Αρετη Καραφουλιδου: «Ακομη και η Γωγου να μου ελεγε μπραβο για την ποιηση μου, δεν θα το θεωρουσα κυριολεκτικο»
Ι. Who is Who
H Αρετή Καραφουλίδου σπουδάζει στο Τμήμα Κοινωνικής Πολιτικής του Δημοκριτείου Πανεπιστήμιου Θράκης. Την ενδιαφέρει η ποιητική έκφραση από μικρή, άρχισε όμως να γράφει συστηματικά μετά τη συνάντησή της με το ποιητικό σύμπαν του Παναγιώτη Βασιλείου, του μέντορά της.
«Δεν γράφω εύκολα, ούτε χρησιμοποιώ την ποίηση για “εκτόνωση”.
«Δεν γράφω εύκολα», όπως ομολογεί, «ούτε χρησιμοποιώ την ποίηση για “εκτόνωση”. Όταν βιώνω κάτι δύσκολο, δεν μπορώ εκείνη τη στιγμή να το εκφράσω».
Αυστηρή με τον εαυτό της, ακόμη κι αν τα ποιήματά της συναντώνται με το κοινό –«ακόμη και η Γώγου να μου έλεγε μπράβο, δεν θα το θεωρούσα κυριολεκτικό», μας λέει– διακατέχεται φανερά από την εσωτερική αγωνία και την ένταση για ένα διαρκώς καλύτερο και ωριμότερο ποιητικό έργο.
Η συμμετοχή της στην ανοιχτή εκδήλωση του ΧΟΡΟΤΑΞΙΟΥ ήταν η αφορμή να αρχίσει να προβληματίζεται για την «αποξένωση» του έργου από τον δημιουργό του, και την πρόσληψη του ποιητικού της έργου –προσωπικό σύμπαν– από ανθρώπους έξω από το περιβάλλον της.
Αγαπώντας τη μουσική και ιδιαίτερα το θέατρο ως σύνθετη και συγκεφαλαιωτική πολλών τεχνών τέχνη, την ενδιαφέρει πολύ να συνεχίσει να συμμετέχει σε εκδηλώσεις, όπως η συγκεκριμένη στο ΧΟΡΟΤΑΞΙΟ.
ΙΙ. Έξι ποιήματα
⁞ΤΩΡΑ ΤΕΛΟΣ
Πολύ συχνά θέλω να κόψω και τα δέκα δάχτυλα των χεριών μου
Δεν ταιριάζουν στην αισθητική μου τα φαγωμένα νύχια, ούτε η κιτρινίλα από τα τσιγάρα
και κυρίως δεν ταιριάζει στην αισθητική μου να μπορείτε να καταλάβετε πότε νιώθω άβολα ή αγχώνομαι ή έχω νεύρα
Θα κόψω τα δάχτυλά μου και δεν θα μπορώ να πειράζω τα μαλλιά μου, ούτε να στρίβω τσιγάρα από αμηχανία ούτε να σκίζω χαρτάκια
Και κυρίως δεν θα μπορώ να μετρήσω πόσοι από τους δέκα ανθρώπους που επέλεξα επέτρεψα να μου φερθούν σκατά.
Το αποτέλεσμα θα ήταν απογοητευτικό.
Πολύ συχνά θέλω να κόψω τη γλώσσα μου
Να πάψει να μου είναι βάρος Που δεν μίλησα Που δεν μιλάω Και που δεν θα μιλήσω
Μουδιάζει όλη η αριστερή μου πλευρά Κάθε φορά που καταπίνω τα λόγια μου
Όμως καλύτερα έτσι Από το να ξοδεύομαι Θα την κόψω και θα την πετάξω σε οικογενειακό τραπέζι
Ή θα την στείλω πακέτο σε κάθε εργοδότη που είχα ποτέ
Ή θα τη στείλω σε εκείνον
Ή σε εκείνη
Ή σε εκείνο
Ή σε εκείνη
Θα κόψω και τα πόδια μου Γιατί όλο με πηγαίνουν εκεί που δεν πρέπει να είμαι
Θα κόψω το κομμάτι του εγκεφάλου μου που δίνει εντολή στα πόδια γιατί όλο με πηγαίνουν σε εσένα
Τέλος και τα μηνύματα
Και τα τηλέφωνα
Και οι βόλτες
Τώρα Τέλος
⁞ ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ
Κάθε φορά που ξυπνάω αισιόδοξη τρέχω και χτυπάω προκαταβολικά το κεφάλι μου στον τοίχο
Η πράξη αυτή έχει τα εξής αποτελέσματα:
Πονοκεφάλους
Ζαλάδες
Και ένα Αφόρητο ανακάτεμα στο στομάχι
Ό,τι μου προκαλεί και η πλειοψηφία των ανθρώπων που έχω γνωρίσει δηλαδή
Αλλά καλύτερη η αυτοκαταστροφή από τις συναναστροφές με ηλίθιους.
