Louis Malle, ο παιχνιδιαρης Γαλλος κινηματογραφιστης

«Ο παιχνιδιάρης Γάλλος» •χαρακτηρισμός, ο οποίος δεν οφείλεται αποκλειστικά στη θεματολογία των ταινιών του, όπως Zazie dans le metro (1960), Pretty Baby (1970), όπου πρωταγωνιστές είναι παιδιά, αλλά οφείλεται κυρίως στον τρόπο ανάπτυξης αυτών των ιστοριών. Άλλωστε αν παρατηρήσουμε καλύτερα τις παιδικές του ιστορίες- αν και η φιλμογραφία του σε καμιά περίπτωση δεν εξαντλείται εκεί- θα συνειδητοποιήσουμε γρήγορα, ότι δεν πρόκειται για απλές εξιστορήσεις των περιπετειών ενός κοριτσιού στο Παρίσι Zazie dans le metro (1960) ή ενός σκανταλιάρικου εφήβου Murmur of the heart (1971) αλλά με αφορμή την παιδική αθωότητα και την απλότητα μιας νεανικής ψυχής καταφέρνει να ξεδιπλώσει τις πιο περίπλοκες και ενδόμυχες καταστάσεις και συναισθήματα, που κυριαρχούν στον μπερδεμένο κόσμο των ενηλίκων με καθρέφτη τα καθαρά και συναρπαστικά παιδικά μάτια. 

Louis Malle, ένας ιδιόμορφος κινηματογραφιστής που διαφοροποιήθηκε από το Nouvelle Vague

Αν και γάλλος σκηνοθέτης στην εποχή του Nouvelle Vague, δεν αποτελεί ιδιαίτερο αντιπρόσωπο αυτού του κινήματος, βέβαια όπως διακρίνεται από τα έργα του The fire within (1963), ασπάζεται πολλές αρχές του• τόσο τεχνικές όσο και ιδεολογικές, απλά δεν παρέμεινε εντελώς πιστός σ’ αυτές και τις προσάρμοσε στο δικό του κινηματογραφικό στυλ, διατηρώντας όμως την βασική ιδέα του auteur (δημιουργού), όπως αυτή διατυπώθηκε για πρώτη φορά από το Cahiers du cinema, δηλαδή την απαγκίστρωση από τον σαθρό και αναχρονιστικό γαλλικό κινηματογράφο και την ανάδειξη του μεγαλείου της κίνησης και του μοντάζ με την ταυτόχρονη απομάκρυνση της θεματολογίας από τις μεγαλειώδεις ιστορίες και την προσγείωσή της σε πιο ρεαλιστικά μονοπάτια. 

Το «παιχνίδι» του ονειρικού και ρεαλιστικού στοιχείου στα έργα του Malle

Είναι αδύνατον άλλωστε όσο «παραμυθένια» και να είναι η ατμόσφαιρα στις ταινίες του να μην καταταχθεί στους θαυμαστές και στους ακόλουθους του ρεαλισμού, αφού οι ταινίες του εξιστορούν προβλήματα και πάθη ερωτικών συντρόφων και οικογενειών. Από τα πρώτα του βήματα γίνεται φανερό, με το ιδιόμορφο film noir Elevator to the Gallows (1958), όπου μας συστήνει την ίδια την Jeanne Moreau, τον εραστή της και το έγκλημα του έρωτά τους με φόντο έναν σκοτεινό ανελκυστήρα και το εξίσου ατμοσφαιρικό soundtrack του Miles Davis, το πώς η οδυνηρή πραγματικότητα προσιδιάζει στο ονειρικό στοιχείο εντείνοντας το συναισθηματισμό. Βέβαια αρκεί να κοιτάξουμε την πολύ πρώτη του δουλειά The silent world (1956), όπου μαζί με τον Jacque Cousteau γυρίζουν ένα ντοκιμαντέρ γνωρίζοντάς μας τον σιωπηρό μεν, ιδιαίτερο δε κόσμο της θάλασσας, ξεφεύγοντας από κάθε ντοκιμαντερίστικο κλισέ και δημιουργώντας ένα λεύκωμα με ζωντανές εικόνες, που αν μη τι άλλο μας παρασύρουν στα βάθη, όπως και κάθε μετέπειτα ταινία του Μalle• ενός κινηματογραφιστή, που ομορφαίνει την ακάθαρτη ανθρώπινη φύση μέσω της αγνής και ονειρικής του κάμερας.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.