Πως το “Οnly Μurders in the Βuilding” «καιει τα χαρτια» του χωρις να αποτυγχανει

tv’s... inspector

Αυλαία έριξε η δεύτερη σεζόν του “Only Murders in the Building” της Hulu, και το φινάλε ήταν ακριβώς όσο ανατρεπτικό και παιχνιδιάρικο περιμέναμε, παρά την ομολογουμένως άνιση σεζόν.

Η μαύρη κωμωδία μυστηρίου των John Hoffman και Steve Martin που έκλεψε καρδιές και εντυπώσεις με την ασύγκριτη χημεία των Martin, Gomez και Short επέστρεψε φέτος το καλοκαίρι με τον δεύτερο κύκλο της, ξεκινώντας από όπου τελείωσε ο πρώτος, με τους αγαπημένους μας χαρακτήρες να κατηγορούνται για τον φόνο της Bunny, της μισητής διαχειρίστριας της εμβληματικής πολυκατοικίας. Ξεκίνησε δυναμικά, πιο φρέσκια και πιο άρτια από ποτέ, αλλά επεισόδιο το επεισόδιο περισσότεροι χαρακτήρες έμπαιναν στην εξίσωση, περισσότερα ερωτήματα γεννιόντουσαν, περισσότερα storylines άνοιγαν και όλα με το κεντρικό μυστήριο να εξελίσσεται πιο αργά και τους ήρωές μας να είναι πιο ανίκανοι από ποτέ στην επίλυσή του. Σε επίπεδο χαρακτήρων και κωμωδίας η σειρά άγγιζε την κορυφή. Σε επίπεδο πλοκής και αφήγησης όμως τα πράγματα ήταν αισθητά θολά.

Οι σεναριογράφοι ήταν αποφασισμένοι να επεκτείνουν τον κόσμο της σειράς –έχουν εξάλλου μεγάλο ταλέντο στο να δημιουργούν ενδιαφέροντες χαρακτήρες και να τους ταιριάζουν με τους κατάλληλους ηθοποιούς–, αλλά ο περιορισμένος αριθμός επεισοδίων και η ημίωρη διάρκειά τους δεν επέτρεψε ποτέ πραγματικά την ομαλή εξέλιξη και εξερεύνησή τους. Κάθε επεισόδιο έχει διαφορετικό αφηγητή, σπάνια όμως εμβαθύνει όσο θα ήθελε σε αυτόν, διότι η μισή ώρα που διαρκεί δεν επιτρέπει την εκτέλεση ενός τόσο φιλόδοξου σχεδίου που περιλαμβάνει τόσο μεγάλο αριθμό χαρακτήρων.

Shirley MacLaine, Tina Fey, Cara Delevingne, είναι μόνο μερικά από τα μεγάλα ονόματα που έρχονται στο προσκήνιο. Αναγκαστικά το μυστήριο και η έρευνα πηγαίνουν στο πίσω κάθισμα και δεν υπάρχει τίποτε λάθος με αυτό. Οι χαρακτήρες είναι πάντα η ψυχή μίας σειράς, αλλά ακόμα και αυτοί δεν έχουν τον χρόνο που τους χρειάζεται. Η πρώτη σεζόν δεν αντιμετώπισε ποτέ τέτοιο πρόβλημα γιατί είχε λιγότερα θέματα να εξερευνήσει και λιγότερους χαρακτήρες να την οδηγούν. Και παρότι η δεύτερη έχει πολύ περισσότερες ανατροπές, πιο ανεβασμένο χιούμορ και περισσότερες δυνατές προσθήκες στο ερμηνευτικό δυναμικό της, στο τέλος αποτυγχάνει γιατί πολύ απλά δεν προλαβαίνει.

Όλα αυτά όμως χωρίς να σου αφήσει πικρή γεύση ή να σε απογοητεύσει. Το τελευταίο επεισόδιο ειδικά είναι ένα rollercoaster γεμάτο ανατροπές, fakeouts, ξεκαρδιστικές στιγμές και ένα flash forward που υπόσχεται μια ακόμη πιο γεμάτη τρίτη σεζόν –ίσως πιο γεμάτη από όσο αντέχει–, αλλά είναι αδύνατο να αγνοήσει κανείς όλο το χαμένο potential. Πρόβλημα που θα μπορούσε να διορθωθεί πάρα πολύ εύκολα αυξάνοντας τα επεισόδια σε διάρκεια 45 λεπτών ή μίας ώρας. Το κονσεπτ του ημίωρου μπορεί να λειτουργούσε στην πρώτη σεζόν, δεν βοηθάει καθόλου όμως στο να ικανοποιήσει τις φιλοδοξίες της δεύτερης.

Και ενώ επεισόδιο το επεισόδιο σκορπάει στον δρόμο του ιντριγκαδόρικους ήρωες, όπως η Rose Cooper της Shirley MacLaine ή η Alice της Cara Delevingne και η απολαυστική Cinda Canning της Tina Fey, καταλήγοντας είτε να μη τους εκμεταλλεύεται αρκετά και να τους χαραμίζει, όπως στην περίπτωση της Cooper: Μία καλλιτέχνιδα που έμεινε εξαφανισμένη για δεκαετίες και που έχει ταλέντο στο να υποδύεται άλλες προσωπικότητες, αλλά την είδαμε μόνο σε δύο επεισόδια –με το πρώτο να ανοίγει ένα πολύ δυνατό μυστήριο και το δεύτερο να απαντάει σε λιγότερα ερωτήματα από αυτά που γεννάει–, είτε να τους κάνει να δείχνουν τρομερά inconsistent, όπως στην περίπτωση της Canning: Ενώ παρουσιάζεται ως δαιμονική δημοσιογράφος που δεν διστάζει να διαστρεβλώσει την αλήθεια για να βγάλει κέρδος, να εκμεταλλευτεί ανθρώπινες αδυναμίες και να καταστρέψει ανθρώπους –και είναι–,  τελικά το φινάλε την κάνει να μοιάζει με ηρωίδα, και όλοι φέρονται σαν να έχουν πάθει αμνησία.

Καίγοντας τα δυνατά χαρτιά του, το “Only Murders in the Building” πάλι πετυχαίνει τρομερά γιατί κρύβει τόσα κι άλλα τόσα στα μανίκια του και δεν σε απογοητεύει ποτέ. Ακόμα και στις κακοτοπιές του ξέρεις ότι στην επόμενη γωνία του δρόμου θα πεταχτεί κάτι συναρπαστικό και πάντα στο τέλος όλα θα βγάλουν νόημα, ενώ κρατάει πάντα το σημαντικότερο: το πρωταγωνιστικό του τρίο. Και η Selena Gomez, o Martin Short και ο Steve Martin έχουν τέτοια χημεία που θα μπορούσαμε να βλέπουμε επεισόδια ολόκληρα μόνο με τους τρεις τους να επικοινωνούν και να διαφωνούν στην κουζίνα του Charles, με τον μοναδικό δυσλειτουργικό τους τρόπο.

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.