Κουράστηκα
Δεν θέλω να μετρήσω πράγματα που μπορώ να δω, πράγματα που μπορώ να αγγίξω, να μυρίσω…
Δεν ξέρω και τι άλλο να μετρήσω δηλαδή Τα μέτρησα και τα πλακάκια,
Και τα βιβλία
Και τα ρούχα μου, τα έβγαλα από τη ντουλάπα και τα ξανά έβαλα μετρώντας τα ένα προς ένα
Τα βήματα που κάνει η από πάνω για να πάει από το δωμάτιο στο μπάνιο, τα μέτρησα και αυτά Και πόση ώρα διαρκεί
15 λεπτά, χωρίς να κλείνει το νερό
Μέτρησα τις φορές που μου είπε σ’ αγαπώ Και τις φορές που το εννοούσε
Ούτε όμορφες αναμνήσεις μπορώ να ανακαλώ πια
Δεν έχω, τελείωσαν ή τις ξέχασα
Πάντως δεν έχω και ίσως φταίτε εσείς που μου είπατε κάθε φορά που με πιάνει κακό να σκέφτομαι κάτι όμορφο
Και επειδή κουράστηκα να κατηγορώ και τον εαυτό μου για τα πάντα,
σίγουρα φταίτε εσείς που δίνετε συμβουλές χωρίς να τις ζητήσει κανένας
Προσπάθησα αλήθεια, όμως πια μου βγαίνει αυτόματα ένα σκιλ που με βοήθησε να εξασκήσω η μάνα μου, μιλάτε και μα τω Θεώ δεν ακούω λέξη.
Ούτε θα μετρήσω, ούτε θα ανακαλέσω,
Ούτε την αγωγή μου θα πάρω
Και σίγουρα δεν θα κόψω το ποτό
Κάθε βράδυ θα νομίζω ότι είναι το τελευταίο μου
Και κάθε πρωί θα στεναχωριέμαι που δεν ήταν
Και που πάλι πρέπει να ζήσω με το άγχος μου Τη θλίψη μου και με τις ηλίθιες συμβουλές σας
⁞ MISUNDERSTOOD
Με παρεξήγησαν
Και οι φίλοι σου με παρεξήγησαν
Και οι φίλοι μου με παρεξήγησαν
Κάθε άνθρωπος που με γνώρισε ποτέ με παρεξήγησε
Δεν σε ξέρουν είπες
Και γέλασα Λες και με ξέρω εγώ
Άσε κάποιον να σε μάθει Είπες
Όταν αφήσεις και εσύ κάποιον να σε μάθει Σκέφτηκα
και έπιασα το κινητό μου να παραγγείλω καφέ
Να ανοίξω τα παντζούρια να μπει φως; Είπες
Θυμάσαι στην αρχή που επέμενες και δεν σε άφηνα Απάντησα
Και σηκώθηκα να τα ανοίξω εγώ
Συνειδητοποίησα πως συνήθως τα ανεβάζεις μέχρι τη μέση
Και το μυαλό μου μπήκε σε μια λούπα σκέψεων
«Με φοβάται; ( Σε φοβάμαι) «Γιατί με φοβάται; (Σε φοβάμαι)» «Συνήθισε το σκοτάδι; (Δεν μπορώ άλλο)»
Τι κοιτάς τόση ώρα; Είπες
Να κάνεις ό,τι θέλεις χωρίς να με ρωτάς, είπα
Και κάπως το μετάνιωσα
Να κάνεις ό,τι θέλεις, χωρίς να με ρωτάς αφού έχω πιει λίγο καφέ
Κάθε φορά που χτυπάς το κουδούνι
Σκέφτομαι πως πρέπει να πάω να σου βγάλω κλειδιά
Αφενός γιατί είναι κρίμα να μην έχεις
Και αφετέρου γιατί είναι κρίμα να σηκώνομαι από τον καναπέ μου ενώ δεν πεθαίνει κανείς.
