«Τοπια και σιωπες» μοιραστηκε με το κοινο της Κομοτηνης ο ποιητης Γιωργος Ζαδελλης

Η εκδήλωση στέφθηκε από μεγάλη επιτυχία, τόσο από άποψη συμμετοχής, καθώς το παρών έδωσαν αρκετοί συμπολίτες μας αλλά και μέλη της φοιτητιώσας νεολαίας του ΔΠΘ – άλλωστε και ο ίδιος ο ποιητής είναι 4ετής φοιτητής της Νομικής Σχολής του ΔΠΘ- όσο και από άποψη περιεχομένου, καθώς το πάνελ της παρουσίασης αποτελούσαν ο δικηγόρος κ. Μαρίνος Βαβατσικλής και ο ΕΕΠ Γαλλικής Γλώσσας και Πολιτισμού της Νομικής Σχολής του ΔΠΘ κ. Στέφανος Γραβάνης.
 
Κατά τη διάρκεια της παρουσίασης, ο νεαρός ποιητής, μίλησε για την έως τώρα πορεία του στην ποίηση, η οποία μετρά ήδη τρείς ποιητικές συλλογές, γνωστοποίησε τις πηγές έμπνευσης του, μία εκ των οποίων είναι και η Κομοτηνή, ενώ οι δύο ομιλητές μοιράστηκαν με το κοινό, τις προσωπικές τους οπτικές σε σχέση με τα ποιήματα του κ. Ζαδέλλη, αρκετά εκ των οποίων απήγγειλε η κ. Φλωριάννα Αλεξίου.

Ο κ. Ζαδέλλης με την αφορμή της παρουσίασης βρέθηκε στο «Ράδιο Παρατηρητής 94fm» εξηγώντας την σχέση του με την ποίηση, η οποία ξεκίνησε σε πολύ μικρή ηλικία, παρουσιάζοντας τα «τοπία» και τις «σιωπές», που τον ενέπνευσαν για την σύνθεση της εν λόγω συλλογής ποιημάτων.
 
Γιώργος Ζαδέλλης όμως…
 
ΠτΘ: «Τοπία και σιωπές» είναι η τρίτη σας ποιητική συλλογή. Σε τι αφορούν τα ποιήματα που εμπεριέχονται σε αυτή;
Γ.Ζ: Η ποιητική συλλογή χωρίζεται σε τρία μέρη. Τα δύο τελευταία μοιάζουν θεματικά γιατί είναι περισσότερο κραυγές, ομιλίες και απευθύνονται σε έναν αόρατο ακροατή. Η δεύτερη είναι μία ραδιοφωνική εκπομπή, στην οποία ο ποιητής, υποτίθεται είναι ότι είναι ραδιοφωνικός παραγωγός  και καταλαμβάνεται από το άγχος αν η ποίηση έχει απήχηση, και εάν αυτοί που την ακούν την καταλαβαίνουν. Αυτό λοιπόν παρομοιάζεται με μια ραδιοφωνική εκπομπή όπου αναρωτιέται ο ίδιος εάν υπάρχουν ακροατές από την άλλη πλευρά αυτού του μονολόγου που τον ακούν. Η τρίτη είναι οι μικρές τομές. Είναι πάρα πολύ μικροί στίχοι, συνήθως δίστιχα τα οποία πάλι αφορούν τη μοναξιά και διάφορες έννοιες και θέματα που μας απασχολούν καθημερινά.  Προσωπικά τα αγαπημένα μου είναι τα ποιήματα που αφορούν στους περιπάτους σε μία άδεια πόλη.
 

