Φερτε πισω τις Κυριακες μας

Σκέφτομαι πολλές φορές πως ευτυχώς πρόλαβα να ζήσω, έστω και λίγο, μια εποχή που εγώ, ο πατέρας μου, οι φίλοι μου, από τη Δευτέρα, κιόλας, δε βλέπαμε την ώρα να έρθει ξανά το Σάββατο ή η Κυριακή. Να κάτσουμε μπροστά από την τηλεόραση ή να πάμε στο γήπεδο, να φορέσουμε το κασκόλ της αγαπημένης μας ομάδας και να τη δούμε να αγωνίζεται. Κι από την ημέρα που έπαιζε η ομάδα μας, είτε έχανε είτε κέρδιζε, εγώ δεν έβλεπα την ώρα να ξυπνήσω τη Δευτέρα το πρωί, να ντυθώ να πάω στο σχολείο, για την καζούρα, όποια κατεύθυνση κι αν είχε, πριν και στη διάρκεια της προσευχής…
 
Το ποδόσφαιρο είναι μια κοινωνική εκδήλωση. Κι όλα τα παραπάνω είναι στοιχεία που το αναγάγουν σε κάτι τέτοιο, αλλά και σε κάτι που έδινε πάντοτε, σε όσους το αγαπούσαν, τουλάχιστον 90 ξέγνοιαστα λεπτά, έτσι ώστε να ξεφύγουν από τη ρουτίνα της καθημερινότητας. Δεν είναι μικρό πράγμα αυτό. Δεν είναι λίγο που χάρη στο ποδόσφαιρο άνθρωποι 40 ή 50 ετών ή ακόμη και παππούδες, στα πλαίσια αυτής της καζούρας που λέγαμε από πάνω, μεταμορφώνονται σε μικρά παιδιά! Δεν είναι λίγο που σε μια κερκίδα, σε ένα γήπεδο, μπορούν για ένα δίωρο να μαζευτούν χιλιάδες άνθρωποι και να γίνουν «ένα». Άνθρωποι κάθε ηλικιών, ανεξαρτήτως φύλου, άσχετα με τις πεποιθήσεις που έχει καθείς εξ αυτών.
 
Μα, θα μου πεις, όλα αυτά τούτη τη στιγμή που μιλάμε μοιάζουν τόσο μακρινά, σχεδόν ουτοπικά. Και τη διάθεση για καζούρα έχουμε χάσει, και τη διάθεση για την ομάδα και την ανυπομονησία να έρθει η Κυριακή. Άσε που τα γήπεδα σχεδόν έχουν αδειάσει από κόσμο, τόσο στην πρωτεύουσα όσο και στην επαρχία. Και καλύτερα ας μη μιλήσουμε για το πότε είδαν μαζί έναν αγώνα οπαδοί αντίπαλων -μεγάλων- ομάδων…
 
