«Το ερασιτεχνικο θεατρο πνοη για την επαρχια»

Η Ντίνα Ματζίρη είναι Κομοτηναία. Στα 18 της χρόνια, μόλις αποφοίτησε από το Λύκειο, έφυγε στην Αγγλία όπου σπούδασε θέατρο με κατεύθυνση σκηνοθεσία, ενώ συγχρόνως έκανε ιστορία τέχνης- φωτογραφία σχεδίου . Τελειώνοντας επιστρέφει στην Κομοτηνή και για δύο χρόνια ασχολείται με το ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής και συγκεκριμένα κάνοντας μαθήματα στην ερασιτεχνική του ομάδα ως βοηθός σκηνοθέτη του Δημήτρη Παπασταμάτη στο έργο της Ζωρζ Σαρρή το «Γαϊτανάκι». Ακολούθως μεταβαίνει στη Θεσσαλονίκη όπου εδώ και ενάμισι χρόνο εργάζεται στο Θέατρο “Αυλαία” ως βοηθός σκηνοθέτη. Υπήρξε βοηθός σκηνοθέτη σε τρεις παραστάσεις που ανέβηκαν από την ΧΑΝΘ, καθώς και στο έργο «Αμφιτρίων» που ανέβηκε από το θέατρο «Αναζήτηση” της Θεσσαλονίκης. Στις αρχές Γενάρη της γίνεται η πρόταση να αναλάβει την ερασιτεχνική ομάδα θεάτρου του Δήμου Σκύδρας και δέχεται. Συγχρόνως ασχολείται και με τη διδασκαλία θεάτρου σε μικρά παιδάκια στη ΧΑΝΘ. Με το ερασιτεχνικό θέατρο της Σκύδρας και με το έργο του Φρεντερίκο Γκαρθία Λόρκα «Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» συμμετέχουν στο Διαγωνισμό Ερασιτεχνικού Θεάτρου του Δήμου Ορεστιάδας κερδίζοντας πέντε βραβεία. Βραβείο σκηνοθεσίας, βραβείο καλύτερης παράστασης, βραβείο α΄ και β΄ γυναικείου ρόλου και βραβείο κοινού. Να σημειωθεί ότι συμμετείχαν στο διαγωνισμό εφτά ομάδες από Ελλάδα και Κύπρο.

Ο ΠτΘ συζητά σήμερα με τη Ντίνα Ματζίρη που αν και 26 χρονών μόνο έχει καταφέρει να δώσει σοβαρά δείγματα δουλειάς στο χώρο του θεάτρου. Όπως δηλώνει η ίδια είναι υπερευχαριστημένη «με αυτά που έχω κάνει στο χρονικό διάστημα που είμαι στη Θεσσαλονίκη. Στην Κομοτηνή που ήμουν για δύο χρόνια δεν έκανα τίποτα».

ΠτΘ.: Η ερασιτεχνική ομάδα της Σκύδρας είναι μία καινούργια θεατρική ομάδα και μάλιστα δεν έχει ούτε ένα χρόνο ζωής. Στην ουσία δηλαδή ξεκίνησε την παρουσία της κάτω από την δική σας καθοδήγηση. Πόσο δύσκολο ήταν αυτό;

