Φυλλο πορειας του Θρακικου Θεατρου Σκιων στην Αθηνα

Aθήνα, Οκτώβρης 2015

Αθήνα. Ο  ουρανός  ψηλά. Σε  μια  γεμάτη  πλατεία  του  «Άρη Βελουχιώτη» στον  Άγιο  Δημήτριο  στην  Αθήνα, Οκτώβρη  μεριά  του  2015,  στήνω  τα  σύνεργα  του  Καραγκιόζη,   «ξόβεργες»  που  συλλαμβάνουν  και  δημιουργούν  συναισθήματα. «Παίδες» τους  λέω  «ιδίως  σε  σας  τους  παίδες  μπροστά,  καθήστε  καλά,  γιατί  ο  Καραγκιόζης  δεν  είναι  παιδικό  θέατρο  αλλά  λαϊκό.  Παιδικό  τον  κατάντησαν  αυτοί οι    σημερινοί   καραγκιοζοπαίχτες  που σας  διέφθειραν  το  αίσθημα  με  κακοπαιγμένο  φολκλόρ  και  βάζοντας  τον  Καραγκιόζη  να  κυνηγιέται  με  ποντίκια  στον  μπερντέ  για  να  υπάρχει …ενθουσιαστική  δράση    και  συμμετοχή από  τους μικρούς  μας  φίλους.

Μικροί  μας  φίλοι  βγάλτε   «σκασμό» σήμερα,  γιατί  οι  πραμάτειες  που φέραμε είναι  για  μικρούς  και  μεγάλους  και  πρέπει  να  συναντηθούμε  κάπου  στη  μέση.  Έχουμε  ωραία  τραγούδια  και  ωραία  ιστορία,   συμπληρώστε  με  την  ησυχία σας  το  βελούδινο  σκοτάδι,   γύρω  από τον  μπερντέ   για  να κεντήσουμε  πίσω  του  όμορφα.

Ο  Καραγκιόζης  δεν  είναι  μία  μεγάλη  τηλεόραση,   είναι  μια  μεγάλη  αγκαλιά  υπό  όρους,  δηλαδή  αρκεί  να  τον  πάρεις  σοβαρά.

Ευχαριστηθείτε  μας,  “Here you  are”, εδώ  είμαστε  για  σας,   ραντεβού  στην  Αττική του  Λουκιανού  κι  όχι  του  Λούκουλου…!
 

– Ως Κατσαντώνης

Μάνες  μου  παρουσιάζουν  τα  παιδιά  τους  κι  αισθάνομαι  σαν «Κατσαντώνης»  ήρωας  της  τέχνης  μου,   που  οι  μικροί  πρέπει  να  πάρουν  την  «ευλογία»  για  να  τον  ξεπεράσουν…!
 
Ακόμα  κι οι  μάγκες  της  πλατείας  «φίλε  μας  σάλταρες  ευχάριστα,   τα  τραγουδάκια  σου  ιδίως,   αλλά  και  τα μπινελίκια  σου  δεν  πάνε   πίσω. .. γουστάραμε…»
 
Πολλοί ακούγοντας  ότι  το  θέατρο  ήρθε  από  την Θράκη  έρχονται  και  μας  συστήνονται,  «εγώ  κρατάω  από  το  Μεσοχώρι της  Ροδόπης,   Τζαμπαντζίδης  το  όνομά  μου»,  άλλος  από  το  Κοκκινόχωμα  Καβάλας. Τους  είναι  ευχάριστο,  οι  «παλιές  πατρίδες» να  τους  ξαναεπισκέφτονται,  ξαφνιάζοντάς  τους,  στη  σημερινή  παρακμιακή  Ελλάδα, να’ χουν  να  τους  προσφέρουν  ολίγο  πνεύμα  εξαιρετικό.

– «Η  μια  άκρη  της  χορδής  είναι  δεμένη  στον  νότο,  στην  Γαύδο,  στον  αρχάγγελο    της  Ρόδου.

Η  άλλη  ψηλά  στην  Ροδόπη.
 
Σ'  αυτήν  την  «εθνική  οδό»  πόσες  δοξαριές  θ'  αντέξεις  να  δώσεις,  πάνω  κάτω  ακόμα  καρδούλα  μου;
 
Στην  τέχνη  μας  δεν  μας  έλειψε  ούτε    το  πάθος,  ούτε  η  γνώση,  τα «λιθάρια»    βέβαια  και  τα  ζώα,   σαν  τον  πρόγονό  μας  τον  Ορφέα,   εμείς,   δεν  καταφέραμε  να  μετακινήσουμε  με  την  λύρα  μας  ή  να  τα  συγκινήσουμε,  αλλά  μ'  αυτούς  που  διέθεταν  και  διαθέτουν  χαρακτήρα  και ευαισθησία  κάτι  γίνεται!!!»

