Το υπαιθριο «νεκροταφειο» ζωων σημα της εσω χρεοκοπιας

Τη Δευτέρα, αποχωρώντας από τη δουλειά, αργά το βράδυ τα φώτα του αυτοκινήτου φώτισαν ένα μαύρο όγκο να κείται επί της ασφάλτου, ό,τι, κυρίως, έγραψε όμως εντός μας ήταν η μυρωδιά του ψοφιμιού.
 
Με το πρώτο φως του ήλιου, και ξεκινώντας τη μέρα, επανήλθαμε για να διευκρινίσουμε την πηγή της προέλευσης της μυρωδιάς της έντονης σήψης που κυκλοφορεί, με το αεράκι, κατά ριπάς, και μας «δροσίζει», υπενθυμίζοντας την κοινή μας μοίρα.
 

Επί τόπου, λοιπόν, επίσκεψη σήμερα πρωί, και διαπίστωση των εξής συμβάντων:
 
Το μαύρο κουβαράκι στο οδόστρωμα ήταν ένα μαύρο σκυλί, αποσυνθεμένο, ψόφιο τουλάχιστον επί δεκαήμερο, ακουμπισμένο στον ξεραμένο κύκλο του αίματός του.
 
Λίγο πιο κει, δυο ψόφια πρόβατα, άθαφτα και με τις τουλούπες των μαλλιών τους να τις παίρνει ο αέρας. Το ένα κάτω από κάτι ξερόκλαδα, και ακόμη, λίγο πιο κει ένα ακόμη σκυλί, ακέριο αυτό, πεθαμένο, ποιος ξέρει πότε…
 

Τελευταία, το άψυχο κύμα ενός νεκρού πουλιού, στη μέση ακριβώς της ασφάλτου, και γύρω γύρω ζωή που σφύζει. Σμήνη μυγών και μυρωδιών σήψης.
 
Και εντάξει για τα νεκρά σκυλιά, είμαστε σίγουροι ότι οι εντεταλμένοι για την ευταξία των αδέσποτων μηχανισμοί έκαναν το καθήκον τους, τα άφησαν άθαφτα δηλαδή εκεί που πρέπει (!!!), για τα νεκρά άθαφτα πρόβατα τι να πει όμως κανείς;
 
Μεγαλωμένοι στην ελληνική επαρχία και με τους ηλικιωμένους σήμερα της οικογένειας να έχουν όλοι βιώματα από κοπάδια και ζωντανά, μία μόνο ερώτηση έχουμε να υποβάλλουμε. Πώς τελικά ένας κτηνοτρόφος που έχει ένα όνομα για κάθε ζωντανό, που τα ανατρέφει κάθε μέρα, που ζει μ’ αυτά κι είναι η άλλη του οικογένεια, αφήνει «άθαφτα» τα νεκρά του ζώα;
 

Γεγονός φυσικά αδιανόητο για γνήσιους κτηνοτρόφους, αφού η αφοσίωση, η ευγνωμοσύνη και η αγάπη για τα ζωντανά που έτρεφαν τους ίδιους και τις οικογένειές τους ήταν αδιαπραγμάτευτη. Λάγια, Μπέλα, Ζ’γούρ, Μαυρούλα και Παρδάλω για το σκυλί του κοπαδιού, ήταν κάποια από τα ονόματα ζωντανών που μας έρχονται στο νου από τις αφηγήσεις και τη ζωή της οικογένειας της μάνας με τα ζώα.
 
Πώς φτάσαμε όμως να αφήνουμε άθαφτα τα ζωντανά που μας τρέφουν; Έπαψε να λειτουργεί η ευγνωμοσύνη προς αυτά και πρωτεύει σήμερα ο θυμός προς το κράτος για τις επιδοτήσεις που δεν δόθηκαν; Τι σχέση έχουν όμως αυτά με τη ριζική αγάπη που οι γνήσιοι κτηνοτρόφοι έτρεφαν για τα ζωντανά τους;
 
Πού χάθηκε στο μεταξύ η παραδοσιακή συμπεριφορά του κτηνοτρόφου; Ο ανοικτός λάκκος στην άκρη της στάνης και τα άπειρα κιλά ασβέστη, για ταφές, πάστρα κι απολύμανση;
 

Πού χάθηκε όλος αυτός ο πολιτισμός του απλού λαού, στους ξένους βοσκάρηδες και στα ευρώ που κατάπιαν συναισθήματα κι αγάπη και πρέπει και κανόνες προς κάθε μορφή ζωής που μας περιβάλλει;
 
Και το κράτος και οι υπηρεσίες του και οι εκπαιδευτικοί του μηχανισμοί, όταν ο πολιτισμός του λαού δεν λειτουργεί και πρέπει με κανόνες να επιβάλλεται, πού σήμερα είναι, και πώς τελικά θα πάψουμε ν’ αναπνέουμε καθημερινά τη σήψη από τις νεκρές συνειδήσεις όλων μας που όσο πάει όλο και περισσότερο μολύνει τον αέρα που αναπνέουμε; Τ.Β.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.