Ζωγραφιζοντας τη γυναικα

Την Όλγα – Μαρία Αγγελίδου τη γνωρίζουμε από τη σκηνική κι ενδυματολογική επιμέλεια παραστάσεων του ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής κι από τα πρώτα της βήματα ως ζωγράφος, όταν είχε κοσμήσει με τα έργα της το ημερολόγιο του ΠτΘ για το 2002. Ο πρώτος της προσωπικός κατάλογος εκδόθηκε και κυκλοφορεί ειδικά για την έκθεση με τα ατομικά της έργα που ανοίγει αύριο τις πύλες της στο Ιστορικό Μουσείο Αλεξανδρούπολης στην οποία συμμετέχει μαζί με τον πατέρα της Πασχάλη Αγγελίδη και τον εβρίτη ζωγράφο και γλύπτη Δημήτρη Φόρτσα. Η έκθεση διοργανώνεται στο πλαίσιο των ΕΛΕΥΘΕΡΙΩΝ ΘΡΑΚΗΣ 2007 και περιλαμβάνει έργα της Όλγας – Μαρίας που θέμα έχουν ένα και μοναδικό: τη γυναίκα.

Γυναικείες μορφές αναδύονται από τα έργα της και αναπαριστούν κινήσεις και καταστάσεις. Σαν απόπειρες επεξεργασίας και εντρύφησης σε προσχέδια οι φιγούρες της Όλγας – Μαρίας κοινωνούν συναισθήματα χωρίς καν να διαθέτουν ευδιάκριτα χαρακτηριστικά στο πρόσωπο. Ο πόνος, η λύπη, η χαρά, η προσμονή, αρχέγονα συναισθήματα γυναικών και δηλωτικά της γυναικείας φύσης περνούν στον θεατή και του καθορίζουν τα πλαίσια της καλλιτεχνικής ανάγνωσης. Απλά, όμορφα και βαθιά εκφραστικά.

Η κριτική για το έργο της από την ιστορικό τέχνης Μάγδα Κουμπαρέλλου σκιαγραφεί επακριβώς την καλλιτέχνιδα και μας δίνει μια εικόνα για τις κατευθυντήριες γραμμές του έργου της.

«Ζωγράφος του τελάρου η Όλγα-Μαρία υπηρετεί με πάθος την τέχνη της ζωγραφικής και εναποθέτει σε αυτή, τις συνεχείς αγωνίες και αναζητήσεις της.

Το θέμα που την απασχολεί να εργασθεί είναι διαχρονικό και αυτό που προβλημάτισε τους καλλιτέχνες όλων των εποχών. Είναι αυτό της γυναικείας μορφής.

Γυναίκα η ίδια, καταδύεται στα βάθη της ύπαρξής της και δίνει μορφή στο σώμα της και κατ’ επέκταση σε κάθε σώμα, το οποίο αφορά το φύλο της.

Με δυναμικό σχέδιο και τολμηρό χρώμα στήνει τις γυναικείες της μορφές σε χώρους εσωτερικούς και εξωτερικούς, εκεί που ανήκουν.

Οι γυναίκες της Όλγας-Μαρίας είναι μοναχικές, θλιμμένες, ανήσυχες, κουρασμένες. Άλλοτε στημένες μετωπικά κοιτάζουν το θεατή κατάματα, μορφές ιερατικές, χαμένες στα βάθη του χρόνου, άλλοτε ξαπλωμένες σε στάση ανάπαυσης ή θλίψης, εν κινήσει ή σε στάση.

Ο ακαθόριστος περιβάλλων χώρος και η αυστηρή σύνθεση δίνουν στιβαρότητα και δύναμη στο σύνολο. Δεν υπάρχουν παραπληρωματικά στοιχεία, γιατί δεν χρειάζονται. Η μορφή με τη δύναμή της κυριαρχεί στο χώρο. Το χρώμα με τόλμη και λυρισμό έρχεται να συμπληρώσει το σχέδιο, ολοκληρώνοντας τη δύναμη της σύνθεσης.

Τα προσωπικά χαρακτηριστικά που αφορούν τα μοντέλα δεν την απασχολούν. Την ενδιαφέρει η απόδοση της δύναμης και της έντασης των συναισθημάτων. Τα διαλύει αφήνοντας μόνο το κυρίαρχο στοιχείο τους, τα μάτια, αυτά που αποτελούν τον καθρέφτη της ψυχής.

