Και καπως ετσι το “Sex and the City” επεστρεψε…
Το “Sex and the City” ήταν ακριβώς αυτό που λέμε «προϊόν της εποχής του». Ανήκει καθαρά στην εποχή που δημιουργήθηκε και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό –στην προκειμένη περίπτωση βέβαια είναι λιγάκι για λόγους που θα αναπτύξουμε αργότερα. Όμως πώς πας να φέρεις στο τώρα κάτι τόσο βαθιά ριζωμένο στο τότε; Η απάντηση όταν μιλάμε για το “And Just Like That”, το revival του “Sex and the City”, είναι πως αυτό έγινε οδυνηρά. Πολύ, πολύ οδυνηρά.
Η Carrie Bradshaw δεν ήταν ποτέ μία πραγματική ηρωίδα, ένας αληθινός χαρακτήρας, κι όμως αποτελεί έναν από τους πιο διάσημους. Η Sarah Jessica Parker ήταν μία από τις πιο ακριβοπληρωμένες –αν όχι η πιο ακριβοπληρωμένη– ηθοποιούς που πέρασαν ποτέ από την τηλεόραση. Η Carrie δεν ήταν ποτέ μία ηρωίδα που θα μπορούσε να ταυτιστεί ο θεατής. Υποτίθεται πως ήταν ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας κι όμως το επάγγελμα και ο μισθός της ποτέ δεν συνέπιπταν με το γιγάντιο διαμέρισμά της ή την γκαρνταρόμπα της. Η Carrie χρειαζόταν πάντα κάποιον να τη σώσει. Σε μία σειρά που υποτίθεται πως έχει ως άξονα τη φιλία, η Carrie ιεραρχεί πάντα τα δικά της προβλήματα υψηλότερα από ό,τι των φίλων της. Αποτελεί έναν από τους πιο εγωκεντρικούς χαρακτήρες της τηλεόρασης παγκοσμίως, χωρίς καμία υπερβολή. Μπορούμε να συμφωνήσουμε πως ένας τέτοιος χαρακτήρας δεν ήταν απαραίτητο να επιστρέψει.
Ας δούμε όμως τη σειρά γενικότερα. Όπως προαναφέρθηκε, πρόκειται για ένα «προϊόν της εποχής του» με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και φυσικά για μία σειρά που έκανε πρεμιέρα στα τέλη της δεκαετίας του ’90 αυτό σημαίνει πολύ ρατσισμό κρυμμένο πίσω από την πρόφαση της κωμωδίας. Άλλωστε το ίδιο το “Sex and the City” ακολουθεί τέσσερις απύθμενα προνομιούχες λευκές γυναίκες, επικεντρωμένες στους εαυτούς τους και τίποτε άλλο. Η διαφορετικότητα δεν έπαιξε ποτέ ρόλο στη σειρά, παρότι κρατούσε πρωταγωνιστικό ρόλο σε διάφορες προσβλητικές απόπειρες χιούμορ, που, αν πίσω στο 2000 προκαλούσαν μερικά χαμόγελα, ίσως και γελάκια, μία εικοσαετία μετά σε κάνουν να δοξάζεις το skip, καθώς κλείνεις τα μάτια και τα αυτιά σου με αυτό που έχει μόλις ειπωθεί –συνήθως από το στόμα της Carrie. Την εποχή του το “Sex and the City” θεωρούνταν προοδευτικό και είχε χαρακτηριστεί και φεμινιστικό, πράγμα αρκετά οξύμωρο αν σκεφτεί κανείς πως ο μοναδικός σεξουαλικά απελευθερωμένος γυναικείος χαρακτήρας της σειράς «έφαγε» τέτοιο slut shaming από τις «φίλες» του –στη σειρά που υποτίθεται πως έχει ως άξονα τη γυναικεία φιλία– και δεν επιστρέφει καν στο revival –πού πάτε χωρίς τη Samantha, ρε παιδιά;
Έχουμε και λέμε λοιπόν. Μία σειρά προηγούμενης εικοσαετίας που ακολουθούσε τέσσερις λευκές προνομιούχες, εγωκεντρικές και καθόλου ρεαλιστικές γυναίκες επιστρέφει χωρίς τον μοναδικό χαρακτήρα που οι fans ενδιαφέρονταν να παρακολουθήσουν, και όλα αυτά μετά από δύο απαίσιες ταινίες και την αποκαθήλωσή της με την έλευση του political correctness. «Πώς έγινε αυτή η επιστροφή;», αναρωτιόμαστε όλοι. Οδυνηρά.
Από το “Sex and the City” στο “And Just Like That”
Το “And Just Like That” αρχίζει προσπαθώντας να διορθώσει τα λάθη του παρελθόντος. Ξαφνικά οι κόσμοι των ηρωίδων του δεν είναι πια τόσο λευκοί, τόσο μονόπλευροι και οι ίδιες έχουν αρχίσει να έχουν –τουλάχιστον η Miranda– επίγνωση των προνομίων τους. Η διαρκής ανάγκη της σειράς να ενσωματώσει τη διαφορετικότητα στο εχθρικό προς αυτήν concept δεν βγαίνει καθόλου φυσικά και καθόλου πιστευτά. Ακόμα και οι σχέσεις των ηρώων μεταξύ τους δεν δείχνουν πιστευτές και το όλο εγχείρημα μοιάζει με παρωδία.
