Βαγγελης Θεοδωροπουλος: «Δεν μπορω να διανοηθω τι ειναι το θεατρο, αμα δεν “μιλαει” για αυτα που μας απασχολουν»

Ο σκηνοθέτης της παράστασης και ιδρυτής του θεάτρου του Νέου Κόσμου μιλά για τα μηνύματα του έργου, την ανθρωποκεντρική του προσέγγιση στο θέατρο, την τραγωδία των Τεμπών, τις κινητοποιήσεις των καλλιτεχνών

Η εξαιρετική παράσταση «Μια άλλη Θήβα» του Γαλλο-ουρουγουανού συγγραφέα Σέρχιο Μπλάνκο, σε σκηνοθεσία του ιδρυτή του θεάτρου του Νέου Κόσμου Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου «ανεβαίνει» από σήμερα έως και την προσεχή Κυριακή, 19 Μαρτίου στη σκηνή του ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής.

Μία παράσταση που κέρδισε το ενδιαφέρον του θεατρόφιλου κοινού της πρωτεύουσας την προηγούμενη σεζόν αλλά και διθυραμβικές κριτικές,  που φανερά πραγματεύεται την πατροκτονία, ενδόμυχα ωστόσο επιδιώκει να θέσει στον θεατή μια σειρά προβληματισμών και ερωτημάτων, σε ζητήματα όπως οι σχέσεις μεταξύ των παιδιών και του πατέρα, την ενδοοικογενειακή κακοποίηση, τη δικαιοσύνη και την τιμωρία, αλλά και την «φυλακή» που ο κάθε ένας εξ ημών ενδεχομένως στην καθημερινότητά του βιώνει.

Οι πρωταγωνιστές της παράστασης Θάνος Λέκκας και Δημήτρης Καπουράνης, συστήνουν στο ελληνικό κοινό το έργο του Σέρχιο Μπλάνκο, σε ένα σκηνικό – σύμβολο όπως έχει χαρακτηριστεί του τόπου συνάντησης των πατεράδων με τους γιούς τους, σε μια παράσταση καθαρά ανθρωποκεντρική σε συνέχεια αντίστοιχων παραστάσεων που «υπογράφει» ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος.

Ο σκηνοθέτης και ιδρυτής του θεάτρου του Νέου Κόσμου, με την αφορμή της παράστασης μίλησε στο «Ράδιο Παρατηρητής 94fm» για το περιεχόμενο αλλά και τα μηνύματα του έργου, καθώς και τον επίκαιρο χαρακτήρα του σε σχέση με τις διεκδικήσεις των πολιτών που λαμβάνουν χώρα καθημερινά.

Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος όμως…

ΠτΘ: Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα», έχει κερδίσει διθυραμβικές κριτικές, παρά την «δύσκολη» για κάποιους θεματική της. Τι ακριβώς πραγματεύεται;

Β.Θ.: Δεν είναι καθόλου δύσκολη η θεματική. Ο συγγραφέας Σέρτζιο Μπλάνκο, έχει γεννηθεί στην Ουρουγουάη,  ενώ από τα 20 του και μετά βρίσκεται στη Γαλλία και κάνει πολύ μεγάλη καριέρα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Το έργο του αυτό, το «Μια άλλη Θήβα» έχει να κάνει με ένα σκηνοθέτη, ηθοποιό και συγγραφέα, που θέλει να γράψει ένα έργο με θέμα την πατροκτονία. Ίσως ακούγοντας την λέξη πατροκτονία να θεωρείται ότι μπορεί να είναι ζόρικο, αλλά δεν είναι έτσι η πραγματικότητα του έργου και της παράστασης. Μαθαίνει προφανώς ότι υπάρχει κάποιος νεαρός ισοβίτης στην φυλακή, που πριν από κάποια χρόνια είχε σκοτώσει τον πατέρα του. Η μητέρα του συγγραφέα ήταν αρχαιολάτρης και καθηγήτρια αρχαίων ελληνικών –στη Λατινική Αμερική υπάρχει μεγάλος θαυμασμός για την Ελλάδα και για το αρχαίο παρελθόν της – και έτσι από μικρός, ακόμα και όταν κάνανε πρωινό, η μαμά του, άκουγε κάθε μέρα αρχαίες ελληνικές φράσεις και λέξεις. Οπότε ο συγγραφέας αυτός «πιάνει» το θέμα της πατροκτονίας του ισοβίτη από την πλευρά του Οιδίποδα και τα γνωστά και στην εποχή μας, οιδιπόδεια προβλήματα. Συναντάει λοιπόν τον νεαρό με την άδεια του ανάλογου υπουργείου Δικαιοσύνης, το οποίο του δίνει άδεια να συνομιλήσει μαζί του. Τον συγγραφέα στην παράσταση παίζει ο Θάνος Λέκκας και τον ισοβίτη ο Δημήτρης Καπουράνης. Ένα πολύ νέο παιδί, αλλά και πάρα πολύ ταλαντούχο. Δύο ηθοποιοί με εξαιρετική μεταξύ τους χημεία, από τις εξαιρετικές εκείνες περιπτώσεις  ηθοποιών που φροντίζουν ο ένας τον άλλον.

