Το νεο μυθιστορημα της Εβριτισσας δικηγορου και συγγραφεα Ελισαβετ Παπαδοπουλου «Υψηλες για την εποχη θερμοκρασιες» παρουσιαστηκε στη Λεσχη Κομοτηναιων

Με εισηγήτριες τη Φωτεινή Ναούμ και τη Σοφία Μενεσελίδου, «αναγνώστρια» την Αρετή Ρασσά και συντονίστρια την Ελπινίκη Μπλεκάτση

Σε κλίμα ιδιαίτερα «οικογενειακό» πραγματοποιήθηκε το απόγευμα της Τρίτης, 28 Μαΐου, στον δεύτερο όροφο της Λέσχης Κομοτηναίων, η παρουσίαση του νέου μυθιστορήματος της Ελισάβετ Παπαδοπούλου με τίτλο «Υψηλές για την εποχή θερμοκρασίες» που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Καστανιώτη.

Κλίμα διόλου τυχαίο μιας και το νέο συγγραφικό δημιούργημα της Εβρίτισσας δικηγόρου και συγγραφέα Ελισάβετ Παπαδοπούλου, γράφτηκε και αφορά το σύνολο των μελών μιας οικογένειας, πρωτίστως  τους εφήβους και ακολούθως τους γονείς, προσφέροντας μια σπανίως τόσο ειλικρινή ματιά, με τρόπο μάλιστα καυστικό – αιχμηρό, στις «υψηλές θερμοκρασίες» που μπορεί, πίσω από κλειστές πόρτες και παράθυρα να αναπτύσσουν, όπως γράφει η ίδια και στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, τα προσωπικά μας οικοσυστήματα, ήτοι οι οικογένειες.

Μια εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε σε συνδιοργάνωση του Δικηγορικού Συλλόγου Ροδόπης, της Λέσχης Κομοτηναίων, των Εκδόσεων Καστανιώτη, του Δημοκρίτειου Βιβλιοχαρτοπωλείου και του Παρατηρητή της Θράκης Media Group, τον οποίο εκπροσώπησε αναλαμβάνοντας και τον συντονισμό της παρουσίασης η νομικός και συνεργάτιδά μας κ. Ελπινίκη Μπλεκάτση. Με αμφότερες άλλωστε τις ιδιότητές της καλωσόρισε πρώτα και κύρια τη συγγραφέα στην πόλη των φοιτητικών της χρόνων, αλλά, όπως υπενθύμισε, και με την ιδιότητα της προέδρου του Συλλόγου Αποφοίτων της Νομικής Σχολής ΔΠΘ «Πρωταγόρας».

Φωτεινή Ναούμ: «Η συγγραφέας, μαζί με τον ψυχισμό των ηρώων, αναπαριστά άριστα τον ψυχισμό ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας»

Η επίσης συγγραφέας Φωτεινή Ναούμ ξεκίνησε την τοποθέτησή της εκμυστηρευόμενη πως από τις πρώτες σελίδες του κάθε τόσο σταματούσε την ανάγνωση γιατί απλά ήθελε να κλάψει. Από τη συμπόνια, την τρυφερότητα, τον θαυμασμό για τον υπέροχο λόγο και τρόπο της συγγραφέως, όπως εξήγησε, «να φέρνει στην επιφάνεια τα μικρά, απειροελάχιστα κομμάτια που συνθέτουν την ψυχή ενός ανθρώπου».

Η ίδια έκανε λόγο για ένα κείμενο γεμάτο δίπολα, μια άλλη «αέναη τραμπάλα», όπως την χαρακτήρισε, ανάμεσα στην ελευθερία και τη δέσμευση, την ασχήμια και την ωραιάδα, την κακοποιητική ηθική αλλά και την καταστροφική ανηθικότητα, για να εξηγήσει πως στις σελίδες του βιβλίου ο αναγνώστης και η αναγνώστρια θα αντικρύσει κατάματα τον τρόπο που έχει κάποιος να αυτοκαταστρέφεται, να αυτοσαμποτάρεται, να χάνει τον δρόμο της ψυχής του και να «τρακάρει μετωπική» με το παρελθόν που ακούσια κουβαλά μαζί του.

