Η θεατρικη ομαδα «Δυο Βηματα μπροστα» συστηνεται στο κοινο της Κομοτηνης
Την πρώτη του παράσταση, παρουσιάζει η θεατρική ομάδα «Δύο Βήματα μπροστά» του κοινωνικού χώρου ΑDELANTE για τρεις παραστάσεις από τις 29 μέχρι τις 31 Μαΐου στη σκηνή του ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής. Το έργο ή μάλλον καλύτερα η συρραφή που φέρει τον τίτλο «ΒΙΑ-ΖΩ-ΜΑΙ». Συρραφή διότι στην παράσταση θα παρουσιαστούν αποσπάσματα από τα έργα «Φτερά μπεκάτσας» του Θανάση Βαλτινού, την «Πυριτιδαποθήκη» του Ντέγιαν Ντουκόφσκι και «Πεθαίνω σαν Χώρα» του Δημήτρη Δημητριάδη.
Μιλώντας για την παράσταση και τους συμβολισμούς της τόσο στον τίτλο όσο και στο περιεχόμενο αλλά και το ρόλο του θεάτρου στις μέρες μας, βρέθηκαν στο στούντιο του Ράδιο Παρατηρητής πέντε εκ των συντελεστών της παράστασης ήτοι ο Ηρακλής Τζαφέτας, που είχε τη σύλληψη, τον συντονισμό και τη σκηνοθετική επιμέλεια και τρία εκ των δρώντων προσώπων της παράστασης, η Ελίνα Ζωιτάκη ο Παναγιώτης Μπλέτσας και ο Λάμπρος Οικονομίδης.
«Μέσα στην ομάδα εκφραζόμαστε και μαθαίνουμε τόσο εγώ όσο και τα παιδιά»
ΠτΘ: Πώς ξεκίνησε η ομάδα και πώς εμπνευστήκατε το όνομα της;
Η. Τζ.: Η ομάδα ξεκίνησε όταν ήρθα εγώ στην Κομοτηνή, τέλη Σεπτέμβρη. Ήταν δική μου ανάγκη, αφού και στη Θεσσαλονίκη δραστηριοποιούμουν με το θέατρο. Έβγαλα λοιπόν ένα αφισάκι, καλώντας κόσμο στη δημιουργία ενός θεατρικού εργαστηρίου και το κόλλησα στην πόλη. Ο κόσμος ανταποκρίθηκε και έτσι σχηματίσαμε την ομάδα. Μέσα στην ομάδα εκφραζόμαστε και μαθαίνουμε τόσο εγώ όσο και τα παιδιά. Είναι μια διαδικασία αμφίδρομη δηλαδή.
Όσο αφορά το όνομα «Δύο βήματα μπροστά» προέκυψε από τη θεατρική μου εμπειρία. Στο θέατρο δεν κάνουμε ποτέ ένα βήμα στη σκηνή αλλά τουλάχιστον δύο.
«Η βία που δεχόμαστε καθημερινά τις περισσότερες φορές εκκινά από τον ζωτικό μας χώρο»
ΠτΘ: Ο τίτλος της παράστασης πώς προέκυψε;
Η. Τζ.: Η αφορμή ήταν οι μάχες στο Κομπάνι με τις γυναίκες που έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο δίνοντας ένα πολύ καλό παράδειγμα προς όλους μας. Με αφορμή αυτό το γεγονός άρχισα να σκέφτομαι τις σχέσεις μεταξύ ανδρών και γυναικών μέσα στην κοινωνία, τη βία αλλά και το πώς μεγαλώνουμε άνδρες και γυναίκες, με τι πρότυπα, από τι επηρεαζόμαστε και πώς λειτουργούμε μέσα στην κοινωνία και πώς όλα αυτά μπορούν να οδηγήσουν σε καταστάσεις καθημερινής τρέλας που βιώνουμε όλοι μέσα στην κοινωνία. Εξ ου και η επιλογή των κειμένων και η δημιουργία του ακρωνυμίου ΒΙΑ-ΖΩ-ΜΑΙ.
Η «ΒΙΑ» είναι από τις πιο παρερμηνευμένες λέξεις πλέον μέσα στην κοινωνία. Αλλιώς θεωρεί ο καθένας τη βία αλλά η βία που δεχόμαστε καθημερινά είναι μία και τις περισσότερες φορές δεν εκκινά από ένα μακρινό σημείο αλλά από τον ζωτικό μας χώρο. Ξεκινά μέσα από το σπίτι μας τις περισσότερες φορές και τις ανθρώπινες σχέσεις που συνάπτουμε. Το «ΖΩ» θέτει το ερώτημα, αν, σε αυτό το πλαίσιο, ζούμε τελικά ή όχι και το «ΜΑΙ» δηλώνει την αυτοαναφορικότητα, είναι η κατάληξη της παθητικής φωνής και δηλώνει την παθητικότητα με την οποία αντιμετωπίζουμε αυτή την κατάσταση και τελικά πώς συμπεριφερόμαστε μέσα σε τέτοιες καταστάσεις. Η παράσταση δεν δίνει απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα αλλά προσπαθούμε να θέσουμε κάποια ερωτήματα αναφορικά με τη βία, τη ζωή και την παθητικότητα.
