Solo αλλα με θερμη συμμετοχη υποδεχθηκε η Κομοτηνη τον Αλκινοο Ιωαννιδη

Την ευκαιρία να απολαύσουν μια βραδιά μοναδικής αισθητικής αξίας, είχαν οι συμπολίτες που βρέθηκαν το βράδυ της Παρασκευής στο Θερινό Δημοτικό Θέατρο Κομοτηνής. Εκεί ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, πιστός στην καλλιτεχνική επιλογή των τελευταίων χρόνων που τον θέλει να εμφανίζεται επί σκηνής solo, κατάφερε με αυτόν τον λιτό, αλλά όχι φτωχό, τρόπο παρουσίασης να αναδείξει πτυχές αγαπημένων τραγουδιών -κυρίως δικών του αλλά και άλλων συνθετών- που ίσως διέφευγαν μέσα στις συνθετότερες ενορχηστρώσεις. Πότε με την ηλεκτρική κιθάρα του, πότε με το λαούτο ή ακόμα και a capella ο καταξιωμένος τραγουδοποιός συνεπήρε -κατά κυριολεξία- τους θεατές-ακροατές.

Λίγο μετά τη συναυλία ο Αλκίνοος Ιωαννίδης συνομίλησε με τον Σπύρο Νταντανίδη, για τη βραδιά που προηγήθηκε, τα μουσικά πράγματα, την πανδημία και την κοινωνική πραγματικότητα.

Ο λόγος στους ίδιους λοιπόν…

«Υπάρχει μια συγκίνηση που ξαναβγαίνουμε έξω»

Σπ.Ντ.: Πώς νοιώθεις που επέστρεψες στην Κομοτηνή;

Α.Ι.: Είναι ωραία να επισκέπτεσαι μια πόλη μετά από καιρό. Ήμουν ξανά φέτος το καλοκαίρι, για οικογενειακούς λόγους, για μια ημέρα, αλλά έχω πολλά χρόνια να κάνω συναυλία στην πόλη. Είναι ωραίο να επιστρέφεις, ήταν και το κοινό εξαιρετικό. Ίσως ήταν το πιο καλό κοινό που είχαμε φέτος στην περιοδεία. Ήταν πολύ ζεστό και ταυτόχρονα πολύ αισθαντικό και είναι ένας συνδυασμός σπάνιος αυτός.

Σπ.Ντ.: Έχεις νοιώσει το κοινό να είναι σφιγμένο μετά την παύση που έγινε με την πανδημία;

Α.Ι.: Όχι.  Νομίζω ότι υπάρχει μια συγκίνηση που ξαναβγαίνουμε έξω. Βρισκόμαστε κάτω από δύσκολες συνθήκες, αλλά τουλάχιστον η επαφή παραμένει και το έχουμε όλοι ανάγκη. Κι εγώ πηγαίνοντας σε συναυλίες συναδέλφων έχω μια συγκίνηση που πάω να τους παρακολουθήσω.

Σπ.Ντ.: Πώς ήταν τα τελευταία δύο χρόνια;

Α.Ι.: Ωραία. Ήσυχα ήταν. Μελέτησα πολύ, διάβασα  πολύ, ήμουν πολύ με τα παιδιά μου. Αυτά είναι τα καλά. Τα κακά είναι ότι χάσαμε δικούς μας ανθρώπους, αρκετούς, και από τον κορωνοϊό και για άλλους λόγους. Ήταν μια περίοδος πένθους, αλλά ταυτόχρονα και μια περίοδος συγκέντρωσης, βοήθησε νομίζω πολλούς ανθρώπους να δούμε τι είναι ουσιαστικό και να επενδύσουμε χρόνο και ενέργεια σε αυτό.

