Τι οδηγησε στη Ρωσικη εισβολη στην Ουκρανια

Δύο από τα βασικά ερωτήματα που κυριαρχούν στο μυαλό πολλών πολιτών από την έναρξη της Ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία αφορούν στο «γιατί την Ουκρανία» και στο χρονικό διάστημα που ο Ρώσος πρόεδρος επέλεξε να δράσει.

Ερωτήματα τα οποία απαντώνται ενδεχομένως με τρόπους πολλούς και διαφορετικούς, με το σύνολο ωστόσο των έως τώρα τοποθετήσεων να συγκλίνουν στην «ανάγκη» της Ρωσίας να «διαφυλάξει» τα εθνικά της σύνορα από την «επέκταση» της Δύσης, δίχως ωστόσο σε καμία των τοποθετήσεων αυτών να τίθεται εν αμφιβόλω η παραβίαση του χάρτη του ΟΗΕ.

Ο Επίκουρος Καθηγητής του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης κ. Βασίλης Γραμματίκας μίλησε στο «Ράδιο Παρατηρητής 94fm» επιχειρώντας την «ανάγνωση» των γεγονότων αυτών υπό το πρίσμα των ιστορικών γεγονότων της τελευταίας εικοσαετίας που οδήγησαν στην εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.

Από την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, το Κόσσοβο καθώς και την προσάρτηση της Κριμαίας στη Ρωσία έως και σήμερα.

Ο λόγος στον ίδιο…

«Η δράση των Ρώσων, δεν είναι κάτι το οποίο προέκυψε σήμερα ή τον τελευταίο μήνα, αλλά μια κατάσταση που πρέπει να δούμε σε βάθος εικοσαετίας»

ΠτΘ:  Θα θέλαμε ένα σχόλιό σας, για το τι είναι ακριβώς αυτό το οποίο βλέπουμε να εκτυλίσσεται μπροστά  στις οθόνες του υπολογιστή, των τηλεοράσεών μας, και βεβαίως ο ουκρανικός λαός επί του δικού του εδάφους.

Β.Γ.: Το άρθρο 2 παρ.4 του χάρτη του ΟΗΕ, απαγορεύει την απειλή ή χρήση βίας κατά της εδαφικής ακεραιότητας και πολιτικής ανεξαρτησίας οποιουδήποτε κράτους. Με το δεδομένο ότι όλα τα κράτη είναι μέλη του ΟΗΕ και έχουν δεχθεί το καταστατικό του, αυτή είναι η βασική αρχή που πρέπει να διέπει τις διεθνείς τους σχέσεις. Κατά συνέπεια, οτιδήποτε παραβιάζει αυτή την αρχή και δεν εμπίπτει στις επιτρεπτές εξαιρέσεις, όπως είναι η νόμιμη άμυνα ενός κράτους αν δεχθεί επίθεση, οποιαδήποτε άλλη χρήση βίας είναι παράνομη και καταδικαστέα. Με βάση αυτό η ρωσική εισβολή είναι μια κατάφορη παραβίαση του χάρτη του ΟΗΕ. Αυτή είναι και η βασική ανάγνωση του τι γίνεται αυτή τη στιγμή στην Ουκρανία. Μακάρι όλα να ήταν τόσο απλά, αλλά δεν είναι και αυτό γιατί η δράση αυτή των Ρώσων, δεν είναι κάτι το οποίο προέκυψε σήμερα ή τον τελευταίο μήνα, αλλά μια κατάσταση που πρέπει να δούμε σε βάθος εικοσαετίας, δηλαδή σε βάθος χρόνου που άπτεται περίπου της διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης και της πρώην Γιουγκοσλαβίας.