– Στην  παράσταση  στον  Άγιο  Δημήτρη  έρχεται  να  την  ευχαριστηθεί  και ένας   φίλος μου  από  το  Ναύπλιο

– Ρούβαλης, Βίκτωρ

Ο  Γιώργος  ο  Ρούβαλης,  καθηγητής  κοινωνιολογίας  στο  πανεπιστήμιο  του  Μεξικού,  μαζί  με  την  γυναίκα  του  κι  έναν  φίλο  τους  από  το  Εκουαδόρ,    που  την  άλλη  μέρα  έκανε  μία  ομιλία  για  τη  σημερινή  κατάσταση  στη  Λατινική  Αμερική  που  πήγα  και  παρακολούθησα,  και  θα  κάνω  μια  σύνοψη  στο  τέλος.
 
Ο  φίλος  τους  ο  Βίκτωρ,  είναι  μηχανολόγος  πετρελαίων,  με  θητεία  ακόμη  και  στο  Αλγέρι.
 
Όσο  για  τον Ρούβαλη διαπρέπει  σήμερα  σ'  αυτό  που   λέμε  «αστική  λαογραφία»,  όπου  σε  μια  σειρά  βιβλία,  έχει  παρουσιάσει  την  «παλαιότερη»  ζωή  της  γενέτειράς του πόλης  του  Ναυπλίου.
 
Σαν  έμπειρος  κοινωνιολόγος,  μου  λέει:  «μ'  άρεσε  η  σχέση  του  Καραγκιόζη  σου  με  την  πλατεία,   η  ελευθερία  αυτοσχεδιασμού  που  έχεις  αλλά  και το  ανήσυχο  του  θέματός  σου  της  παράστασης.
 
Όσον  αφορά  στην  ομιλία    του  Βίκτωρα  την  άλλη  μέρα,   σε  μια  κατάμεστη  αίθουσα  του  κέντρου  της  Αθήνας,  αυτός μας  ενημέρωσε  πως  η  «Λατινική  Αμερική»  είναι  μια  πλούσια  Ήπειρος,  σε  νερά,  σε  βιοποικιλότητα,  σε  σύνθεση  πληθυσμού,  σε  ορυκτό  πλούτο,  σε  δάση,   σε…, σε… Αλλά  και  επειδή  έχει  όλα  αυτά,   λεηλατείται  άγρια  σήμερα από  τον  κινέζικο  και  αμερικάνικο  ιμπεριαλισμό. Το  καλό  είναι  ότι  σε  μια  σειρά  χώρες  έχουν  εκλεγεί εθνικές  κυβερνήσεις  κι  όχι  αντρείκελα.

–Ως επιστέγασμα

Η  κάθοδος του Θρακικού  Θεάτρου Σκιών  στην  Αθήνα  ήταν  μια  κίνηση  που  πιστοποίησε  ότι το θέατρο  σκιών,  όταν  υπάρχει  γνώση και  φαντασία,  είναι  μια  υπόθεση   για  όλη την  κοινωνία  και  όχι  ένα  είδος  θεάτρου …μπέιμπι  πάρκιν.
 
Παίξαμε  δυο  φορές  στον  πιο  ανήσυχο  χώρο της  Αθήνας  στο  «Πόλις»,   στην  Στοά  βιβλίου  για  κοινό  μεγάλο,  παίξαμε  στο  έκτο  γυμνάσιο  Γλυφάδας,  στο  λύκειο  Πετρούπολης,  στα  δημοτικά  νέας  Σμύρνης  κά.,  όπου  και τα  παιδιά  της  δευτεροβάθμιας    και  οι  καθηγητές  αντιλήφθηκαν    ότι  από  τη  Θράκη  έρχεται  μια  σοβαρή  υπόθεση  που  απουσιάζει  από  την  Αθήνα.
 
Δυστυχώς  στην  Θράκη  δυσκολευόμαστε  να  μας  αντιληφθούν,   δεν  πειράζει  κάτι  θα  γίνει,  αλλά  κι  εκεί  που  πάει  να  γίνει  πετιούνται  κάτι διπλοθεσίτες    του  δημοσίου  που  δηλώνουν  Καραγκιοζοπαίχτες  –  εκπαιδευτικοί   και  χωρίς  να’ναι  επαγγελματίες  και να  πληρώνουν  φόρους,  συνεργάζονται  με  φορείς   μιας  και  είναι  μες  στα  κόλπα,  κι  άλλοτε  παίζουν  και  με  εισιτήριο –  καλυμμένο  με  τη  μορφή  της  πρόσκλησης-  και  δυστυχώς  αυτοί  οι  διπλοθεσίτες  συν  τους  δραχμοεισπράκτορες  είναι  οι  καταστροφείς    της  τέχνης  μας  και  ποιοτικά  και  οικονομικά.
 
Παρόλα  αυτά  αντιστεκόμαστε…
 
*Ο Γιάννης Βουλτσίδης είναι Ιδρυτής του Θρακικού Θεάτρου Σκιών και Καραγκιοζοπαίχτης.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.