Χρηστος Παπαδοπουλος: Ο δευτερος εκπροσωπος της Ροδοπης στο Φεστιβαλ Αθηνων και Επιδαυρου

«Το θέατρο είναι για μένα, σαν να κοιτάς στον ορίζοντα μια απέραντη θάλασσα και να μην τελειώνει πουθενά»

 
Πριν λίγες ημέρες γράψαμε για την εκπροσώπηση της Κομοτηνής στο
Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, στο πρόσωπο της Κομοτηναίας ηθοποιού Ελένης Ουζουνίδου, η οποία πρωταγωνιστεί στη μελοποιημένη παράσταση του Σταμάτη Κραουνάκη «8 Οκτωβρίου 1838. Ο λόγος του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη στην Πνύκα προς τα Ελληνόπουλα». Η Κομοτηνή όμως, όπως φαίνεται, θα έχει διπλή εκπροσώπηση στην Επίδαυρο, καθώς ένα ακόμα «δικό μας» παιδί, εκπρόσωπος της νεότερης γενιάς, ο Χρήστος Παπαδόπουλος, κάνει τα πρώτα του βήματα στο επαγγελματικό θέατρο, συμμετέχοντας στην παράσταση «Τα Παραβάν» του Ζαν Ζενέ, που ανεβαίνει στη σκηνή του Φεστιβάλ στις 30 και 31 Ιουλίου στην Πειραιώς 260.
 
Ο Χρήστος, συμμαθητής μου καθ’ όλη τη διάρκεια των γυμνασιακών και λυκειακών μας χρόνων, αναχώρησε από την Κομοτηνή εν έτη 2006, ως ένας εκ των αριστούχων μαθητών του νομού για να ξεκινήσει τις σπουδές του στον τομέα της Πληροφορικής στην Θεσσαλονίκη, από όπου και αποφοίτησε με επιτυχία. Καλλιτεχνική προσωπικότητα, τον θυμάμαι ανέκαθεν με μία κιθάρα στο χέρι και μία κάποια καλλιτεχνική «ανησυχία» που τον οδηγούσε σε αναζήτηση νέων στόχων και εμπειριών, πολιτιστικού περιεχομένου. Διόλου εντύπωση λοιπόν δεν μου προκάλεσε το γεγονός ότι «καταπιάστηκε» με το θέατρο και μάλιστα κατάφερε να κάνει τα πρώτα του επαγγελματικά βήματα, σε ένα από τα διαπρεπέστερα φεστιβάλ της Ελλάδας, στο πλευρό καταξιωμένων επαγγελματιών του χώρου. Άριστος από πάντα… η συμμετοχή του στην θεατρική παράσταση «Τα Παραβάν» του Ζαν Ζενέ σε σκηνοθεσία του Δαμιανού Κωνσταντινίδη, τον «έφερε» πίσω  στα στούντιο του «Ράδιο Παρατηρητής 94fm» από τα οποία έχει περάσει στο παρελθόν, και ως ραδιοφωνικός παραγωγός, αυτή τη φορά στο ρόλο του συνεντευξιαζόμενου.
 
Μία ραδιοφωνική συνάντηση με περισσή χαρά και συγκίνηση, καθώς και μεγάλη περηφάνια εκ μέρους μου, για το γεγονός ότι τα λαμπρά μυαλά της γενιάς μας τολμούν και κυνηγούν ακόμα τα όνειρά τους και μάλιστα διαπρέπουν.
 
Χρήστος Παπαδόπουλος όμως …
 

«Το θέατρο είναι για μένα σαν μία πολύ ευχάριστη κατηφόρα»

 
ΠτΘ: κ. Παπαδόπουλε συμμετέχετε στην παράσταση «Τα Παραβάν» του Ζαν Ζενέ που ανεβαίνει στην σκηνή του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, στα τέλη του Ιουλίου. Πώς προέκυψε η συμμετοχή σας αυτή και η γενικότερη ενασχόλησή σας με το θέατρο, μιας και οι σπουδές σας αφορούν ένα εντελώς διαφορετικό αντικείμενο;
Χ.Π.: Είναι μεγάλη μου τιμή και χαρά να συμμετέχω σε αυτό το Φεστιβάλ και ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση τον σκηνοθέτη της παράστασης Δαμιανό Κωνσταντινίδη, με τον οποίο έχουμε δουλέψει μαζί σε άλλες δύο δουλειές και έχουμε μία εξαιρετική συνεργασία. Στα χαρτιά είμαι πληροφορικάριος, οπότε, όπως καταλαβαίνετε, το θέατρο ήταν ένας χώρος άγνωστος για μένα, όσον αφορά τις σπουδές μου.  Το θέατρο είναι σαν μία πολύ ευχάριστη κατηφόρα για μένα. Η ενασχόλησή μου με αυτό ξεκίνησε το 2010, μέσα από τη θεατρική φοιτητική ομάδα «Πέρα Δώθε» του Μαθηματικού του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Έπειτα φοίτησα δύο χρόνια στο θεατρικό εργαστήρι «Αβέρτο» του Βαγγέλη Οικονόμου στη Θεσσαλονίκη. Σιγά σιγά λοιπόν μέσα από την εμπειρία των παραστάσεων και συνεργασιών, με πολύ μικρή εμπειρία και φυσικά με τη βοήθεια των δύο δασκάλων μου και σκηνοθετών κ.κ. Οικονόμου και Κωνσταντινίδη, κατάφερα να κάνω ένα όνειρό μου πραγματικότητα, να συμμετέχω σε μία τόσο επική παράσταση, ένα μεγάλο έργο του Ζαν Ζενέ και να πάρω εμπειρίες μέσα από την συνεργασία μου με καταξιωμένους και έμπειρους ηθοποιούς, το οποίο φυσικά ελπίζω και εύχομαι να μην τελειώσει ποτέ.
 