«Ψάχνω πάντα κάτω από το πολιτικό τραγούδι να βρω τον κοινωνικό χαρακτήρα του»

Σπ.Ντ.: Βρισκόμαστε σε περίοδο εθνικού πένθους. Τι να πούμε για τον Μίκη Θεοδωράκη; Να πούμε για το πολιτικό τραγούδι που το βλέπουμε έντονα και από εσένα και από άλλους καλλιτέχνες, τα τελευταία χρόνια επανέρχεται και τα τελευταία σου τραγούδια είναι πολιτικά, όπως και οι «Σταγιάτες». Πιστεύεις ότι είναι πολιτικό τραγούδι ή ότι είναι απλά τραγούδι;

Α.Ι.: Δεν είμαι φανατικός ακροατής του πολιτικού τραγουδιού. Θεωρώ ότι το πολιτικό τραγούδι, με ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν εξυπηρέτησε ούτε την πολιτική, ούτε το στρατευμένο τραγούδι. Παρόλα αυτά έβγαλε αριστουργήματα. Ένα μουσικό είδος που ταυτίστηκε με εποχές δύσκολες και τις εξέφρασε. Αλλά ψάχνω πάντα κάτω από αυτό να βρω τον κοινωνικό χαρακτήρα του. Αυτό με ενδιαφέρει περισσότερο. Εγώ δεν θεωρώ ότι έγραψα πολιτικά τραγούδια, αλλά κοινωνικά τραγούδια. Και όσα πολιτικά τραγούδια αγαπώ πραγματικά είναι τραγούδια που έχουν κοινωνική ρίζα.

Σπ.Ντ.: Άρα πιο πολύ στον τρόπο που έγραφε ο Πανούσης, που ήταν σατιρικό-κοινωνικό.

Α.Ι.: Όχι μόνο. Και ο Γκάτσος, και ο Μάνος Ελευθερίου, και πολλοί άλλοι μεγάλοι στιχουργοί, έγραψαν κοινωνικό τραγούδι και πολλά τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη που εντάσσονται στο γενικό πολιτικό κλίμα, έχουν κοινωνικό πρόσημο και αυτό τα κάνει ακόμα πιο μεγαλειώδη και σπουδαία. Αυτό είναι ουσιαστικά που μας αγγίζει ακούγοντάς τα.

«Για να γίνει ο νέος Χατζιδάκις και ο νέος Θεοδωράκης πρέπει να το ζητήσουμε εμείς σαν κοινωνία»

Σπ.Ντ.: «Ξένος στον αδυσώπητο χαβά της ανθρωπότητας, ο Χατζιδάκις μοιάζει στην προϊστορία, και αντικατάσταση δεν έγινε καμία». Δεν έχει γίνει καμία  αντικατάσταση;

Α.Ι.: Όχι. Είμαστε αναντικατάστατοι όλοι οι άνθρωποι, πόσο μάλλον αυτά τα ιερά τέρατα. Δεν θέλουμε και να γίνει αντικατάσταση. Το θέμα είναι να δίνεται η ευκαιρία στους νέους ανθρώπους τώρα να καταλάβουν ότι έχουν τη δυνατότητα να γίνουν κάτι σπουδαίο. Τότε οι εποχές απαιτούσαν το να γεννηθούν σπουδαίοι άνθρωποι και να εκφράσουν σπουδαία πράγματα που είχε η κοινωνία να εκφράσει. Σήμερα η ίδια η κοινωνία δεν ξέρω τι έχει να εκφράσει ακριβώς, οπότε και οι καλλιτεχνικοί εκπρόσωποί της, ας τους ονομάσουμε, μέσα σε μια σύγχυση ζουν. Δηλαδή μου λένε, γιατί δεν βγαίνει καινούργιος Χατζιδάκις ή καινούργιος Θεοδωράκης; Λέω, μπορεί να υπάρχουν, αλλά δεν το ξέρουν. Μπορεί ο νέος Χατζιδάκις να δουλεύει courier και να μην έχει ασχοληθεί με τη μουσική ποτέ. Να μην έχει διαβάσει ποίηση ποτέ, όπως το 99% των νέων ανθρώπων. Πώς θα διαμορφωθεί ώστε να γίνει ο νέος Χατζιδάκις και ο νέος Θεοδωράκης; Πρέπει να το ζητήσουμε εμείς σαν κοινωνία. Να φτάσουμε εμείς σε ένα επίπεδο, ώστε να μπορέσουμε να γεννήσουμε και τους ανθρώπους που θα εκφράσουν αυτό το επίπεδο.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.