Ν.Μ.: Οι δυσκολίες ήταν πάρα πολλές και όπως λένε κάθε αρχή και δύσκολη. Καταρχήν το βάρος ήταν μεγάλο γιατί όταν ξεκινάει μια θεατρική ομάδα οι αναστολές είναι πολλές, τα προβλήματα πολλά και το βασικότερο έχεις πάντα κατά νου ότι πρέπει να γίνει μια καλή αρχή, την οποία θα κάνεις εσύ, αφού έχεις μπει σ΄ αυτό το παιχνίδι, και πρέπει να γίνει καλή και σωστή , γιατί αν δεν γίνει, μπορεί να μην υπάρξει συνέχεια. Όταν πήγα στην Σκύδρα, βρήκα δεκατρείς γυναίκες και ένα άνδρα, να ενδιαφέρονται να μπουν στην ομάδα. Οι δυσκολίες πολλές όσον αφορά την ανεύρεση κειμένων. Το έργο του Λόρκα «Το σπίτι της Μπερνάντα Άλμπα» διευκόλυνε, αναγκαστικά όμως θέσαμε εκτός τον ένα και μοναδικό άντρα . Σκοπός μου εξαρχής ήταν να πάρω ένα κείμενο, το οποίο έχει να κάνει με 5-6 ηθοποιούς, όχι παραπάνω, γιατί οι 13 ήταν πάρα πολλοί. Αλλά μετά σκέφθηκα, ότι αφού είναι πρώτη φορά που γίνεται κάτι τέτοιο και από τη στιγμή που θέλουμε να συνεχιστεί αυτός ο θεσμός, καλό θα ήταν να βάλω στο παιχνίδι και τους 13 ηθοποιούς για να μείνουν στο μέλλον τρεις. Γιατί αν συμμετείχαν περίπου έξι ηθοποιοί ζήτημα ήταν αν θα έμενε στο μέλλον ένας. Για το λόγο αυτό, αποφάσισα να πάρω το συγκεκριμένο κείμενο που έχει πολλούς ρόλους. Μην ξεχνάμε ότι οι δεκατρείς γυναίκες οι οποίες πήραν μέρος σ΄ αυτό το έργο είχαν μέσο όρο ηλικίας περίπου 40 ετών, είναι γυναίκες, που έχουν οικογένεια, που δουλεύουν, άρα ο ελεύθερος χρόνος είναι ελάχιστος, απλά υπήρχε μεράκι. Έπρεπε λοιπόν και εγώ να είμαι αρκετά συγκαταβατική όσον αφορά στις ανάγκες που έχουν οι γυναίκες αυτές και να συμβιβάσω το χρόνο τους με το δικό μου, ο οποίος επίσης ήταν περιορισμένος, γιατί είχα και άλλες υποχρεώσεις. Με καλή συνεννόηση όμως και με το μεράκι που είχαν, και εξακολουθούν να έχουν για το θέατρο, όλα πήγαν καλά και η απόλυτη συμπαράσταση που είχαμε και από τον Δήμο Σκύδρας συνετέλεσε, ώστε να έχουμε ένα καλό αποτέλεσμα.

ΠτΘ.:Υποδομές υπήρχαν;

Ν.Μ.: Ο Δήμος Σκύδρας μπήκε πολύ δυναμικά σε αυτό το παιχνίδι ό,τι και αν ζητήσαμε δεν ακούσαμε όχι ποτέ. Είναι η πρώτη τους επαφή με το θέατρο και έχουν διαθέσει ένα πολύ μεγάλο χρηματικό ποσό. Οι πρόβες γίνονταν στο πολιτιστικό κέντρο του Δήμου Σκύδρας, υπάρχει ανοιχτό θέατρο, όπου έγινε και η πρεμιέρα μας, ένας πολύ όμορφος χώρος, αξιοζήλευτος, από τους λίγους ανοιχτούς θεατρικούς χώρους που έχουν πολύ καλή ακουστική.

ΠτΘ.: Ο ερασιτεχνισμός πολλές φορές δεν αντιμετωπίζεται με τη δέουσα σοβαρότητα. Εσείς τι εμπειρία έχετε;

Ν.Μ. Το ερασιτεχνικό θέατρο είναι πνοή για την επαρχία. Για να είμαι ειλικρινής πολλές γυναίκες μου εκμυστηρεύτηκαν ότι όταν έγινε η πρεμιέρα, -σημειωτέον έγινε στις 1 Αυγούστου στο ανοιχτό θέατρο Σκύδρας,- είχαν έρθει πολλοί γνωστοί, όχι φίλοι τους, απλά γνωστοί, για να δουν την παράσταση με σκοπό να περιπαίξουν κάποιους. Αυτό το παραδέχθηκαν οι ίδιοι στους ηθοποιούς, αλλά επειδή το αποτέλεσμα δεν ήταν περιπαιχτικού χαρακτήρα, είπαν συγχαρητήρια. Σ’ ένα μικρό τόπο, όπως είναι η Σκύδρα όταν κάποιος κάνει θέατρο και ειδικά όταν δεν είναι 18-20, 25 ετών και είναι πολύ μεγαλύτερος σε ηλικία, αυτό εξαρχής, πριν ακόμη δεις το αποτέλεσμα, θεωρείται κατακριτέο. Με μεγάλη μας χαρά αυτό το καταρρίψαμε και ίσως αυτό αποτελεί εφαλτήριο να συνεχίσουν.