«Η ΝΑΤΟική δράση στο Κόσσοβο το 1999 υπήρξε το σημείο καμπής στη μεταψυχροπολεμική περίοδο»

ΠτΘ: Τι έχει γίνει λοιπόν σε βάθος εικοσαετίας και γιατί η Ουκρανίαείναι αυτή που βάλλεται σήμερα;

Β.Γ.: Ξεκινάμε αρχικά από το γεγονός ότι πρόκειται για έναν πόλεμο μεταξύ αδελφικών λαών, Ορθόδοξων λαών, περιστοιχισμένων από διάφορους άλλους. Εγώ διαφωνώ απολύτως με αυτούς που προσπαθούν να δικαιολογήσουν την επίθεση της Ρωσίας στην Ουκρανία, διότι πολύ απλά δεν δικαιολογείται, με βάση τόσο το διεθνές δίκαιο, αλλά και με την οποιαδήποτε κοινή λογική. Ωστόσο δεν είναι κακό να προσπαθούμε να εντοπίσουμε την αλληλουχία των γεγονότων οι οποίες οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση. Το ζήτημα της ασφάλειας της Ρωσίας δεν είναι καινούργιο. Είχε ήδη τεθεί λίγο μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, όπου, απ’ ό,τι λέγεται από πολλές πλευρές, ο τότε πρόεδρος Γιέλτσιν, είχε λάβει διαβεβαιώσεις ότι το ΝΑΤΟ δεν θα επεκταθεί στα τέως ανατολικά και τέως σοβιετικά κράτη. Βεβαίως 20 χρόνια μετά, βλέπουμε ότι το ΝΑΤΟ έχει πλέον τριάντα μέλη, έχει περιλάβει τα τρία βαλτικά κράτη από την πρώην Σοβιετική Ένωση, όλα τα ανατολικά κράτη, χωρίς καμία εξαίρεση, και στον ευρωπαϊκό χώρο έχει μείνει εκτός ΝΑΤΟ η Λευκορωσία, η Ουκρανία και η Μολδαβία, και τα τρία κράτη του Καυκάσου, αν θεωρήσουμε ότι είναι Ευρώπη. Άρα, η αρχική προσέγγιση ότι «δεν σας απειλούμε, δεν είστε εχθρός μας και δεν υπάρχει πρόβλημα με την επέκταση του ΝΑΤΟ», προφανώς έχει καταπατηθεί. Βεβαίως αυτό δεν ήταν ένα νομικό κείμενο και ούτε μια νομική δέσμευση από πλευράς Δύσης, εφόσον δόθηκε. Φαντάζομαι ότι σε άτυπες συζητήσεις πρέπει να ειπώθηκε κάτι τέτοιο για να καθησυχάσει τη Ρωσία. Αυτό δεν συνέβη. Και βλέπουμε τρία γεγονότα, το πρώτο εκ των οποίων είναι η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας το 1992-93, όπου κι εκεί φυσικά κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου, αλλά με την διαφορά ότι ο ισχυρός παράγων που την προώθησε ήταν η δύση. Πρώτα η Γερμανία, μετά η Ε.Ε. και στη συνέχεια και όλα τα υπόλοιπα κράτη, δέχτηκαν τα διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας. Το τι έγινε το είδαμε μετά.

Το δεύτερο χρονικό σημείο είναι το Κόσσοβο, το οποίο για μένα ως νομικός διεθνολόγος εκτιμώ ότι ήταν το σημείο καμπής σε όλη αυτή τη διαδικασία της μεταψυχροπολεμικής περιόδου. Μιλάμε για μια ωμή επίθεση ενός πανίσχυρου στρατιωτικού συνασπισμού –του ΝΑΤΟ- , εις βάρος ενός μικρού κράτους το οποίο πάλευε μόνο του, χωρία καμία βοήθεια και κανέναν. Και μάλιστα για κάτι που ο ίδιος ο τότε αρχηγός των νατοϊκών δυνάμεων Wesley Clarke σε ένα βιβλίο του που έγραψε αργότερα με τίτλο «Waging Modern Warfare – Πώς διεξάγουμε τον σύγχρονο πόλεμο», έγραψε ότι ο Μιλόσεβιτς ποτέ δεν κατάλαβε ότι αυτό που έγινε δεν ήταν ούτε για το Κόσσοβο, ούτε καν κατά της Σερβίας. Ήταν η αναγκαιότητα του ΝΑΤΟ να διατηρήσει τον σκοπό ύπαρξής του, και να διαμορφώσει μια νέα λογική των δραστηριοτήτων του. Κάτι που άλλωστε έγινε το νέο στρατηγικό δόγμα του ΝΑΤΟ που υπογράφτηκε στην Ουάσιγκτον το 1999 κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών στο Κόσσοβο και φυσικά τροποποιήθηκε και αργότερα.

