Γιαννης Ραουζαιος, «Η λογικη μας ειναι να φερουμε τα κυτταρα μιας νεας κοινωνιας εναντια στον πολιτισμο της κυριαρχιας, της εκμεταλλευσης και της διαχυτης αδικιας»
Στο κέντρο της Αθήνας, εν μέσω καφετεριών, μπαρ και clubs, στο κέντρο της εμπορευματοποιημένης διασκέδασης, λειτουργεί τα τελευταία δύο χρόνια ένας χώρος με τελείως διαφορετική λογική. Πρόκειται για το ελεύθερο αυτοδιαχειριζόμενο θέατρο Εμπρός, το οποίο λειτουργεί με ένα συμμετοχικό μοντέλο όπου ο καθένας μπορεί να προτείνει και να οργανώνει δράσεις, χωρίς να υπάρχει καμια διαδικασία επιλογής. Στο χώρο του αυτοδιαχειριζόμενου θεάτρου, μεταξύ άλλων, δρα και η συλλογικότητα του Κενού Δικτύου, η οποία λειτουργεί με οριζόντιες συνελεύσεις και πέρα από τη λογική του αντιτίμου.
Ο Γιάννης Ραουζαίος, μέλος της συλλογικότητας μίλησε στο Ράδιο Παρατηρητής για το σκεπτικό και τον τρόπο λειτουργίας τους, για τα δρώμενα που διοργανώνονται ανελλιπώς εδώ και 25 χρόνια, σχετικά με το θέατρο, τον κινηματογράφο, την ποίηση, τις τέχνες εν γένει.
Ειδικότερα αναφέρθηκε στη ζύμωση που γίνεται, συχνά σε συνεργασία με άλλες συλλογικότητες και κατειλημμένους χώρους πανελλαδικά, προκειμένου «η δημιουργία του νέου πολιτισμού» που οραματίζονται οι συμμετέχοντες να εμπεριέχει την «ενεργό πρόσμιξη του αισθητικού με το πολιτικό και του συλλογικού με το λαϊκό». Όπως είπε, χωρίς χορηγούς και μακριά από το κυνήγι του κέρδους, πολλοί χώροι σε όλη την Ελλάδα, όπως το Εμπρός και το Κενό Δίκτυο, ονειρεύονται, συνθέτουν και δημιουργούν «τα κύτταρα μιας νέας κοινωνίας» ενάντια στον «πολιτισμό της εκμετάλλευσης, της κυριαρχίας και της διάχυτης αδικίας».
Πληροφορίες σχετικά με το «Εμπρός» μπορεί να βρει κανείς στο Facebook, στη σελίδα Ελεύθερο Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο Εμπρός, ενώ υπάρχει και το site embros.gr. Επιπλέον πληροφορίες μπορείτε να βρείτε στο site voidnetwork.blogspot.com αλλά και στις σελίδες του Κενού Δικτύου στο Facebook, Κενό Δίκτυο και Keno Diktyo Plus.
«Μέσα σε αυτό το κλίμα των μπαρ, των clubs και των καφετεριών, υπάρχει ένας ανοιχτός πολιτιστικός χώρος, που παράγει αφιλοκερδώς δράσεις»
ΠτΘ: Θα θέλαμε να ξεκινήσουμε τη συζήτηση λέγοντάς μας λίγα λόγια για το «Εμπρός»…
Γ.Ρ.: Το «Εμπρός», στο οποίο εγώ συμμετέχω μέσα από τις δραστηριότητες της συλλογικότητας του Κενού Δικτύου, είναι ένα ελεύθερο αυτοδιαχειριζόμενο θέατρο, το οποίο είναι κατειλημμένο και το διαχειρίζεται η διαρκής εβδομαδιαία συνέλευσή του, η οποία είναι ανοιχτή και πραγματοποιείται τις Κυριακές. Στο πλαίσιο του θεάτρου γίνονται σύνθετες πολιτιστικές δράσεις με πολιτικό και κοινωνικό περιεχόμενο. Πολλές ομάδες θεάτρου κάνουν αφιλοκερδώς πρόβες εκεί πέρα. Η λογική είναι να αποτελεί ένα πολιτιστικό προπύργιο μέρα στις ροές του εμπορεύματος και των θεαματικών εμπορευματοποιημένων εργασιών σε μια πολύ κεντρική περιοχή της Αθήνας, αυτή του Ψυρρή, ανάμεσα στο Σύνταγμα, το Γκάζι, το Μεταξουργείο και το Μοναστηράκι, όπου ουσιαστικά δεν έχουμε τίποτα άλλο από μια απέραντη καφετέρια. Ξαφνικά, μέσα σε αυτό το κλίμα των μπαρ, των clubs και των καφετεριών, υπάρχει ένας ανοιχτός πολιτιστικός χώρος, που παράγει αφιλοκερδώς χωρίς οικονομικό αντίτιμο δράσεις. Έχουν συντελεστεί πολύ μεγάλες δράσεις όπως το Δεκαήμερο Φεστιβάλ Παραστατικών Τεχνών Ενάντια Στον Φασισμό, που έγινε πέρσι τον Απρίλιο. Εκεί συμμετείχαν 24 παραστάσεις, παράλληλα γινόντουσαν συναυλίες, ποιητικά δρώμενα, performance κ.λπ.
