Η Μεσσουνιωτικη πιτα της γιαγιας

Τ΄ αγγόνια χάληψαν (ζήτησαν) πίτα κι η μπάμπου η Μαρία, η Δημήτρινα, τι κι αν πέρασε τα ογδόντα, καιρό δεν έχασε.

Άναψε τη μασίνα, πήγε στις φωλιές και μάζεψε τ΄ αυγά, το σπιτικό της είχε τυρί, βούτυρο, λάδι ή λίγδα παλιότερα, πήρε αλεύρι από το τσουβάλι, το κοσκίνισε μέσα στο ταψί, το ζύμωσε με νερό και αλάτι, το σταύρωσε, το άφησε να ξεκουραστεί (φουσκώσει).

Να την τώρα η γιαγιά Μαρία, έδεσε σφιχτά τη μαντίλα, ανασκούμπωσε τα μανίκια, πήρε το φουσκωμένο ζυμάρι, το μεγάλο πλάστη και άρχισε να ανοίγει τα φύλλα της πίτας, πάνω στο πλαστικό τραπεζομάντηλο του τραπεζιού της κουζίνας.

Δεν γνωρίζουμε με πόσα πέτουρα (φύλλα) ήταν η πίτα. Με δυο, με τέσσερα, με έξι ή ήταν Κυριακάτικη με δώδεκα. Η μυρουδιά της όμως, ευωδία μοναδική και από τη φωτογραφία είναι αισθητή, φτάνει αυτή τη στιγμή μέχρι το σπίτι μας και τρυπά τα ρουθούνια μας.

Την έψησε στη μασίνα, στα νιάτα της όμως την έψηνε στο φούρνο ή στη μεγάλη στρογγυλή γάστρα.  

Τι γλυκιά μορφή, τι ηρεμία, γυναίκα του καθήκοντος, χωρίς διαμαρτυρίες, ταγμένη στην οικογένεια, ταμμέν΄ στουν άντρατς κι στου σπίτ, όπως συνηθίζανε να λέμε οι Μεσσουνιώτες.

Γεννημένη γύρω στο 1910 στο Σιναπλή και τι δεν είδαν τα μάτια της στη ζωή;

Με το κάρο και το καραβάνι της προσφυγιάς βρέθηκε με την οικογένειά της, κοριτσάκι δέκα τεσσάρων χρόνων, στο Καρασούλι (Πολύκαστρο) Κιλκίς.

Μικρή παντρεύτηκε, μικρή χήρεψε, νέα ξαναπαντρεύτηκε, στη Μεσσούνη τώρα, με το συνομήλικό της Δημήτρη Παρασκευούδη.

 Έζησε τους Βαλκανικούς, δύο Παγκόσμιους και έναν εμφύλιο πόλεμο, προσπέρασε θανατικά, γεύτηκε όμως και χρόνια καλά και δημιουργικά.

 Έγινε πολύτεκνη μάνα, πρόκοψε η οικογένειά της, πολλά τα παιδιά, πολλά τα εγγόνια της. Όλους τους φρόντισε, σε όλους άφησε την ευχή της, λίγο πριν πάρει το δρόμο της αιωνιότητας.

Αλησμόνητη γιαγιά Μαρία, κουρασμένες και ταλαιπωρημένες Μεσσουνιώτισες γιαγιάδες και μανάδες, γυναίκες εκείνης της εποχής.

Γλυκάνατε τη ζωή μας με το χάδι σας. Μας γαλουχήσατε με το προσωπικό σας παράδειγμα, με παραινέσεις και συμβουλές, με μετρημένη αυστηρότητα. Μας μεγαλώσατε με περιορισμένα μέσα, αξιοποιημένα με τέχνη, μεράκι και ευρηματικότητα, με μοναδικές μυρωδιές και γεύσεις από το σπιτικό φούρνο και την πήλινη κατσαρόλα που έβραζε πάνω στην πυροστιά της πρόχειρης κουζίνας.

Ήταν τυχερά, πάρα πολύ τυχερά, τα παιδιά που μεγάλωσαν σε σπίτια όπου ζούσε η γιαγιά.

Γιαγιάδες μας, αιώνια τιμή σας πρέπει και αιωνία είναι η μνήμη σας.

Υ.Γ. Τυρόπιτα, με πολλά φύλλα ήταν και η Αγιοβασιλιάτικη-Πρωτοχρονιάτικη πίτα. Εκτός από το νόμισμα, περιείχε και όλη την περιουσία, το σπίτι, τα χωράφια, το ζευγάρι, τα πρόβατα, το ντάμι (μαντρί), τον αχυρώνα, τις κότες κλπ, που συμβολίζονταν από τα ισιάνια-τσακνούδια (σημάδια- μικρά ξυλαράκια), ώστε κάθε μέλος της οικογένειας να έχει το τυχερό της χρονιάς, που έπρεπε να το φροντίζει.

Υ.Γ. 2. Η πρώτη φωτογραφία είναι από το φωτογραφικό αρχείο της Μαρίας Παρασκευούδη-Σκουδραμούδη. Οι άλλες από το διαδίκτυο.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.