Στόχος και των δύο είναι ο ισοβίτης να παίξει σε θεατρική παράσταση, για την οποία του δίνουν ειδική άδεια, συνοδεία φυσικά, να παίξει. Έτσι αναγκάζεται να κάνει οντισιόν και να βρει έναν άλλον αντίστοιχης ηλικίας νεαρό, 21 ετών, έναν ηθοποιό που να παίξει αυτόν τον ρόλο. Στο σημείο αυτό τα πράγματα γίνονται πολύ έξυπνα συγγραφικά και για την σκηνοθεσία, καθώς τον νεαρό ηθοποιό και τον ισοβίτη τον παίζει ο ίδιος ο ηθοποιός με έναν πολύ απλό τρόπο, αλλάζοντας επί σκηνής. Το σκηνικό είναι ένα μικρό υπαίθριο γήπεδο μπάσκετ, όπου ο ισοβίτης ως πολύ μοναχικός άνθρωπος παίζει όλη μέρα. Μέσα από αυτή την ιστορία δημιουργούνται δυο σχέσεις. Η μια είναι με τον νεαρό ισοβίτη, και η άλλη με τον νεαρό ηθοποιό. Συζητάνε για το έργο, τη ζωή τους, συζητάνε και κάποιες σκηνές ώστε να μπούμε μέσα στον μύθο. Πρόκειται για μια παράσταση βασισμένη σε δύο ηθοποιός και είμαι πραγματικά πολύ χαρούμενος που την έχω κάνει και που αγγίζει αυτήν την θεματική.

«Μέσα από το θέατρο αφουγκράζομαι το τι συμβαίνει σήμερα στην κοινωνία»

ΠτΘ: Έχετε κάνει παραστάσεις με αντίστοιχη θεματική, ως προς το ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα τους, και τις σχέσεις των ανθρώπων και στο παρελθόν. Γιατί επιμένετε; Είναι δική σας εσωτερική ανάγκη, είναι κάτι το οποίο μοιραία προκύπτει ή το επιλέγετε;

Β.Θ.: Και τα δύο μαζί. Το τι θέατρο θέλει να κάνει ο καθένας είναι πολύ συνειδητό. Με ενδιαφέρει ένα θέατρο ανθρωποκεντρικό. Ανάμεσα σε ανθρώπους ζούμε, επομένως πότε δεν θα μπορούσε να μην είναι αυτό το κέντρο μου. Ταυτόχρονα με ενδιαφέρει πώς, μέσα από το θέατρο, αφουγκράζομαι το τι συμβαίνει στην κοινωνία σήμερα. Νομίζω με χαρακτηρίζει αυτό. Με ενδιαφέρουν λοιπόν αυτού του είδους οι θεματικές. Άλλωστε σε κάποια φάση στη ζωή μου, εκτός από το θέατρο του Νέου Κόσμου, έχω δουλέψει και σε φυλακή, οπότε είναι ένας χώρος που τον ξέρω και τους ανθρώπους, όπως έχω δουλέψει και με το ΚΕΘΕΑ, με ανθρώπους δηλαδή που είναι μέσα στα ναρκωτικά. Με ενδιαφέρουν τα έργα με κοινωνικό πρόσημο.