«Όταν παίζεις δίπλα σε καταξιωμένους ηθοποιούς, όλοι είναι δάσκαλοι τριγύρω σου, και αυτό που προκύπτει είναι μία τεράστια χαρά και απόλαυση»

 
ΠτΘ: Παίζετε υπό τις οδηγίες ενός πολύ έμπειρου και καταξιωμένου σκηνοθέτη, όπως επίσης και στο ίδιο θεατρικό σανίδι με καταξιωμένους έλληνες ηθοποιούς, όπως η Δήμητρα Χατούπη, η Στέλλα Βογιατζάκη κ.ο.κ. Η εμπειρία αυτή για σας πώς είναι; Υπάρχει άγχος;
Χ.Π.: Εννοείται ότι το άγχος υπάρχει από την πρώτη μέρα.  Δεν θα μπορούσε άλλωστε να είναι διαφορετικά όταν είσαι δίπλα σε ηθοποιούς όπως η Δήμητρα Χατούπη, η οποία παίζει το ρόλο της μητέρας μου στην παράσταση.  Το άγχος αυτό που μπορεί να προκύψει, μόνο θετικό μπορεί να είναι. «Ανοίγει» το μυαλό, βλέπεις καινούργια πράγματα, μαθαίνεις. Ξαφνικά όλοι είναι δάσκαλοι τριγύρω σου και αυτό που προκύπτει είναι μία τεράστια χαρά και απόλαυση.  Αυτό ακριβώς είναι το θέατρο για μένα, μια απόλαυση, η οποία δεν έχει τέλος, δεν έχει όρια. Είναι σαν να κοιτάς στον ορίζοντα μια απέραντη θάλασσα και να μην τελειώνει πουθενά.
 

«Η κύρια δυσκολία που αντιμετώπισα πηγάζει από την απειρία μου σε επαγγελματικό επίπεδο»

 
ΠτΘ: Πείτε μας λίγα περισσότερα για τον ρόλο σας. Υπήρχε κάποιο σημείο που σας δυσκόλεψε;
Χ.Π.: Παίζω τον Σαΐντ, ο οποίος είναι μέλος μιας πολύ φτωχής και περιφρονημένης από όλους οικογένειας.  Τόσο από τους Άραβες όσο και από τους Γάλλους, δηλαδή δεν εντάσσεται σε κανένα στρατόπεδο. Η Δήμητρα Χατούπη παίζει τη μητέρα μου, και η Στέλλα Βογιατζάκη την πολύ άσκημη και φτωχή γυναίκα μου. Η οικογένεια αυτή περιφέρεται στην ουσία μόνη της στην έρημο. Είναι φτωχοί, είναι βρώμικοι και εξυμνούν αυτή τη φτώχεια και τη βρωμιά. Θέλουν να πέσουν όλο και πιο χαμηλά. Μια εντελώς ποιητική πτώση στην απόλυτη βρωμιά και φτώχεια. Αυτή είναι η πορεία τους μέσα στο έργο. Φυσικά εντάσσονται και μέσα στο ιστορικό πλαίσιο της παράστασης, καθώς παίζουν ο καθένας το ρόλο του μέσα στην ιστορία της εξέγερσης, της επανάστασης του διωγμού των αποικιοκρατών και στο πώς τελικά καταλήγει όλη η ιστορία. Η κύρια δυσκολία που αντιμετώπισα βασικά πηγάζει από την απειρία μου σε επαγγελματικό επίπεδο. Όμως μέσα από τις κατάλληλες συνεργασίες, και τις συμβουλές, όλες οι φοβίες αντιμετωπίζονται και τη θέση τους παίρνει μια τεράστια χαρά, μια όρεξη για δουλειά και έρευνα πάνω στους χαρακτήρες και έρευνα πάνω στην αραβική κοινότητα.
 

«Κάθε έργο που δεν παίρνει θέση είναι δύσκολο και να το κατανοήσεις και να συναντηθείς μαζί του»

 
ΠτΘ: Είναι ένα έργο που θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει κάποιος δύσκολο να το κατανοήσει και να καταφέρει να βγάλει τα κατάλληλα συναισθήματα επί σκηνής, καθώς διαχειρίζεται και θέματα όπως η τρομοκρατία. Δυσκολευτήκατε στην διαχείριση αυτών των θεμάτων;
Χ.Π.: Είναι μια παράσταση πολύπλευρη. Δεν μπορεί να πει κανείς ότι είναι πολιτικό. Κάθε έργο που δεν παίρνει θέση είναι δύσκολο και να το κατανοήσεις και να συναντηθείς μαζί του. Θέλει μια προσπάθεια να δεις πού σε οδηγεί- αν σε οδηγεί κάπου-  και τι ερωτήματα γεννά. Προφανώς και πάρα πολλά ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα.  Πρόκειται για ένα άκρως επίκαιρο έργο, το οποίο μας δείχνει το πώς ξεκίνησε όλη αυτή η τρομοκρατία, ποιος πήγε εκεί σε έναν νέο τόπο και τον καταπάτησε. Μια δράση που οδήγησε σε μια αντίδραση, και έγιναν όλες αυτές οι εξεγέρσεις και οδηγηθήκαμε εδώ που οδηγηθήκαμε. Προφανώς μπορούμε να αντλήσουμε υλικό και από το τώρα και να τις παραλληλίσουμε με τις εικόνες του έργου, το οποίο γράφτηκε πριν από 50 και πλέον χρόνια. Φανταστείτε όσα γινόταν τότε, γίνονται και τώρα. Μπορούμε να δούμε ίσως κάποια αίτια στο θέμα της τρομοκρατίας πιο καθαρά.
 

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.