Το Κόσσοβο ήταν μια ωμότατη παραβίαση του διεθνούς δικαίου. Πώς δικαιολογήθηκε από τη Δύση; Με δύο τρόπους. Ότι πρώτον είναι μια «μοναδική περίπτωση», που δεν πρέπει να το συγκρίνουμε με κάτι άλλο, και το δεύτερο που ειπώθηκε κατά κόρον ότι αυτός ο πόλεμος ήταν «παράνομος αλλά δίκαιος».

Η Δύση λοιπόν, 800 χρόνια μετά τις σταυροφορίες, επανέφερε το δόγμα του «δίκαιου πολέμου». Επανέφερε δηλαδή την αιτιολόγηση ενός πολέμου, εις βάρος του διεθνούς δικαίου, χρησιμοποιώντας ηθικά επιχειρήματα.

Το τρίτο σημείο είναι το 2008, όπου οι δύο αποσχισθείσες περιοχές της Γεωργίας η Απχαζίακαι η Νότια Οσετία, έγιναν το επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Λίγο πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου και ενώ όλοι οι ηγέτες, συμπεριλαμβανομένου του Πούτιν βρισκόταν στο Πεκίνο, η Γεωργία, η οποία είχε δεσμευτεί σε μία ειρηνευτική διαδικασία με τις δυο αποσχισθείσες περιοχές από το 1992-93, εξαπέλυσε επίθεση κατά της μικρότερης Νότιας Οσετίας και μάλιστα με όπλα εξαιρετικά χαμηλής ακρίβειας, σχεδιασμένα να καταστρέφουν ολόκληρες περιοχές. Πιθανότατα μη υπολογίζοντας σε πιθανή αντίδραση της Ρωσίας και λόγω του timing, αλλά και λόγω των τότε διεργασιών. Η Ρωσία τότε σε μια μέρα συγκέντρωσε ένα πολύ μεγάλο στρατιωτικό σώμα και μπήκε στη Νότια Οσετία. Στην ουσία δεν υπήρξε κανένας πόλεμος γιατί οι Γεωργιανοί με το πού έμαθαν ότι έρχονται οι Ρώσοι εξαφανίστηκαν. Μάλιστα οι Ρώσοι έφθασαν και στο Gori, μια αρκετά μεγάλη πόλη της Γεωργίας, 60 χιλιόμετρα από την Τιφλίδα. Tελικά επιτεύχθηκε μια βασική ειρηνευτική συμφωνία παρέμβαση του τότε Γάλλου προέδρου Νικολά Σαρκοζί.

