Ενας νεος βιοκαλλιεργητης ετων 56 που εκανε το μερακι του επαγγελμα!

Η κρίση είναι ευκαιρία! Η κρίση γεννά ιδέες! Η κρίση ανοίγει δρόμους, έχει μέσα της τον σπόρο της ανατροπής όταν δεν γίνεται αποδεκτή ως μόνιμη και αναπόδραστη πραγματικότητα. Και οι νέοι δρόμοι ανοίγονται πάντοτε στην ζωή από ανθρώπους δημιουργικούς που τους προσδιορίζουν και τους καθορίζουν οι επιλογές τους. 
Μια τέτοια περίπτωση είναι ο Νίκος Χατζηγιάννης, ο οποίος στα 56 του δεν δίστασε ν’ αλλάξει επαγγελματική ρότα, βάζοντας πλώρη για τις βιολογικές καλλιέργειες, κάνοντας την ενασχόλησή του με την γη από μεράκι επάγγελμα και μάλιστα σε έναν τομέα καθόλου οικείο για τους περισσότερους επαγγελματίες αγρότες στην Ροδόπη.

Μια συναρπαστική διήγηση για τα όρια και τις προκλήσεις της νέας επαγγελματικής του περιπέτειας ξεδιπλώνεται στη συνέχεια, μέσα από τα δικά του λόγια που πρώτα ηχογραφήθηκαν ένα ηλιόλουστο ανοιξιάτικο πρωινό στην πλατεία της Κομοτηνής και αποτυπώνονται σήμερα στις σελίδες του Παρατηρητή…
 
«Σε ένα ορεινό κτήμα οκτώ στρεμμάτων, με εξαιρετική θέα όλο τον κάμπο της Ροδόπης και πλούσια παραγωγή σε πέτρες, φυτέψαμε πριν πέντε χρόνια τσάι του βουνού μια που τίποτα άλλο δεν θα ευδοκιμούσε. Το τσαγάκι μας (Σιδερίτης  scardica), βολεύτηκε, ρίζωσε και ευδοκίμησε δίνοντάς μας κάθε χρόνο μια μικρή παραγωγή που φτάνει για εμάς και τους φίλους που τo απολαμβάνουν.
 

Σε ένα άλλο κτήμα πέντε στρεμμάτων, πεδινό αυτό, καλλιεργούμε διάφορα κηπευτικά, καλοκαιρινά όπως ντομάτες, πιπεριές, μπάμιες, μελιτζάνες και χειμωνιάτικα όπως  λάχανα, κουνουπίδια, μπρόκολα κ.ά.  Με την προτροπή φίλων στους οποίους πολύ αρέσανε τα παρασκευάσματά μας, ιδρύσαμε την πρώτη οικοτεχνία στον νομό Ροδόπης με αρ. Κ.Η.Μ.Ο. GR73000521 όπου επεξεργαζόμαστε τις παραγωγές μας παρασκευάζοντας διάφορες σαλάτες αλοιφές, τουρσιά και αποξηραμένα λαχανικά.
 
Κρατάμε κάθε χρονιά σπόρους και κάνουμε τα δικά μας φυτά από παραδοσιακές ντόπιες ποικιλίες, γιατί γνωριζόμαστε πια και δεν μπορούμε να τις αποχωριστούμε. Η ΔΗΩ πιστοποιεί την τήρηση  των κανόνων της βιολογικής καλλιέργειας και στα δύο κτήματα, μια που η γυναίκα του Καίσαρα δεν πρέπει μόνο να είναι τίμια αλλά και να φαίνεται τίμια. Ό,τι περισσεύει από την κατεργασία και δεν πάει στην κομποστοποίηση για να παράξει χώμα για την επόμενη χρονιά,  το καταναλώνουν με μεγάλη χαρά οκτώ κότες και ο Παντελής ο κόκορας, ενώ το κτήμα το φυλάει ο Πορτοκάλης ο γάτος μας».
 
Κάπως έτσι ξεκινάει η ιστορία μας. Όμως, η δημοσιογραφική γραφίδα δεν μπορεί να μείνει μόνο σ’ αυτά. Έχοντας απέναντί μου τον Νίκο Χατζηγιάννη που γνωριζόμαστε από παιδιά, δεν θα μπορούσα παρά να εκμεταλλευτώ την ευκαιρία για να απαντηθούν όλες οι απορίες μου αλλά και να καλυφθεί η περιέργεια της δημοσιογραφικής έρευνας.          
  

