Ο φανταστικος κοσμος της Vagneria «ξεδιπλωθηκε» στο αναγνωστικο κοινο της Κομοτηνης (+Gallery)

Μέσα από την παρουσίαση του μυθιστορήματος της Αναστασίας Παπαδάκη, “Pis Aller”

Στα άδυτα ενός νέου φανταστικού κόσμου, αυτού που δημιούργησε για εμάς η συγγραφέας κ.Αναστασία Παπαδάκη, είχαν την ευκαιρία να περιηγηθούν όσοι έδωσαν το «παρών» στην βιβλιοπαρουσίαση του βιβλίου “Pis Aller” που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Το ανώνυμο βιβλίο», και πραγματοποιήθηκε από το Βιβλιοπωλείο «Βαφειάδης» στο καφέ «Οχτώ», το απόγευμα της Δευτέρας.
 
Σε ρόλο «ξεναγών» στον κόσμο αυτό η επίσης συγγραφέας κ. Φωτεινή Ναούμ και η φιλόλογος κ. Μάρθα Ανδρεάδου, οι οποίες μοιράστηκαν με το κοινό και τη συγγραφέα τις δικές τους ξεχωριστές αναγνώσεις του βιβλίου.
 
Την εκδήλωση, που αποτελεί την προτελευταία βιβλιοπαρουσίαση των βιβλιοπωλείων «Βαφειάδης» για την φετινή χρονιά, άνοιξε η δημοτική σύμβουλος κ. Κατερίνα Ιωαννίδου, η οποία παρέθεσε και το σύντομο βιογραφικό της κ. Παπαδάκη, με την συγγραφέα να παίρνει τον λόγο εξηγώντας την σχέση της με την συγγραφή και πώς οδηγήθηκε στην συγγραφή ενός μυθιστορήματος φαντασίας όπως είναι το “Pis Aller”, μην ξεχνώντας να ευχαριστήσει τους γονείς της αλλά και τον σύζυγο της που όπως είπε η ίδια βοήθησαν στη δημιουργία αυτού του βιβλίου. 

Φωτεινή Ναούμ «Η συγγραφέας μας στήνει έναν κόσμο διαφορετικό, ένα παράλληλο σύμπαν, που ακροβατεί στο μεταίχμιο, δίνοντας πάντα την ευκαιρία για διαφυγή»

Το “Pis Aller” ή αλλιώς η έσχατη λύση, όπως μεταφράζεται ο τίτλος, αποτέλεσε και την πρώτη φορά που η πρώτη εκ των ομιλητριών η κ. Φωτεινή Ναούμ, κλήθηκε να μιλήσει για ένα μυθιστόρημα φανταστικού περιεχομένου, όπως παραδέχτηκε η ίδια, επισημαίνοντας ωστόσο πως πρόκειται για ένα βιβλίο «που το ρουφάς και σε απορροφάει». «Από την αρχή σχεδόν καταλαβαίνει κανείς πως έχει να κάνει με κάτι διαφορετικό. Κάτι που ένας μη μυημένος αναγνώστης κατανοεί πως πρέπει να αφεθεί στη μαγεία του, να αφήσει στην άκρη αυτά που γνώριζε μέχρι τότε και να οδηγηθεί στους δρόμους που θα του φωτίζει αργά αργά η συγγραφέας» είπε η ίδια για να «μοιραστεί» στην συνέχεια με τους παρευρισκομένους την δική της ανάγνωση του βιβλίου που έχει ως εξής:
 
«Είναι ένα μέρος η Vagneria, πνιγηρό, κλειστοφοβικό, απόκοσμο. Η ηρωίδα μας, η Φαίδρα, δείχνει να μην έχει καμία ανάμνηση από το παρελθόν. Δεν γνωρίζει όπως δεν γνωρίζουμε κι εμείς για πιο λόγο έχει βρεθεί εκεί. Ψάχνει με όποιο εργαλείο, με όποιο γύρισμα κάνει το κοφτερό μυαλό της να βρει μια άκρη που θα την διευκολύνει κι αυτή η αίσθηση της απελπισμένης αναζήτησης, ανεβάζει την αδρεναλίνη, σε καταστεί ανίκανο να αφήσεις το βιβλίο μέχρι να σου αποκαλυφθεί η αλήθεια.
 
Στη νέα της διαδρομή, συνοδοιπόρος εξ αρχής ο ασυμβίβαστος και επαναστατικός bj προσπαθεί να της σταθεί και να την προστατέψει ενώ ο Δούκας προσπαθεί να της επιβληθεί και να τη σαγηνέψει. Στο βιβλίο της Αναστασίας Παπαδάκη, υπάρχει πληθώρα ανθρώπων. Άλλοι στέκονται κοντά της. Σέρνουν πάνω της υπολείμματα από το παρελθόν της. Δεν είναι σε θέση ακόμη να τα ξεκαθαρίσει για να βρει την άκρη της, και όλες οι ερωτήσεις της αρχικά πέφτουν στο κενό, μα δεν το βάζει κάτω και συνεχίζει να ελίσσεται, να προσπαθεί να καταλάβει, να κατανοήσει, με δυνάμεις ξένες, δικές της ωστόσο και μέχρι τότε ανεξερεύνητες που τις χειρίζεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
 
Συμπαρασυρόμαστε μαζί της σε μια διαδρομή ομιχλώδη, δύσκολη και διαφορετική. Ψάχνει εναγωνίως αυτό που θα τη φωτίσει να θυμηθεί και παράλληλα το λόγο που βρέθηκε εκεί. Μικρές αναλαμπές ζωής, θραύσματα της πρότερης ζήσης της, φωταγωγούν για λίγο τις στιγμές δίνοντας της ίσως το κίνητρο να συνεχίσει να αγωνίζεται, να προσπαθεί να αποκαλύψει.
 
