών ροών; Διότι οι βιομηχανικές χώρες με προεξάρχουσα τη Γερμανία επιδιώκουν την αναπλήρωση του εργατοτεχνικού προσωπικού που διαρκώς απομειούται λόγω των δημογραφικού προβλήματος που αντιμετωπίζουν, οι οικονομικά αδύναμες δεν έχουν τις προϋποθέσεις να εντάξουν τους πληθυσμούς που συρρέουν μαζικά στις κοινωνίες τους και είναι αρνητικές, ενώ στις χώρες εισόδου, όπου συσσωρεύεται το σύνολο των προσφύγων, το πρόβλημα είναι τόσο ασύμμετρο με τις δυνατότητές τους ώστε είναι αδύνατο να το αντιμετωπίσουν έστω και μακροπρόθεσμα. Αποτελεί όμως υποκρισία να επικαλούνται η Γερμανία, η Γαλλία και άλλα κράτη την αλληλεγγύη μεταξύ των κρατών της Ευρώπης προκειμένου να επιμερίσουν στα κράτη της ΕΕ τις συνέπειες του προβλήματος, όταν είναι γνωστό ότι οι προσφυγικές ροές ανέκυψαν εξ αιτίας των πολέμων στη Βόρεια Αφρική και στην Ασία στους οποίους συμμετείχαν ή υπέθαλψαν συγκεκριμένες ευρωπαϊκές δυνάμεις για την προώθηση των συμφερόντων τους και όχι το σύνολο των κρατών μελών της Ε.Ε.. Εκείνο όμως που κυριολεκτικά καθηλώνει είναι η αναλγησία και η απανθρωπιά που αναδεικνύονται με τις εκατόμβες των πνιγμένων σε Αιγαίο και Μεσόγειο και με τις απάνθρωπες συνθήκες της πορείας των προσφύγων προς την Ευρώπη. Όλα αυτά εντυπωσιάζουν τους ευρωπαϊκούς λαούς διότι για πρώτη φορά εξελίσσονται στο έδαφος τους τέτοιες καταστάσεις, για πρώτη φορά οι ευρωπαϊκοί λαοί γίνονται αυτόπτες μάρτυρες ενός προσφυγικού ολοκαυτώματος.
 
Όμως, ας μη γελιόμαστε. Η Ευρώπη ήταν πάντα η ίδια, με τη διαφορά ότι αυτή η απάνθρωπη συμπεριφορά προς τους πρόσφυγες του Τρίτου Κόσμου που σήμερα αναζητούν καταφύγιο στο έδαφός της, η ίδια και πολύ πιο βάρβαρη εκδηλώθηκε στα εδάφη των λαών αυτών, πολύ μακριά από τη Γηραιά Ήπειρο ώστε να ευαισθητοποιηθούν οι λαοί της, οι οποίοι απολάμβαναν μόνον τα οφέλη της ιμπεριαλιστικής πολιτικής των ηγετών τους. Πώς; Με την αποικιοκρατία από τον 15ο αιώνα και μετέπειτα που χρησιμοποίησε κάθε βάρβαρο μέσο για την καταλήστευση των λαών της περιφέρειας μέχρι και την εξόντωση των ιθαγενών πληθυσμών μετά την ανακάλυψη των νέων ηπείρων αλλά και με το δουλεμπόριο που αφάνισε την Αφρική, η οποία ποτέ δεν συνήλθε έκτοτε, χωρίς το οποίο δεν θα μπορούσε να αξιοποιηθεί η Αμερική και να πλουτίσει σε αυτό το βαθμό η Ευρώπη. Διότι, στον πρώτο διεθνή αποικιοκρατικό καταμερισμό της εργασίας, στον οποίο έπαιρναν μέρος τρεις ήπειροι, η Ευρώπη, η Αφρική και η Αμερική, η Αφρική έδινε τη φτηνή εργατική δύναμη, τους δούλους, η Αμερική –χάρη στη δουλειά των δούλων-τις φτηνές πρώτες ύλες και τα φτηνά αγροτικά προϊόντα, και η Ευρώπη τα προϊόντα της μεταποίησης. Χρειάστηκε δηλαδή να ξεκληριστεί η Αφρική και να υπομείνει ο υπόλοιπος κόσμος τον αποικιοκρατικό ζυγό για να ευημερήσει η Ευρώπη.
 