ΠτΘ.:Το κείμενο του Λόρκα πώς το προσεγγίσατε σκηνοθετικά;

Ν.Μ.: Ποτέ δε μ’ ενδιέφερε να πάρω ένα θεατρικό κείμενο το οποίο έχει γραφτεί πριν αρκετά χρόνια και να το παρουσιάσω σαν μνημείο, ούτε και νομίζω ότι θα μ’ ενδιαφέρει ποτέ κάτι τέτοιο. Εμένα αυτό που μ’ ενδιαφέρει είναι η γενικότερη άποψη του κειμένου, θέλοντας πάντα να υπηρετήσω αυτά τα οποία ήθελε να πει ο Λόρκα, μεταφέροντάς τα όμως στην σημερινή εποχή. Δεν θα δούμε δηλαδή μια Μπερνάρντα Άλμπα η οποία ζει στο τότε και δεν ζει στο σήμερα. Χωρίς να είναι τελείως νεωτεριστικό ζει στο τότε αλλά έχει την δύναμη να μας μεταφέρει και στο σήμερα. Είχα δηλαδή πάντα στο μυαλό μου τι θέλει να πει ο Λόρκα, αλλά ο Λόρκα επειδή απευθύνονταν στα ανθρώπους της εποχής του με ενδιέφερε να δώσω αυτό το οποίο θα έλεγε σήμερα απευθυνόμενος στους ανθρώπους.

ΠτΘ.: Δεν είναι επικίνδυνο αυτό;

Ν.Μ.: Όχι, μεταφέρεις το κοινό στο τότε απλά πρέπει να αγγίξεις και το σήμερα. Για παράδειγμα η μουσική του έργου μπορεί να ήταν ισπανική κλασική μουσική, είχε όμως και στοιχεία μπιτ μέσα. Στόχος μου ήταν να δέσω το κλασικό της εποχής με το σήμερα. Σαφώς φυσικά αυτό θέλει μεγάλη προσοχή.

Εμείς όμως θα πρέπει να πω ότι είχαμε ένα σύμμαχο σε όλο αυτόν τον αγώνα, το χρόνο. Ξεκίνησα να δουλεύω το Φλεβάρη και ο πρώτος μήνας κύλησε με το να βρούμε κείμενο, να δούμε την κίνησή μας ,το λόγο μας γενικότερα. Αυτό γινόταν μια φορά την εβδομάδα. Από το Μάρτη ξεκινήσαμε πρόβες μια φορά την εβδομάδα και τους τελευταίους περίπου δύο μήνες κάναμε τρεις φορές την εβδομάδα. Όταν δεν πιέζεσαι χρονικά είναι πάρα πολύ σημαντικό και αφήνεις να σου βγουν πράγματα Εμείς δηλαδή βγάλαμε ιδέες από το τίποτα, από το πουθενά. Αυτό όμως έχει να κάνει και με το υλικό το οποίο έχεις και εγώ δουλεύω πάντα με το υλικό μου, δηλαδή σε καμία περίπτωση δεν θα καθίσω στο σπίτι να κοιτάω τα ταβάνια και να κάνω σκηνοθεσία. Πρέπει το υλικό μου να είναι ζωντανό για να μου δώσει και μένα κάτι. Ήταν πολύ σημαντική και ουσιαστική η ψυχική δύναμη που μου έδωσαν αυτές οι γυναίκες και αν δεν είχα αυτό το υλικό δεν θα έκανα αυτό που έκανα. Για παράδειγμα παίξαμε με συμβολισμούς κάτι το οποίο εμένα μου αρέσει πάρα πολύ στο θέατρο. Και το κύριο πράγμα με το οποίο παίξαμε ήταν ένα πανί. Κάποια στιγμή βγαίνει η Μπερνάρντα Άλμπα και λέει “θα κεντάτε τα προικιά σας έχω στο μπαούλο πανί 20 μέτρα” και βγάζει ένα τεράστιο πανί το οποίο και απλώνει πάνω στο τραπέζι. Το πανί αυτό συμβολίζει την καταδίκη τους, γιατί ουσιαστικά είναι η ποινή που πρέπει να εκτίσουν στη φυλακή που είναι το σπίτι τους πλέον. Και αυτό το πανί είναι σαν να παίρνει σάρκα και οστά και γίνεται τα πάντα. Γίνεται η προίκα, και χωρίς προίκα δεν παντρεύεσαι, γίνεται σεντόνι, με το οποίο θέλει η μία να πνίξει την άλλη, γίνεται φόρεμα λευκό, νυφικό το οποίο όλες ονειρεύονται αλλά καμιά δεν θα φορέσει… Και μας βοήθησε πάρα πολύ αυτός ο τρόπος να περάσουμε κάποια μηνύματα.