Τα σώματα, όταν δεν είναι στατικά, έχουν μια δυναμική και έντονη κίνηση ανάτασης.

Οι γυναικείες μορφές σε εξωτερικούς χώρους βρίσκονται πάντα στην ύπαιθρο και σε απόλυτη σχέση με τη γη και το νερό, τα δύο θηλυκά στοιχεία που καθορίζουν τη φύση τους. Καθισμένες ή ξαπλωμένες στο χώμα ταυτισμένες με τη γήινη υπόστασή τους ή δίπλα στο νερό, γυμνές όπως την πρώτη μέρα της δημιουργίας τους, στοχάζονται, αναπολούν, αναπαύονται. Κυριαρχούν τα γήινα χρώματα δουλεμένα με δυναμική και γρήγορη πινελιά, σε αντίθεση με τη στατικότητα των μορφών.

Αυτόνομες, μοναχικές, ανένταχτες και αυτάρκεις οι γυναίκες της Όλγας-Μαρίας ατενίζουν τον κόσμο με τη δύναμη της γνώσης, αυτής της κληρονομημένης, της αρχέγονης, της μεγάλης Μητέρας Θεάς Γης, που έρχεται από τα βάθη των αιώνων και συνεχίζει στο μέλλον.

Ανήσυχη όπως αρμόζει σε κάθε νέο και ενάντια στο κλίμα της εποχής, η Όλγα-Μαρία, επέλεξε το δύσκολο και μοναχικό δρόμο της δημιουργίας, τον χωρίς ευκολίες, χαρακτηριστικό του καιρού μας και των συνομιλήκων της, και με τόλμη και αφοσίωση στήνει αργά και σταθερά το καλλιτεχνικό της μέλλον, έτσι όπως αυτή το επιθυμεί.

Δεν βολεύεται. Αγωνίζεται – παλεύει – υπάρχει. Όπως και οι γυναίκες της…».

Εξίσου εύστοχο και το σχόλιο, μεταξύ άλλων, του Δρ. Γιάννη Κολοκοτρώνη, Επ. Καθηγητή Ιστορίας της Τέχνης στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων-Μηχανικών του ΔΠΘ. «Στις διαφορετικές στάσεις των μοντέλων, στο εσωτερικό, κυρίως, και λιγότερο στον εξωτερικό χώρο ξεδιπλώνεται ο εσωτερικός μονόλογος της ζωγράφου. Στις λεπτές κομψές κινήσεις των χεριών τους, η ποιητική μοναχικότητα. Πρόκειται για μία ζωγραφική με κέντρο την ανθρώπινη ύπαρξη.

Στον Αφηρημένο Εξπρεσιονισμό εντόπισε τη δυνατότητα να μιλάει με νευρικές πειθαρχημένες χειρονομίες, να αποφεύγει τη λεπτομερή περιγραφή της φόρμας και να δημιουργεί την απροσδιοριστία και την χαλαρότητα του συνόλου που απαιτείται, ώστε ο θεατής να μπαίνει στη διαδικασία του διαλόγου με το θέμα και το υποβόσκον συναίσθημα.

Η Όλγα-Μαρία ξεκινά από την παραδομένη γνώση της ιστορίας Τέχνης μια πορεία αυτογνωσίας, χωρίς να αγχώνεται να πείσει το κοινό για την πρωτοτυπία της σημερινής τέχνης. Έτσι θέτει σε δοκιμασία την ευπιστία μας και σε αναμονή την αναμονή μας».

Εκτός όμως των κρίσεων των ειδικών, που βοηθούν στην αποκωδικοποίηση των μηνυμάτων της ζωγράφου, το ίδιο το έργο της είναι εκρηκτικά ομιλητικό και οι γυναικείες της μορφές μοιάζει να «εκτοξεύονται» στο σύμπαν της ιστορίας του φύλου τους, μεταφέροντας μέσω της ιδιόμορφης τεχνικής της ζωγράφου, που εγγίζει την γόνιμη απροσδιοριστία των μορφών του εξπρεσιονισμού, το «τραχύ» αλλά έμπλεω σε εμπειρίες, συναισθήματα και πάθη ψυχής παζλ των μορφών τους. Μορφών κεκοσμημένων εσαεί από την εν πάθει ελευθερία του βίου τους…

Δείτε τες…

Α.Χ.- Τ.Β.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.