ΠτΘ: Μιλάμε για ποίηση, για θέατρο, ακόμα και για εκδηλώσεις που έχουν σχέση με την αρχιτεκτονική…
Γ.Ρ.: Η κάθε δράση έχει το δικό της περιεχόμενο. Υπάρχουν δράσεις, τις οποίες έρχεται και τις ζητά μία ομάδα από τη συνέλευση και αν εγκριθεί από αυτή αποφασίζεται για ένα διάστημα μέσα στον μήνα να πραγματοποιηθεί. Επίσης γίνονται ποιητικά performance, εγώ προσωπικά ασχολούμαι και με την ποίηση και με την performance, οπότε οργανώνω ανάλογα πράγματα μαζί με τους ανθρώπους της συλλογικότητάς μου. Υπάρχει επίσης σινεμά. Για παράδειγμα, στις 28 Νοεμβρίου διοργανώνεται το 3ο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Βιντεοποίησης όπου θα προβληθούν αρκετές δεκάδες από βιντεάκια οπτικοποιημένης ποίησης από το εξωτερικό συνδυασμένες με performance και συναυλίες. Θα γίνει μία παρουσίαση για τη λογική της ανάπλασης. Κατά καιρούς έχουν μιλήσει θεωρητικοί και του ευρωπαϊκού χώρου, πολύ γνωστοί διανοούμενοι όπως ο Τζορτζιο Αγκάμπεν και ο Ραούλ Βανεγκέμ.
«Προσπαθούμε να συνδυάσουμε το πολιτικό με το πολιτιστικό και να αποτελέσουμε ένα παράδειγμα αυτού του νέου διαφορετικού πολιτισμού»
ΠτΘ: Πόσοι πολίτες εκτιμάτε ότι έχουν περάσει αυτά τα χρόνια από το Εμπρός;
Γ.Ρ.: Από την περίοδο που ξεκίνησε τη λειτουργία του, πριν από δύο χρόνια περίπου, εκτιμώ ότι έχει μια συνεχή και αυξανόμενη παρουσία κοινού οπότε μιλάμε σίγουρα για αρκετές χιλιάδες. Για παράδειγμα, το Δεκαήμερο Φεστιβάλ Παραστατικών Τεχνών πρέπει να είχε μια επισκεψιμότητα της τάξης πάνω από 15 χιλιάδων ατόμων, μπορεί και παραπάνω. Μάλιστα είχαν εμφανιστεί και καλλιτέχνες πιο mainstream όπως η Τάνια Τσανακλίδου που έκανε παρουσίαση, χωρίς αντίτιμο, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ.
ΠτΘ: Υπάρχει στήριξη δηλαδή από ένα ευρύτερο καλλιτεχνικό κομμάτι…
Γ.Ρ.: Έχουμε δώσει μεγάλες μάχες για να καθιερωθεί αυτή η κατάσταση μέσα στα πολιτιστικά πεπραγμένα, να είναι ανοιχτή και αντιεμπορευματική, όπως η λογική μας. Δεν έχουμε δηλαδή μέσα στις παραστάσεις χορηγούς, εισόδους κ.λπ. Και όχι μόνο στις παραστάσεις, το ίδιο ισχύει και για τις συναυλίες, για τα πάρτι και τα σεμινάρια. Η λογική είναι αυτή της προσφοράς, που θα προβάλει τις εικόνες και τις δραστηριότητες ενός νέου πολιτισμού ενώ ακόμα υπάρχει ο πολιτισμός της εκμετάλλευσης, της κυριαρχίας και της διάχυτης αδικίας.
