Γιουλη Μαντζου, ζωγραφος «Η τεχνη, σε οποιαδηποτε μορφη της, σε φερνει σε επαφη με τον εαυτο σου, με την εσωτερικη σου αληθεια»

Μία «ιδιαίτερη» καλλιτέχνιδα από τη Θεσσαλονίκη, την κ.Γιούλη Μάντζου, θα έχει την ευκαιρία να γνωρίσει το φιλότεχνο κοινό της πόλης μας, από σήμερα και για δεκατέσσερις μέρες. Την ευκαιρία της γνωριμίας αυτής με τα έργα της ζωγράφου την δίνει η Μαρμελάδα Wine Bar, στην οποία θα φιλοξενούνται από τις 5 έως και τις 19 Δεκεμβρίου, έργα της που αναπαριστούν ανθρώπινες μορφές, τοπία και τη μεταξύ τους σχέση.
 
Η Γιούλη Μάντζου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1975. Το 1994/1995 φοίτησε στο Park Lane College of Leeds, στα τμήματα Art History και Arts & Design.
Το 1998 αποφοίτησε από το Πολιτιστικό Ι.Ε.Κ. – Τμήμα Τεχνικών Συντήρησης και Αποκατάστασης Έργων Τέχνης. Το 2006 αποφοίτησε, με άριστα, από το Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Α.Π.Θ., όπου μαθήτευσε στο εργαστήριο του Γεωργίου Γκολφίνου, ενώ παράλληλα με τις σπουδές της εργάστηκε  ως συντηρήτρια έργων τέχνης.
 
Τη ζωγραφική της χαρακτηρίζει η μονοχρωμία που υπαγορεύεται από τα υλικά που χρησιμοποιεί  όπως το κάρβουνο και το μελάνι. Κηλίδες και ματιέρες συνθέτουν το χειρονομιακό τρόπο εργασίας της και συχνά αποτελούν την αφετηρία της δουλειάς της.
 
Με αφορμή την παρουσία της αυτή στην Κομοτηνή η ζωγράφος μίλησε στο «Ράδιο Παρατηρητής» και στην Νατάσσα Βαφειάδου, προσφέροντας την ευκαιρία να γνωρίσουμε τόσο την ίδια όσο και τα έργα της.
 
Γιούλη Μάντζου όμως… 

«Το σώμα το ίδιο είναι ένα τοπίο για τον καλλιτέχνη να το εξερευνήσει»

ΠτΘ: Τα έργα σας ασχολούνται και αναπαριστούν  ανθρώπινες μορφές, τοπία αλλά και τη μεταξύ τους σχέση. Η Κομοτηνή, με αφορμή και την επικείμενη επίσκεψή σας στην πόλη μας, θα μπορούσε να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για εσάς…
Γ.Μ.: Στη ζωγραφική που κάνω δεν εμφανίζεται πολύ η έννοια της εντοπιότητας ή κάποιου συγκεκριμένου χώρου. Πρόκειται κυρίως για τοπία που δεν υπάρχουν, που είναι στη φαντασία μου και τα οποία προκύπτουν από την ίδια μου τη δουλειά. Με τον τρόπο που δουλεύω δηλαδή δημιουργώντας στην αρχή κάποια τυχαία γεγονότα πάνω στο χαρτί ή στον καμβά με μελάνια και κάρβουνα και μέσα από κει αντλώντας  κάποια ερεθίσματα δημιουργείται μία εικόνα. Δεν είναι απαραίτητα λοιπόν κάποιος τόπος συγκεκριμένος, είναι πιο πολύ ένας τόπος στη μνήμη. Πολλές φορές βέβαια προκύπτουν και μνήμες από σώματα. Το σώμα το ίδιο είναι ένα τοπίο για τον καλλιτέχνη να το εξερευνήσει. Η Κομοτηνή έχει και κάτι κοινό με τη Θεσσαλονίκη, την πολυπολιτισμικότητα. Είναι σίγουρα ένα μέρος που θα έχει πιο πολύ χρώμα.
 