«Έκανα μία συρραφή στην οποία, από ό,τι φαίνεται, τα κείμενα «κουμπώνουν» μεταξύ τους»
ΠτΘ: Πώς καταλήξατε στην επιλογή αυτών των έργων και πόσο δύσκολο ήταν να τα συνδυάσετε μεταξύ τους;
Η. Τζ.: Γενικά η συρραφή κειμένων είναι δύσκολη αλλά, επειδή αυτό που είχα στο μυαλό μου ήταν πολύ ξεκάθαρο και επειδή τα παιδιά αυτό που έβγαζαν στα μαθήματα ήταν πολύ διαυγές κατά που πήγαινε, η επιλογή ήταν πιο εύκολη από ό,τι φαντάζεται κάποιος, διότι είναι κείμενα τα οποία και έχω διαβάσει και έχω δουλέψει στο παρελθόν. Τα δύο εξ αυτών είναι από τα αγαπημένα μου έργα, το «Πεθαίνω σαν χώρα» και η «Πυριτιδαποθήκη». Έκανα λοιπόν μία συρραφή στην οποία, από ό,τι φαίνεται, τα κείμενα «κουμπώνουν» μεταξύ τους.
«Όταν η ιδιότητα του ηθοποιού γίνεται ταμπέλα, εκεί είμαι αντίθετος»
ΠτΘ: Αναφέρεστε σε αυτή την παραγωγή ως παρουσίαση και όχι ως παράσταση και επίσης στα άτομα που θα εμφανιστούνε σε αυτή, ως δρώντα πρόσωπα και όχι ως ηθοποιοί. Γιατί αυτή η επιλογή;
Ε.Ζ.: Ο όρος παρουσίαση προκύπτει από το γεγονός ότι είμαστε ένα εργαστήρι. Θα προσπαθήσουμε δηλαδή να δείξουμε στους θεατές αυτό που κάνουμε 10 ώρες την εβδομάδα στο εργαστήρι μας. Αναφορικά με τον χαρακτηρισμό περί δρώντων προσώπων προκύπτει από το γεγονός ότι δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας ηθοποιούς. Στην έννοια του ηθοποιού βέβαια υπάρχει και η έννοια της δράσης. Εμείς αυτό που θα κάνουμε είναι να παίρνουμε μέρος στην παρουσίαση και να δρούμε βάσει του κειμένου προσπαθώντας να το επικοινωνήσουμε στους θεατές.
Η. Τζ.: Είναι παρουσίαση διότι και για μένα και για να παιδιά είναι εκπαίδευση. Εγώ προσωπικά με την αντίληψη και την εκπαίδευση που έχω στο θέατρο δεν μπορώ να λέω ότι είμαι ηθοποιός αφού συνέχεια μαθαίνω καινούρια πράγματα. Η «ταμπέλα» του ηθοποιού με βρίσκει αντίθετο. Σαφώς και ως ιδιότητα υφίσταται αλλά, όταν αυτή η ιδιότητα γίνεται ταμπέλα, εκεί είμαι αντίθετος.
ΠτΘ: Έχετε ασχοληθεί ξανά με το θέατρο; Πώς σας φάνηκε η εμπειρία της θεατρικής ενασχόλησης;
Π. Μπ.: Σε σχολικό επίπεδο εγώ προσωπικά είχα ασχοληθεί με το θέατρο αλλά μέσα σε ένα τέτοιο ολοκληρωμένο πλαίσιο, με τις πολύωρες πρόβες και την αλληλεπίδραση μεταξύ μας ποτέ. Είναι μια πρωτόγνωρη εμπειρία από την οποία έχουμε πάρει πάρα πολλά.
«Και τα τρία κείμενα φέρουν μηνύματα που έχουν πολλά να πουν και στον καθένα προσωπικά αλλά και ως κοινωνικό σύνολο»
ΠτΘ: Πόσο επίκαιρο είναι το concept αλλά και η επιλογή των κειμένων;
Λ.Ο.: Αν πάρουμε σαν δεδομένο ότι η κοινωνία στην οποία ζούμε είναι πατριαρχική με τις εξουσιαστικές προεκτάσεις, που αυτό συνεπάγεται, και τα τρία κείμενα παραμένουν επίκαιρα και φέρουν μηνύματα που έχουν πολλά να πουν και στον καθένα προσωπικά αλλά και ως κοινωνικό σύνολο. Συγκεκριμένα το κείμενο του Θανάση Βαλτινού, αποτελεί ένα κείμενο με καθημερινούς διαλόγους, με εκφράσεις και διαλόγους που είτε έχουμε πει είτε έχουμε ακούσει στον οικογενειακό μας κύκλο. Επομένως το κείμενο έχει αλληλεπίδραση με όλη την κοινωνία.