ΠτΘ: Θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε ως αντιθέαμα;
Γ.Ρ.: Όχι γιατί όπου μπαίνει το «αντί» εύκολα μπορείς να το δεις ως ετεροκαθοριζόμενο από τον αντίπαλο. Περισσότερο το βλέπουμε ως μία θετική δημιουργική βάση, η οποία προτείνει, προβάλλει και εξάγει τον δημιουργικό τρόπο προς τα έξω. Με ανταγωνιστικό τρόπο σίγουρα, αλλά όχι απλά ως μια λογική του «αντί». Δηλαδή μέσα από μια λογική ότι φέρνουμε το κύτταρο μιας νέας κοινωνίας εδώ και αυτό επεκτείνεται, διαχέεται και συνδυάζεται δικτυακά με άλλους συνδυασμούς που υπάρχουν σε διαφορετικά σημεία της πόλης ή και σε διαφορετικά σημεία της Ευρώπης.
Έχουν γίνει και κινήσεις, έχουν βρεθεί και άνθρωποι δικοί μας σε συνέδρια ανάλογων καταλήψεων στο εξωτερικό, έχουν γίνει ανταλλαγές κόσμου. Στις συζητήσεις μας προσπαθούμε να συνδυάσουμε το πολιτικό με το πολιτιστικό ως άμεσο τρόπο επέμβασης μέσα στα κοινωνικά πεπραγμένα και να αποτελέσουμε ένα παράδειγμα αυτού του διαφορετικού πολιτισμού. Εγώ θεωρώ ότι είμαστε στις δειλές στιγμές που τα διάφορα κύτταρα συνδυάζονται στις αρχές του 21ου αιώνα για να συγκροτήσουν έναν νέο οργανισμό που θα ξεπεράσει τις λογικές της κυριαρχίας και θα εγκαθιδρύσει την αυτονομία. Θέλω να πω ότι δεν βλέπουμε καθόλου την τέχνη ως κάτι εργαλειακό. Για μας έχει αυτούσια διάσταση και μπορεί να αποτελέσει, ανάμεσα σε άλλες δράσεις, τον πυρήνα μιας ανταγωνιστικής θέασης απέναντι στον πολιτισμό της κυριαρχίας.
«Η επιτυχία ενός τέτοιου εγχειρήματος θα ήταν ανάλογη της συνεργασίας που θα είχε με ένα ευρύτερο δίκτυο που θα αγκάλιαζε και άλλες περιοχές»
ΠτΘ: Είσαι αισιόδοξος για την επιτυχία του εγχειρήματος;
Γ.Ρ.: Είμαι αισιόδοξος γιατί το ζω το εγχείρημα και έχω ζήσει και άλλα ανάλογα εγχειρήματα στο παρελθόν, όπως το Κενό Σπίτι 1, για παράδειγμα. Ανάλογες δραστηριότητες είχαμε και μέσα από τη συμμετοχή μας σε έναν χώρο που δεν είναι κατειλημμένος αλλά έχει ενεργά χαρακτηριστικά αυτής της ανταγωνιστικής λογικής, όπως είναι το Nosotros. Όπως θα έλεγε και ο Γκουαταρί, το αίσθημα της ευτυχίας είναι πραγματικό όταν είναι και συλλογικό, όταν τελικά πραγματώνει μια κοινότητα αγώνα. Αυτή μπορεί να είναι πολιτική, πολιτιστική αλλά οπωσδήποτε πρέπει να δημιουργεί κοινωνικά ριζώματα.
ΠτΘ: Θεωρείς ότι μία τέτοια δομή σε μία επαρχιακή πόλη θα μπορούσε να στηθεί;
Γ.Ρ.: Εκατό τοις εκατό. Η περαιτέρω επιτυχία ενός τέτοιου εγχειρήματος θα ήταν ανάλογη της συνεργασίας που θα είχε αυτή η δομή με ένα ευρύτερο δίκτυο που θα αγκάλιαζε και άλλες περιοχές. Θα έπρεπε να υπάρχει μια επαφή με το Εμπρός, με καταστάσεις που βρίσκονται σε άλλες πόλεις, με ανάλογα κέντρα στο εξωτερικό. Η ισχύς που θα είχε αυτό το εγχείρημα στην επαρχία θα ήταν ανάλογη του συνδυασμού και των δυναμικών που θα είχαν τα άλλα ήδη πετυχημένα εγχειρήματα.