ΠτΘ: Επιλέγετε στην τέχνη σας, σ’ αυτή τη σειρά έργων σας τουλάχιστον, τη μονοχρωμία χρησιμοποιώντας κυρίως δύο υλικά το κάρβουνο και το μελάνι. Πείτε μας λίγα λόγια γι’ αυτήν σας την επιλογή.
Γ.Μ.: Έχω μια αγάπη για το ασπρόμαυρο και τους ενδιάμεσους τόνους. Για μένα είναι αρκετά για να εκφράσω αυτό που θέλω, προς το παρόν. Βέβαια, η δουλειά που παρουσιάζεται, είναι δουλειά δέκα χρόνων. Είναι ένα είδος αναδρομικής έκθεσης. Ακόμα όμως τα αγαπάω πάρα πολύ. Έχω πολλά έργα σ’ αυτό το κομμάτι. Μπορεί να είναι φοβία για το χρώμα, αλλά μέχρι στιγμής μου αρκεί για να εκφράζω αυτό που θέλω.

«Η μνήμη δεν έχει χρώμα∙ έχει υφές, έχει πληγές, έχει εντυπώσεις που εντυπώνονται στο μυαλό μας ή στην ψυχή μας ή στο σώμα»

ΠτΘ: Είναι κι ένας τρόπος αυτός για να εκφράσετε καλύτερα τη μνήμη, στην οποία προαναφερθήκατε; Οι μνήμες μας είναι ασπρόμαυρες;
Γ.Μ.: Όπως γίνεται πολλές φορές και στα όνειρα η εντύπωση που μένει από κάτι που έχεις ζήσει, σαν κάτι βαθύτερο, νομίζω ότι δε χρειάζεται «ωραιοποίηση». Η μνήμη ναι, δεν έχει χρώμα. Έχει άλλα πράγματα. Έχει υφές, έχει πληγές, έχει εντυπώσεις που εντυπώνονται στο μυαλό μας ή στην ψυχή μας ή στο σώμα.
 
ΠτΘ: Πότε ξεκίνησε η σχέση σας με την καλλιτεχνία και συγκεκριμένα με τη ζωγραφική;
Γ.Μ.: Ο πατέρας μου ήταν αρχιτέκτονας. Είχε το σχεδιαστήριό του μέσα στο σπίτι, έτσι λοιπόν ανακατευόμουν με τα μελάνια, με τα μολύβια, με τους χάρακες. Πιστεύω ότι όλα αυτά παίζουν ρόλο. Τουλάχιστον εμένα με «έσπρωξαν», αν θα μπορούσα να το πω έτσι, να ασχοληθώ με τις τέχνες και φυσικά έπαιξε ρόλο και το ότι είχα ένα περιβάλλον υποστήριξης από το σπίτι μου. Η ζωγραφική ήρθε στη ζωή μου γύρω στα είκοσί μου χρόνια, όταν και άρχισα να μαθαίνω σχέδιο. Τελειώνοντας το σχολείο και κάνοντας κι ένα πέρασμα από την Αγγλία, έναν πειραματισμό σε κολέγια στην Αγγλία, τελικά κατέληξα ότι πρέπει κανείς να αρχίζει από τα βασικά, από το σχέδιο δηλαδή, όπως στη μουσική τα παιδιά διδάσκοντα αρμονία, κλπ. Πρέπει λοιπόν να ξεκινάς από το σχέδιο. Αυτό είναι η πηγή όλων των δημιουργιών μου. Ίσως γι’ αυτό και το ασπρόμαυρο. Πριν μπει κάποιος στην Καλών Τεχνών μαθαίνει να σχεδιάζει σε προτομές. Μετά μέσα στη σχολή ο καθένας βρίσκει το προσωπικό του ιδίωμα, τον δρόμο του. 

