Γιατι η ελληνικη τηλεοραση ζει σε αλλη εποχη;

Αρκετές ελληνικές σειρές εποχής που πρόκειται να προβληθούν τη φετινή σεζόν κάνουν πρεμιέρα αυτές τις μέρες. Έχουμε τη συνέχεια από το «Κόκκινο Ποτάμι» στο Open, τον «Παράδεισο των Κυριών» στον Alpha, το «Φλόγα και Άνεμος» στην ΕΡΤ και πολλές άλλες σειρές, όλες τους πολύ μακριά από το 2022 που βρισκόμαστε εμείς σήμερα. Γιατί;

Είναι γεγονός πως στη χώρα μας υπάρχει λίγο πολύ η πεποίθηση πως πρέπει κάτι να είναι εποχής στην τηλεόραση για να θεωρηθεί «καλό», ειδικά όταν μιλάμε για δραματικές σειρές. Και τα τελευταία χρόνια αυτό το μοντέλο της σειράς βρίσκεται στο προσκήνιο, και μάλιστα σημειώνοντας πολύ υψηλά νούμερα όπως έγινε με τις «Άγριες Μέλισσες» και με το «Κόκκινο Ποτάμι». Και επειδή ως γνωστόν όποτε βγαίνει κάτι στην τηλεόραση και σκίζει αμέσως, μετά όλα τα κανάλια προσπαθούν να επαναλάβουν αυτήν την επιτυχία ακολουθώντας παρόμοια μοντέλα και τεχνικές, και φυσικά σχεδόν πάντοτε αποτυγχάνουν, με αποτέλεσμα κάθε χρόνο να έχουμε και περισσότερες σειρές εποχής. Σειρές τοποθετημένες στη δεκαετία του ’60, του ’50, εποχές που έχουν αποτυπωθεί στην οθόνη ξανά και ξανά και ξανά όσο αυτή που ζούμε τώρα ξεχνιέται, ενώ ακόμα και οι ελάχιστες σειρές που τοποθετούνται όντως στην Ελλάδα τού σήμερα δεν κουβαλάνε κανένα στοιχείο που να φανερώνει τη χρονολογία τους εκτός από το πρακτικό κομμάτι.

Πρόκειται είτε για κουραστικές σαπουνόπερες με τις ίδιες επαναλαμβανόμενες κουραστικές θεματικές είτε για οικογενειακές κωμωδίες. Είναι πάντοτε σειρές που αποφεύγουν συστηματικά και με κάθε τρόπο να αποτυπώσουν την εποχή που ζούμε, σε κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό επίπεδο. Είναι σειρές που θα μπορούσαν να είχαν γραφτεί είκοσι χρόνια πριν και πάλι θα ταίριαζαν. Όχι πως χρειάζεται μια σειρά να τοποθετείται στη σύγχρονη εποχή για να έχει σύγχρονη ματιά και να αφορά σύγχρονα ζητήματα. Για παράδειγμα, οι θεματικές των «Μελισσών» ήταν από τις πιο επίκαιρες που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια, παρότι η ιστορία τους λάμβανε χώρα στη δεκαετία του ’60, και την ίδια στιγμή τόσες σειρές που υποτίθεται πως θα αφορούσαν το σήμερα κάναν κύκλους «γύρω απ’ την ουρά τους», ανακυκλώνοντας θέματα περασμένων δεκαετιών και υποτιμώντας την κρίση των τηλεθεατών. Γιατί συμβαίνει λοιπόν αυτό;

• Γιατί είναι τόσο δύσκολο να δούμε μια σειρά που να αφουγκράζεται το σήμερα, που να έχει να πει κάτι για αυτό, πέρα από ερωτικά τρίγωνα και ιστορίες πλουσίων οικογενειών που σφάζονται μεταξύ τους;
• Μήπως δεν δίνονται ευκαιρίες σε νέους δημιουργούς;
• Μήπως η πραγματικότητα θεωρείται πολύ «προκλητική», για να προβληθεί στη τηλεόραση έστω και υπό το πρίσμα της μυθοπλασίας;