Η αλήθεια είναι πως δεν έχω ιδιαίτερη εμπειρία σε ό,τι αφορά τη λογοτεχνία του φανταστικού. Παρόλα αυτά, χάρηκα ιδιαίτερα που μου δόθηκε η ευκαιρία μέσω της παρουσίασης αυτού του βιβλίου να έρθω σε επαφή με αυτό το είδος γραφής. Αρχικά σκέφτηκα πως χρειαζόταν για να το απολαύσω, να ξεθεμελιώσω ότι θεωρούσα γνώριμο μέχρι τώρα, να απομακρυνθώ από τα στεγανά της ζωής που διάγουμε και να μεταφερθώ σε έναν άλλο, ιδιαίτερα απόκοσμο, κλειστοφοβικό και πνιγηρό τόπο.
 
Σύντομα αναθεώρησα. Ο κόσμος που μας συστήνει η συγγραφέας, δεν διαφέρει και πολύ από αυτά που γνωρίζουμε. Συναντάμε ανθρωπόμορφα πλάσματα, με τις δικές τους ανάγκες επιβίωσης, δείχνουν ατάραχοι κι ανέκφραστοι αρχικά δεν αργούμε ωστόσο να αποκαλύψουμε τις επιθυμίες τους για μια ζωή που δεν διαχωρίζεται σε μέρα και νύχτα, καλούνται να βιώσουν τη μέρα όσο καλύτερα μπορούν και να εναντιωθούν τις δυνάμεις τους σκότους. Του δικού τους σκοταδιού που τους ορίζουν και τους καθορίζουν.
 
«Η κατάρα αυτής της πόλης είναι να ζει τη μέρα και τη νύχτα μαζί. Για πάντα. Ούτε θλίψη να φέρνει η νύχτα, ούτε ελπίδα το ξημέρωμα» μας γράφει κάπου η συγγραφέας.
 
Κι όμως, η ελπίδα μέσα τους παραμένει ζωντανή ακόμη και όταν όλα γύρω τους είναι γκρίζα. Ο έρωτας καραδοκεί, τον διεκδικούν και τον αγγίζουν. Επιβάλλουν τη θέλησή τους και άλλες φορές επιβάλλονται οι ίδιοι από τη θέληση των ισχυρότερων. Μάχονται για αυτή την παράξενη ζωή, διεκδικούν ένα κάποιο μέλλον, ίσως στο κάτω κάτω απλά την ελευθερία τους.
 
Κάνοντας έναν απολογισμό του έργου, με μια ρομαντικότητα ίσως που με διέπει, με συγκινεί ένας χώρος όπου τα πλάσματά του τιμωρούνται για τις πρότερες επιλογές τους, μια επίγεια κόλαση με ίχνη όμως παραδείσου, οραματίζονται, ελπίζουν με μια ελπίδα κρυφή, διαγράφουν την απατηλή ύπαρξή τους και ψάχνουν τρόπο να αποδράσουν, να απεγκλωβιστούν, όπως συχνά κάνουμε κι εμείς, νιώθοντας αρκετά συχνά κατώτεροι των περιστάσεων.
 
Η ιδιαίτερη μεστή γραφή της συγγραφέως είναι αξιέπαινη. Λόγος ρυθμικός, στακάτος, σκηνές κινηματογραφικές που ευνοούν τη δράση και την πλοκή, ανάπαυλες ρυθμικές που θυμίζουν ελεύθερη μορφή ποίησης, μια ευγένεια, μια γλυκύτητα και μια ενσυνείδηση του όλου που μας διέπει, μου φάνηκε ιδιαίτερα ελκυστική.
 
Συνέχισα να προβληματίζομαι σχετικά με το έργο της, ώρα πολύ μετά το πέρας της ανάγνωσης. Εκστασιάστηκα με αυτό τον νέο κόσμο που ανακάλυψα. Που σε τίποτα δεν μου φάνηκε ξένος. Το λευκό και το μαύρο που υπάρχουν μέσα μας. Πάντα το καλό και το κακό, που οφείλεις στον εαυτό σου πρωτίστως να ξεχωρίσεις. Όλοι μας οι φόβοι, όλες μας οι ανησυχίες, οι ανάγκες οι επιθυμίες, υπήρξαν καταγεγραμμένες εκεί. Και κυρίως οι αποφάσεις μας. Οι επιλογές μας. Κάποιες από αυτές μας εκτινάσουν στα ύψη και άλλες μας καταβαραθρώνουν, μας κομματιάζουν και μας πονούν. Σε αυτό το άγνωστο γνώριμο λοιπόν τόπο της Αναστασίας, είχα την ευκαιρία για πολλοστή φορά να σκαλίσω την ευθύνη που γεννάται μέσα μου. Κατά πόσο σωστά κρίνω τις καταστάσεις που μου συμβαίνουν, πως θα έπρεπε να διαχειριστώ τα θέματα που προκύπτουν, αν είμαστε έρμαια των αποφάσεων μας και πόσο σκληρά θα πρέπει να πληρώσουμε γι αυτό.
 