Αποκόμισα αυτή την εμπειρία μετά τις Πανελλήνιες όταν ανέβηκα στην Κομοτηνή, γνώρισα τη Βόρειο Ελλάδα, ταξίδεψα και  στο εξωτερικό και με αυτό τον τρόπο γνώρισα πόλεις. Είναι αυτό που ονομάζω εγώ το «σύνδρομο του μηδενικού σημείου», δηλαδή ότι βρισκόμαστε σε μια πόλη την οποία δεν την αναγνωρίζουμε και δεν την ξέρουμε, όπως ήταν για μένα η Κομοτηνή, και μέσα σε αυτό το πλαίσιο οι άνθρωποι καλούμαστε να διαμορφώσουμε κάποια σταθερά σημεία για να μπορέσουμε να βρούμε τον εαυτό μας μέσα σε αυτές τις πόλεις, είτε αυτό είναι το σπίτι μας είτε η γειτονιά μας, οι άνθρωποι, οι μνήμες που έχουμε δημιουργήσει.
 
Ο  ποιητής μέσα στους περιπάτους αυτούς αναζητά ακριβώς τα άτομα, τις μνήμες, την επικοινωνία και έτσι διαμορφώνεται και το πρώτο μέρος της συλλογής αυτής.
 
ΠτΘ: Δίνετε τελικά απάντηση στο ερώτημα που αφορά την απήχηση της ποίησης;
Γ.Ζ: Αν με ρωτούσατε λίγο διάστημα πριν θα απαντούσα ότι δεν υπάρχει τελικά, ότι κανείς δεν διαβάζει πλέον και ότι ίσως να πορευόμαστε λίγο μονάχοι αυτοί που γράφουμε όχι μόνο ποίηση αλλά και γενικότερα λογοτεχνία. Τώρα όμως που βρίσκομαι σε αυτό το πλαίσιο της παρουσίασης, είμαι ιδιαίτερα ενθουσιασμένος βλέποντας ότι όχι μόνο υπάρχει κοινό αλλά μάλιστα με βοηθάει με έναν τρόπο που με κάνει να αναρωτιέμαι αν μου αξίζει κιόλας. Για παράδειγμα ο Καθηγητής μου κ. Στέφανος Γραβάνης και ο δικηγόρος κ. Βαβατσικλής που αγκάλιασαν το εγχείρημα της παρουσίασης, εσείς που μου δώσατε το βήμα αυτής της συνομολίας, αλλά και γενικότερα ο κόσμος που αγκάλιασε το βιβλίο. 
 
Υπήρχαν άνθρωποι που τους γνώρισα έστω και τελευταία στιγμή και παρόλα αυτά αγκάλιασαν το εγχείρημα, οπότε νομίζω ότι θα ήταν απρεπές από το μέρος μου να πω ότι τελικά δεν υπάρχει κόσμος, ο οποίος διαβάζει ή δεν προωθεί ή δεν αγκαλιάζει αυτό το εγχείρημα. 

«Κάθε τρόπος έκφρασης πρέπει να εκδηλώνεται και από μικρή ηλικία» 

ΠτΘ: Είστε μόλις 21 ετών και μετράτε ήδη τρεις ποιητικές συλλογές, διηγήματα ενώ έχετε βραβευθεί και με το πρώτο Πανελλήνιο βραβείο λογοτεχνίας για το διήγημά σας «Νύχτα τρελή». Πώς προέκυψε η ποίηση και η συγγραφή γενικότερα στη ζωή σας;
Γ.Ζ: Προέρχομαι από ένα σπίτι που διάβαζα από μικρός, όπως και οι γονείς μου. Μικρός, θυμάμαι, με «ανάγκαζε» η μαμά μου  να διαβάσω το «Ένα παιδί μετράει τα άστρα» του Λουντέμη. Μπορεί τότε να το έκανα σαν αγγαρεία αλλά αργότερα μου δημιούργησε μια τάση να διαβάσω μυθιστόρημα. Έχω διαβάσει και πάρα πολλά ποιήματα και ποίηση γενικότερα αλλά το πώς κατέληξα να γράφω ποιήματα αντί για μυθιστορήματα, που έχω διαβάσει περισσότερο δεν το έχω κατανοήσει ακόμα.
 