ΠτΘ.: Πόσο εύκολο είναι να περάσεις μηνύματα σε ένα κοινό το οποίο κατ’ ουσία έχει ελάχιστη θεατρική παιδεία;

Ν.Μ.: Πολύ εύκολο, γιατί πολύ σημαντικό για μένα είναι να ξέρεις σε ποιον απευθύνεσαι. Διαφορετικά κάνεις μια σκηνοθεσία όταν είσαι στην Αθήνα, διαφορετικά όταν είσαι στο Δήμο Σκύδρας, διαφορετικά αν είσαι σε κάποιο νησί. Πρέπει πάντα να ξέρεις ποιο είναι το κοινό σου. Όταν λοιπόν μου έκαναν την πρόταση, να πάω στο Δήμο Σκύδρας, και είπαμε να κάνουμε την Μπερνάρντα Άλμπα, στην αρχή ήθελα να κάνω κάτι περισσότερο νεωτεριστικό, αλλά μετά σαν ιδέα την έθαψα, γιατί είπα ότι δεν το σηκώνει το κοινό της περιοχής και δεν έχω κανένα λόγο να τους παρουσιάσω κάτι το οποίο δεν είναι έτοιμοι ακόμα να δούν. Αλλά από την άλλη, καταλάβαινα από την επαφή που είχα με τον κόσμο εκεί ότι δεν είναι και διατεθειμένοι να δούνε έναν Λόρκα σκηνοθετημένο σαν να σκηνοθετείς Ψαθά. Δηλαδή, υπάρχουν κάποια σημεία τα οποία λες ότι μπορεί να μην τα καταλάβει κάποιος, αλλά και να μην τα καταλάβει δεν πειράζει, γιατί παίρνει την γενική εικόνα, και είναι κάποια άλλα, που ένα πιο ενημερωμένο μάτι θα τα πιάσει πιο εύκολα. Αυτό το έργο απευθύνεται σε όλους, θέλω να γίνει κατανοητό απ’ όλους, το αισθάνεται και το κοινό και αυτοί που ξέρουν από θέατρο, είναι για όλους, και τα καταφέραμε.

ΠτΘ.: Την συμμετοχή σας στο Διαγωνισμό πώς την είδατε;

Ν.Μ.: Ήταν η τρίτη παράσταση αυτή που δώσαμε στην Ορεστιάδα, οι άλλες δύο δόθηκαν στη Σκύδρα. Έχουν ελάχιστη πείρα τα μέλη της ομάδας και γι΄ αυτό μας χάρισε πάρα πολύ χαρά το κάθε βραβείο που πήραμε ξεχωριστά. Δεν περιμέναμε τίποτα, απλά συμμετείχαμε για να αποκτήσουμε την εμπειρία που σου προσφέρει ένας διαγωνισμός. Και όταν βρεθήκαμε ξαφνικά πρώτοι ανάμεσα σε ομάδες που είναι χρόνια στο χώρο εκπλαγήκαμε, ευχάριστα βέβαια.

Εκείνο όμως που μας χαροποίησε ιδιαίτερα ήταν ότι πήραμε το βραβείο του κοινού και το βραβείο της καλύτερης παράστασης από την κριτική επιτροπή. Είναι μια από τις λίγες φορές που κριτικοί και κοινό έχουν την ίδια άποψη. Έγινε μία καλή αρχή, η οποία επιβεβαιώνει τους ηθοποιούς, γιατί έχουν ανάγκη επιβεβαίωσης. Αυτό που έδεσε την ομάδα τόσο καιρό είναι το αποτέλεσμα μέχρι να κτισθεί όλη αυτή η δουλειά που ήταν πάρα πολύ σημαντική για όλους μας. Ξέραμε ότι δουλεύαμε με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο, και ο σκηνοθέτης δουλεύει με τον τρόπο του πάντα, αλλά δεν είχαν δοκιμαστεί με άλλους σκηνοθέτες, δεν μπορούσαν να κρίνουν και να συγκρίνουν. Απλά ξέραμε ότι λειτουργούμε με ένα συγκεκριμένο τρόπο και μάθαμε να αγαπάμε όλοι αυτοί τη δουλειά. Συγκριθήκαμε με τους υπόλοιπους και τα πήγαμε για πρώτη φορά καλά.