«Κάνε ότι κοιμάσαι», μια «όαση» στην τηλεοπτική έρημο

Φέτος, ανάμεσα στις πολλές παραγωγές της ΕΡΤ, βρίσκεται και η σειρά «Κάνε ότι κοιμάσαι», σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Πανταζούδη και Αλέξη Κυράνη και σε σενάριο του βραβευμένου στις ΗΠΑ και την Ευρώπη συγγραφέα Γιάννη Σκαραγκά. Πρόκειται για ένα έργο που παραδόξως επιθυμεί να κάνει όλα αυτά που οι υπόλοιπες σειρές αποφεύγουν. Είναι μια ψυχολογική σειρά μυστηρίου με στοιχεία κοινωνικού νουάρ, σπάνιο είδος, που ποτέ κανείς στην ελληνική τηλεόραση δεν αποπειράθηκε να καταπιαστεί προφανώς. Με πρωταγωνιστή τον Σπύρο Παπαδόπουλο στον ρόλο ενός φιλολόγου σε ένα κάπως περιθωριοποιημένο λύκειο, η σειρά επικεντρώνεται αρκετά στη νέα γενιά –άλλο ένα στοιχείο που τη διαφοροποιεί από τον σωρό, αφού η ελληνική τηλεόραση αποφεύγει τους εφήβους ή τους σερβίρει σαν καρικατούρες στις άνευρες οικογενειακές κωμωδίες της–, στη νεανική και εφηβική οργή, την κακοποίηση, την περιθωριοποίηση και όλες τις τραγικές της συνέπειες.

Με ορισμένα πολύ δυνατά ονόματα, όπως είναι αυτά των Έμιλυ Κολιανδρή, Νικολέτας Κοτσαηλίδου, Μαρίνας Ασλάνογλου κ.λπ. και με αξιοπρεπέστατο επίπεδο παραγωγής το «Κάνε ότι Κοιμάσαι» κατορθώνει πολλά, ακόμα και αν αποτυγχάνει σε αρκετά σημεία, όπως ορισμένες από τις ερμηνείες των νέων ηθοποιών, η προσπάθεια για συνεχές σασπένς κ.λπ., αποτελεί μια αφύπνιση.

Ανάμεσα στις σαπουνόπερες με τους πλούσιους, τις δακρύβρεχτες ιστορίες αγάπης, τα ριάλιτι και όλα αυτά τα προγράμματα που μας απομακρύνουν από την πραγματικότητα και μας αποβλακώνουν, υπάρχει και μια σειρά που ενδιαφέρεται και που προσπαθεί να ανοίξει μάτια αντί να τα κλείσει, χωρίς διδακτικό τόνο και χωρίς ποτέ να σου κουνήσει το δάχτυλο, με πλήρη ωμότητα, ειλικρίνεια και χωρίς φανταχτερά αμπαλάζ. Σε αντίθεση με άλλες αποτυχημένες προσπάθειες σειρών στο παρελθόν, το «Κάνε ότι Κοιμάσαι» σέβεται ή προσπαθεί να σεβαστεί τον θεατή και δεν πρόκειται για κάποιο μελόδραμα, που προσπαθεί να χωρέσει μέσα του «κοινωνικά μηνύματα» μόνο και μόνο για να πει ότι το έκανε. Είναι ένα έργο που επιχειρεί να μιλήσει για την πραγματικότητα και που ακόμα και αν στο τέλος αποτύχει παταγωδώς να το κάνει, πάλι θα αποτελεί μια «όαση» στην έρημο, ένας σωτήρας που ήρθε να μας θυμίσει σε ποια εποχή ζούμε όταν όλα τα κανάλια δείχνουν να θέλουν να ξεχάσουμε.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.