Μια ιστορια χαμενου potential: Πως το “Inventing Anna” απετυχε
Η Anna Sorokin έγινε ευρέως γνωστή με το όνομα “Anna Delvey”, μέσα από το άρθρο της Jessica Pressler στην εφημερίδα “New York”, το οποίο αποκάλυπτε τα πάντα πίσω από τη σύλληψή της και τη μεγαλειώδη απάτη που έστησε και κατόρθωσε να ξεγελάσει επενδυτές και άλλους ευκατάστατους κατοίκους της Νέας Υόρκης, υποδυόμενη την αριστοκράτισσα, τη Γερμανίδα χρυσή κληρονόμο. Φυσικά δεν ήταν τίποτα από όλα αυτά. Υποδυόμενη όμως την αριστοκράτισσα κατόρθωσε να χτίσει μία άκρως επιτυχημένη καριέρα στην απατεωνιά, που διήρκησε από το 2013 έως και το 2017. Έφτασε μάλιστα ένα βήμα πριν χτίσει τη δική της επιχείρηση στον χώρο της τέχνης υπό την επωνυμία “ADF” (Anna Delvey Foundation).
Η ίδια ζούσε επί χρόνια μία λουσάτη και πλουσιοπάροχη ζωή, χωρίς να της ανήκει πραγματικά τίποτα, και όλα ήταν βασισμένα σε ένα ψέμα. Φυσικά και μια αληθινή ιστορία σαν αυτή θα τραβούσε τα βλέμματα παραγωγών, και πιο συγκεκριμένα της Shonda Rhimes (“Grey’s Anatomy”, “Scandal”, “How to Get Away With Murder”, “Bridgerton” κ.ά.) και του Netflix. Με ένα all star cast που έχει την Julia Garner του “Ozark” και την Anna Chlumsky του “Veep” να φιγουράρουν στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, με ένα αξιοπρεπές production value και την ιστορία ήδη από τη ζωή γραμμένη με τρόπο που φωνάζει για να βγει στην τηλεόραση, θα περίμενε κανείς πως το “Inventing Anna” θα ήταν φτιαγμένο για να πετύχει. Και όμως, ενώ κατόρθωσε να φτάσει στην κορυφή του Netflix και να παραμείνει για πολλές μέρες, επί της ουσίας το “Inventing Anna” απέτυχε. Γιατί όμως;
Η αποτυχία του “Inventing Anna”
Ας ξεκινήσουμε από τη δομή της αφήγησης. Πολύ ορθά οι δημιουργοί της σειράς αποφάσισαν να αφηγηθούν την ιστορία με άξονα την ίδια τη δημοσιογράφο, δημιουργώντας τη Vivia Kent (Anna Chlumsky), η οποία παθιάζεται με την ιστορία της Anna και ξεκινάει μια ατέρμονη αναζήτηση πηγών, πληροφοριών, ένα ταξίδι στον κόσμο της Sorokin-Delvey για να ανακαλύψει όσο το δυνατόν περισσότερα μπορεί, για να καταλάβει ποια πραγματικά είναι. Η ίδια σε όλες τις επισκέψεις της στη φυλακή μοιάζει απρόθυμη να απαντήσει στις ερωτήσεις που της θέτει η Vivian και αυτό που δείχνει να αποζητά πραγματικά είναι η φήμη. Επισκεπτόμενη όλους όσους την περιτριγύριζαν και συνεπώς όσους εξαπατήθηκαν από την Anna, η Vivian ανακαλύπτει ό,τι χρειάζεται και έτσι ο θεατής βλέπει μέσω αναδρομών στο παρελθόν την Anna εν δράσει.
Υποτίθεται πως οι διαφορετικοί χαρακτήρες που επισκέπτεται η Vivian βοηθούν να φωτιστούν διαφορετικές πλευρές τής Anna, οι οποίοι εξυπηρετούν στην πλοκή ή απλά παρέχουν περισσότερες πληροφορίες. Στην πραγματικότητα όμως ο χρόνος που η σειρά ξοδεύει περιγράφοντας και σχολιάζοντάς την ξανά και ξανά από τα μάτια των πάντων είναι ασύλληπτος. Τα επεισόδια διαρκούν περισσότερο της μίας ώρας χωρίς κανέναν ουσιαστικό λόγο και το όλο αποτέλεσμα είναι κουραστικό, αυτό όμως είναι το μικρότερο πρόβλημα της σειράς. Το ουσιαστικό ξεκινάει όταν στα τελευταία επεισόδια και, ενώ το “Inventing Anna” δείχνει να έχει για πρώτη φορά μια όντως compelling ιστορία αυτή της Rachel Williams, την οποία η Sorokin-Delvey ισοπέδωσε, αποπειράται όχι μόνο να δικαιολογήσει και να θυματοποιήσει την Anna, αλλά έμμεσα και να κατακρίνει το θύμα (Williams) με φοβερά πρόχειρα μέσα και τρομερή αδεξιότητα.
Εάν ένα πράγμα θα είχε ενδιαφέρον να φωτίσει η σειρά, αυτό θα ήταν η προσωπικότητα της Sorokin, και ενώ η Julia Garner έκανε αξιοσημείωτη δουλειά –όπως και η Chlumsky φυσικά στον ρόλο της Vivian Kent– και υπήρχαν ορισμένες στιγμές εμβάθυνσης, στην πραγματικότητα το “Inventing Anna” ήταν τόσο απασχολημένο με το να ανακυκλώνει τον εαυτό του, να έχει την ηρωίδα του να επαναλαμβάνει ξανά και ξανά τη φράση «θέλω να χτίσω κάτι» και να τη δείχνει να ξοδεύει χρήματα που μάλλον ξέχασε να αφοσιωθεί σε κάτι πιο ουσιαστικό και, όταν τελικώς το έκανε, ήταν μια άτσαλη απόπειρα δικαιολόγησης βουτηγμένη σε ένα εκβιαστικά βγαλμένο δράμα. Όσο και αν προσπαθήσει να μας πείσει το Netflix, η Sorokin δεν είναι θύμα. Και αν είναι, σίγουρα αυτό δεν είναι αρκετό για να σβήσει ή ακόμα και να αμφισβητήσει τη μακριά καριέρα που αποδεδειγμένα έκανε ως θύτης.
Καλοσκηνοθετημένο, καλοφτιαγμένο, με εξαιρετικές ερμηνείες και λαμπερότατο επίπεδο παραγωγής, το “Inventing Anna” βλέπεται σαφώς ευχάριστα, αλλά λίγο κουραστικά. Θα μπορούσε να είχε γίνει καλύτερο αν απέφευγε τον δρόμο της χειραγώγησης.
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