Πώς πέρασες; Είπα
Όμορφα, Είπες, έχεις θυμώσει για κάτι;
Έχω είπα
Και σκέφτηκα πως δεν ξέρω γιατί έχω θυμώσει Αλλά έχω
Θα μου πεις γιατί; Είπες
άργησες είπα
20 λεπτά; Είπες
Και σου αρίθμησα 20 πράγματα που μπορούν να συμβούν μέσα σε 20 λεπτά
Είσαι υπερβολική είπες
Το ξέρω είπα
Με αρρωσταίνεις είπες
Το ξέρω είπα
Συγγνώμη
⁞ ΓΛΑΣΤΡΑ
Η ανικανότητά μου έχει ξεπεράσει κάθε όριο σκέφτομαι πως ίσως είχε δίκιο
Η ανικανότητά μου έχει ξεπεράσει κάθε όριο
και Σκέφτομαι πως ίσως η μάνα μου είχε δίκιο
Και οι φίλοι μου ίσως έχουν δίκιο που καμιά φορά πιστεύουν πως ούτε μια μέρα δεν θα επιβίωνα χωρίς εκείνους
και φροντίζουν πού και πού να με επαναφέρουν στην πραγματικότητα
Με τον χειρότερο δυνατό τρόπο
Η ανικανότητά μου έχει ξεπεράσει κάθε όριο
Και δεν με απασχολούν ούτε οι φίλοι μου ούτε η μάνα μου
Απλά σκέφτομαι
Πώς; Έχω την απαίτηση
Από εσένα ή από άλλους
Να κάνετε έστω και το ελάχιστο
Όταν εγώ
Δεν μπορώ ούτε μια γλάστρα να διατηρήσω ζωντανή
Τη μοναδική γλάστρα που έχω.
Κάθε 25 του Σεπτέμβρη
Εκτός από εμένα
Μεγαλώνουν και οι ανασφάλειές μου
Πράγμα που φαίνεται απίστευτο
Σε εσένα Ή τους άλλους
Καθώς Αν μη τι άλλο Είμαι ωραίο παιδί, έχω χιούμορ
Και συγκριτικά με τον μέσο όρο θα’ λεγες πως έχω και μυαλό
Εγώ θα πω σιγά τον ανταγωνισμό
Οι ανασφάλειές μου μεγαλώνουν και πληθαίνουν
Κάθε 25 του Σεπτέμβρη
Και δεν με απασχολεί που ζω με αυτές
Απλά σκέφτομαι
Πώς;
Έχω την απαίτηση Από εσένα ή από άλλους
Να είστε ειλικρινείς
Καθώς δεν θα πιστέψω λέξη
Πώς;
Έχω την απαίτηση
Να με κοιτάς στα μάτια
Ενώ ξέρω πως αν το κάνεις
Θα γίνω Σα τη μοναδική γλάστρα που έχω
Και είμαι ανίκανη Να διατηρήσω ζωντανή…
⁞ ΚΡΕΒΑΤΙΑ
Στη στροφή κοντά στο σπίτι σου
Θα αποφασίσω πως θα μείνω αλλού
Θα με ρωτήσεις πού πάω
Θα σου πω πως δεν ξέρω, όπου με βγάλει
Στη στροφή κοντά στο σπίτι σου
Θα αποφασίσω πως θα μείνω αλλού
Θα με ρωτήσεις γιατί
Θα σου πω πως προτιμάω να μένω μόνη μου
Θα μου θυμίσεις το μοναδικό πράγμα για το οποίο νιώθω εντάξει με τον εαυτό μου «Εσύ δεν λες ψέματα»
Θα σου πω πως
Θέλω να μείνω μαζί σου και σήμερα και αύριο και κάθε μέρα
Θα σου πω πως κοιμάμαι πιο ήσυχα
Και Ξυπνάω πιο ήσυχα
Οπότε;
Θέλω να μείνω μαζί σου και σήμερα και αύριο και κάθε μέρα
