Τιμηθηκε ο Αγιος Τρυφωνας

Με ιδιαίτερη ευλάβεια τίμησαν χθες τον Άγιο Τρύφωνα, προστάτη των αμπελουργών, οι κάτοικοι της Μεσούνης και της Αιγείρου, οι οποίοι έστρωσαν τραπέζια με άφθονο κρασί και φαγητό, διατηρώντας εδώ και χρόνια το έθιμο που κληρονόμησαν από τις αλησμόνητες πατρίδες των προγόνων τους, από την Ανατολική Ρωμυλία.

«Σήμερα η Μεσούνη και η Αίγειρος τιμούν με ιδιαίτερη ευλάβεια τον Άγιο Τρύφωνα, προστάτη των αμπελουργών. Είναι ένα έθιμο το οποίο ήρθε από τις αλησμόνητες πατρίδες και το οποίο οι πρόσφυγες το διατηρούν εδώ και χρόνια με καθαρά ιδιωτικό τρόπο. Σχεδόν σε κάθε χωράφι με αμπέλι ο ιδιοκτήτης στήνει ένα μαγκάλι, βγάζει το κρασί και κερνάει όσους προσέλθουν», είπε ο δήμαρχος Αιγείρου Ευάγγελος Λίτσος, μιλώντας για τον εορτασμό του Αγίου Τρύφωνα.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Δήμος Αιγείρου ενισχύει αυτή την προσπάθεια των ντόπιων κατοίκων και ταυτόχρονα την συνδέει με την προσπάθεια που γίνεται για την επέκταση της αμπελοκαλλιέργειας, η οποία έχει ανταπόκριση. «Ήδη έχουν ανακοινωθεί περίπου 200 στρέμματα στους νέους δικαιούχους στο Δήμο Αιγείρου. Πιστεύω ότι σ’ ένα χρόνο θα έχουν ολοκληρωθεί και οι φυτεύσεις αυτές και έτσι ο Δήμος θα φτάσει περίπου στα 330 στρέμματα που ήταν και ο στόχος του για να αναδιαρθρώσει τις καλλιέργειες και κυρίως να υποχωρήσει κάπως η καλλιέργεια του βαμβακιού προς όφελος του αμπελουργού».

Ταυτόχρονα γίνεται και μια προσπάθεια για όσους ενδιαφέρονται για επιτραπέζιες ποικιλίες όπου η καλλιέργεια είναι ελεύθερη χωρίς περιορισμούς και ο καθένας μπορεί να καλλιεργήσει όσο θέλει.

«Που ‘σαι, που ‘σαι Τρύφανη;»

Από το 1914 τιμάται η γιορτή του Αγίου Τρύφωνα, προστάτη των αμπελουργών, γιορτή που έλκει τις ρίζες της από την Ανατολική Ρωμυλία, από τις αλησμόνητες πατρίδες των προγόνων.

Για την γιορτή αυτή αλλά και για τις προσπάθειες που γίνονται ως προς τη διαμόρφωση του χώρου που γιορτάζεται η γιορτή αυτή μίλησε ο Χρήστος Δραγανίδης, αμπελουργός από τον Οικισμό Μεσούνης. «Όταν οι παππούδες μας εγκαταστάθηκαν στη Μεσούνη πρώτα απ’ όλα ασχολήθηκαν με τη δημιουργία των αμπελώνων τους. Έτσι, το κρασί και το τσίπουρο που έφτιαχναν ήταν τα βασικά πράγματα, όπως και τα γουρούνια που τρέφανε για να έχουν κρέας στις γιορτές των Χριστουγέννων αλλά και για ολόκληρη χρονιά, ενώ το λαρδί το έλιωναν για να έχουν λάδι. Εμείς μάθαμε αυτό το έθιμο από τους πατεράδες μας, το ζήσαμε και εξακολουθούμε να το ζούμε όσο μπορούμε».