Θεωρώ ότι ο κάθε τρόπος έκφρασης πρέπει να εκδηλώνεται και από μικρή ηλικία, δηλαδή έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε κάποιον να παίζει κιθάρα και να τραγουδάει σε μικρή ηλικία, έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε κάποιον αθλητή να έχει άριστες επιδόσεις σε μικρή ηλικία, αλλά μας ξενίζει λίγο η συγγραφή. Εγώ νομίζω από την άλλη ότι η νεότητα, ειδικά ένας άνθρωπος μετά τα δεκαοκτώ του αρχίζει και βιώνει τόσα πράγματα και το τρομακτικό είναι ότι τα βιώνει για πρώτη φορά, που νομίζω ότι υπάρχει αυτή η ανάγκη να τα καταγράψει με οποιονδήποτε καλλιτεχνικό τρόπο.
 
Ερωτευόμαστε για πρώτη φορά, συνάπτουμε φιλικές σχέσεις, έχουμε τις πρώτες μας εμπειρίες σε οτιδήποτε, από το τιμόνι από ένα τσακωμό, όλα λοιπόν μας συμβαίνουν για πρώτη φορά. Περνάμε λοιπόν σιγά σιγά στον κόσμο της ενηλικίωσης σε αυτή τη φάση της ζωής μας, η οποία είναι πάρα πολύ σημαντική, γιατί διαμορφώνεται όλο μας το είναι και αποκτούμε αυτές τις εμπειρίες που μας συνοδεύουν αργότερα. Νιώθω ότι αυτή η φάση της νεότητας είναι πάρα πολύ ευαίσθητη ηλικία και είναι η κατεξοχήν ηλικία στην οποία κάποιος μπορεί να δημιουργήσει τέχνη, να μιλήσει για αυτές τις εμπειρίες και, γιατί όχι, να αναγνωριστεί μέσα από αυτό.
 
ΠτΘ: Υπάρχουν βιωματικά στοιχεία στα γραφόμενά σας; Η Κομοτηνή υπάρχει σε αυτά;
Γ.Ζ: Η Κομοτηνή είναι βίωμα και ειδικά στο πρώτο μέρος υπάρχει σε πολύ μεγάλο βαθμό. Πολλά από τα ποιήματα που έχω γράψει, ειδικά πολλοί από τους περιπάτους μέσα στις άδειες πόλεις αφορούν την άδεια πόλη της Κομοτηνής. Άλλωστε αυτή την πόλη έχω στο μυαλό μου ως άδεια αργά τη νύχτα.
 
Η Κομοτηνή είναι μια πόλη άδεια για μένα. Δεν κυκλοφορούν άνθρωποι στο δρόμο. Θεωρώ ότι κάθε πόλη αποκτά άλλη μεταφυσική όταν έχει πολύ κόσμο, όταν είναι άδεια και όταν είναι χιονισμένη. Για κάποιο λόγο στην πόλη αυτή, τα ίδια σημεία τα οποία συνήθως περνάμε στην καθημερινότητά μας, όταν έχουν πάρα πολύ κόσμο, όταν είναι χιονισμένα και όταν είναι άδεια, για μένα τουλάχιστον, αλλάζουν εντελώς. Είναι σαν να περπατώ στο ίδιο σημείο αλλά σε ένα παράλληλο σύμπαν.
 

Η Κομοτηνή μου έχει προσφέρει αυτή την εμπειρία απλόχερα και πάρα πολλές από αυτές τις εμπειρίες καταγράφονται μέσα από την πόλη της Κομοτηνής.
 
Πάρα πολλά από αυτά που γράφω μέσα είναι απλά βιωματικά περιστατικά της καθημερινότητας, αλλά αυτό το κατάλαβα λίγο αργότερα όταν πέρασα στην Κομοτηνή, στη Νομική και άρχισα πλέον να βιώνω μικρές εμπειρίες της καθημερινότητας ως μια μικρή περιπέτεια. Αυτό μου έδωσε και την ευκαιρία να γράψω  τα ποιήματα.
 