«Η συγγραφέας μας παρουσιάζει ένα δεξιοτεχνικό κείμενο, πλούσιο μέσα στη λιτότητά του. Μεστό μέσα σε αυτά που δεν λέγονται αλλά υπονοούνται» πρόσθεσε, για να καταλήξει υπογραμμίζοντας επίσης πως πρόκειται για ένα άρτια δομημένο έργο, ένα βαθιά ψυχαναλυτικό κείμενο, όπου«μαζί με τον ψυχισμό των ηρώων, αναπαριστά άριστα τον ψυχισμό ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας». [Δείτε ολόκληρη την εισήγησή της εδώ].

Σοφία Μενεσελίδου: «Η συγγραφέας χωρίς ίχνος διδακτικής νουθεσίας ή αφοριστικής αφηγηματικής έπαρσης, δομεί το χάρτινο σύμπαν του βιβλίου της, μιλώντας μας για όλα τα σπουδαία των καιρών μας»

Στα εμφανή «αποτυπώματα» του τρόπου με τον οποίο διαπλέκονται οι ιστορίες των ηρώων με την ψυχαναλυτική επιστήμη αναφέρθηκε και η κ.Σοφία Μενεσελίδου, ανατρέχοντας στις σελίδες του αριστοτεχνικά διαρθρωμένου μυθιστορήματος, όπως το χαρακτήρισε, της κ.Παπαδοπούλου.

«Αν δεν ήξερα ότι η συγγραφέας μας έχει νομική επαγγελματική ιδιότητα, θα συμπέρανα αβίαστα από την αναγνωστική μου αυτή περιδιάβαση ότι είναι μια άριστη γνώστρια των θεωριών που διέπουν τη λειτουργία του ανθρώπινου ψυχισμού. Ωσάν μια εξέχουσα θεραπεύτρια, που στα χέρια της εναποτίθενται οι καθημαγμένες ζωές των πρωταγωνιστών της, ζωές, έρμαια των καιρών και των ακρωτηριασμένων αισθημάτων, μας αφηγείται τις ιστορίες της, αναλύοντας άκρως διαισθητικά κι ερμηνεύοντας με πλήρη επάρκεια τα φθονερά του κόσμου τούτου» ανέφερε μάλιστα η ίδια χαρακτηριστικά, εξηγώντας πως η ιστόρηση του βίου και των παθών καθενός εκ των ηρώων,  γίνεται «εύδρομο όχημα», «για να ανταμώσουμε και ν’ διασαφηνίσουμε ως αναγνώστες τούς αλλόκοτους ανέμους της ζωής του καθενός μας».