Το ζήτημα της Γεωργίας ήταν το όριο που μπορούσε να δεχθεί η Ρωσία για την παρέμβαση της Δύσης στον ζωτικό της χώρο. Προφανώς αυτό δεν έγινε τότε κατανοητό από τη Δύση. Το 2013 έχουμε την ανατροπή της τότε φιλορωσικής ουκρανικής κυβέρνησης, με το σκεπτικό ή την πρόφαση, της απομάκρυνσης από την Ε.Ε. γιατί ο τότε πρόεδρος Γιανουκόβιτς είχε αρνηθεί τελικά να υπογράψει μια συμφωνία τελωνιακής ένωσης με την Ε.Ε. που διαπραγματεύτηκε. Κι αυτό γιατί οι Ρώσοι που ήταν ο βασικός εμπορικός εταίρος της Ουκρανίας και πουλούσε το φυσικό αέριο στην Ουκρανία στο 1/6 της τιμής που το έπαιρνε η Δύση, απείλησαν ότι «αν πας με την Ευρώπη, ξέχνα εμάς». Ο Γιανουκόβιτς με το τίμημα από την άλλη πλευρά να είναι εξαιρετικά χαμηλό, αποχώρησε, ενώ ξεκίνησαν κάποιες κατ’ αρχήν αυθόρμητες διαδηλώσεις στην Ουκρανία κατά του καθεστώτος και υπέρ της Ευρώπης, απ’ όπου και αναδείχθηκε ένα νεοναζιστικό κόμμα, το κόμμα Svoboda,  το οποίο είχε στρατιωτική δομή και οπλισμό και πιστοποιημένα τα μέλη του πήγαιναν μέσα στις διαδηλώσεις με ελεύθερους σκοπευτές και είτε στόχευαν τις δυνάμεις ασφαλείας για να τους εξαναγκάσουν να αντιδράσουν, είτε χτυπούσαν διαδηλωτές. Αυτό το κόμμα, επειδή είχε πολύ μεγάλη επιρροή στην πτώση του τότε ουκρανικού καθεστώτος, έλαβε στην επόμενη κυβέρνηση που σχηματίστηκε, τέσσερα υπουργεία και είχε εξαιρετικά σημαντική επιρροή στην ουκρανική πολιτική σκηνή. Μετά την πτώση του ουκρανικού καθεστώτος ακολούθησε η προσάρτηση της Κριμαίας μετά από δημοψήφισμα από τη Ρωσία, επίσης παράνομη με βάση το Διεθνές Δίκαιο, αλλά και αντιδράσεις των ρωσόφωνων και ρωσικών πληθυσμών στην περιοχή που τελικά ελέγχουν, δηλαδή στο Ντόμπας, αλλά και σε άλλες πολύ μεγάλες πόλεις της ανατολικής και νότιας Ουκρανίας, όπως το Χάρκοβο και την Οδησσό.

Είχαμε επίσης το αποσχιστικό κίνημα στην περιοχή του Λουχάνσκ και του Ντόνετσκ, το οποίο κατάφερε, φυσικά και με τη βοήθεια της Ρωσίας, να ελέγξει ένα αρκετά σημαντικό κομμάτι του εδάφους της Ουκρανίας, και η ας πούμε «ειρηνική κατάληξη» όλου αυτού, ήταν οι συμφωνίες του Μινσκ, 1 και 2 το 2014 και 2015, όπου συμφωνήθηκε η ομοσπονδιοποίηση της Ουκρανίας και κάποια συγκεκριμένα συνταγματικά προστατευόμενα στοιχεία αυτής της αυτονομίας. Αυτή η διαδικασία ουδέποτε έγινε πλήρως αποδεκτή από το ουκρανικό κράτος, δηλαδή ουδέποτε προχώρησε στην εφαρμογή των συμφωνιών του Μινσκ, γιατί κατά βάση η Ουκρανία έπρεπε να κάνει πράγματα προκειμένου να δημιουργήσει το πολιτικό σύστημα το οποίο θα υλοποιούσε τις συμφωνίες του Μινσκ. Κάπως έτσι ερχόμαστε στη σχετικά σύγχρονη περίοδο, όπου μετά από μια μακρά περίοδο ρωσικών ασκήσεων, απειλών από τη Δύση κλπ, είχαμε την εισβολή των Ρώσων.

«Μια πιθανή ένταξη της Ουκρανίας στην Ε.Ε. θα έδινε στον ίδιο τον Πούτιν τη δυνατότητα να ελέγχει μέσω της Ουκρανίας μεγάλο κομμάτι της λήψης αποφάσεων στην Ε.Ε.»

