Διήμερο εκδηλώσεων από τον Σύλλογο Ηπειρωτών Νομού Ροδόπης

Ο Σύλλογος Ηπειρωτών Νομού Ροδόπης ένας από τους αρχαιότερους συλλόγους στην Κομοτηνή θέλοντας να προβάλει στην κοινωνία της πόλης μας και την περιφέρεια μας την πολύχρονη συμμετοχή στην πολιτική, πολιτιστική, οικονομική ζωή του τόπου από το 1920 μέχρι και σήμερα με τέσσερις Δημάρχους επί δεκαετίες ευεργέτες, δωρητές, συνδρομητές σε έργα διοργανώνει το ετήσιο χορό του στις 16 Ιανουαρίου 2016 και ώρα 20:30 στο ξενοδοχείο Chris & Eve.
Για τη μουσική επιμέλεια της εκδήλωσης ο σύλλογος προσκάλεσε μουσικούς από την Ήπειρο που αποτελείται από τους: κλαρίνο Θωμάς Χαλιγιάννης, τραγούδι Γεώργιος Γκούβας, γιΛαούτο-τραγούδι Φώτης Παπαζήκος, Βιολί Κώστας Καραπάνος και ντέφι Τάσος Ντάφλος. Μαζί τους θα είναι ο Θρακιώτης (Σαρακατσάνος στην καταγωγή) Κώστας Μπανιώτης, που στηρίζει πάντα το σύλλογο σε οποιαδήποτε εκδήλωση.

Παράλληλα στην εκδήλωση θα τιμηθεί από τον σύλλογο για την προσφορά του στην Ηπειρωτική Μουσική ο Ηπειρώτης τραγουδιστής Γιάννης Παπακώστας.

Οι χοροί του συλλόγου Ηπειρωτών έχουν πάντα επιτυχία και όσοι παρευρεθούν φεύγουν με τις καλύτερες εντυπώσεις κλείνοντας ραντεβού για το επόμενο γλέντι των Ηπειρωτών. Στο χορό θα υπάρξει λαχειοφόρος αγορά με πολλά πλούσια δώρα και δυο μεγάλα δώρα από αυτά είναι προσφορά του Ξενοδοχείου ΑΝΑΞ στο Μέτσοβο.

Την επόμενη ημέρα, στις 17 Ιανουαρίου, ημέρα εορτής του Νεομάρτυρα Άγιο Γεώργιου ο Εξ Ιωαννίνων, ο Σύλλογος θα τελέσει αρτοκλασία στην εκκλησία του Άγιου Γεωργίου Κομοτηνής χοροστατούντος του Σεβασμιότατου Μητροπολίτη Μαρωνείας και Κομοτηνής κ.κ.κ Παντελεήμονος.

Αξίζει να αναφερθεί ότι από τις αρχές του 19ου αιώνα οι Ηπειρώτες που είχαν εγκατασταθεί στην περιοχή της Ροδόπης έφεραν από την πατρίδα τους την Ήπειρο εικόνες του Αγίου Γεωργίου Εξ Ιωαννίνων όπου τις προσέφεραν στις εκκλησιές της Κομοτηνής .Μια εικόνα βρίσκεται στην εκκλησία Κοιμήσεως της Θεοτόκου όπου αναπαριστά τα θαύματα του Αγίου Γεωργίου και μια στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου Κομοτηνής μαζί με ιερό τμήμα λειψάνου του Αγίου.

Ο Γιάννης Παπακώστας…

Ο Γιάννης Παπακώστας γεννήθηκε το 1954 στους Χουλιαράδες Ιωαννίνων, στην περιοχή των Τζουμέρκων. Το χωριό του είναι γνωστό για την τραγουδιστική του παράδοση, που ανέδειξε μεγάλες μορφές. Τέτοια είναι αυτή του σπουδαίου τραγουδιστή Γάκη Σόντη, ο οποίος το 1930 ηχογραφήθηκε με την κομπανία Ν.Τζάρα από το Μουσικό Λαογραφικό Αρχείο της Μέλπως Μερλιέ, ηχογράφηση που αποτελεί ένα από τα μείζονα τεκμήρια της καταγεγραμμένης ελληνικής μουσικής παράδοσης.

Οι πρώτες μουσικές εμπειρίες του Παπακώστα βιώνονται εξ’ απαλών ονύχων μέσα σε ένα οικογενειακό περιβάλλον καλλίφωνων, που όλοι επιδίδονται στο τραγούδι, ιδιαίτερα ο παππούς κι ο πατέρας του. Σε μικρή ηλικία ανεβαίνει στο εκκλησιαστικό αναλόγιο της Αγ. Παρασκευής στο χωριό του.

Στον επαγγελματικό στίβο ο Παπακώστας πρωτοδοκιμάζεται εικοσαετής, μετά τη μεταπολίτευση, πλάι σε μεγάλους και παλιούς τεχνίτες όπως οι κλαριντζήδες Νίκος Ψήνας και Γρηγόρης Καψάλης.

Με το τελευταίο συνεργάζονται για μια ολόκληρη σεζόν στο λαϊκό κέντρο «Ραντεβού» στα Γιάννενα το 1976.

Ακολουθεί η μακρά του θητεία στο Ζαγόρι, κοντά στα θρυλικά «Τακούτσια» και το Γρηγόρη Καψάλη. Πέρα από το χώρο των λαϊκών πανηγυριών και γλεντιών, ο Παπακώστας θα εμφανιστεί σε πολυάριθμες μουσικές εκδηλώσεις τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό και γρήγορα θα καθιερωθεί ως τραγουδιστής στην ευρύτερη περιοχή της Ηπείρου. Μένοντας μακριά από την Αθήνα, δεν θα έχει την ευκαιρία να ηχογραφήσει πριν από τα τέλη της δεκαετίας του ‘80, οπότε αρχίζει να συνδράμει σε σημαντικές εκδόσεις ηπειρώτικου και ζαγορίσιου ρεπερτορίου, κυρίως πλάι στον Καψάλη. Από τη δισκογραφία αυτή θα ξεχωρίσουμε την Ηπειρώτικη Μουσική Παράδοση (1991, εκδ. Πνευματικού Κέντρου Δήμου Ιωαννιτών), τις Μέρες Μουσικής 1922-1992, Τα Τραγούδια που λέμε στο Ζαγόρι (2000, εκδ. Πολιτιστικός Σύνδεσμος Ζαγορισίων), την Γράβα-Ζαγορίσια και Γιαννιώτικα (2002, εκδ. Πίνδος), το Ζαγορίσιο Ζιαφέτι (2002, εκδ. Πολιτιστικός Σύνδεσμος Ζαγορισίων).Την καλλιτεχνική ποιότητα των ερμηνειών του ο Γιάννης Παπακώστας δεν τη χρωστά απλά στο εξαιρετικό μέταλλο της φωνής του, αλλά προπαντός σε μια εσωτερική ευαισθησία, μια φρεσκάδα που φέρνει μαζί της μια μυρωδιά από βιώματα παλιά, από «παλιές εκκλησίες», γεμάτη συγκινησιακή φόρτιση. Το 1996, ο Δήμος Ιωαννιτών αναγνωρίζοντας την προσφορά του τον τίμησε με το μετάλλιο της πόλης.