ΠτΘ.:Για εσάς την ίδια τι σημαίνουν τα βραβεία;

Ν.Μ.: Δεν θέλω να φανώ υπεροπτική αλλά το συγκεκριμένο βραβείο σκηνοθεσίας δεν σημαίνει τίποτα για μένα. Εγώ χαίρομαι για το Δήμο Σκύδρας που θα μπορέσουμε να πάμε πίσω με μια αγκαλιά βραβεία και θα χαροποιήσουμε όλους όσους πίστεψαν εξαρχής σ΄ αυτό το θεσμό. Για μένα συγκεκριμένα το βραβείο σκηνοθεσίας δεν σημαίνει τίποτα, ούτε το βραβείο πρώτου και δεύτερου γυναικείου ρόλου αλλά το βραβείο κοινού σημαίνει πολλά, όπως και το βραβείο της κριτικής επιτροπής. Αυτός ο συνδυασμός σημαίνει πολλά για μένα.

ΠτΘ.:Έχετε αποφασίσει στο μέλλον τι θα ανεβάσετε;

Ν.Μ.: Επειδή μου έγινε πάλι πρόταση του χρόνου να σκηνοθετήσω πάλι έργο στην Σκύδρα, σκέφτομαι να ανεβάσουμε κωμωδία αυτή τη φορά. Δεν έχουμε αποφασίσει ακόμα τι, αλλά θα ήθελα να κάνω μοντέρνα κωμωδία, όχι παλιά. Θα προσπαθήσω να βρω κάτι, μ΄ ένα τόνο καινούριο.

ΠτΘ.:Είσθε ένα άτομο που ασχολείται με πολλά. Τι είναι αυτό που σας γεμίζει περισσότερο;

Ν.Μ. Δεν το έχω ψάξει ποτέ, αλλά έχω καταλάβει ότι κάνουμε ορισμένα πράγματα για να γεμίσουμε την τσέπη μας και κάποια άλλα για να γεμίσουμε την ψυχή μας. Εγώ ευτυχώς καταφέρνω και κάνω ένα πράγμα, το οποίο γεμίζει και την τσέπη μου και την ψυχή μου. Από αυτό ζω, είναι η δουλειά μου, άρα πρέπει να αμείβομαι γι΄ αυτό, το οποίο όμως γεμίζει και την ψυχή μου, γιατί αν δεν την γέμιζε, δεν θα μπορούσα να ασχοληθώ μ΄ αυτό τόσες ώρες όσες ασχολούμαι. Δηλαδή όταν υπάρχουν σαιζόν που εγώ δουλεύω 20 ώρες την ημέρα, αυτό σημαίνει ότι η δουλειά αυτή κάτι μου προσφέρει. Είναι κάτι ανάλογο με αυτό που νοιώθεις όταν πίνεις ένα ποτό και σου προσδίδει ενέργεια. Πολλές φορές πιάνω των εαυτό μου να είμαι έτοιμη να γίνω ένα με το πάτωμα, δεν έχω άλλες αντοχές, και ξαφνικά μέσα σε 10 λεπτά είμαι πάλι όπως το πρωί που ξύπνησα. Δεν ξέρω που οφείλεται αυτό. Η δουλειά μας είναι ψυχοφθόρα, παίζεις με τις ψυχές των άλλων και αυτό έχει αντίκτυπο και στη δική σου ψυχή. Αν και ψυχοφθόρα όμως, είναι πάρα πολύ όμορφη και πολύ αναζωογονητική.

ΠτΘ.:Έχετε σκεφθεί να επιστρέψετε στην Κομοτηνή;