Σύμφωνα με την παράδοση που διατηρείται μέχρι σήμερα, κάθε χρόνο την ημέρα του εορτασμού του Αγίου Τρύφωνα ο ιερέας κάνει αγιασμό στην εκκλησία, μετά τον οποίο οι κάτοικοι του χωριού παίρνουν τον αγιασμό και ραντίζουν μ’ αυτό τα χωράφια, τα σιτάρια, τα αμπέλια και τα δέντρα τους. Επίσης, ο καθένας έπαιρνε το τσίπουρό του, το κρασί του, το χοιρινό κρέας και το λαρδί το οποίο έβαζαν στη φωτιά μαζί με όλα τα κρέατα, έτρωγαν, έπιναν χορεύοντας παραδοσιακούς χορούς και ερμηνεύοντας παραδοσιακά τραγούδια. Κάθε ένας που έφτανε στο χώρο της γιορτής φώναζε από μακριά «Που ‘σαι, που ‘σαι Τρύφανη;» και οι υπόλοιποι που κάθονταν απαντούσαν «Να ‘τος, να ‘τος έρχεται».

Σήμερα από μια μικρή παραδοσιακή γιορτή που γίνεται εδώ και χρόνια, ο εορτασμός του Αγίου Τρύφωνα τείνει να γίνει ένα μεγάλο πανηγύρι, σύμφωνα με τον κ. Δραγανίδη, ο οποίος αναφέρθηκε επ’ ευκαιρία και στη διαμόρφωση του χώρου όπου γιορτάζεται αυτό το έθιμο. Σύμφωνα με τον ίδιο, στη διαμόρφωση του χώρου αυτού συνέβαλαν μερικά άτομα από τον οικισμό καθώς και οι τοπικές αρχές. Γι’ αυτό το λόγο δεν παρέλειψε να ευχαριστήσει τον αγρονόμο-τοπογράφο Δημήτρη Καρασταύρο, ο οποίος έφτιαξε αυτό το τοπογραφικό χώρο με κιόσκια όπου μελλοντικά προγραμματίζεται η δημιουργία μικρής εκκλησίας του Αγ. Τρύφωνα, μετά από υποσχέσεις του νομάρχη Ροδόπης κ. Γιαννακίδη και του δημάρχου Αιγείρου κ. Λίτσου. Επίσης, ευχαρίστησε τον Παναγιώτη Πατρωνίδη που προσέφερε την ξυλεία για το κιόσκι, το δήμαρχο Αιγείρου κ. Λίτσο, ο οποίος με τα μηχανήματα και με το προσωπικό του διαμόρφωσε αυτό το χώρο και το νομάρχη κ. Γιαννακίδη που έχει συμβάλει στη τσιμεντόστρωση της περιοχής αυτής και στην τοποθέτηση ψησταριών και μιας βρύσης.

Επίσης, ο κ. Δραγανίδης εκμυστηρεύτηκε το παραδοσιακό τρόπο οινοπαραγωγής, τον οποίο ακολουθούν οι ντόπιοι αμπελουργοί της περιοχής, ο αριθμός των οποίων φτάνει σήμερα στα 18 περίπου άτομα ενώ παλιότερα υπήρχαν 150-200 αμπέλια. «Εμείς παράγουμε κρασί και τσίπουρο. Το κρασί μας γίνεται με παραδοσιακό τρόπο. Μετά το πάτημα το βάζουμε σε τσιμεντένιες δεξαμενές ή σε ξύλινες βαρέλες των 100 λίτρων, κατόπιν το μεταγγίζουμε σε άλλα βαρέλια και κατά διαστήματα γίνεται μετάγγιση από βαρέλι σε βαρέλι για να καθαρίσει το κρασί. Η πρωτοβουλία αυτή ανήκει σε κάποιους κατοίκους του Οικισμού Μεσούνης σε ηλικία 45-5 ετών, οι οποίοι προσπαθούν να διατηρήσουν το έθιμο αυτό».

Μαρία Παπαδοπούλου

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.