κοιμάμαι πιο ήσυχα
Και Ξυπνάω πιο ήσυχα
Μα η ησυχία είναι κάτι που δεν έχω συνηθίσει από επιλογή
Γιατί ξέρω ότι μια μέρα θα φύγεις και εγώ θα κοιμάμαι στον καναπέ μου
και η συγκάτοικός μου θα φωνάζει πως έχω και δωμάτιο και δεν θα έχω κουράγιο να της απαντήσω
Πως χωράω καλύτερα στον καναπέ
Θα σε συνηθίσω και θα φύγεις
Και θα είναι σα να έχω πιει ανάμικτο χυμό ληγμένο
Και η συγκάτοικός μου θα φωνάζει που δεν τρώω, που δεν μιλάω και που κοιμάμαι στον καναπέ
Και εγώ δεν θα έχω κουράγιο να της εξηγήσω
Ότι ανακατεύομαι και ότι στον μονό καναπέ με όλα του τα μαξιλάρια χωράω καλύτερα.
⁞ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ[1]
Α.: Αν κοιτάς το φεγγάρι τώρα Και βλέπεις την πανσέληνο, τότε βλέπουμε με τα ίδια μάτια
Και δεν λέω τα δικά σου ή τα δικά μου μάτια Λέω ένα δικό σου Και ένα δικό μου
Έτσι θα έχουμε ξεριζώσει και οι δύο μας από κάτι και ο πόνος θα είναι πιο ανώδυνος
Β.: Αν κοιτάς το φεγγάρι τώρα και βλέπεις την πανσέληνο
Να ξέρεις πως θυμάμαι τη νύχτα που δώσαμε ύλη στη φθορά
Και την κόψαμε στα δύο Μισή δική σου μισή δική μου
Α.: Πάντα μου άρεσε ο ουρανός τα αστέρια και το φεγγάρι
έχουν αυτό το μυστήριο που ψάχνω να βρω σε κάποιον
ποτέ δεν ξέρεις τι θα δεις κάθε βράδυ
κοιτάω ψηλά ποτέ δεν βλέπω το ίδιο
κάθε πρωί ξυπνάω ποτέ η ίδια
Μπορεί να φταις εσύ μπορεί να φταίνε και τα αστέρια
Β.: Αν κοιτάς το φεγγάρι τώρα και αν με ακούς
Δεν ξέρω γιατί συμφώνησα να μοιραστούμε τη φθορά
Εγώ μοιράζομαι το σπίτι μου Μοιράζομαι τους φίλους μου
Και για κάποιο λόγο έχω μοιραστεί κάθε άνθρωπο που έχει ξαπλώσει δίπλα μου
Α.: θα ήθελα να ήμασταν αστέρια τώρα να πέφταμε μαζί
θα ήθελα να με έχεις ανάγκη τώρα ίσως τότε να χορεύαμε μαζί
Β.: Αν κοιτάς το φεγγάρι τώρα Και αν με νιώθεις έστω λίγο
Να ξέρεις πως Δεν ευθύνομαι εγώ που δεν έχεις μάθει να ισορροπείς
Και πως όταν εν τέλει πέσεις Η φθορά θα είναι όλη δική σου.
[1] Στο ποίημα διαλέγονται οι στίχοι της Αγγελικής Τσαγκουρίδου και της Αρετής Καραφουλίδου. Οι στίχοι του/της Α. είναι της Αγγελικής Τσαγκουρίδου και του/της Β. της Αρετής Καραφουλίδου.
Δείτε το ρεπορτάζ για την Poetry Performance και τους άλλους ποιητές που συμμετείχαν εδώ
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
