Στους αμβυκες τσιπουρου στο Σουφλι

Τη δική της ιστορία έχει η παραγωγή τσίπουρου στο Σουφλί. Μία γιορτή που έχει ξεκινήσει εδώ και χρόνια και κρατεί καλά, μάλιστα έχει θεσμοθετηθεί τα τελευταία έξι χρόνια και από το Δήμο. Γιατί το Σουφλί δεν είναι μόνο γνωστό από το μετάξι, αλλά και από το τσίπουρο που παράγει. Και μπορεί παλιότερα να υπήρχαν πολύ περισσότερα αμπέλια, σήμερα όμως η πλειονότητα των κατοίκων του τουλάχιστον διατηρεί για προσωπική της χρήση οπωσδήποτε κάποια στρέμματα.

Γιορτή λοιπόν η παραγωγή τσίπουρου στο Σουφλί και συγκεκριμένα στο χώρο του Αμπελουργικού Συνεταιρισμού Σουφλίου όπου έξι άμβυκες (καζάνια) βράζουν το τσίπουρο εξυπηρετώντας όχι μόνο τους κατοίκους του Σουφλίου, αλλά και της γύρω περιοχής μέρα – νύχτα, με συνοδεία βέβαια εκλεκτών μεζέδων.

Βρεθήκαμε στο Σουφλί στο συγκεκριμένο χώρο. Ο πρόεδρος του Αμπελουργικού Συνεταιρισμού κ. Θόδωρος Δίχτηρης μας ξενάγησε στο χώρο και μας μίλησε για την ιστορία του. Όπως είπε στα τέλη της δεκαετίας του 1950 στο χώρο που σήμερα είναι εγκαταστημένα τα καζάνια ήταν ο χώρος όπου συλλέγονταν τα σταφύλια Σουφλίου γίνονταν επιλογή και τα έστελναν με βαγόνια και ψυγεία στη Γερμανία. Η εξαγωγή αυτή συνεχίστηκε μέχρι το 1970. Τα σταφύλια σταμάτησαν να τα παίρνουν στο εξωτερικό και το 1980, με πρωτοβουλία των παραγωγών, αγοράστηκε το πρώτο καζάνι και αμέσως μετά το δεύτερο. Στην αρχή ο Συνεταιρισμός ήταν μικρός. «Πήραμε στην αρχή δύο άμβυκες. Με την πάροδο των χρόνων πήραμε και τρίτο και τέταρτο και σήμερα έχουμε εφτά, εν ενεργεία έξι. Με την πάροδο του χρόνου τα μέλη μας αυξάνονταν και σήμερα λειτουργούμε με 150 μέλη. Είμαστε δυνατός συνεταιρισμός και βγάζουμε τα τσίπουρα για τους παραγωγούς».

Περιγράφοντας τη διαδικασία τονίζει ότι «ο παραγωγός μας φέρνει τα στέμφυλα, τα «τσίπρα» που λέμε εμείς στο Σουφλί. Φέρνει ένα τόνο, δύο τόνους, πεντακόσια κιλά και αντιστοίχως παίρνει και το τσίπουρο για λογαριασμό του. Απλά πληρώνει ένα αντίτιμο για τους ανθρώπους που δουλεύουν εδώ, ώστε να εξυπηρετηθεί. Ο συνεταιρισμός εξυπηρετεί τους σταφυλοπαραγωγούς όλους του νομού, γιατί τα καζάνια είναι πολλά και μπορούμε να εξυπηρετήσουμε».

Ο καθένας παραγωγός πληρώνει για τη συγκεκριμένη εργασία πέντε ευρώ την ώρα. «Καλύτερα ο παραγωγός να πληρώνει την ώρα του, την οποία βέβαια πληρώνει φθηνά. Όλοι οι παραγωγοί είναι ευχαριστημένοι, γιατί αν δεν ήταν τα συνεταιριστικά καζάνια έξω θα χτυπούσαν τις τιμές. Παλιότερα, βέβαια, υπήρχαν πολλά καζάνια ιδιωτικά στο Σουφλί. Δυστυχώς, οι περισσότεροι που τα είχαν έχουν πεθάνει και μόνο ένας ιδιώτης έχει μείνει».

Παλιότερα τα μέλη του συνεταιρισμού αποφάσισαν να παίρνουν τσίπουρο από τους παραγωγούς και να το πουλάνε. Επειδή όμως αυτό είναι δύσκολο, αποφάσισαν ένα χώρο μέσα στο κτίριο του Αμπελουργικού Συνεταιρισμού Σουφλίου να τον παραχωρήσουν στους παραγωγούς και όποιος θέλει να διαθέτει το τσίπουρό του. Έτσι γίνεται συγκέντρωση τσίπουρου διαφόρων παραγωγών και οι επισκέπτες μπορούν να αγοράσουν».

Ευχαριστημένος από τη λειτουργία του Συνεταιρισμού ο κ. Θόδωρος Δίχτηρης δηλώνει ότι «σαν συνεταιρισμός πάμε καλά. Παλιότερα η περιοχή Σουφλίου είχε περισσότερους αμπελώνες. Όπως μας έλεγαν οι μπαμπάδες μας, υπήρχαν παλιά πολλά αμπέλια. Ο πατέρας μου ήταν παλιός αμπελουργός και είχε είκοσι στρέμματα. Σήμερα εγώ έχω μόνο δέκα. Ο κόσμος από τη στιγμή που άρχισαν να βγαίνουν οι φρεζούλες, τα σκαπτικά που διευκολύνουν τη δουλειά άρχισε να επιστρέφει στην συγκεκριμένη παραγωγή. Σήμερα δεν υπάρχει στο Σουφλί σπίτι χωρίς να έχει ένα στρέμμα αμπέλι για το δικό του κρασί και τσίπουρο».

Όσον αφορά στο να προστίθεται γλυκάνισο κατά την παραγωγή του τσίπουρου ο κ. Θόδωρος Δίχρηρης τονίζει ότι «όποιος θέλει να προσθέσει γλυκάνισο το βάζει όποιος θέλει το παίρνει σκέτο. Ο κόσμος τώρα πίνει το τσίπουρο χωρίς γλυκάνισο. Οι Σουφλιώτες έχουμε μάθει από χρόνια και το συνηθίσαμε με αυτό. Η Αλεξανδρούπολη πίνει όμως πίνει τσίπουρο σκέτο».

Α.Π.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.