Δεδομένα, λοιπόν, το ποδόσφαιρο σε αυτήν εδώ τη χώρα, σε πολύ μεγάλο βαθμό έχει χάσει τα στοιχεία εκείνα που του δίνουν το χαρακτήρα μιας κοινωνικής εκδήλωσης. Δεδομένα, έχει πάψει να έχει ουσιαστικό ενδιαφέρον. Δεδομένα, παρακολουθούμε ένα πρωτάθλημα που, πέρα από το παιχνίδι εντυπώσεων στο οποίο τόσο συχνά επιδίδονται οι ομάδες κι οι παράγοντές τους, πραγματικά δεν είναι «καθαρό», δεν είναι αξιόπιστο, δεν είναι ελκυστικό σαν προϊόν. Πώς μπορείς να ζητήσεις από κάποιον να μην αντιμετωπίζει με καχυποψία ένα πρωτάθλημα που σε τέσσερα χρόνια έχει ταρακουνηθεί δύο φορές με υποθέσεις στημένων και που το δικαστικό ρεπορτάζ έχει πάρει τη θέση του ποδοσφαιρικού και που οι νομικές γνώσεις είναι πιο χρήσιμες σε σχέση με τις ποδοσφαιρικές, για όποιον θέλει να ασχοληθεί επαγγελματικά με αυτό;
Ωραία, συμφωνούμε, έτσι, πως κάτι δεν πάει καθόλου καλά, ότι χρειάζεται μια μεγάλη αλλαγή. Συμφωνούμε πως θέλουμε να βγούμε έξω στους δρόμους όλοι εμείς, που το ποδόσφαιρο είναι το σημαντικότερο δευτερεύον πράγμα στη ζωή μας και να διαδηλώσουμε, φωνάζοντας «Φέρτε πίσω τις Κυριακές μας». Το θέμα είναι πώς μπορεί να συμβεί αυτό. Με τρόπο που μπορεί να φέρει, ακόμη κι αν αυτό δε γίνει άμεσα, αποτελέσματα και που δε θα του βάλει «ταφόπλακα».
Κι όμως το δεύτερο φαντάζει πιο πιθανό, με δεδομένα τα όσα εξελίσσονται τελευταία, την επιμονή του Σταύρου Κοντονή να οδηγηθεί στην κατάργηση του αυτοδιοίκητου, να κοντραριστεί στα ίσια με τους «θεσμούς» του ποδοσφαίρου, να φτάσει στα άκρα, αδιαφορώντας για τις συνέπειες, γιατί έτσι πιστεύει ότι μπορεί να δοθεί η λύση στο πρόβλημα. Γιατί έτσι θα σταματήσουν τα επεισόδια, νομίζει. Γιατί έτσι, μάλλον, θα γίνει… Θάτσερ της Ελλάδας!
Αλήθεια, ποιος από εσάς δεν έχει προτείνει σε συζητήσεις και σε παρέες με φίλους, όταν η κουβέντα φτάνει στο επίμαχο θέμα της βίας να συμβεί και στην Ελλάδα ό,τι έκανε η Θάτσερ κάποτε στην Αγγλία. Να αποκλειστούν οι ομάδες από την Ευρώπη με απόφαση της πολιτείας, να φτάσει το ποδόσφαιρό μας στο σημείο μηδέν, για να γίνει ένα νέο ξεκίνημα. Η συζήτηση αυτή μου θυμίζει την κουβέντα που πολλές φορές κάνουμε για το αν είναι καλό ή όχι να γυρίσουμε στη δραχμή. Εξάλλου, κάθε δραστική λύση μπορεί να έχει τα καλά της και τα -πολύ- κακά της. Κι επειδή οικονομολόγος δεν είμαι για να δώσω σωστή απάντηση στο ερώτημα «ευρώ ή δραχμή;», να σας πω τις συνέπειες του ποδοσφαιρικού… grexit;
 
1. Καμία Εθνική ομάδα, κάθε ηλικίας και φύλου, δε θα λαμβάνει μέρος στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. 2. Κανένας ελληνικός σύλλογος δε θα έχει δικαίωμα συμμετοχής στο Τσάμπιονς Λιγκ και στο Γιουρόπα Λιγκ. 3. Διεθνή φιλικά εντός/εκτός συνόρων δε θα επιτρέπονται. 4. Δε θα είναι επιτρεπτές οι μεταγραφές ξένων στα πρωταθλήματά μας ή Ελλήνων στο εξωτερικό, αφού η ΕΠΟ δε θα αναγνωρίζεται διεθνώς ως ομοσπονδία ισότιμη με τις υπόλοιπες. 5. Οποιοσδήποτε αλλοδαπός παίκτης αγωνίζεται ήδη με συμβόλαιο σε ελληνικό σύλλογο, θα έχει το δικαίωμα να καταθέσει προσφυγή, ενώπιον της παγκόσμιας ποδοσφαιρική ομοσπονδία, προκειμένου να διεκδικήσει τη λύση του συμβολαίου του.
 
Ουσιαστικά εκεί που οδηγεί τα πράγματα ο κύριος Κοντονής είναι η απομόνωση του ελληνικού ποδοσφαίρου. Και πάλι δεν μπορώ να πω αν αυτό είναι κακό. Μπορεί να είναι όσο καλό θα είναι να γυρίσουμε στη δραχμή και να έχουμε ένα νόμισμα που η ισοτιμία του με άλλα θα είναι 1 προς 100. Ακόμη κι έτσι, βέβαια, ποιος εγγυάται ότι δια μαγείας, μόνο και μόνο επειδή στα μέρη μας δε θα γίνονται αγώνες Τσάμπιονς Λιγκ κι επειδή η Εθνική, ναι αυτή η Εθνική η οποία το 2004 ήταν πρωταθλήτρια Ευρώπης και που μέχρι πρότινος ήταν μεταξύ των κορυφαίων στο πλανήτη, θα σταματήσουν τα επεισόδια στα γήπεδα; Ποιος μας εγγυάται, άραγε, ότι θα σταματήσουμε να ασχολούμαστε με το… δικαστικό ρεπορτάζ αντί για το ποδοσφαιρικό. Ποιος μας εγγυάται ότι δε θα έχουμε πλέον κακές διαιτησίες, κακές αποφάσεις από τους αθλητικούς δικαστές, παράνομο στοιχηματισμό, στημένα παιχνίδια και κατηγορίες για σύσταση εγκληματικών οργανώσεων;
 
