Αυλαια με «Τα οπλα της κυρα-Καραρ» για την εβδομαδα αντιιμπεριαλιστικης δρασης
Με την παρουσίαση στη σκηνή της Πολιτιστικής Κίνησης Ροδόπης του έργου «Τα όπλα της κυρά-Καράρ» του Μπέρτολτ Μπρεχτ, ολοκληρώθηκε το περασμένο Σάββατο η εβδομάδα αντιιμπεριαλιστικής – φιλειρηνικής δράσης, που συνδιοργάνωσαν ο Σύλλογος Γυναικών Ροδόπης (μέλος της ΟΓΕ), η Επιτροπή για την Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη Ροδόπης και το Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών. Το έργο, που γράφτηκε προς τιμήν του ηρωικού αγώνα του ισπανικού λαού ενάντια στο καθεστώς του φασίστα Φράνκο, έχει για θέμα του τον αγώνα μιας ανδαλουσιανής γυναίκας ψαρά ενάντια στους στρατηγούς. Ο δημιουργός του προσπάθησε να δείξει «με πόση δυσκολία παίρνει η γυναίκα αυτή την απόφαση να μπει στον αγώνα, πώς αρπάζει το όπλο μονάχα στην έσχατη στιγμή». Είναι μια έκκληση προς τους καταπιεσμένους, όπως έχει εξηγήσει ο ίδιος ο Μπρεχτ, «να ξεσηκωθούν στο όνομα της ανθρωπότητας ενάντια στους καταπιεστές τους. Γιατί σε τέτοιους καιρούς η ανθρωπότητα, πρέπει να πάρει πολεμική θωριά, για να μην εξοντωθεί…».
Τους ήρωες του έργου ενσάρκωσαν με επιτυχία τα μέλη της ερασιτεχνικής θεατρικής ομάδας του Συλλόγου Γυναικών Ροδόπης, τα οποία κατάφεραν να μεταφέρουν νοερά τους θεατές στο έτος 1937 και στο σκηνικό του ισπανικού εμφυλίου πολέμου. Τον ρόλο της μάνας κυρά-Καράρ υποδύθηκε η Φλώρα Βελώνη, ενώ μαζί της εμφανίστηκαν στη σκηνή οι Μάριος Θεοδώρου, Σαράντης Πανταζής, Κλειώ Χρυσοχοϊδου, Νίκος Φακιρίδης, Αρχοντούλα Τσικνή, Νίκος Γκιουλές, Αργύρης Προσίλης, Νεκταρία Παπαδοπούλου και οι μικροί Γιωργάκης και Κλειώ.
Γωγώ Φακιρίδου «Σε έναν άδικο κόσμο η ειρήνη έρχεται με το πιστόλι στον κρόταφο. Είναι μία ψεύτικη ειρήνη, που ποτέ δε μένει για πολύ»
Καλωσορίζοντας το κοινό πριν από την έναρξη της παράστασης, η πρόεδρος του Συλλόγου Γυναικών, κ. Γωγώ Φακιρίδου, υπογράμμισε μεταξύ άλλων ότι «η επιδίωξη της μόνιμης εγκαθίδρυσης της ειρήνης δεν αποτελεί μόνο κορυφαία εκδήλωση ανθρωπισμού, είναι η προϋπόθεση για μια ασφαλή κοινωνία της προόδου, της ευημερίας και της δημιουργίας προς όφελος του λαού». «Η επαναχάραξη του χάρτη εκμετάλλευσης των ενεργειακών και πλουτοπαραγωγικών πηγών», συνέχισε, «η δημιουργία νέων δρόμων μεταφοράς και διανομής τους, το κίνητρο του κέρδους, οι τεράστιοι ανταγωνισμοί μεταξύ των «κολοσσών» στη βιομηχανία, στις μεταφορές, στο τραπεζικό σύστημα είναι η «σπίθα» που ανάβει τη «φωτιά» του πολέμου. Ο πόλεμος είναι φωτιά που δεν σβήνει εύκολα. Αν ο πόλεμος βρίσκεται στο σπίτι του γείτονα, αργά ή γρήγορα θα έρθει και στο δικό μας. Ο πόλεμος δεν είναι παιχνίδι των «μικρών» αλλά των «μεγάλων». Αυτών που έχουν κάτι να μοιράσουν μεταξύ τους. Αυτοί που διατάζουν δεν είναι χάρτινες φιγούρες κι αυτοί που σκοτώνονται δεν είναι μολυβένια στρατιωτάκια. Σε έναν άδικο κόσμο η ειρήνη έρχεται με το πιστόλι στον κρόταφο. Είναι μία ψεύτικη ειρήνη, που ποτέ δε μένει για πολύ. Όπως λέει ο Μπερτολτ Μπρέχτ: “Ο πόλεμός τους σκοτώνει ό,τι άφησε όρθιο η ειρήνη τους”».