«Η όλη κατάσταση που είχα την ευκαιρία να αντιμετωπίσω στην Κομοτηνή είναι πολύ ελπιδοφόρα για το τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην επαρχία»
ΠτΘ: Πώς είδες το Φεστιβάλ της Αντιεξουσιαστικής Κίνησης Κομοτηνής;
Γ.Ρ.: Πάρα πολύ θετικά, και εγώ και οι υπόλοιποι παρουσιαστές των θέσεών μας. Προσωπικά είδα νέο κόσμο, μια κατάμεστη αίθουσα, ανθρώπους που μπορούσαν να αρθρώσουν λόγο και να έχει νόημα ο λόγος τους, ανθρώπους ανήσυχους, ανθρώπους που ήταν έτοιμοι να αμφισβητήσουν αλλά όχι μόνο «ξύλινα» το έξω από αυτές, να αμφισβητήσουν και δικές τους θέσεις. Είδα ανθρώπους πρόθυμους να ακούσουν, να παραμείνουν, είδα στο σύνολο του Φεστιβάλ μια πολύ όμορφη δραστηριότητα στην κοινωνία της Κομοτηνής, η οποία είναι πολυπολιτισμική. Η όλη κατάσταση που είχα την ευκαιρία να αντιμετωπίσω στην Κομοτηνή είναι πολύ ελπιδοφόρα για το τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην επαρχία και σε ένα τόσο ευαίσθητο κομμάτι της.
ΠτΘ: Τα αρνητικά που προκύπτουν σε μια τέτοια κοινωνία μπορούν να απαντηθούν από την κουλτούρα της αυτοοργάνωσης και της αυτοδιαχείρισης…
Γ.Ρ.: Συμφωνώ απόλυτα. Αυτό είναι ένα άλλο κομβικό κομμάτι των θέσεων που έχουμε ως Κενό Δίκτυο στη διαμόρφωση μιας ηγεμονεύουσας κουλτούρας ελευθερίας. Αυτή η κουλτούρα πρέπει να εσωτερικευθεί διαρρηγνύοντας σε μεγάλο βαθμό κώδικες, μέσα από τους οποίους αναπαράγεται η λογική της κυριαρχίας, του μίσους, του διαχωρισμού. Σε μεγάλο βαθμό όμως, αυτή η κουλτούρα της ελευθερίας που τείνει να γίνει ηγεμονεύουσα πρέπει να αναγνωρίζει και τις πολιτισμικές διαφορές. Μόνο μέσα από εκεί μπορούμε να ξεπεράσουμε τους διάφορους εθνικισμούς και διάφορες τεχνοκρατικές βλέψεις για την άλωση του κάθε τι. Μέσα από εκεί και μέσα από το να μπορούμε να βλέπουμε και τα προβλήματα του καιρού μας με ανοιχτά μάτια, να ερμηνεύουμε και να προτείνουμε το διαφορετικό.
«Ο σκοπός της τέχνης για εμάς είναι η δημιουργία των νέων μύθων και της κουλτούρας που θα περιλαμβάνει το λαϊκό και το συλλογικό»
ΠτΘ: Μίλησες για έναν νέο πολιτισμό. Θεωρείς ότι αυτή η διαδικασία αργεί;
Γ.Ρ.: Δεν θεωρώ ότι αυτή η διαδικασία ξεκίνησε τώρα. Είναι μια διαδικασία που τουλάχιστον στη σύγχρονη δύση έχει ξεκινήσει εδώ και πάνω από 200 χρόνια. Μπορεί να αντιμετωπίζουμε στη σύγχρονη πολιτισμική πραγματικότητα αυτή την άλωση και καταστροφή του νοήματος σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό μέσα από την αποδόμηση του συνόλου των εννοιών και τον μεταμοντερνισμό, όμως η υπέρβαση αυτού του πράγματος είναι κοντά. Αυτό το κενό νοήματος που αναπληρώνεται μέσα από ψευδεπίγραφες εξυπνωτίσεις που προέρχονται από τα κελεύσματα του τεχνικού και του πολιτισμού της κυριαρχίας είναι πολύ κοντά στο να αρχίσει να τελειώνει.
Σε μεγάλο βαθμό τα πράγματα που βλέπουμε ως έκρηξη πρωτόγονου μίσους απέναντι στο διαφορετικό είναι από τα αρνητικά σημάδια αυτής της πρώτης έκφρασης άρνησης αυτού του τεράστιου κενού. Αυτό πρέπει να το αναπληρώσουμε με νέες έννοιες, με νέες μεγάλες αφηγήσεις, οι οποίες θα έχουν και μια παιγνιώδη διάσταση και θα επιτρέπουν στα άτομα που θα αποτελούν τον τύπο αυτού του νέου πολιτισμού να αναγνωρίζουν στα διάφορα εννοιολογικά εργαλεία που χρησιμοποιούνε τον παιγνιώδη ενσωματωμένο στη βιωματικότητα της ανθρώπινης υπόστασης χαρακτήρα.
