Τα μικρα ερωτικα…
Οι πρώτες ημέρες του Σεπτέμβρη μπορεί να έχουν ξεπροβάλει, και η αίσθηση του καλοκαιριού για αρκετούς να φαντάζει πλέον όνειρο, ευτυχώς όμως υπάρχουν και οι μικρές ποιητικές «ανάσες» που μας φέρνουν λίγο πιο κοντά στους έρωτες που σμιλεύονται κατά το θέρος, στους έρωτες που πονούν, στους έρωτες που ελπίζουν, στους έρωτες που «χειμωνιάζουν» και ξανανθίζουν. Και αυτές οι ποιητικές «ανάσες» έρχονται με μια αύρα νησιωτική, από το πανέμορφο νησί της Χίου συγκεκριμένα, καθώς δημιουργός τους είναι ο εκπαιδευτικός και συγγραφέας Μιχάλης Μελαχροινούδης, ο οποίος κατάγεται από την περιοχή μας, ωστόσο γεννήθηκε στη Γερμανία και σήμερα ζει και εργάζεται στο 3ο Δημοτικό Σχολείο Χίου.
Ο κ. Μελαχροινούδης είναι παντρεμένος με τη Vanda Santos, με την οποία έχουν δύο παιδιά, την Αλεξάνδρα και τον Πέτρο. Άρθρα του και λογοτεχνικά του κείμενα έχουν δημοσιευθεί σε ψηφιακά και έντυπα μέσα της Χίου και της Αθήνας, ενώ για πεζά και ποιητικά του έργα έχει λάβει ποικίλες διακρίσεις. Επίσης, αποτελεί ιδρυτικό μέλος της Ομάδας Φίλων Ποίησης στη Χίο με την οποία εκδίδει το περιοδικό «Σείστρο» (βλ. το σχετικό ρεπορτάζ). Τον κ. Μελαχροινούδη όμως δεν τον γνωρίζουμε μόνο από τα προαναφερθέντα, που δεν είναι και λίγα, αλλά και από τη λογοτεχνική του «συνδρομή» στην Ανθολογία «Με μια σχεδία» (εκδ. Παρατηρητής της Θράκης, 2020), κείμενο του οποίου επιλέχθηκε από την Επιτροπή Αξιολόγησης και συμπεριλήφθηκε εκεί.
«Μικρά ερωτικά» λοιπόν…
1. του έρωτα
στο στρώμα
τα σώματα
στο μπάνιο
τα στόματα
οι φάσεις του έρωτα οικείες
κι όμως πάντα ξέπνοους μας αφήνουν
είμαι πίσω σου και σε φιλώ
στη συρταριέρα πάνω η φωτογραφία
καλοκαίρι του ’95 εσύ κι εγώ
θυμάμαι τη στιγμή
πως έγειρε στο μπράτσο μου
η ζεστασιά του κορμιού σου
εμείς εμάς κοιτάμε
στον καθρέφτη
που ακόμα διψά
πάντα διψά
2. του χρόνου
ο έρωτάς μας ταξιδιάρης
κίνησε από τη Δύση
κίνησε από την Ανατολή
στο Νότο όμως θέριεψε
απόκτησε κατά σειρά
διεύθυνση
σταθερό
κινητό
πινακίδα αυτοκινήτου
ηλεκτρονικό ταχυδρομείο
ο έρωτάς μας εγκαταστάθηκε στο σπιτικό του
με θέα θάλασσα σε ηλιόλουστο μπαλκόνι
3. του πόνου
τον πρώτο καιρό που έφευγες
θυμάσαι πώς πονούσε το σώμα;
κι ύστερα για πες στο χώρια
οι ώρες ύπνου και ασθένειας μετράνε;
η θητεία;
θυμάμαι Ιούλιος του ’97
πυροτεχνήματα στο ΟΑΚΑ
να φλέγεται ο ουρανός κι ο πόθος μου
κι έπειτα ήρθανε χρόνια δίσεκτα
η ανεργία να μας απειλεί
αγρύπνια και πόνοι στο στήθος
και μετά όταν
καθένας πια στη δουλειά του
με κάποια ιδέα για τη δουλειά του άλλου
δεν ησυχάσαμε και τότε
κι ούτε μπορώ να χωνέψω
πώς δεν θέλεις τα καλοκαίρια
τη θάλασσα, την ερωμένη μου
ας είναι όμως, είχαμε
τα γράμματα
τα ημερολόγια
τα άλμπουμ
τα σημειωματάρια
τα τηλέφωνα με μετρητή
τις τηλεκάρτες του ΟΤΕ
τα κέρματα που
κουδούνιζαν στην τσέπη
τα σ’ αγαπώ κλείνω
θυμάσαι;
θυμάμαι
4. της ένωσης
έχουμε περάσει τόσα χρόνια μαζί
υπολόγισε μέρες
κι ακόμα κι εκείνες που ήμασταν χώρια
μια ευθεία τις συνδέει
από το σαλόνι που αθόρυβα βλέπεις τη σειρά σου
μέχρι το γραφείο που αθόρυβα σκαλίζω λέξεις
5. της ελπίδας
θέλω να με παίρνεις στα χέρια σου
να μου χαϊδεύεις τα μαλλιά
θέλω να καταλαβαίνεις τη σιωπή
να μην ρωτάς, είσαι καλά;
θέλω να κάνεις το παν για να είμαι
θέλω να ξέρεις τι ζητά το σώμα και να το δίνεις
για να απαλύνει πόνους της ημέρας και φόβους της νύχτας
πολλά είναι το ξέρω
αλλά και πάλι τόσα χρόνια μένουν
σε κάτι δεν πρέπει να ελπίζω;
6. της σιωπής
σε κάτι όμως διαφέρουμε σφόδρα
όταν το βράδυ ξαπλώνουμε για ύπνο
ο φόβος έρχεται πώς μεγαλώνεις
το σώμα, οι ρυτίδες, ο έρωτας πώς θα είναι; ρωτάς
τα χρόνια της νιότης πάνε
γριά θα είμαι, θα με θες ακόμα;
τότε γυρνώ πλευρό
ένας κόμπος και ένα αχ την ώρα που τα μάτια κλείνουν
όλα όσα σου ’χω πει τίποτα δεν πιάνει
για το πώς μαζί να μας βρουν όλα αυτά
ευτυχία το λένε
κι έτσι εδώ τα γράφω δημοσίως
για να έχεις τα γραφούμενα στο χέρι
όπως όταν με παίρνεις αγκαλιά
και ήρεμος αφήνομαι
στης νύχτας τη σιωπή
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