Η νέα επαγγελματική περιπέτεια 

«Για μένα η ιδέα ήταν τέκνο της ανάγκης. Μετά την διάλυση της δουλειάς μου έπρεπε να στραφώ σε κάτι. Αυτό που ήταν πιο κοντινό σε μένα ήταν να προσπαθήσω να κάνω επαγγελματικά ό,τι ήξερα να κάνω σαν ερασιτέχνης! Πάντα πίστευα ότι η εφαρμοσμένη γεωργία, κάτω από ορισμένες συνθήκες, έχει την δυνατότητα να δώσει εισόδημα, ικανοποίηση, δημιουργία, όλα μαζί», αφηγείται ο Νίκος Χατζηγιάννης.   Ποια όμως τα σημαντικότερα χαρακτηριστικά της νέας επαγγελματικής του αρχής;  

Τα χαρακτηριστικά της βιολογικής καλλιέργειας   

«Εμπορικά έπρεπε να βρούμε τον τρόπο με τον οποίο θα ξεχωρίσουμε, θα πάμε πιο μπροστά. Η ειδοποιός διαφορά για μένα ήταν η βιολογική καλλιέργεια. Και παράλληλα, ο κύριος άξονας ήταν η παραγωγή υπεραξίας. Για παράδειγμα, αν θα έκανα μελιτζάνες για να τις πουλήσω στον μανάβη, θα έμπαινα και εγώ στην σειρά για να μπορέσω να πουλήσω με τους υπόλοιπους παραγωγούς που κάνουν παραγωγή πολύ καλύτερη από εμένα. Γι’ αυτό προχώρησα στην πιστοποίηση με την ΔΥΩ, μια εταιρία πιστοποιήσεων και στη συνέχεια στη μεταποίηση. Το στοίχημα μου ήταν να μπορέσω να προχωρήσω και να δώσω στον καταναλωτή απευθείας έτοιμο προϊόν. Καλλιεργώ αυτά που μπορώ να μεταποιήσω και σημαντικό κομμάτι αποτελεί ο νόμος για την Οικοτεχνία που δίνει τη δυνατότητα σε κάθε παραγωγό και επαγγελματία αγρότη να μεταποιήσει την παραγωγή του και να την διαθέσει στο εμπόριο ο ίδιος». 

Από το χωράφι στον καταναλωτή… 

 «Το 2016 είχα 14 κωδικούς. Μελιτζανοσαλάτα, σάλτσα πάπρικας, ντοματοπελτέ, τουρσί λάχανο, τουρσί κουνουπίδι, τουρσιά με λαχανάκια Βρυξελλών, μια αρκετά μεγάλη γκάμα από την οποία φέτος προτίμησα να αλλάξω το πλήθος των καλλιεργειών, κρατώντας μόνο εκείνες που ήταν ουσιαστικά αποδοτικές. Η παραγωγή καλύπτει την τοπική  αγορά αλλά το μεγαλύτερο ποσοστό καταναλώνεται στην Θεσσαλονίκη. Είμαι μέλος ενός συνεταιρισμού παραγωγών και καταναλωτών που διακινεί μόνο προϊόντα με χαμηλό οικολογικό αποτύπωμα, είτε βιολογικής γεωργίας είτε εφαρμοσμένων πρακτικών, χωρίς φυτοφάρμακα και λιπάσματα. Προωθούμε τον δικό μας σπόρο, μέσα από το συνεταιρισμό Κουκούλι που έχει και ένα κατάστημα στην Θεσσαλονίκη το οποίο τροφοδοτούμε 80 περίπου παραγωγοί από όλη την Ελλάδα. Ένα μεγάλο μέρος φεύγει ως πρώτη ύλη σε εστιατόρια». 

Ποια όμως η θέση των βιολογικών προϊόντων σήμερα στην ελληνική αγορά της κρίσης και της μειωμένης αγοραστικής δύναμης του έλληνα καταναλωτή; 

Όπως αναφέρει ο Νίκος Χατζηγιάννης υπήρξε μεγάλη αποδοχή για τα προϊόντα του από το καταναλωτικό κοινό. «Το βιολογικό τρόφιμο είναι πιο ακριβό αλλά όχι σε απαγορευτικά επίπεδα για τον μέσο καταναλωτή. Η βιολογική παραγωγή επειδή δεν μπορεί να ευκολυνθεί από χημικά σκευάσματα, θέλει πάρα πολλά μεροκάματα και πάρα πολύ προσωπική δουλειά. Αυτό σημαίνει μια διαφορά στο κόστος της τάξης του 30 έως 35%. Κρατώντας τις τιμές σε ένα λογικό επίπεδο και με καλή ποιότητα παραγωγής, δεν είχα κανένα πρόβλημα με τη διάθεση. Το καταναλωτικό κοινό ανταποκρίνεται στην αγορά των βιολογικών προϊόντων στο μέτρο των δυνατοτήτων του και παρά τη κρίση». 