ΠτΘ: Στην εκδήλωση του Φεστιβάλ μιλήσατε για την τέχνη σε συνδυασμό με τη συλλογικότητα. Τις θεωρείτε αλληλοσυμπληρωματικές;
Γ.Ρ.: Το θεωρώ τη μόνη διέξοδο για να μην αερολογούμε, να μην είμαστε κάποιοι κλειστοί κύκλοι καλλιτεχνών και διανοουμένων που λέμε πράγματα με καμία απήχηση στον πραγματικό κόσμο, που, πολύ γρήγορα, στηριζόμενος στην απουσία νοήματος, μιας κατάστασης που φέρνει ο κατακερματισμός της τεχνικής κυριαρχίας, απλά θα στρέφεται προς την εσωτερική σύγκρουση και μισαλλοδοξία. Αν η έκφανση αυτού του καινούριου πολιτισμού του αισθητικού δεν αποτελεί κομμάτι της ενεργούς πρόσμιξης με το κοινωνικό και της συγκρότησης συλλογικών δράσεων και κοινοτήτων αγώνα, ριζωμάτων, δεν βλέπω κανέναν λόγο να ασχολούμαστε. Ο σκοπός της τέχνης για εμάς είναι η δημιουργία των νέων μύθων και της κουλτούρας που θα περιλαμβάνει το λαϊκό και το συλλογικό. Ένα παλιό παράδειγμα είναι οι Ζαπατίστας.
25 χρόνια Κενού Δικτύου, 25 χρόνια δράσεων χωρίς αρχηγούς, προσωπικά και οικονομικά οφέλη
Το Κενό Δίκτυο είναι μια συλλογικότητα που δημιουργήθηκε από τη σύνθεση μιας παρέας φίλων στις αρχές της δεκαετίας του ’90, μέσα από το κύμα των καταλήψεων της χρονιάς εκείνης. Προέκυψε μέσα από τις ανήσυχες ματιές μιας σειράς ατόμων που ασχολιόντουσαν με τη μουσική και τη διοργάνωση εκδηλώσεων, από συναυλίες μέχρι πάρτι, τη συγγραφή, την performance, την απαγγελία, το θέατρο και την πολιτική. Η λογική του είναι ελευθεριακή, δεν προτείνει απλά μια αντιεξουσιαστική λογική αλλά αυτή του μη ετεροκαθορισμού. Ταυτόχρονα δημιουργεί ανάλογα ριζώματα εκεί που απλώνεται η ελευθερία και η αυτονομία. Έχει πραγματοποιήσει πολλές εκδηλώσεις όπως αυτή για την υπεράσπιση του free camping και έχει φιλοξενήσει άλλες συλλογικότητες. Αποτελεί ένα βασικό κομμάτι αυτού που λέμε σύνδεση πολιτικού-πολιτιστικού-κοινωνικού. Λειτουργούμε δικτυακά και οι αποφάσεις παίρνονται μέσα από τον Κενό Κύκλο, την οριζόντια συνέλευσή μας. Δεν υπάρχουν ηγέτες και αρχηγοί ούτε προσωπικά και οικονομικά οφέλη. Μεγάλες αναφορές του Κενού βρίσκονται στα κινήματα της δεκαετίας του ’60 και του ’70. Επίσης, όλοι δουλεύουμε πολύ και σε θεωρητικό επίπεδο, δηλαδή γράφουμε κείμενα για τη λειτουργία της εικόνας, για το σινεμά, το ρόλο του αισθητικού και του πολιτιστικού σε σχέση με το πολιτικό και δεν θεωρούμε ότι είναι ξεχωριστά. Δραστηριοποιούμαστε σε πολλούς χώρους, το Nosotros και το Εμπρός είναι κάποιοι από αυτούς.