ΠτΘ: Διαβάζοντας για την παράσταση, μας έδωσε την εντύπωση ότι είναι ένα άκρως πολιτικό έργο, που «ακουμπά» σε διάφορες πτυχές της επικαιρότητας. Όπως η «μάχη» όλων ημών, σήμερα για το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη, τους πλειστηριασμούς, τον αγώνα των καλλιτεχνών, ο καθένας για την «φυλακή» που αποτελεί η καθημερινότητά μας. Είναι αυτή και μια δική σας «ανάγνωση» της παράστασης;

Β.Θ.:  Κάθε ευαίσθητος άνθρωπος έχει κάνει τέτοιου είδους σκέψεις, και αναγωγές και εγώ θέλω να ανήκω σε αυτή την κατηγορία των ανθρώπων. Δεν μπορώ να διανοηθώ τι είναι το θέατρο, άμα δεν «μιλάει» για αυτά που μας απασχολούν και αν εμείς οι ίδιοι οι καλλιτέχνες δεν είμαστε μέσα στην κοινωνία, δεν τροφοδοτούμαστε από κει για το μυαλό μας και για την τέχνη μας. Αυτό που συνέβη τα Τέμπη, επειδή είμαι και πατέρας και έχω και δυο μικρά εγγόνια, δεν θα μπορούσε να μην με είχε ταράξει τόσο. Από το πώς μπορεί 57 νέοι κυρίως άνθρωποι να «φύγουν» έως το πόσο διαλυμένα είναι τα πράγματα και μέσα σε αυτά και τα ΜΜΕ. Το βρίσκω άγριο. Άλλαξε η ζωή μας, άλλαξε το μυαλό μας, από όλα όσα γίνονται το τελευταίο διάστημα.

Έχω υπάρχει κάποιες φορές και δάσκαλος υποκριτικής στο Εθνικό Θέατρο και επομένως ήμουν και είμαι πολύ μέσα στο να μπορώ να είμαι ακροατής και όχι να θέλω να μιλάω. Στις καταλήψεις και των δυο χώρων, στο Εθνικό Θέατρο και στο Θέατρο ΡΕΞ μου έχει κάνει τρομακτική εντύπωση το διαφορετικό ήθος και η ματιά των νέων. Έξω από παρατάξεις, η λογική, η ηθική και αλληλεγγύη που έχουν ο ένας στον άλλον. Ήταν για μένα συγκλονιστικό στις δύο μεγάλες πορείες που έγιναν ξεκινώντας από το Σύνταγμα, το γεγονός ότι κάποια στιγμή όταν περάσαμε την Ομόνοια ξαφνικά έγινε μια απόλυτη σιωπή και όλοι, ένας ένας σήκωναν το χέρι τους ψηλά και προχώρησαν τα επόμενα 500 μέτρα μέσα στη σιωπή. Η σιωπή αυτή ήταν ο πιο φοβερός ήχος. Σε έπιανε απίστευτα στην ψυχή και στην καρδιά σου. 2-3 μέρες μετά ήμουν σε συνέλευση που ήταν ανοιχτή και όταν ξαφνικά ανέβηκαν ελάχιστα οι τόνοι, ξανά σηκώθηκαν ένα ένα τα χέρια που σημαίνει «τώρα κάνουμε ησυχία για να ηρεμήσουμε». Τρεις ημέρες μετά, διοργανώνεται μια συζήτηση στο θέατρο Βεάκη από το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών του οποίου είμαι μέλος και εκεί είδες μια κακή πλευρά που έχουμε μέσα στον συνδικαλισμό, πέραν των θετικών αυτού. Ανέβηκε η ένταση και άρχισαν να φωνάζουν, να λογομαχούν κ.ο.κ. και πραγματικά σκέφτηκα «γιατί δεν παν μια βόλτα να δουν τι κάνουν οι νέοι;». Πώς συζητάνε και πώς πέφτει μια ησυχία, γιατί αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να στέκονται ο ένας δίπλα στον άλλον, να συζητάνε και να κατεβάζουν ιδέες. Σημασία έχει ότι αυτός ο κόσμος, ο καλλιτεχνικός κόσμος, και αυτό συμβαίνει για πρώτη φορά στην ιστορία, όσο εγώ ζω, να ξεκινάει από  καλλιτέχνες.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.