Οι προϋποθέσεις ένταξης στην βιολογική γεωργία 

Για τις προϋποθέσεις ένταξης στην βιολογική γεωργία, ο Νίκος Χατζηγιάννης θα πει ότι θα πρέπει γίνει μία σύμβαση με μια εταιρία πιστοποίησης, να ακολουθήσει κάποιος τις οδηγίες όσον αφορά τη βιολογική καλλιέργεια και τα πρώτα δύο χρόνια παράγει προϊόν μετάβασης. Για να μπορέσει κάποιος να πάρει τον χαρακτηρισμό του βιολογικού παραγωγού, θα πρέπει το χωράφι του να καλλιεργείται με βιολογικές μεθόδους, το λιγότερο για δύο χρόνια ή τρία όταν αφορά δενδρώδεις καλλιέργειες. «Το βασικότερο από όλα είναι η προσωπική απόφαση, η προσωπική δουλειά και η …τσάπα! Οι επιδοτήσεις θεωρώ ότι ήταν η καταστροφή της ελληνικής γεωργίας. Από εκεί και πέρα είναι σαφές ότι εξετάζω την ένταξη σε προγράμματα που υπάρχουν ή θα τρέξουν στον τομέα της βιολογικής καλλιέργειας και της μεταποίησης. Το καταναλωτικό κοινό θέλει δύο με τρία χρόνια μέχρι να μάθει το προϊόν και εγώ μετέχω σε αυτό τον τελευταίο ένα χρόνο». 

Η επαγγελματική αλλαγή και η νέα προοπτική  

Για την επαγγελματική προοπτική της συγκεκριμένης απασχόλησης είναι ξεκάθαρος. «Αποτελεί μία λύση για εκείνον που έχει μείνει άνεργος, έχει ένα μικρό κεφάλαιο και έχει τη δυνατότητα να κάνει μία μικρή επιχείρηση για να βγάλει ένα μεροκάματο. Μπαίνω στη διαδικασία, μαθαίνω τους τρόπους και ανοίγω το όνειρό μου μέχρι εκεί που θα μπορούσε να πάει. Το μειονέκτημα της περιοχής μας είναι ότι δεν έχουμε αρκετούς γεωπόνους οι οποίοι είναι απαραίτητοι για τη βιολογική καλλιέργεια. Είμαι ο μοναδικός βιολογικός καλλιεργητής σε κηπευτικά στη Ροδόπη, η μοναδική οικοτεχνία στην περιοχή μας»!
 

Στην ερώτηση για το πόσο εύκολη και ανώδυνη είναι τελικά η μετάβαση από μια άλλη ζωή σε κάτι εντελώς διαφορετικό, απαντά αβίαστα ότι τα πάντα είναι εύκολα και δύσκολα συνάμα. «Εύκολα γιατί εξαρτάται από τον χαρακτήρα και το πώς θα αποφασίσεις να δράσεις στα όσα συμβαίνουν και δύσκολα γιατί είναι σαφές ότι μετά από τόσα χρόνια δουλειάς δεν είναι απλό να αλλάξεις. Κι όμως γίνεται, δεν υπάρχει τίποτα ανέφικτο!
 
Την γη ή την αγαπάς ή την μισείς. Εγώ την αγαπούσα και ήταν σχετικά εύκολο να προσαρμοστώ. Στην Ροδόπη ενώ όλη η ανατολική πλευρά ήταν γεμάτη κηπευτικά προϊόντα, σήμερα δεν υπάρχει τίποτα γιατί όλοι προτιμούν τις επιδοτήσεις και τα βαμβάκια. 

Το κίνημα των βιολογικών προϊόντων 

«Υπάρχει ένα κίνημα που υποστηρίζει τα βιολογικά προϊόντα. Σημαντικό παράγοντα θα παίξει η συνειδητοποίηση των παραγωγών που πρέπει να καταλάβουν ότι από ένα κιλό μελιτζάνα δεν πρόκειται να βγάλεις τις διακοπές σου και από εκεί και πέρα ο κόσμος έχει αρχίσει να ανησυχεί για τη διατροφική του αλυσίδα. Αν παραμείνουμε απλά και μόνο έρμαια των μεγάλων εταιριών που προσπαθούν να ελέγξουν την τροφή τότε είμαστε χαμένοι συνολικά και σαν κοινωνία. Το χαρακτηριστικό των βιοκαλλιεργητών είναι ότι πρόκειται για ανθρώπους που έρχονται από προηγούμενες δουλειές και πηγαίνουν στην επόμενη δουλειά. Το αποτέλεσμα είναι ότι μεταφέρουμε από τις προηγούμενες δουλειές μας και μια άλλη νοοτροπία την οποία αυτή την στιγμή παραδοσιακοί αγρότες δεν την έχουν, αλλά μπορούν να την αποκτήσουν. Θα μπορούσα να αισιοδοξώ σε προσωπικό επίπεδο αλλά δυστυχώς το περιβάλλον είναι τέτοιο που δεν επιτρέπει μια συλλογική αισιοδοξία», καταλήγει.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.