«Οι δύο κεντρικές μας έννοιες είναι της προκεχωρημένης πολιτισμικής βάσης και της κατασκευής ατμόσφαιρας»
Οι δύο κεντρικές μας έννοιες είναι της προκεχωρημένης πολιτισμικής βάσης, που κάτι τέτοιο είναι και το Εμπρός, δηλαδή μια βάση που συγκροτείται με ελευθεριακούς όρους ενάντια στα δεδομένα της κυριαρχίας, προτείνοντας ένα διαφορετικό μη ιεραρχικό οριζόντια δομημένο αυτόνομο πολιτισμό ελευθερίας και η έννοια της κατασκευής ατμόσφαιρας. Η ατμόσφαιρα μπορεί να περιλαμβάνει περισσότερες από μία βάσεις πολιτισμού. Κάποιες από αυτές μπορεί να είναι προκεχωρημένες και κάποιες στα μετόπισθεν. Αλλά η όλη λογική του σχεδιασμού είναι να αγκαλιαστούν οι πόλεις στο σύνολό τους και να ανατραπεί η διαδικασία παραγωγής του επίσημου πολιτισμού, ο οποίος πραγματώνει μέσα από τα ΜΜΕ και μέσα από τις κυρίαρχες πολιτιστικές δράσεις την ιδεολογική ηγεμονία της κυριαρχίας.
Ο Γιάννης Ραουζαίος…
…γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα τη δεκαετία του 70 και σπούδασε στα Πανεπιστήμια Κρήτης και Αθηνών. Από νωρίς δραστηριοποιήθηκε στον χώρο της παράστασης και της συγγραφής ιδεών, αισθήσεων, οραμάτων, δράσεων. Ποιητής και ελεύθερος στοχαστής, και παράλληλα αρθρογράφος, κριτικός κινηματογράφου, και μουσικοκριτικός σε περιοδικά και εκδόσεις, όπως τα “Σκιές του Β-23”, “Σόνικ”, “Κοντέινερ”, “ Φουτούρα”, “Πυξίδα”, “Υποβρύχιο”, “Βαβυλωνία” και “myfilm.gr”, στο ραδιόφωνο του “Διαύλου 10” και στις τηλεοπτικές εκπομπές “Ταξιθέτης” της Νετ, “ Μυστήρια Της Ελλάδος” της ΕΤ-1, και “Στο Ντιβάνι”. Η παρουσία του είναι επίσης πολύχρονη στον χώρο της κάλυψης μουσικών και κινηματογραφικών εκδηλώσεων (Ροκ Γουέηβ, Ελέκτρογκραφ, Κινηματογραφικά φεστιβάλ Καννών, Βερολίνου και Βενετίας, Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, Νύχτες Πρεμιέρας κ.α), και παρουσιαστής πορτραίτων-συνεντεύξεων γνωστών καλλιτεχνών, όπως ο Νικ Κέηβ, ο Μπλίξα Μπάργκελντ, ο Ίρβινγκ Γουέλς, Τέρρυ Γκίλιαμ, Εμμανουέλ Μπεάρ, Μπέλα Ταρ και πολλοί άλλοι.
Πολυεκφραστικός καλλιτέχνης δημιουργός, της πολιτιστικής- ελευθεριακής κίνησης, Κενό Δίκτυο- Ομάδα στον Τρόμο του Κενού, τα τελευταία 23 χρόνια, και συμπαραγωγός εκδηλώσεων όπως το “Indie free Festival”, “Ambint Trancedelica”, “Electro free Festival”,” Dark Side of the city”,” Antiground”, “Agrypnia”, “Έρωτας ή Τίποτα”, “Περιβάλλοντα λέξεων”, και συνδημιουργός και μέλος της καλλιτεχνικής κολλεκτίβας “A Velvet circus c.o, Darkshine” και των μουσικών συνόλων “The Groove Machine”, “Alphawaves”, “dom 108”, “Βόρειον Σέλλας”, “17Social Questions”. Ανήσυχος, και διαρκώς μετακινούμενος για δημόσιες παρουσιάσεις, ομιλίες και συλλογή εμπειριών, από τον έναν τόπο στον άλλο, εάν μπορεί να τον χαρακτηρίσει περισσότερο κάτι, είναι η εχθρότητα του προς τον κάθε είδους αυταρχισμό, την κανονικότητα και την κανονικοποίηση, θεωρώντας ως πυρήνα της στάσης του προς τα πράγματα, τη διαρκή αναθεώρηση και κριτική των μοντέλων του κόσμου, μέσα από την παιγνιώδη πράξη και την κατασκευή καταστάσεων.
Έχει κυκλοφορήσει την ποιητική συλλογή «Δοκίμια για κατασκευαστές μιας minimum πραγματικότητας», ενώ υπό έκδοση είναι η συλλογή του «Τα 29 δωμάτια».
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
