Το “La Casa De Papel” εχει «χασει το μυαλο του»
Το “La Casa De Papel” έχει διαγράψει ως τώρα μία πολύ ιδιόμορφη διαδρομή. Ξεκίνησε ως μία μικρή ισπανική σειρά που δεν σημείωσε μεγάλη επιτυχία, εξελίχθηκε σε ένα underground «διαμαντάκι» του Netflix και έπειτα χτύπησε ταβάνι ως ένα παγκόσμιο φαινόμενο –με μικρή εξαίρεση την Αμερική όπου παραμένει κάπως πιο εναλλακτικό, γιατί, για κάποιον ανεξιχνίαστο λόγο, δυσκολεύονται αρκετά να παρακολουθήσουν κάτι μη αγγλόφωνο– μόνο για να πέσει από τον θρόνο του ξεχειλώνοντας τα πάντα.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Το “La Casa De Papel” που έλαβε την άστοχη/άσκοπη μετάφραση “Money Heist” και την ακόμα τραγικότερη «Η Τέλεια Ληστεία» κάποτε αφορούσε μία συμμορία ληστών που έκανε τη ληστεία του αιώνα, κρατώντας ομήρους έναν σωρό ανθρώπους στο νομισματοκοπείο της Ισπανίας με σκοπό να τυπώσει τα δικά της χρήματα, όλα ακολουθώντας πιστά –κάποιες φορές– τις οδηγίες του mastermind «Καθηγητή», ο οποίος έπαιζε το παιχνίδι του ποντικού και της γάτας με την έξυπνη και δυναμική επιθεωρήτρια μέσω διαπραγματεύσεων και όχι μόνο.
Πέρα από τη δράση όμως, αυτό που τράβηξε τόσο κόσμο σε αυτήν τη σειρά ήταν οι χαρακτήρες και το μυαλό. Ο μέσος θεατής μπορούσε να ταυτιστεί με πολλούς από τους χαρακτήρες της σειράς γιατί όλοι τους ήταν άνθρωποι της διπλανής πόρτας που με κάποιον τρόπο οδηγήθηκαν εκεί, αγανακτισμένοι, ταλαιπωρημένοι και εξαθλιωμένοι από την κυβέρνηση. Οι συγκρούσεις που προκαλούνταν μεταξύ τους ήταν διχαστικές, γινόντουσαν θέμα συζήτησης, διαφωνιών και η όποια δράση ήταν πάντα πολύ βαθύτερη ενός «μπαμ, μπουμ». Ταυτόχρονα υπήρχε και το παιχνίδι του καθηγητή και της επιθεωρήτριας. Πώς θα κατάφερνε αυτός να γλιτώσει πάλι, τι θα ανακάλυπτε εκείνη και θα του ανέτρεπε τα σχέδια, το ρομάντζο κ.ά. Η ίδια η επιθεωρήτρια, η Raquel –υποδυόμενη υπέροχα από την Itziar Ituno– ήταν ένας γυναικείος ρόλος που εδώ στην Ελλάδα δεν βλέπουμε ούτε με το κιάλι. Έξυπνη, δυναμική, θύμα κακοποίησης σε μία κοινωνία που δεν την πιστεύει και δεν τη στηρίζει, προσπαθεί να επιβιώσει σε ένα ανδροκρατούμενο επάγγελμα και να διατηρήσει την ηθική της σε έναν χώρο –αυτόν της αστυνομίας– που συχνά δεν της το επιτρέπει. Το “La Casa De Papel” είχε χαρακτήρες, είχε μυαλό, θέματα που έθιγε και ψυχή. Συχνά γινόταν μελόδραμα, πολλές φορές η απιθανότητα χτυπούσε λίγο κόκκινο, η ταυτότητα της σειράς ήταν καθαρά ισπανική και κάθε άλλο από τα αμερικανικά πρότυπα σε παρόμοια genres με τα οποία έχουμε μεγαλώσει.