«Η αφαίρεση για έναν ζωγράφο μια προσπάθεια να κρατήσει κανείς τα ουσιώδη»

ΠτΘ: Διάβασα μεταξύ άλλων κάποιες κριτικές που έλεγαν ότι η τέχνη σας μέχρι στιγμής θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως αφαιρετική. Δίνεται μια παραπάνω σημασία στην αφαίρεση. Γιατί επιλέγετε αυτό το είδος ζωγραφικής και τι σημαίνει για σας; Σας προσφέρει κάποιο είδος ελευθερίας;
Γ.Μ.: Η αφαίρεση είναι μια άσκηση. Είναι μια προσπάθεια να κρατήσει κανείς τα ουσιώδη. Η ζωγραφική μου είναι παραστατική, δηλαδή κάποιος μπορεί να δει μια εικόνα, αλλά δε θέλω να την περιγράψω τόσο πολύ. Θέλω να αφήσω λίγο και την ελευθερία στον θεατή, να φανταστεί μέσα στην εικόνα. Κάποιες εικόνες μπορεί να έχουν μια διπλή υπόσταση. Να το δει κανείς σαν ένα τοπίο ή σαν ένα σώμα. Σαν κάτι διαφορετικό. Μου αρέσει αυτό το «παιχνίδι» με το σχέδιο. Το πού θα βάλει ο ζωγράφος τα σκούρα του και τα ανοιχτά του μπορεί αυτό να προκαλέσει κάτι στο θεατή. Να το δει διαφορετικά. 

«Στην Ελλάδα τα πράγματα γύρω από τις τέχνες ήταν πάντα δύσκολα»

ΠτΘ: Πώς αντιλαμβάνεστε εσείς τη σχέση σας με την τέχνη; Τι είναι για σας; Την αντιμετωπίζετε και ως ένα μέσο «ψυχοθεραπείας» απέναντι στα όσα δύσκολα βιώνουμε όλοι καθημερινά;
Γ.Μ.: Στην Ελλάδα νομίζω ότι πάντα ήταν δύσκολα τα πράγματα γύρω από τις τέχνες γενικότερα. Ο καλλιτέχνης πρέπει να παλέψει για να δείξει τη δουλειά του, για αναγνώριση δε δεν το συζητάμε. Σίγουρα η τέχνη, σε οποιαδήποτε μορφή της, σε φέρνει σε επαφή με τον εαυτό σου, με την  εσωτερική σου αλήθεια. Από κει και πέρα ο κάθε άνθρωπος το χρησιμοποιεί αυτό όπως θέλει. Δε θα το έλεγα απαραίτητα μόνο ψυχοθεραπεία. Είναι πολλά άλλα πράγματα. Μπορεί να είναι μια κραυγή. Μπορεί να έχει ένα πολιτικό μήνυμα. Και μόνο που ασχολείται κανείς με τα χέρια του, που παράγει κάτι, αυτό δίνει πολύ μεγάλη δύναμη σε οποιαδήποτε εποχή αλλά κυρίως τώρα στην εποχή της κρίσης που τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα για όλους μας. Είμαι όμως αισιόδοξη. Ό,τι κάνει κανείς καλό είναι. Είναι καλό να δημιουργούνται συζητήσεις γύρω από αυτό, να έρχονται οι άνθρωποι λίγο πιο κοντά, νομίζω ότι αυτή είναι και η ουσία. 

«Η επαφή με τα παιδιά σου δίνει τη δυνατότητα να βλέπεις στα μάτια τους την ελπίδα για το μέλλον»

ΠτΘ: Φέρετε ακόμα μία ιδιότητα στο βιογραφικό σας. Από το 2007 και έπειτα εργάζεστε ως εικαστικός στην Α’ βάθμια εκπαίδευση.
Γ.Μ.: Από κει αντλώ και την αισιοδοξία μου γιατί η επαφή με τα παιδιά σου δίνει τη δυνατότητα να βλέπεις στα μάτια τους την ελπίδα για το μέλλον. Έχεις την δυνατότητα να ελπίζεις ότι κάτι καλό θα βγει από την επαφή τους με τις τέχνες. Είναι κάτι που έτσι κι αλλιώς το έχουν έμφυτο τα παιδιά και παίρνω κι εγώ πάρα πολλά από αυτά.

 
Στην έναρξη της έκθεσης, σήμερα Σάββατο 5 Δεκεμβρίου, από τις 9 το βράδυ, δύο Dj‘s οι Alyf και Φί θα επενδύσουν τη βραδιά με ιδιαίτερες μουσικές διαλεγμένες πάνω στα έργα της καλλιτέχνιδας αλλά και το κρασί θα ρέει άφθονο από το κελάρι της Μαρμελάδας. 

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.