Αναφορικά με το «Πεθαίνω σαν χώρα» επικεντρώνεται στις αντιλήψεις που υπάρχουν στην κοινωνία και θίγει ζητήματα που γεννούν ερωτήματα προς προβληματισμό όλων μας.
Η. Τζ.: Στα «Φτερά μπεκάτσας» του Θανάση Βαλτινού, όλο το κείμενο είναι ένας διάλογος γραμμένος σε πολύ άμεση και κατανοητή γλώσσα. Όλο το κείμενο είναι ένας διαρκής καυγάς για πράγματα πολύ απλά. Η «Πυριτιδαποθήκη» από την άλλη είναι ένα έργο του Ντουκόφκι, ο οποίος είναι ένας σύγχρονος θεατρικός συγγραφέας και θίγει το μακελειό που έχει συμβεί στα Βαλκάνια με τους διαμελισμούς κρατών τις γενοκτονίες τους βομβαρδισμούς, και τέλος το πεθαίνω σαν χώρα του Δημητριάδη, παρόλο που χρησιμοποιήθηκε σαν θεατρικό έργο, δεν ήταν αυτή η πρόθεση του συγγραφέα, όταν το έγραφε και μιλάει για μια χώρα η οποία είναι ρημαγμένη εκ των έσω -σε αντίθεση με την «Πυριτιδαποθήκη»- επειδή κυβερνάει η διαφθορά, επειδή όλοι τις οι θεσμοί είναι απαξιωμένοι.
«Είναι τόσο δυνατό τα κείμενα και οι δράσεις των παιδιών που νομίζω δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω από ένα απλό σκηνικό και έναν απλό φωτισμό»
ΠτΘ: Τα σκηνικά της παράστασης τι περιλαμβάνουν;
Η. Τζ.: Το σκηνικό περιλαμβάνει απλά δύο καρέκλες και ένα τραπέζι. Ήταν συνειδητή επιλογή καθώς εκτός από το γεγονός ότι φοβάμαι να αγγίξω το σκηνογραφικό πεδίο, είναι τόσο δυνατό τα κείμενα και οι δράσεις των παιδιών που νομίζω δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω από ένα απλό σκηνικό και έναν απλό φωτισμό.
«Έχουμε εγκλωβιστεί σε καλλιτεχνικά πρότυπα, λαθεμένα και φτηνά»
ΠτΘ: Τη σημερινή κατάσταση που παρουσιάζει η θεατρική δημιουργία στις μέρες μας πως την κρίνετε;
Η.Τζ.: Το θέατρο για μένα είναι σαν ένας φούρνος μικροκυμάτων. Μπαίνεις μέσα και ψήνεσαι μέχρι να χτυπήσει το κουδουνάκι. Όταν χτυπήσει το κουδουνάκι απολαμβάνεις το φαγητό σου. Το θέατρο δηλαδή σε «ψήνει» σε καταστάσεις, σε «ψήνει» με το χρόνο και τη ζωή. Το θέατρο κατά τη γνώμη μου είναι μια από τις ύστατες μορφές πολιτικής πράξης. Το θέατρο είναι ένας αγώνας και ο ηθοποιός οφείλει να έχει θέση.
Το θέατρο υπάρχει από την αρχή της δομημένης κοινωνίας με την έννοια της ατομικής και συλλογικής έκφρασης με καλλιτεχνικό στίγμα. Με αυτή τη λογική θα μπορούσαμε να πούμε ότι πλέον κινδυνεύει να χάσει τελείως το νόημα της. Έχουμε εγκλωβιστεί σε καλλιτεχνικά πρότυπα, λαθεμένα και φτηνά. Μολαταύτα υπάρχουν ταυτόχρονα υπόγεια και σκηνές που γίνονται πολύ ουσιαστικές παραστάσεις και λειτουργούν μόνο με τη στήριξη του κόσμου και τίποτα παραπάνω.
Info
Ώρα έναρξης : 21:00 (θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας με αριθμημένα αποκόμματα στην είσοδο του θεάτρου)
Είσοδος : Κουτί ελεύθερης οικονομικής εισφοράς
Κρατήσεις : 2531037770
Οι συντελεστές της παράστασης
Σύλληψη-Συντονισμός-Σκηνοθετική επιμέλεια: Ηρακλής Τζαφέτας
Βοηθός Συντονισμού και οργάνωσης: Μαρία Ζανέτη
Φώτα-σκηνικά-κοστούμια: Δύο Βήματα Μπροστά
Σχεδιασμός αφίσας: Ελένη Ποποβίδου
Δρουν οι: Ελίνα Ζωιτάκη, Μαρία Καραμάνη, Μαρία Παπαποστόλου, Λήδα Μανούσου-Αλεξίου, Μυρτώ Μπαλάση, Βικτώρια Σπυρέλλη, Βικτωρία Καριπίδου, Αγγελική Καρατέγου, Ελένη Ποποβίδου, Λάμπρος Οικονομίδης, Παναγιώτης Μπλέτσας.
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