ΠτΘ: Τι συνέβη μετά την υπογραφή του Μινσκ 2 και γιατί κάποιοι όπως ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν υποστηρίζουν ότι η καλύτερη δυνατή λύση που μπορεί να επιτευχθεί αυτή τη στιγμή μεταξύ των δυο πλευρών είναι η εφαρμογή του Μινσκ 2;

Β.Γ.: Τυπικά το εδαφικό στοιχείο της συμφωνίας του Μινσκ εφαρμόστηκε. Και όντως υπήρχαν άοπλοι, φυσικά, ειρηνευτές από τον ΟΑΣΕ, τον οργανισμό για την ασφάλεια και την συνεργασία  στην Ευρώπη,  οι οποίοι επέβλεπαν την εκεχειρία. Η εκεχειρία βεβαίως παραβιάστηκε εκατοντάδες ή και χιλιάδες φορές, και μάλιστα από την υπογραφή και μέχρι σήμερα, μέχρι δηλαδή την εισβολή των Ρώσων, είχαμε περίπου 2.000 νεκρούς. Μιλάμε για ένα μέρος που υπάρχει εκεχειρία και επιβλέπεται από ανεξάρτητους παρατηρητές.

Σημαντικότατο ρόλο έπαιξε το Τάγμα Αζόφ, δηλαδή η μετεξέλιξη των νεοναζί, που παρότι εμφανίστηκαν ως αυτόκλητοι υπερασπιστές πολέμαρχοι κατά των αυτονομιστών το 2014, στη συνέχεια το ουκρανικό κράτος τους δέχτηκε ως μια ειδική δύναμη της αστυνομίας ή του στρατού. Άρα το ενσωμάτωσε κατά κάποιον τρόπο, στη στρατιωτική του δομή.

Η συμφωνία του Μινσκ ήταν μια καλή συμφωνία για αρκετό κόσμο, ενδεχομένως όχι για το ουκρανικό κράτος, αλλά για όλους τους υπόλοιπους. Η συμφωνία δεν κλείστηκε στο πόδι. Υπήρξαν δύο συμφωνίες. Η Μινσκ 1 που παραβιάστηκε από τότε που υπεγράφη και η Μινσκ 2 που ήταν πιο μελετημένη. Προέβλεπε ένα ομοσπονδιακό ουκρανικό κράτος, ένα συστατικό του οποίου θα ήταν η περιοχή του Ντόμπας. Αυτό θεσμικά και συνταγματικά έδινε στην αυτόνομη περιοχή δυνατότητες παρέμβασης εντός του ουκρανικού πολιτικού συστήματος, οι οποίες ξεπερνούν κατά πολύτην παρέμβαση ενός πολιτικού κόμματος  ή βουλευτών. Στην ουσία δηλαδή, αν η Ουκρανία προχωρούσε προς τους λεγόμενους ευρωατλαντικούς θεσμούς, θα μπορούσε τόσο την πορεία, όσο και το αποτέλεσμα, να το ελέγχει αυτό το ομόσπονδο κρατίδιο. Μια πιθανή ένταξη της Ουκρανίας στην Ε.Ε. θα έδινε στον ίδιο τον Πούτιν, μέσω των αντιπροσώπων του στην Ουκρανία, τη δυνατότητα να ελέγχει μέσω της Ουκρανίας μεγάλο κομμάτι της λήψης αποφάσεων στην Ε.Ε.

«Το μεγαλύτερο σφάλμα σε όλη αυτή τη διαδικασία ήταν η ανικανότητα της Ε.Ε.»

Κατά την άποψή μου από το 2014 και μετά, το μεγαλύτερο σφάλμα σε όλη αυτή τη διαδικασία ήταν η ανικανότητα της Ε.Ε. Η Ε.Ε. το 2014 μπήκε σε ένα γεωπολιτικό παιχνίδι μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας στο έδαφος της Ουκρανίας και μπήκε με την πλευρά των ΗΠΑ. Όμως η Ε.Ε. είχε το μόνο ουσιαστικό αντάλλαγμα που θα μπορούσε να αποσπάσει την Ουκρανία από τη σφαίρα επιρροής της Ρωσίας και να τη φέρει προς τη Δύση, ήτοι την προοπτική ένταξης της Ουκρανίας στην Ε.Ε.  Ήταν τόσο ανίκανοι πολιτικά που ακόμη και αυτό δεν μπόρεσαν οι Ευρωπαίοι ηγέτες να προσφέρουν σε ένα καθαρά ευρωπαϊκό λαό. Ο ουκρανικός λαός ήθελε απεγνωσμένα στην ένταξή του στην Ε.Ε. και η Ε.Ε. ήταν πλήρως ανίκανη πολιτικά να συμφωνήσει και να προσφέρει ακόμα και αυτό. Ακόμη και η τελωνιακή ένωση που υπογράφτηκε ένα χρόνο μετά, το 2016, όταν πήγε στο Ολλανδικό κοινοβούλιο για να ψηφιστεί, καταψηφίστηκε. Και μάλιστα ο ίδιο ο Ολλανδός πρωθυπουργός Mark Rute είπε «ντρέπομαι για το κοινοβούλιό μου».