Η συνεργασία με το Netflix και η «αρχή του τέλους»
Όλα αυτά εξαφανίστηκαν όταν η ομάδα του “La Casa De Papel” δέχτηκε την πρόταση του Netflix για τρίτο μέρος. Ξαφνικά οι χαρακτήρες έγιναν στρατιώτες, η Raquel έγινε απλώς η γκόμενα του καθηγητή, παρότι δήλωνε το αντίθετο, και όλα εξαϋλώθηκαν και θυσιάστηκαν στον βωμό της δράσης και του fan service. Όμως η εισαγωγή της Alicia Sierra, της απολαυστικής villain που υποδύεται η εξαιρετική Najwa Nimri, έσωσε την κατάσταση σε μεγάλο βαθμό. Ο θάνατος της Nairobi –aka η ψυχή της σειράς– χειροτέρεψε τα πράγματα. Το παιχνίδι της γάτας και του ποντικού που έπαιζαν ο καθηγητής με την αστυνομία είχε γίνει απλό κυνηγητό και το ίδιο και η ληστεία. Ολόκληρο το τέταρτο μέρος ήταν ένα κυνηγητό με έναν –και το τονίζω, έναν– από τους ομήρους, μόνο για να σκοτώσει τον χαρακτήρα που νόμιζες πως είχε σκοτωθεί ήδη στο προηγούμενο. Και εκεί που νόμιζες πως η κατάσταση θα διορθωνόταν ήρθε το πρώτο μέρος του πέμπτου: Πέντε ώρες από τον θεατή αφιερωμένες σε σκηνές δράσης που σε μεγάλο μέρος τους δεν τον αφορούν καν καθώς περιμένει καρτερικά για διάλογο και σενάριο, κάτι τέλος πάντων που να απαιτεί μυαλό. Οι περισσότερες σκηνές διαλόγου αυτού του μέρους είναι τα πλήρως αχρείαστα flashbacks του Berlin. Το μισό τέταρτο επεισόδιο είναι ένα τεράστιο flashback που σε αφήνει παντελώς αδιάφορο. Η πλοκή παρόλα αυτά προχωράει και μάλιστα πολύ πιο γρήγορα από όσο θα περίμενε κανείς μετά το προηγούμενο μέρος.
Ο Arturo –aka ο πιο αντιπαθητικός χαρακτήρας σειράς ever– επιτέλους άφησε την τελευταία του πνοή και μάλιστα από το χέρι της Monica, ακριβώς όπως του άξιζε. Αυτό βοηθάει στην εξέλιξη της Monica, ενώ η Alicia και ο καθηγητής σχηματίζουν ένα ιδιαίτερο ντουέτο στην ιδιόρρυθμη ομηρία του, που οδηγεί σε μία όχι συνηθισμένη γέννα. Τα πράγματα προχωράνε αρκετά, ορισμένοι χαρακτήρες κάνουν μερικά βήματα μπροστά, ο τρόπος όμως με τον οποίο τα τελευταία δύο μέρη είναι γραμμένα είναι χαοτικός και δεν επιτρέπει καμία ουσιαστική εξέλιξη.
Το μόνο καλό δομημένο μέρος αυτών των πέντε επεισοδίων είναι η διαδρομή της Tokyo προς τον θάνατο, ο οποίος είναι ίσως το καλύτερο πράγμα που θα μπορούσε να συμβεί για να εξιλεωθεί η τσαπατσουλιά του γραψίματος. Η ίδια η αφηγήτρια και χωρίς λόγο πρωταγωνίστρια έκανε για πρώτη φορά κάτι αληθινά γενναίο και αλτρουιστικό και θυσίασε τη ζωή της. Τώρα είναι βέβαιο πως κανείς δεν είναι ασφαλής, με μία κίνηση αλά “Game of Thrones” και μία υπόσχεση πως άλλοι χαρακτήρες, όπως η Raquel που οι σεναριογράφοι κατέστρεψαν πολύ αβίαστα, θα λάβουν το screen time που τους αξίζει. Οι πιθανότητες είναι εναντίον μας, πιθανότατα τα τελευταία πέντε επεισόδια που έγιναν διαθέσιμα στις 3 Δεκεμβρίου θα είναι και αυτά γεμάτα «μπαμ μπουμ» και λίγα δάκρυα για το φινάλε, χωρίς ουσία, αλλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
Το “La Casa De Papel” μπορεί να έχασε το μυαλό του και να αναλώθηκε στη δράση, σε μία διαδρομή γεμάτη απροσδόκητες ανηφόρες και αναπόφευκτες λακκούβες, η κατηφόρα που πήρε όμως μπορεί και να μην είναι οριστική, αφού διατηρεί τη γενναιότητά του. Αναμένουμε για τη συνέχεια.
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
