Τασου Ρουσσου, «Ο Ιβαν»

Στα ζώα και στα φυτά ήταν αφιερωμένο το τεύχος Σεπτεμβρίου-Δεκεμβρίου 2003 του φιλολογικού περιοδικού «η λέξη», με απανθίσματα γνωστών λογοτεχνών γεμάτα τρυφερότητα και αγάπη για τα συμπαθή τετράποδα – συντρόφους της ζωής μας.

Η Άλκη Ζέη, ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου, ο Δημήτρης Γκιώνης, ο Χριστόφορος Λιοντάκης είναι κάποιοι από αυτούς που καταθέτουν τις εμπειρίες-μαρτυρίες τους από σχέσεις των ιδίων και φίλων με ήρωες σπάνιους και αξιολάτρευτους πρωταγωνιστές της καθημερινότητας… τα ζώα.

Η στήλη της Ζωοφιλικής Εταιρείας φιλοξενεί σήμερα ένα διήγημα του Τάσου Ρούσσου, με πρωταγωνιστή τον Ιβάν, έναν γάτο Σιάμ.

«Μου τον χάρισαν πριν από δέκα χρόνια κι αμέσως – δεν ξέρω πώς και γιατί – τον είπα Ιβάν. Ήταν μικρούλης, χαριτωμένος κι αστείος. Με την εκ γενετής κομμένη ουρά του, έγινε γρήγορα το αγαπημένο ξωτικό του σπιτιού. Ο Ιβάν, ο αυτοκρατορικός όπως λένε γάτος Σιάμ.

Από τις πρώτες μέρες κυριάρχησε η ανεξάντλητη παιχνιδιάρικη διάθεσή του και στο σχετικό μικρό διαμέρισμά μου βασίλευε μια ευφρόσυνη ατμόσφαιρα. Είχε βρει τις πιο απίθανες κρυψώνες κι από εκεί και επιχειρούσε αιφνίδιες εμφανίσεις ή πιο συχνά χιμούσε από το πουθενά και μου δάγκωνε απαλά τον αστράγαλο ή έπαιζε με το παντελόνι μου.

Με τον καιρό, άρχισαν να φαίνονται κάποιες πτυχές της αινιγματικής και δυσεξήγητης φύσης του. Καθόταν ακίνητος πολλή ώρα στην κλασική στάση του γάτου κοιτάζοντας με τα παράξενα γαλαζωπά μάτια του κάπου. Σαν ν΄ αναπολούσε προαιώνιες μνήμες της αλλόκοτης φυλής του. Αυτές οι ακινησίες και το ανεξιχνίαστο ύφος του μου δημιουργούσαν την αίσθηση – μερικές φορές γινόταν βεβαιότητα – ότι ζούσε παράλληλα και μιαν άλλη ζωή, εντελώς κρυφή και ασύλληπτη για μένα. Μέσα στο ευκίνητο ζώο πίστεψα ότι κρυβόταν κάτι άλλο, μια σύνθετη οντότης υψηλής πνευματικής δύναμης, που συχνά με δοκίμαζε και σαν να χλεύαζε τις νευρικές μου αντιδράσεις, όταν αδικαιολόγητα μ΄ ενοχλούσε νιαουρίζοντας δυνατά και αδιάλειπτα.

Μου είπαν ότι ήθελε γάτα να ζευγαρώσει. Τον πήγα, αλλά τα νιαουρίσματά του δεν έπαψαν. Ακούγονταν βουερά κι επίμονα σε ανύποπτο χρόνο και μάλιστα τις ώρες του ύπνου. Το απέδωσα σε σύμπτωση, αλλά γρήγορα το απέκλεισα. Ο γάτος το έκανε επίτηδες, με μία, θα έλεγα, σαδιστική επιμονή. Σαν να ήθελε κάτι. Τον ξαναπήγα σε γάτα, χωρίς αποτέλεσμα. Η στάση του παρέμεινε ίδια, με μια μικρή διαφοροποίηση. Καθόταν απέναντί μου, στο μικρό διάδρομο, και με κοίταζε σιωπηλός. Δεν με πλησίαζε εύκολα, γιατί τον είχα φοβερίσει κι όποτε τον στρίμωχνα έπεφτε ανάσκελα, γουργούριζε και μου έδειχνε ανυπεράσπιστο το πιο ευάλωτο σημείο του, την κοιλιά του.

Κάποιος μου είπε ότι αυτό είναι συνηθισμένη κίνηση στους σκύλους και πολύ σπάνια στις γάτες κι έχει περίπου το νόημα: «Είσαι φίλος, σ΄ εμπιστεύομαι». Η σχέση μας είχε εξελιχθεί σε μια περίεργη εκ μέρους συναισθηματική αδυναμία, που συχνά έβρισκε ανταπόκριση ή τουλάχιστον έτσι πίστευα, χωρίς όμως να είμαι βέβαιος. Οι απορίες μου πλήθαιναν. Σκέφθηκα να μελετήσω σχετικά βιβλία, μήπως και βρω κάποιαν άκρη, κάποιαν εξήγηση. Εγκατέλειψα την ιδέα και προσπαθώ μόνος μου να λύσω το πρόβλημα, που τώρα τελευταία το αντιμετωπίζω πλέον ως μυστήριο κι ο νους μου περιπλανιέται στη μεταφυσική: Τι μπορεί να είναι ο Ιβάν εκτός από γάτα Σιάμ; Τι κρύβει; Τι επιδιώκει να μου μεταδώσει; Ποιο μυστικό;

Τον κοιτάζω. Είναι ξαπλωμένος πάνω στο γραφείο δίπλα στον υπολογιστή μου και με παρακολουθεί με μισόκλειστα μάτια. Ξέρει τάχα ότι αυτήν τη στιγμή γράφω γι΄ αυτόν. Μάλλον ναι, γιατί δείχνει ήρεμος και βέβαιος.

Κρατάει ωστόσο το μυστικό του κρυφό. Ίσως επειδή δεν έχει φτάσει ακόμη ο κατάλληλος καιρός. Ίσως επειδή εγώ ακόμη δεν είμαι ώριμος γι΄ αυτό.

Όμως περιμένω.

Έχω μεγάλη υπομονή.

Περιμένω».

Επιμέλεια: Μ.Κ.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.