«Η Ρωσία δεν έχει πρόβλημα με την ένταξη ενός κράτους στην Ε.Ε., αλλά με το ΝΑΤΟ»

ΠτΘ: Ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι ωστόσο κατέθεσε και επισήμως αίτηση ένταξης της Ουκρανίας στην Ε.Ε. Τι έχει να προσφέρει μια πιθανή ένταξη της Ουκρανίας στην Ε.Ε. τώρα και γιατί το ενδεχόμενο αυτό όπως λέγεται αποτελεί «κόκκινη γραμμή»για τη Ρωσία;

Β.Γ.:  Η Ρωσία δεν έχει πρόβλημα με την ένταξη ενός κράτους στην Ε.Ε., όπως άλλωστε το έδειξε με τη Φινλανδία, η οποία έχει ένα ειδικό στρατιωτικό καθεστώς, το οποίο είχε συμφωνηθεί για να μην θεωρηθεί εχθρικό κράτος μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το βασικό της ζήτημα είναι το ΝΑΤΟ. Γιατί από τη στιγμή που έληξε ο ψυχρός πόλεμος διαλύθηκε το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, αλλά παρέμεινε το ΝΑΤΟ, το οποίο η Ρωσία, για λόγους δικής της ασφάλειας, εξακολουθεί να θεωρεί ως αντίπαλο. Άρα είναι ένα ζήτημα το ΝΑΤΟ να βρίσκεται για παράδειγμα στην Πολωνία, και ένα τελείως διαφορετικό ζήτημα να βρίσκεται στα σύνορα της Ρωσίας.

«Η Σερβία αυτή τη στιγμή αναζητά ερείσματα στη διεθνή της θέση»

ΠτΘ: Σε ό,τι αφορά τα Βαλκάνια η Σερβία ήταν η μοναδική χώρα η οποία δεν καταδίκασε την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Ποια η σημασία αυτής της διαφοροποίησης και πώς κρίνετε την έως τώρα στάση της Ελλάδας, η οποία πέρα από ανθρωπιστική βοήθεια στέλνει και εξοπλισμό;

Β.Γ.: Ως προς την χώρα μας θα πρέπει να ξεκινήσουμε με το δεδομένο ότι ανήκουμε σε έναν συνασπισμό, το ΝΑΤΟ, το καταστατικό του οποίου δεν προβλέπει τέτοιες αρμοδιότητες. Το καταστατικό του είναι εξαιρετικά πρωτόγονο και λέει ότι όταν ένα μέλος μας δεχτεί επίθεση πολύ απλά αμυνόμαστε συλλογικά. Εδώ δεν υπάρχει μέλος του ΝΑΤΟ που να δέχτηκε επίθεση. Το τι κάνε η Ελλάδα σε σχέση με την Ουκρανία είναι αναφαίρετο δικαίωμά της, ως ανεξάρτητο κράτος να το επιλέξει, αλλά είναι μονομερές. Ειπώθηκε επίσης, δεν ξέρω αν θα συμβεί, ότι θα σταλούν αεροσκάφη στην Πολωνία. Να κάνουν τι; Να υπερασπιστούν την Πολωνία σε πιθανή ρωσική εισβολή; Θα παραχωρηθούν αυτά τα αεροσκάφη στην Ουκρανία; Προσωπικά το βρίσκω απίθανο, γιατί οι Ουκρανοί πιλότοι δεν μπορούν να πετάξουν δυτικά αεροσκάφη, όπως τα F16, άρα ποιος θα τα πετάξει και θα κάνουν τι; Αυτά τα ερωτήματα είναι εξαιρετικά επικίνδυνα, γιατί ξαφνικά μπορεί ένα αεροσκάφος να ρίξει ένα ρωσικό MiG στον εναέριο χώρο της Ουκρανίας, το οποίο θα αποτελεί επίθεση της Ελλάδος κατά της Ρωσίας.

