Υστερογραφο σε μια εκδηλωση

Θα μπορούσε να είναι μια συμβατική βραδιά. Που πηγαίνεις στην παρουσίαση δύο βιβλίων με τις νέες ποιητικές συλλογές ενός καλού σου φίλου, που είχες την ευλογία να είναι και καθηγητής σου για λίγο, σε χρόνια ενήλικα, όπως επίσης και το πρώτο σου αφεντικό -άξιο μνήμης όχι μόνο λόγω αριθμού. Το «συμβατική» δεν προσδίνει αίσθηση μειωτική ούτε στην αφορμή συνεύρεσης -πριν λίγες μέρες στο «Ίδρυμα Θρακικής Τέχνης & Παράδοσης» στην Ξάνθη- ούτε φυσικά στη σχέση μου με το πρόσωπο. Με το Θανάση Μουσόπουλο επικοινωνούμε καρδιακά. Στα σιωπηλά και άρρητα. Ξέρω ότι είναι ένας άνθρωπος, φίλος και δάσκαλος, που θα μου πει και θα «μου την πει» όταν μου πρέπει γιατί απλά είναι εκεί για μένα. Και εύχομαι να το νιώθει ότι για εκείνον είμαι πάντα εδώ, όχι μόνο στων κοσμικών τιμών τις χαρές.

… Θα μπορούσε να είναι, λοιπόν, η βραδιά που παρουσιάστηκαν τα δύο νέα του βιβλία – «Μετεφηβικές Γεωγραφίες» και «Δρόμοι Ελλήνων» συμβατική, με την έννοια ότι ξεκίνησε και τελείωσε σε συγκεκριμένο χωροχρόνο. Στο Ίδρυμα, με την Ελένη Εφραιμίδου να προλογίζει, τη Μαρία Μουσοπούλου να διαβάζει ποιήματά του, τη Μαρία Ράλλη – Υδραίου ν’ αναλύει ουσιαστικά το έργο του ποιητή και τέλος τον ίδιο, γενναιόδωρα, ν’ απαγγέλει, αντίδωρο στις προλαλήσασες, από ένα ποίημα.

Και το πράγμα να τελείωνε εκεί. άντε να έφτανε ως τη μετέπειτα ανάμνηση γλυκιάς μέθεξης σε συλλογικά συναισθήματα – ο Θανάσης έλαμπε από χαρά, όχι τόσο που παρουσιάζονταν τα βιβλία του- τέτοιων τιμών χορτασμένος πλέον είναι – όσο που περιστοιχίζονταν από ανθρώπους που στην αγάπη ανταμώνονται.

Το αντισυμβατικό του πράγματος κρύβεται αλλού: η ποίηση του Θανάση ήταν η αφορμή, που η παρέα που μετά στο φαγητό αντάμωσε -ο Σοφιανός, η Ελένη, ο Θανάσης, η Δήμητρα, ο Σάββας, ο Γιάννης, οι δυο Μαρίες και η Β.- έζησε μέσα από την ενέργεια της ποίησης, τη μεταφυσική τής άνοιξης (που συνθλίβει όσους στον καιρό της ερωτεύονται).

Έτσι, με τη Δήμητρα να δίνει το σύνθημα γράφοντας στη χαρτοπετσέτα έξι στίχους – απάντηση στο ερώτημα «γιατί φέτος η Άνοιξη αργεί τόσο και ο Μάης είναι παγωμένος;» η ομάδα των συμποσιαζόντων ανθοφόρησε.

… Ο καθένας βγήκε από το σύμπαν του και κοινώνησε με τους άλλους, γράφοντας σε μια χαρτοπετσέτα λεξούλες που κόλλησαν και έγιναν στίχοι που συνόψισαν σε μια αιώνια στιγμή την αιώνια ανθρώπινη αλήθεια του. Ξάφνου, νιώσαμε όλοι να ιπτάμεθα χέρι-χέρι, ανασηκωμένοι μερικά χιλιοστά από τις καρέκλες μας, με τη διάχυτη αίσθηση ότι ο τόπος και χρόνος είναι καθαρή ενέργεια και όχι οι βαρετές ταμπελίτσες που οι θνητές αισθήσεις μας προχείρως κολλούν.

Κοινωνήσαμε στο τραπέζι εκείνο των 9 τον άρτο και τον οίνο των ψυχών μας, -η μια της άλλης,- ψυχές που με αφορμή την ποίηση ανταμώσαμε, μοιραστήκαμε και ξεκουραστήκαμε η μια στην έμμετρη ηχώ της άλλης… Θανάση, σ’ ευχαριστούμε…

Βάγια Παπαδοπούλου

Φωτογραφία: Stairways to Heaven, Νίκος Μιτανούδης

Κι όμως

μια στρουμπουλή Ειρήνη

είναι πιο χρήσιμη,

ή μάλλον, πιο ερωτική

απ’ τη γραμματέα

που ετοιμάζει την

Επόμενη Επανάσταση.

Θανάσης Μουσόπουλος

Εικόνα ανοιξιάτικης πνοής

Η Άνοιξη πρόκληση στις αισθήσεις,

Η Άνοιξη μια διέξοδος

στα αποκλεισμένα μονοπάτια της απομόνωσης,

Η Άνοιξη και ο Έρωτας ένα αδιάσπαστο σύμπλεγμα

που μας οδηγεί σε λιβάδια με παπαρούνες,

με στάχια, με πεταλούδες…

Μαρία Ράλλη-Υδραίου

Φέτος η Άνοιξη αργεί.

Με τόσες αμπάρες

πώς να περάσει;

Με τόσες κλειδαριές ασφαλείας;

Ομολογίες θέλει η Άνοιξη

όχι κλειδαμπαρώματα.

Δήμητρα Κατάκη

Δεν ’πα να βρέχει

να βροντά

να αστράφτει

να χιονίζει

Της Άνοιξης την

Είσοδο

ΤΙΠΟΤΑ δεν ’μποδίζει….

Σοφιανός Ουτατζής

Η αποστροφή του φεγγαριού

η αμφιθυμία του καιρού

η ζάλη του κοριτσιού

ο πόνος του αγοριού

προσμένοντας την άνοιξη

χειμώνας παντού.

Σάββας Σαββίδης

Η Άνοιξη είναι κάτι σαν τον έρωτα.

Το βρίσκεις όπου θέλεις

αλλά φεύγει όποτε θέλει.

Δεν ορίζεται με εποχές

ή θερμοκρασίες.

Μες στην καρδιά μας είναι

ή δεν είναι.

Μες στην καρδιά μας

πεθαίνει.

Μαρία Μουσοπούλου

Η Άνοιξη δε μένει πια εδώ,

μας βαρέθηκε όλες και όλους,

αφού τη βιάσαμε και την φτύσαμε

κατάμουτρα, αποφάσισε

να πάει διακοπές η καημένη

και να ερωτευτεί

κάποιον άλλο πλανήτη.

Γιάννης Στεφανίδης

Υ.Γ. (Ευτυχώς υπάρχει και η Άνοιξη

του σώματος και της ψυχής)

Ψάχνω το τίποτα

ή το .. αυτοτίποτα

Κάτι σαν εισπνοή,

εκπνοή

ή κάτι σαν αυτόχειρ

Ελένη Δημητριάδου – Εφραιμίδου

Τον έρωτα και γω

αέναα….

προαιώνια….

που νόμιζα ότι τον βρήκα

σε σένα

αιώνια υπέροχε

Επιμένω γιατί αναπνέω.

Β.Π.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.