Ν.Μ.: Δεν βρίσκω το λόγο. Όταν τελείωσα τις σπουδές μου, το πρώτο πράγμα που μου έλεγαν ήταν να μη ξαναγυρίσω στην πόλη γιατί δεν έχει τίποτα να μου προσφέρει. Ως αφελής πίστεψα ότι οι σπουδές που έχω κάνει είναι αρκετά σημαντικές για να μπορέσω με τον τρόπο μου και εγώ όσο μπορώ να βοηθήσω τον τόπο μου. Καλώς ή κακώς δεν υπάρχουν πολλά άτομα από την Κομοτηνή, που να έχουν σπουδάσει το αντικείμενο αυτό και να έχουν μείνει εδώ πέρα για να βοηθήσουν τελικά τον τόπο τους. Ήθελα πολύ να το κάνω. Έμεινα δύο χρόνια και έβλεπα ανθρώπους να έρχονται και να παίρνουν δουλειές, ανθρώπους που δεν είχαν πτυχία, που δεν είχαν τίποτα και εγώ να ξεροσταλιάζω σε μια γωνία και να περιμένω να μου δοθεί και εμένα η ευκαιρία, χωρίς όμως να την ζητάω και από κανέναν. Μου δόθηκε η ευκαιρία να είμαι βοηθός σκηνοθέτη στο «Γαϊτανάκι» της Ζώρζ Σαρρή. Αυτό όμως το θεωρώ πολύ λίγο γιατί στον ενάμισι χρόνο που είμαι στη Θεσσαλονίκη έχω κάνει 7 φορές περισσότερα, γεγονός απαράδεκτο για μένα. Μετά από αυτό το χτύπημα, ουσιαστικά το χαστούκι των 2 ετών, που ήμουνα εδώ δεν είχα λόγο να μείνω, όπως δεν έχω και λόγο να γυρίσω.

ΠτΘ: Η δουλειά σας είναι και θέμα δημοσίων σχέσεων;

Ν.Μ.: Είναι και θέμα δημοσίων σχέσεων, οι οποίες παίζουν πάρα πολύ σημαντικό ρόλο, αλλά είναι και θέμα ευκαιριών. Εγώ μέχρι στιγμής δημόσιες σχέσεις στη δουλειά μου δεν έχω κάνει ακόμα, ξέρω όμως ότι θα αναγκαστώ να κάνω κάποια στιγμή. Βέβαια, μου έδωσαν όμως κάποια στιγμή κάποια ευκαιρία, που πρέπει να δίνεται στους νέους για να δείξουν τη δουλειά τους και από εκεί και πέρα μετά να κριθούν. Αυτό είναι λογικό και υγιές. Στην Κομοτηνή δεν μου είχαν δώσει καμιά ευκαιρία, στη Θεσσαλονίκη μου έδωσαν κάποιες ευκαιρίες και ευτυχώς τους άρεσε το αποτέλεσμα

ΠτΘ:Θα πρέπει όμως και ο παράγοντας τύχη να έπαιξε κάποιο ρόλο;

Ν.Μ.: Ναι, έχω δίπλα μου τον Αχιλλέα Ψαλτόπουλο που έχει το Θέατρο «Αυλαία», ο οποίος μου έδωσε την κατάλληλη ευκαιρία την κατάλληλη στιγμή, γι΄ αυτό και είμαι στο συγκεκριμένο θέατρο. Θα συνεχίσει η συνεργασία μας η οποία είναι άψογη. Έχω μάθει και συνεχίζω να μαθαίνω πολλά πράγματα από αυτό τον άνθρωπο. Ήμουν όντως τυχερή, αλλά η τύχη δεν είναι το Α και το Ω. Από εκεί και πέρα θέλει ένα συνεχή αγώνα, να αρέσει η δουλειά σου να μπορέσεις να εξελίσσεσαι, να μην μένεις στα ίδια πράγματα.

ΠτΘ.:Είναι σκληρός ο κόσμος του θεάτρου;

Ν.Μ.: Εξαρτάται πόσο φιλόδοξος είσαι, και θες να φτάσεις πολύ ψηλά, σε πάρα πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Είναι πάρα πολύ σκληρός ο χώρος, αλλά νομίζω, ότι είναι δίκαιο αυτό, γιατί αν σε οποιαδήποτε δουλειά μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα θες να γίνεις πρώτο όνομα, αυτό συνεπάγεται ότι έχει και ένα αντίτιμο. Εγώ μέχρι στιγμής επαναλαμβάνω ότι δεν έχω γνωρίσει σκληρότητα στον χώρο, ευτυχώς, γιατί είμαι δίπλα στον Αχιλλέα Ψαλτόπουλο, ο οποίος είναι πάρα πολύ καλός άνθρωπος. Θα έλεγα ότι σ΄ αυτό ήμουν τυχερή

ΠτΘ:κ. Ματζίρη σας ευχαριστούμε πολύ.

Ν.Μ.:Κι εγώ σας ευχαριστώ.

Α.Π.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.