«Αυτός, που έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή με το έργο του Μπρεχτ, θα κατανοήσει πολύ καλύτερα το σήμερα, τις αιτίες των προβλημάτων του και θα πάρει θάρρος, κουράγιο, αυτοπεποίθηση»
Εστιάζοντας στο έργο του Μπρεχτ, ένα δείγμα του οποίου παρουσίασε η ερασιτεχνική θεατρική ομάδα του Συλλόγου, διέκρινε ότι ο μεγάλος γερμανός κομμουνιστής διανοούμενος και πολυτάλαντος καλλιτέχνης «θέτει για σκοπό του όχι απλά να καταγράψει την κοινωνική πραγματικότητα, αλλά να διεγείρει και να οργανώσει τις διαθέσεις του κοινού για την αλλαγή». «Αφού όπως ο ίδιος αναφέρει», επισήμανε, «“η Τέχνη δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, μπορεί όμως να αλλάξει αυτούς που μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο”». «Πολλές σελίδες στα έργα του αφιερώνει», συνέχισε, «στην απάντηση του ερωτήματος: “γιατί ο λαός δεν ξεσηκώνεται, όταν οι κακουχίες πέφτουν σαν βροχή πάνω του;”. Ερώτημα που και στις μέρες μας απασχολεί πολλούς. Σαν μεγαλύτερη δυσκολία θεωρεί την εξοικείωση των θυμάτων εκμετάλλευσης με τα βάσανα και τις συμφορές τους. Αυτός, που έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή με το έργο του Μπρεχτ διαβάζοντας και παρακολουθώντας έργα του, είναι βέβαιο ότι θα κατανοήσει πολύ καλύτερα το σήμερα, τις αιτίες των προβλημάτων του που αποκρύβονται και έτσι θα πάρει θάρρος, κουράγιο, αυτοπεποίθηση. Ακόμα και αυτός που διστάζει, θα συνειδητοποιήσει ότι αυτός ο κόσμος όχι μόνο πρέπει, αλλά και μπορεί να αλλάξει».
«Ο σκοπός της τέχνης πρέπει να είναι η συνειδητοποίηση της κατάστασης από τους πολλούς, ώστε από την ψευδαίσθηση να περάσουμε στην πραγματικότητα και στην κοινωνική δράση»
Καταλήγοντας η κ. Φακιρίδου σημείωσε ότι «μέσα από την προσπάθεια του Συλλόγου μας θα θέλαμε να στείλουμε και εμείς το μήνυμά μας, ιδιαίτερα στις μέρες βαρβαρότητας που ζούμε, ότι ο σκοπός της τέχνης πέραν της συλλογικής εμψύχωσης που όλοι έχουμε ανάγκη, πρέπει να είναι η συνειδητοποίηση της κατάστασής τους από τους πολλούς, από τα λαϊκά στρώματα, τους εργαζόμενους, τις γυναίκες, τους ανέργους, ώστε από την ψευδαίσθηση να περάσουμε στην πραγματικότητα και στην κοινωνική δράση».
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
