Το “The White Lotus” ειναι η σειρα του καλοκαιριου

Ο Mike White έχει ιστορία από υποτιμημένο διαμαντάκι είτε κινηματογραφικά όπως το “The Good Girl” με τη Jennifer Aniston τηλεοπτικά όπως το “Enlightened” με τη Laura Dern. Αυτή τη φορά ωστόσο το τηλεοπτικό διαμάντι που μας χάρισε κατάφερε να βρει την επιτυχία που του άρμοζε και να ανανεωθεί και για δεύτερη σεζόν και δεν είναι άλλο από το “The White Lotus”. Τι είναι όμως το “The White Lotus”;

Το “The White Lotus” είναι μια σατιρική δραμεντί που ακολουθεί διάφορους πλούσιους, που παραθερίζουν σε ένα εξωτικό πολυτελές ξενοδοχείο στη Χαβάη. Στην πρώτη σκηνή της πρεμιέρας όμως μάς γίνεται γνωστό πως κάτι έχει πάει στραβά. Πολύ στραβά. Αρκετά στραβά για να έχει καταλήξει κάποιος νεκρός.

Οι χαρακτήρες μας είναι στην πλειονότητά τους λευκοί, πλούσιοι, προνομιούχοι και με προβλήματα επικοινωνίας. Η Connie Britton υποδύεται μια δυναμική businesswoman που βρίσκεται σε διακοπές με τον ανασφαλή σύζυγο της, την αντιδραστική κόρη τους, την κολλητή της και τον έφηβο γιο της, μια οικογένεια αρκετά δυσλειτουργική σε μια περίοδο κρίσης. Από την άλλη έχουμε τοννιόπαντρο ζευγάρι που υποδύονται η Alexandra Daddario και ο Jake Lachey. H Daddario λάμπει ερμηνεύοντας μια νεαρή και αδημιούργητη κοπέλα που παρεμβάλλεται στην προοπτική του να γίνει η σύζυγος τρόπαιο ενός ευκατάστατοι κακομαθημένου μπέμπη και αρχίζει να έχει δεύτερες σκέψεις για τη ζωή που νόμιζε πως είχε επιλέξει. Τέλος, η Jennifer Coolidge υποδύεται μια επίσης πλούσια και προνομιούχα γυναίκα που έχει έρθει για να σκορπίσει τις στάχτες της μητέρας της στη θάλασσα. Βιώνει επίσης μια κρίση και ανατρέχει στην θεραπεύτρια του ξενοδοχείου, Belinda, μια μαύρη γυναίκα που στηρίζει στη λευκή προνομιούχα που υπηρετεί τις ελπίδες της για μια καλύτερη ζωή, μόνο για να απογοητευτεί παταγωδώς στο φινάλε.

Η σειρά ακολουθεί το μοτίβο των πλουσίων δραμάτων που θα λέγαμε πως χαρακτηρίζει την HBO, ενώ χρησιμοποιεί το μυστήριο του θανάτου – που ήταν μάλλον αχρείαστο – για να προσελκύσει το κοινό. Άλλωστε ο Mike White είναι συνηθισμένος στο να παράγει καλή δουλειά και να μην εκτιμάται, οπότε αυτή τη φορά ήξερε πώς να στήσει το παιχνίδι του. Η πλάγια σάτιρα κυριαρχεί

Η σειρά ακολουθεί το μοτίβο των πλουσίων δραμάτων που θα λέγαμε πως χαρακτηρίζει την HBO, ενώ χρησιμοποιεί το μυστήριο του θανάτου – που ήταν μάλλον αχρείαστο – για να προσελκύσει το κοινό. Άλλωστε ο Mike White είναι συνηθισμένος στο να παράγει καλή δουλειά και να μην εκτιμάται, οπότε αυτή τη φορά ήξερε πώς να στήσει το παιχνίδι του. Η πλάγια σάτιρα κυριαρχεί και η άγνοια των χαρακτήρων απέναντι στα προνόμια τους και τον κόσμο που υπάρχει πέρα από αυτά, τους κάνει απωθητικούς απέναντι στον θεατή, αλλά ταυτόχρονα τα δράματα τους, η κινησιολογία τους του επιτρέπουν να ταυτιστεί. Αν όχι με τους παραθεριστές σίγουρα με το προσωπικό που είναι αναγκασμένο να διαχειριστεί τις φωνές, τα δράματα, την αγένεια τους γιατί πολύ απλά δεν έχει άλλη επιλογή.

Η Daddario είναι μια αποκάλυψη. Σε κάθε έκφραση και κίνηση της εκφράζει την απόγνωση και την απελπισία της ηρωίδας της με τρόπο αυθεντικό και χωρίς καμία υπερβολή η υστερία που δεν θα ταίριαζε και στον χαρακτήρα. Η Rachel την οποία υποδύεται βρίσκεται παγιδευμένη σε έναν γάμο που μοιάζει περισσότερο με συμφωνία, με ένα συμβόλαιο που υπέγραψε πως θα κάνει ευτυχισμένο τον σύζυγό της με κάθε κόστος, εξαφανισμένη στη σκιά του, με τους πάντες να της υπενθυμίζουν συνεχώς πόσο τυχερή και πόσο ευλογημένη και πόσο ευγνώμων θα πρέπει να είναι, θυσιάζοντας τα όνειρα, την προσωπικότητά, τις φιλοδοξίες και πολλές φορές ακόμα και την αξιοπρέπεια της για να εκπληρώσει τον σκοπό της και να μετατραπεί σε ένα γυαλιστερό τρόπαιο στο ράφι του κακομαθημένου συζύγου της.

Η Britton στον ρόλο της επιχειρηματία που προσπαθεί να ισορροπήσει καριέρα και οικογένεια – κουβαλώντας βέβαια και τη δική της ματαιοδοξία – σπάει στην πίεση του να κρατήσει τα πάντα ενωμένα για να μη διαλυθούν και καταρρέει σε μια απολαυστική σκηνή, στην οποία φαίνεται πως η ίδια η σειρά δεν δείχνει στην ηρωίδα της την ίδια συμπόνια με αυτή της Daddario και το ίδιο κάνει και ο θεατής. Η ίδια η Connie Britton πάντως φαίνεται πως έχει συνηθίσει να παίζει ρόλους που δεν της επιτρέπουν να αναδείξει το υποκριτικό της εύρος, με εξαίρεση το αλησμόνητο “Friday Night Lights” και στο “Murder House”, την πρώτη σεζόν της ανθολογίας του “American Horror Story” στο οποίο ίσως και να έπρεπε να είχε μείνει παραπάνω αρπάζοντας την ευκαιρία να ξεφύγει μια για πάντα από το typecasting όπως έκανε παραδείγματος χάρη η Sarah Paulson, από την οποία περιμένεις πλέον να δεις τα πάντα. Είναι όμως η αλήθεια πως αυτό που κάνει καλύτερα η Britton είναι η φυσικότητα στο παίξιμό της και εξ ού και δύσκολα μπορείς να τη φανταστείς σε κάτι πιο σουρεαλιστικό ή ακραίο.

Το “The White Lotus” στο τέλος της ημέρας είναι ιστορίες ανθρώπων. Ανθρώπων που βλέπουμε καθημερινά, ανθρώπων με τεράστια ελαττώματα, τραγικά λάθη, κακές αποφάσεις άγνοια, αλλά και αληθινά προβλήματα. Ίσως να σου φανεί αρκετά δύσκολο να χαθείς μέσα στη λευκή, προνομιούχα ζωή τους, αξίζει όμως τον κόπο.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.