Το να γνωρίζεις πως δεν έχεις ελπίδα, σου στερεί τη ζωή. Το ξέρει καλά αυτό η συγγραφέας γι αυτό και μας στήνει έναν κόσμο διαφορετικό, ένα παράλληλο σύμπαν θα μπορούσα να πω που ακροβατεί στο μεταίχμιο, δίνοντας πάντα την ευκαιρία για διαφυγή. Όχι μόνο της προσωπικής της διαφυγής αλλά και του κόσμου στον οποίο τόσο σκληρά βρέθηκε. Γιατί ακόμη κι εκεί, στα βιβλία φαντασίας, κανείς μας δεν λειτουργεί μονάχος του. Χρειαζόμαστε ο ένας τη δύναμη του άλλου για να υπάρξει κάπου, κάπως, κάποτε, μια κάποια, καλύτερη ζωή».

Μάρθα Ανδρεάδου «Το ‘’Pis Aller’’ είναι ένα αινιγματικό κουβάρι που ξετυλίγεται αργά αποκαλύπτοντας τις ανεξήγητες πτυχές του»

«Το βιβλίο μ’ ένα μαγικό τρόπο έχει τη δύναμη να μας ταξιδεύει σε άγνωστα μέρη, να δημιουργεί στο μυαλό μας εικόνες και να ξυπνάει συναισθήματα άρρηκτα συνυφασμένα με υποσυνείδητες σκέψεις μας» είπε στην αρχή της δικής της παρουσίασης η δεύτερη ομιλήτρια η φιλόλογος κ. Μάρθα Ανδρεάδου, η οποία στην συνέχεια τόνισε πως «διαβάζοντας το βιβλίο δεν ήταν μόνο οι ήρωες που μου κέντρισαν την προσοχή αλλά κι ο τρόπος γραφής της συγγραφέως με τον οποίο καταφέρνει να περιγράψει έντονα συναισθήματα και έντονες εικόνες». «Ο λόγος της χαρακτηρίζεται από λιτότητα και σαφήνεια» συνέχισε «έχοντας πλούσιο λεξιλόγιο το οποίο μας αποκαλύπτει τον απύθμενο γλωσσικό μας πλούτο».
 
Η κ. Ανδρεάδου αναφέρθηκε και σε ένα ακόμα σημαντικό όπως τόνισε χαρακτηριστικό του μυθιστορήματος που δεν είναι άλλο από την ποικιλομορφία εκφραστικών μέσων η οποία όπως είπε εκδηλώνεται μέσα από μια πληθώρα εικόνων, περιγραφών και μεταφορών, με την βοήθεια των οποίων «ο αναγνώστης καταφέρνει να ταξιδέψει στην μυστηριώδη Vagneria, να περιπλανηθεί στις στοές της, να βυθιστεί στις λίμνες της, να νιώσει πως βρίσκεται σε πεδίο μάχης και ταυτόχρονα να αισθανθεί το πάθος, τον πόθο και την ερωτική σαγήνη».
 
«Το μυθιστόρημα καταφέρνει να εναρμονίσει απόλυτα το μαγικό με το ρεαλιστικό στοιχείο, καθώς από τη μια συναντούμε μαχητικούς ήρωες και από την άλλη κοινούς θνητούς με πάθη, λάθη και αδυναμίες» πρόσθεσε για να τονίσει πως «σε όλο το βιβλίο είναι κυρίαρχη η αίσθηση του μυστηρίου και του άγνωστου με αποτέλεσμα ο αναγνώστης να ανακαλύπτει συνεχώς κάτι καινούργιο δημιουργώντας του περισσότερες απορίες».
 
«Το ‘’Pis Aller’’» κατέληξε η ίδια «είναι ένα αινιγματικό κουβάρι που ξετυλίγεται αργά αποκαλύπτοντας τις ανεξήγητες πτυχές του, ένα άλυτο μυστήριο που αναζητά τη λύση του, έκπτωτοι ήρωες που αποζητούν τη λύτρωση. Ας τους βοηθήσουμε λοιπόν και ας χαθούμε κ εμείς στον παράξενο κόσμο της Vagneria ελπίζοντας πως σε κάποια στενή Στοά της θα δούμε τη Φαίδρα να μας κοιτά με τα κατακόκκινα μάτια της, τον σαγηνευτικό Δούκα να μας χαμογελά και τον ΒJ να ετοιμάζεται για κάποια νέα μάχη».

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.