«Χωρίς ίχνος διδακτικής νουθεσίας ή αφοριστικής αφηγηματικής έπαρσης, δομεί το χάρτινο σύμπαν του βιβλίου της, μιλώντας μας για όλα τα σπουδαία των καιρών μας» πρόσθεσε. «Για τη φαυλότητα και τη μοχθηρία που λυσσομανά γύρω μας σ’ αυτήν την ανεπίγνωστη ηθικά εποχή που ζούμε.Για τις εξουσιαστικές σχέσεις, που κατατρέχουν και συνθλίβουν με ανοικτίρμονα τρόπο τους ανήμπορους. Για κακοποιητικούς γονείς, που στα πρόσωπα των παιδιών τους είδαν μοναχά την ευόδωση των προσωπικών τους φιλοδοξιών και την πλήρωση των δικών τους κοινωνικά αποδεκτών επιταγών. Κι αδιαφόρησαν για το έρεβος στο οποίο καταδίκασαν τα πλάσματα αυτά, που τα καίριας εκείνης σημασίας χρόνια της οικοδόμησης της προσωπικότητάς τους, έγιναν έρμαια σε γονεϊκές ψυχές, που αδυνατούσαν να βαδίσουν αντικρίζοντας το φως. Για στερεότυπα μακραίωνα, δύσμορφα κι άτεγκτα, που καταδυναστεύουν τις γυναικείες υπάρξεις και τις τοποθετούν στον αντίποδα της δημόσιας σφαίρας.Και τις εγκιβωτίζουν μέσα σε ασφυκτικά έμφυλα πλαίσια αποστέρησης της ομορφιάς και της απόλαυσης. […] Για εποχές ευμάρειας μας ιστορεί, όπου η αφθονία των υλικών αγαθών εδράζεται σε φενάκες, σε αχρειότητες και σε ακρωτηριασμένες ηθικά ιδεολογίες. […] Για γονείς, που ξέραν καλά πώς ν’ ανοίξουν ολόφωτα παράθυρα, για ν’ αντικρίζουν τα παιδιά τους την επικράτεια της αποδοχής και της αγάπης. Αλλά και για γονείς, που φόρτισαν με ενοχές αποβλητότητας κι αποστέρησαν την ψυχική επάρκεια και νηνεμία διά παντός από τα μικράκια, που τις ζωές τους διαφέντεψαν».

Για να εξηγήσει ωστόσο στη συνέχεια πως δεν πρόκειται για ένα μυθιστόρημα «καταχνιάς» αλλά για ένα μυθιστόρημα στις σελίδες του οποίου η συγγραφέας «μας ιστορεί παραμυθητικά ότι υπάρχουν πυγολαμπίδες ευτυχίας που φωτίζουν το έρεβος μ’ ευφροσύνη τρυφεράδας κι εξελίσσονται σ’ ελπιδοφόρα περάσματα». Μέσα από ανθρώπους που «τείνουν το χέρι της θετικής ενέργειας στους ματαιωμένους της κοινωνίας μας και στέκουν ακοίμητοι φρουροί της μεγαλοδωρίας και της εγκαρδίωσης», για να τονίσει πως η πεμπτουσία του μυθιστορήματος της κ.Παπαδοπούλου περιγράφεται στην φράση του Σατρ «ο παράδεισος, είναι να φροντίζουμε για τον συνάνθρωπο».

«Να το διαβάσετε, λοιπόν» κατέληξε. «Να δείτε πώς μετριέται μυθολογικά το μπόι της αναλγησίας, αλλά και της ανθρωπιάς αντάμα. Να γοητευτείτε από τις συναρπαστικά ανατρεπτικές ιστορίες των ονειροδεμένων πλασμάτων του. Να αποδράσετε από τα αριθμημένα και άνυδρα τοπία της άτεγκτης καθημερινότητας με την κινητήρια λογοτεχνική του δύναμη. Και να αναλογιστείτε με τη θυμοσοφία που το διέπει ότι χωρίς τις έμψυχες αποσκευές του ο άνθρωπος δεν μπορεί να πάει πουθενά». [Δείτε ολόκληρη την εισήγησή της εδώ].

Σίγουρα δεν μπορεί να πάει πουθενά.

Αποσπάσματα του βιβλίου διάβασε η φιλόλογος, θεατρολόγος και Υπεύθυνη Εκδηλώσεων Πολιτισμού της Λέσχης Κομοτηναίων κ. Αρετή Ρασσά.

ΥΓ.: Να αναφέρουμε ότι μεταξύ των συνομιλητών για το μυθιστόρημα, ο αντιδήμαρχος Πολιτισμού και Νέας Γενιάς κ.Γιάννης Κυριαζής, η κ. Ιωάννα Μενεσελίδου, η εικαστικός Ραλλού Σκουλούδη  και η κ. Αντζελα Δράκου της Λέσχης.

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.