Παρότι ο θάνατος του Mr. Big αναφέρεται παντού ως ανατροπή ήταν αναμενόμενος, αφού είχε γίνει γνωστό πως αυτό ήταν το πλάνο για την περιβόητη τρίτη ταινία που δεν γυρίστηκε ποτέ, αλλά και πως ο ηθοποιός θα επέστρεφε μόνο ως guest. Η τολμηρή κίνηση όμως εκτιμάται ιδιαιτέρως, αφού το τελευταίο πράγμα που χρειαζόταν αυτό το revival ήταν να συνεχίσει να τρίβει μες στα μούτρα μας το σεξιστικό ρομάντζο της Carrie με τον Big –τον αποκαλεί “big” και την αποκαλεί “kid”, χρειάζεται να συνεχίσω;– και ευτυχώς δεν το κάνει. Παρά τον πιο σκοτεινό τόνο που δίνει στη σειρά ο θάνατος του John και παρότι αποτελεί ευκαιρία για τις τρεις γυναίκες να έρθουν πιο κοντά –μπας και πείσει πια αυτό το κόνσεπτ περί φιλίας που ποτέ δεν είδαμε ουσιαστικά– αλλά και για την Carrie, για να έχει για μία φορά ένα αληθινό arc, το “And Just Like That” φαίνεται να έχει μία περίεργη ιδέα περί απώλειας και πραγματικά τίποτε δεν μοιάζει ρεαλιστικό και πιστευτό. Έχουν περάσει μόλις λίγες ώρες από τότε που χήρεψε εντελώς ξαφνικά η Carrie, αλλά φοράει πέρλες, σκουλαρίκια, είναι βαμμένη και «θλιμμένα» ψάχνει στον υπολογιστή της να βρει πού θα κηδέψει τον εκλιπόντα σύζυγό της. Υπάρχουν σκηνές που φωτίζουν τη θλίψη της, αλλά το μόνο που φωτίζεται πραγματικά είναι η υποκριτική αδυναμία της Sarah Jessica Parker.
«Το “And Just Like That” αρχίζει προσπαθώντας να διορθώσει τα λάθη του παρελθόντος. Ξαφνικά οι κόσμοι των ηρωίδων του δεν είναι πια τόσο λευκοί, τόσο μονόπλευροι και οι ίδιες έχουν αρχίσει να έχουν –τουλάχιστον η Miranda– επίγνωση των προνομιών τους. Η διαρκής ανάγκη της σειράς να ενσωματώσει τη διαφορετικότητα στο εχθρικό προς αυτήν concept δεν βγαίνει καθόλου φυσικά και καθόλου πιστευτά. Ακόμα και οι σχέσεις των ηρώων μεταξύ τους δεν δείχνουν πιστευτές και το όλο εγχείρημα μοιάζει με παρωδία»
Εάν υπάρχει κάτι που βγαίνει καλό μέσα από αυτό το revival-παρωδία είναι το story της Miranda (Cynthia Nixon), που έχει εγκαταλείψει τη δουλειά της στις εταιρίες και επιστρέφει στο πανεπιστήμιο, θέλοντας να μάθει και να προσφέρει αργότερα πραγματικά στον κόσμο και έχοντας «διαφωτιστεί» σε ό,τι αφορά θέματα διαφορετικότητας. Η σειρά δεν κλείνει τα μάτια στην πραγματικότητα και φαίνεται γρήγορα πως παρά τη θέλησή της να αλλάξει η Miranda –όπως και οι φίλες της– παραμένει εξαιρετικά αγνώμων και οι προσπάθειές της δεν προκαλούν τίποτε παρά αμηχανία. Το story της Miranda θα μπορούσε να ερμηνευθεί και ως αναφορά στις προσπάθειες της σειράς να ενσωματώσει τη διαφορετικότητα σε ό,τι αφορά το σεξ και τα φύλα μέσω της δουλειάς της Carrie, εάν οι σεναριογράφοι είχαν χιούμορ. Θα ήταν μεγάλη ειρωνεία.
Το “Sex and the City” ήταν αυτό που ήταν, και παρότι σήμερα το κατακρίνουμε, στην πραγματικότητα για την εποχή του είχε μεγάλη συμβολή στην ποπ κουλτούρα. Όμως, η προσπάθεια να μεταφερθεί από το 2000 στο 2021 λειτουργεί σαν ξεριζωμός. Είναι κάτι που δεν ταιριάζει, δεν έχει θέση και λόγο να βρίσκεται εκεί που έχει τοποθετηθεί. Δεν μοιάζει πιστευτό, δεν είναι το ίδιο, αλλά ούτε και ουσιαστικά εξελιγμένο. Είναι κάτι υποδεέστερο και άνευρο και δεν μπορεί παρά να προκαλέσει οδυνηρή αμηχανία, ανάμεικτη με νοσταλγία και μερικά χαμόγελα σε ορισμένα πετυχημένα αστεία. Αυτό. Όσο για την απουσία της Samantha; Φαίνεται.
*Ο Κaza G. είναι μαθητής Λυκείου και τηλεοπτικός «περιπατητής».
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
