Η κυρα-Μαρω και τα ξωτικα

Στην τελευταία επίσκεψή μας στον Υμηττό ζήσαμε λίγο περίεργα γεγονότα,  που νομίζω  θα άξιζε να τα μνημονεύσουμε. Στην αρχή, κοντά στην μονή της Καισαριανής, συναντήσαμε μια ομάδα νηπίων με τους γονείς τους, που μας προϊδέαζαν  για κάποια εκδήλωση που είχε προετοιμαστεί. Ψηλά ο ουρανός, με σύννεφα σκοτεινά που έκρυβαν τον ήλιο κατά διαστήματα και η υγρασία που απλωνόταν ολόγυρα, σου έφερνε στο μυαλό κάτι από την αίσθηση των παλιών παραμυθιών με τις μάγισσες και τα ξωτικά.
     
Το πρώτο γεγονός που μας έκανε εντύπωση ήταν ένα μικρό κοριτσάκι που η μητέρα του το σκούπιζε, γιατί είχε κάνει την «ανάγκη» του, πίσω από ένα δένδρο. Το περίεργο ήταν ότι  αυτό μας ανακοίνωνε με ύφος αγέρωχο και απροσποίητα εντελώς: «Δεν με νοιάζει!  γιατί έχουμε φτιάξει φαναράκια και θα πάμε βόλτα να  τ’ ανάψουμε!». Αυτό ήταν το γεγονός που μου έμοιαζε σαν πρόλογος κάποιας θεατρικής παράστασης που επρόκειτο να επακολουθήσει.
    
Απ’ έξω από την εκκλησία των αρχαγγέλων  γνωρίσαμε την κυρία Ελένη. Αυτή δεν ήθελε να την λένε με το όνομά της και προτιμούσε το όνομα Μαρία, όπως μας πληροφόρησε. Μας είπε ότι το όνομα Ελένη έχει κάποιο βάρος και δεν αιτιολόγησε γιατί προτιμούσε το Μαρία. Αλλά η συμβία μου έδωσε, πιστεύω, την πιο πειστική εξήγηση. Και πράγματι, το σχήμα προσώπου της, τα μαλλιά της και τα μάτια της, ακόμη και η κίνηση του σώματός της είχε κάτι το αλεπουδίσιο. Να τη λοιπόν, η κυρα- Μάρω προσωποποιημένη!, σκέφτηκα.
  
Στην αρχή παρακολουθήσαμε μαζί την υπέροχη δύση του ηλίου. Ήταν τότε αυτός κυρίαρχος του αττικού τοπίου και ολοένα έγερνε στη θάλασσα, βάφοντας με το κόκκινο χρώμα του τον ουρανό και τη θάλασσα. Και η φύση όλη, ζώα και δένδρα και οι βράχοι, αισθανόσουν έμοιαζε σαν να στέκεται εκστατική.
  
Αυτή, η επονομαζόμενη κυρα-Μάρω, συνεχώς κάτι μας έλεγε. Λες και κάποιος αόρατος στη συντροφιά μας της έκανε ερωτήσεις.  Μας είπε για τον ναό του Δία που σήμερα είναι ερείπια παλαιοχριστιανικού ναού του Αγ. Μάρκου. Για την ευεργετική ενέργεια του τοπίου. Για τις μυστικές συναντήσεις των νεοπλατωνιστών σε πιο μεγάλο ύψωμα του Υμηττού, στα ερείπια άλλου αρχαίου Θεού του Υμηττίου Απόλλωνος.
 
Και τέλος σχολίασε τις εμμονές των ορθόδοξων κληρικών και την έλλειψη πνεύματος ανοχής και κατανόησης της διαφορετικότητας ανάμεσα στους ανθρώπινους πολιτισμούς και τις θρησκείες. Αντίθετα, όπως είπε, με τους βουδιστές ιερείς που έδειχναν σε κάποια επίσκεψή τους στην Ελλάδα, μεγάλο σεβασμό στα εικονίσματα και στα θρησκευτικά βιβλία της εκκλησίας. Προπαντός όμως εντυπωσίασε την παρέα μας, η άποψή της για το φυσικό περιβάλλον και η γνώση της στα άγρια ζώα του Υμηττού. Αναφέρθηκε με λεπτομέρειες στην Κλειώ και τον άνδρα της τον Κλεάνθη, που είναι το ζευγάρι των αλεπούδων που πρόσφατα απέκτησαν τρία μικρά αλεπουδάκια.

Εμείς, την Κλειώ την  γνωρίζαμε από παλαιότερες επισκέψεις στον Υμηττό, αλλά τον Κλεάνθη τον είχαμε μόνο ακουστά, από αφηγήσεις του φιλόζωου κυρίου Νίκου. Μας μίλησε και για μια άλλη μοναχική αλεπού, τον Πελοπίδα, που εμφανίζεται τακτικά. Αλλά και για τον Ηρακλή και την Πανδώρα, που κι αυτοί έχουν αποκτήσει πρόσφατα τρία αλεπουδάκια. Ήξερε όλα τα άλλα σκυλιά και γάτες του δάσους και αναφερόταν με έγνοια και αγάπη στις καθημερινές τους ανάγκες για νερό και τροφή.  Ύστερα μας συνόδευσε  στο χώρο των ερειπίων του παλαιοχριστιανικού ναού˙  εκεί υπήρχε η συνάντηση των νηπίων που κρατούσαν με έκσταση τα φαναράκια τους, όπου δινόταν και η παράσταση κουκλοθέατρου.
  
Στο τέλος ήλθε και η σειρά του κυρίου Νίκου: ανέβαινε την ανηφόρα μ’ ένα δοχείο  νερό και στην πλάτη του κρεμασμένο σε ένα παλούκι τον σάκο με τα τρόφιμα για τα ζώα. Ήταν η ώρα που εκτελεί σχεδόν καθημερινά τα καθήκοντά του. Μας επιβεβαίωσε ότι στο διάστημα της καλοκαιρινής μας απουσίας η αγαπημένη του αλεπού Κλειώ είχε τεκνοποιήσει και μαζί με τον πατέρα Κλεάνθη, η οικογένεια είναι πενταμελής και αρκετά ευτραφής. Και ότι όσα προηγούμενα μας ανέφερε η κυρα-Μάρω για τις άλλες αλεπούδες ήταν εντελώς έγκυρα και αντικειμενικά.
 
Φεύγαμε και κάποια στιγμή είδα κάτω στον γκρεμό να απλώνεται κατάφωτο το αστικό περιβάλλον, σαν  βάραθρο που ζήταγε να σε ρουφήξει. Ήταν τόσο μακρινό, ένας διαφορετικός κόσμος σε άλλους ρυθμούς, σε μια άλλη κατεύθυνση, που έμοιαζε με υπερφυσικό  θηρίο που ζήταγε να καταβροχθίσει  ό,τι  απόμεινε ζωντανό από την άγρια φύση. Και ο Υμηττός που ορθωνόταν ξαπλωμένος,  σαν να έσφιγγε στην αγκαλιά του όλα τα ζωντανά του πλάσματα, τον έβλεπες να ενώνεται με τον Αττικό ουρανό και δεν ήξερες αν τα σύννεφα στην κορφή του ήταν του ουρανού ή ο αχνός του δικού του σώματος.                                                                                                          
 

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.