Πώς όμως συμβιβάζεται το ιστορικό παρελθόν της Ευρώπης και όσα παρακολουθούμε καθημερινά με τον ευρωπαϊκό πολιτισμό; Γιατί δεν κατόρθωσε ο ευρωπαϊκός πολιτισμός να αποτρέψει τους λαούς της από την αποικιοκρατική πολιτική και τα παγκόσμια εγκλήματα; Μα ο ευρωπαϊκός πολιτισμός, τα μνημεία του που θαυμάζουμε, υπήρξε το αποτέλεσμα αυτής της βίαιης υφαρπαγής. Πώς θα τους απέτρεπε λοιπόν; Γράφει ο Terry Eagleton: «Για τον Μαρξ ο πολιτισμός έχει έναν μόνο γονέα και αυτός είναι η εργασία – που γι’ αυτόν είναι ισοδύναμη με την εκμετάλλευση. Ο πολιτισμός της ταξικής κοινωνίας έχει την τάση να υπονομεύει και να αποκρύπτει αυτή την ανεπιθύμητη αλήθεια. Προτιμάει να φαντάζεται έναν πιο ευγενικό γεννήτορα, αρνούμενος έτσι την ταπεινή καταγωγή του και φαντάζεται ότι κατάγεται από έναν προηγούμενο πολιτισμό ή από την αχαλίνωτη φαντασία του ανθρώπου». Διότι ο πολιτισμός, ιστορικά, άρχισε να δημιουργείται από τη στιγμή που η αύξηση της παραγωγής εξασφάλιζε την επιβίωση των κοινωνιών και η δημιουργία πλεονάσματος επέτρεπε την ενασχόληση μέρους της κοινωνίας με μη παραγωγικές δραστηριότητες. Γι’ αυτό, για να αντιληφθεί κανείς ποια είναι η Ευρώπη δεν αρκεί να επισκεφθεί το Παρίσι, το Λονδίνο και το Βερολίνο. Πρέπει να μεταβεί και στην Ινδία, στο Πακιστάν, το Μπαγκλαντές, την Ινδοκίνα και την Αφρική, τα θύματα της αποικιοκρατικής πολιτικής των Ευρωπαίων. Διότι τα δείγματα του πολιτισμού που κοσμούν ολόκληρη της Ευρώπη είναι τόσα πολλά που υπερβαίνουν σε πλούτο κατά πολύ το μόχθο της εργασίας των ευρωπαίων εργαζόμενων διαχρονικά. Είναι το πλεόνασμα που δημιούργησε η συστηματική κλοπή και εκμετάλλευση σε παγκόσμια κλίμακα με τις άνισες ανταλλαγές. Μάλιστα ο πνευματικός κόσμος της Ευρώπης, όπως π.χ. ο Κίπλινγκ, για να εξωραΐσει το έγκλημα το ονομάτισε εκπολιτιστικό έργο ενώ σε αυτό πρωτοστάτησε και η Εκκλησία, η οποία στα λιμάνια της Δυτικής Αφρικής βάφτιζε τους δούλους πριν επιβιβαστούν στα καράβια για την Αμερική, παίρνοντας το μερτικό της από τους δουλεμπόρους που εξαγόραζαν έτσι τη συναίνεσή της. Γι’ αυτό ο ευρωπαϊκός πολιτισμός, ως προϊόν της κλοπής και της βίας, δεν κατόρθωσε να αποτρέψει τους ευρωπαϊκούς λαούς ούτε από την αλληλοσφαγή τους χάριν της αναδιανομής του παγκόσμιου αποικιακού πλούτου στους δύο παγκοσμίους πολέμους. Αντίθετα μάλιστα, ο πλούτος του, ίσως να αποτέλεσε το κίνητρο για περισσότερη βία.
 
Αλεξανδρούπολη, 26-9-2015

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.