Ως προς την Σερβία, οι περισσότερες βαλκανικές χώρες είναι μέλη του ΝΑΤΟ. Το ΝΑΤΟ είναι ένας περίεργος οργανισμός όπου όλα τα στάδια λήψης αποφάσεων απαιτούν ομοφωνία. Τα υπόλοιπα κράτη που είναι μέλη της Ε.Ε. θα υποστηρίξουν επίσης και τις κυρώσεις και τις θέσεις της Ε.Ε. Η Σερβία δεν είναι ούτε στο ένα ούτε στο άλλο, και είναι «θύμα» της χειρότερης επιθετικότητας στη μεταψυχροπολεμική περίοδο. Αν δούμε δέ τα μεγέθη, ενδεχομένως αυτό που έγινε από το ΝΑΤΟ ενάντια στη Σερβία, είναι χειρότερο από αυτό που γίνεται από τη Ρωσία έναντι της Ουκρανίας. Η Σερβία φυσικά και δεν μπορεί να υποστηρίξει κάτι τέτοιο. Από τη μια έχεις μια εισβολή που δέχτηκες κι εσύ, από την άλλη όμως αυτοί οι οποίοι αντιδρούν στην εισβολή της Ρωσίας είναι αυτοί που επιτέθηκαν σε σένα. Και ουδέποτε ζήτησε κανείς συγνώμη φυσικά. Η Σερβία αυτή τη στιγμή αναζητά ερείσματα ως προς τη διεθνή της θέση. Ναι μεν είναι υποψήφιο κράτος στην Ε.Ε., αλλά αναζητά και στρατιωτικά ερείσματα. Άρα από τη στιγμή που αυτά δεν θα της τα παράσχουν αυτοί που την βομβάρδιζαν, ο αντίθετος πόλος είναι η Ρωσία. Ιστορικά είναι Σλάβοι και Ορθόδοξοι, οπότε είναι κοντά στη Ρωσία και σε αυτό τον τομέα, και η Ρωσία είναι γεγονός ότι είχε μια θετική στάση υπέρ της Σερβίας σε όλη αυτή τη διαδικασία.

«Μετά τη Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, οι σχέσεις της δύσης με τη Ρωσία, αλλά και η περίοδος που θα επακολουθήσει μετά τη λήξη των πολεμικών επιχειρήσεων τίθενται σε μια εντελώς νέα, απρόβλεπτη βάση»

ΠτΘ: Αν θα μπορούσατε να συνοψίσετε σε λίγες γραμμές τις επιδιώξεις του Ρώσου Προέδρου ποιες θα ήταν αυτές;

Β.Γ.: Ο Πούτιν απαιτεί σεβασμό στη θέση της χώρας του, διασφάλιση των στρατηγικών συνόρων της Ρωσίας και διατήρηση της επιρροής της σε έναν σκληρό πυρήνα του μετασοβιετικού χώρου.

Κλείνοντας, θα ήθελα να επισημάνω ότι μετά τη Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, οι σχέσεις της δύσης με τη Ρωσία, αλλά και η περίοδος που θα επακολουθήσει μετά τη λήξη των πολεμικών επιχειρήσεων τίθενται σε μια εντελώς νέα, απρόβλεπτη βάση. Πολλοί μιλούν για έναν νέο ψυχρό πόλεμο που όμως θα έχει πολύ πιο σύνθετα οικονομικά και πολιτικά χαρακτηριστικά και, εκτιμώ, ότι θα επηρεάσει πολύ περισσότερο τον μέσο ευρωπαίο πολίτη που είχε συνηθίσει σε ένα διαρκές καθεστώς ειρήνης και ευμάρειας που πλέον δεν θα είναι δεδομένο.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.