ΠτΘ: Η Νομική με τη συγγραφή πως συνδυάζεται;
Γ.Ζ: Όχι πολύ καλά. Ακόμη δεν έχω βρει τον τρόπο να τις συνδυάσω, κυρίως γιατί θεωρώ ότι δεν έχουν μεγάλη συνάφεια. Υπάρχουν και άλλοι που πιστεύουν ότι η Νομική είναι πραγματικά περιστατικά τα οποία εσύ πρέπει να τα χαρακτηρίζεις με κάποιον τρόπο, ότι ακούς ανθρώπινες  ιστορίες, είτε στο ποινικό, είτε στο αστικό και ότι αυτές πρέπει να τις μετουσιώσεις σε κάτι διαφορετικό. Άλλοι λοιπόν θεωρούν ότι ακριβώς το ίδιο πράγμα συμβαίνει και με το ποίημα.
 
Εγώ θεωρώ ότι είναι μια περισσότερο ορθολογιστική επιστήμη ίσως μάλιστα θα έπρεπε να περνάει κανείς  από τη θετική κατεύθυνση και όχι από τη θεωρητική κατά τη γνώμη μου. Θέλει λοιπόν έναν πιο τετραγωνισμένο τρόπο σκέψης και μια αριθμητική λογική τις περισσότερες φορές, οπότε νιώθω ότι ακόμα εγώ δεν τις έχω συγκεράσει με τον τρόπο που θα έπρεπε. 

«Το Πανελλήνιο βραβείο Λογοτεχνίας με έκανε να συνειδητοποιήσω πως η συγγραφή δεν είναι τελικά τόσο μοναχική διαδικασία» 

ΠτΘ: Πώς νοιώσατε που το 2010 βραβευτήκατε, στα πρώτα σας μάλιστα βήματα στη συγγραφή, με το Πανελλήνιο Βραβείο Λογοτεχνίας;
Γ.Ζ: Είχα ένα πορτοκαλί τετράδιο, ήμουν δευτέρα γυμνασίου και για κάποιο λόγο αποφάσισα να αλλάξω την έκβαση της μάχης του Αχιλλέα και του Έκτορα. Στο διήγημα αυτό λοιπόν αντί ο Αχιλλέας να σκοτώνει τον Έκτορα, αντί να του ρίξει τη χαριστική βολή, του δίνει ένα χέρι βοηθείας, τον σηκώνει από το έδαφος και πορεύονται μαζί σε ένα αντιπολεμικό μήνυμα.
 

Τώρα δεν μου φαντάζει το ίδιο σημαντικό με όταν το έγραφα, παρόλα αυτά επειδή ήταν πάρα πολύ ωραία η περιγραφή νομίζω παρά το τελικό νόημα, ότι συγκίνησε  την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών, στην οποία χρωστάω πολλά πράγματα, καθώς  με έχει βοηθήσει και με έχει εντάξει μέσα στα πλαίσια της.  Το βραβείο ήταν  ιδιαίτερα σημαντικό για εμένα γιατί συνειδητοποίησα ότι η μοναχική διαδικασία του γραψίματος μπορεί να έχει αντίκτυπο στον άλλο και να δημοσιοποιείται και να αναγνωρίζεται. Ήταν η πρώτη φορά που το συνειδητοποίησα και κατάλαβα ότι ίσως και να μην είναι τόσο μοναχική δουλειά όσο φαίνεται.
 
Προσωπικά δε το είδα ως μια δική μου ψυχική ικανοποίηση. Κυρίως είδα ότι αυτό που γράφω έχει αντίκρισμα. Όταν λοιπόν είδα ότι έστω και αυτά τα πρώτα συγγραφικά ψήγματα είχαν έναν αντίκτυπο προς τα έξω, μου έδωσε την ικανοποίηση και τη χαρά και ήταν και ο πυρήνας νομίζω αργότερα της όλης μου προσπάθειας. Δεν θα προχωρούσα στο εγχείρημα να γράψω ολόκληρα βιβλία, εάν δεν ήταν αυτή η πρώτη αναγνώριση.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.