Είμαι της άποψης ότι με τη λογική του «πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι», δε γίνεται τίποτε. Ούτε με κινήσεις εντυπωσιασμού, που πάσχουν από έλλειψη ουσίας γίνεται τίποτε. Θυμίζει κάπως ο κύριος Κοντονής τον Βαρουφάκη. Σα να θέλει να κλέψει λίγη από τη λάμψη του, τη δόξα που απολαμβάνει. Δείχνει να θέλει να τραβήξει την κατάσταση ως τα άκρα, αλλά δε μας λέει ποια θα είναι η επόμενη ημέρα του πιθανού ποδοσφαιρικού grexit ή πως θα λυθούν τα προβλήματα υπάρχουν; Γιατί το νομοσχέδιο που έχει δημοσιευθεί, κάτι το καινούριο, ως λύση, δηλαδή, θαρρώ ότι δεν έχει να προτεινει. Πόσες φορές, άλλωστε, έχουμε ακούσει κατά το παρελθόν για το ηλεκτρονικό εισιτήριο ή για τις κάμερες στα γήπεδα. Υπάρχουν αυτά και στο νόμο Ορφανού. Γιατί δεν εφαρμόστηκαν; Γιατί δε χρησιμοποιήθηκαν οι κάμερες, στα γήπεδα που υπάρχουν;
 
Με μονομερείς ενέργειες, λοιπόν, ενός Υπουργού δε νομίζω ότι μπορούμε να βρούμε τη λύση για ένα καλύτερο ποδόσφαιρο. Γιατί κι η Θάτσερ ακόμη δεν ξέρω αν θα έκανε στην Ελλάδα, τώρα, αυτό που έκανε τότε στην Αγγλία. Σκεφτείτε, εξάλλου, πόσο διαφορετικά ήταν τα δεδομένα πριν περίπου τρεις δεκαετίες. Πόσο διαφορετικά, καλώς η κακώς δεν έχει σημασία, ήταν και τα συμφέροντα, οι εμπορικοί σκοποί που υπήρχαν γύρω από το ποδόσφαιρο.
 
Το ζητούμενο είναι να κάτσουν όλοι όσοι έχουν θεσμικούς ρόλους στο ποδόσφαιρο και να αποφασίσουν πρώτα απ” όλα ότι θέλουν να το αλλάξουν. Ότι θέλουν να αναβαθμίσουν το «προϊόν». Γιατί, πάλι καλώς ή κακώς, για «προϊόν» μιλάμε. Αν δε μας αρέσει, τότε ας γυρίσουμε καμιά τριανταριά και βάλε χρόνια πίσω. Αρκεί να αποδεχθούμε ότι εντός των τειχών θα βλέπουμε ποδόσφαιρο που θα μοιάζει με το τοπικό που έχουμε τώρα κι από την τηλεόραση θα βλέπουμε κανονικό ποδόσφαιρο, σε άλλες χώρες, στα πρωταθλήματά τους, στο Τσάμπιονς Λιγκ, στις διοργανώσεις της ΟΥΕΦΑ και της ΦΙΦΑ.
 
Αλλά επειδή κανείς δε θέλει κάτι τέτοιο, λύσεις υπάρχουν χωρίς να φτάσουμε στα άκρα. Και τα φαινόμενα της βίας, που ούτως ή άλλως δεν ήταν τόσα πολλά τα τελευταία χρόνια, μπορούν να σταματήσουν, αρκεί να το θελήσει πραγματικά η πολιτεία και, φυσικά, οι ίδιες οι ομάδες και το πρωτάθλημα μπορεί να γίνει πιο αξιόπιστο. Και στην περίπτωση του ποδοσφαίρου, άλλωστε, ούτε οι κακοί δανειστές κι η κακιά Μέρκελ υπάρχουν, ούτε το ΔΝΤ, ούτε οι «θεσμοί». Η μπάλα είναι στο γήπεδό μας, στα δικά μας πόδια. Εμείς θα αποφασίσουμε αν θα σκοράρουμε ή αν θα βάλουμε αυτογκόλ…

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.