«Στην περιπτωση του Δ. Δαμιανου δεν αρκουσε η καταθεση της κομματικης ταυτοτητας»

Ο Χρήστος Αμπατζιάνης, υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με τη «Νέα Πορεία», συζήτησε στην εκπομπή «Βομβιστές Δυτικών Προαστίων» για το εκλογικό αποτέλεσμα, δεχόμενος να θίξει κι ένα ζήτημα που έπρεπε να προσεγγίσει η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ σε τοπικό ή περιφερειακό επίπεδο, αυτό της θέσης του υποψηφίου δημάρχου Κομοτηνής Δάμωνα Δαμιανού στο κόμμα από το οποίο προήλθε.

ΠτΘ: κ. Αμπατζιάνη, σας γνωρίζω από την εποχή των μαθητικών χρόνων και από την ενεργό σας δράση στην πολιτική. Πώς μπορούμε ν’ αποκαλέσουμε τη δράση των πολιτικών νεολαιών;

Χ.Α.: Θα μπορούσαμε να την αποκαλέσουμε ως μια ιδιαίτερα θετική, γνήσια, αγνή και με πολύ ζήλο απόπειρα να εγκλιματιστούν στα πολιτικά δεδομένα οι τότε μαθητικές φουρνιές των εφήβων.

Τουρισμός και «προίκα»

ΠτΘ: Θεωρώ ότι οι πολιτικές ανησυχίες που είχαμε, μαζί με τις όποιες άλλες, αποτέλεσαν μια καλή παρακαταθήκη για ό,τι κάναμε στη συνέχεια.

Να αναφέρουμε, όμως, ότι είστε μηχανικός παραγωγής και διοίκησης, έχετε τελειώσει το Πολυτεχνείο Κρήτης κι έχετε ένα συνεχόμενο ακαδημαϊκό ενδιαφέρον για τις ξένες επενδύσεις και τον τουρισμό. Να υποθέσω ότι οι σπουδές στην Κρήτη σάς έστρεψαν προς τον τομέα του τουρισμού;

Χ.Α.: Βέβαια, Κρήτη ίσον τουρισμός. Πιστεύω ότι δεν είναι μόνο η φυσική προίκα που διαθέτει ένας τόπος για να μπορέσει ν’ αναπτύξει τον τουρισμό, όπως είναι η Κρήτη, αλλά και στη Θράκη όπου δεν υπάρχει εμφανής προίκα – κι αν υπάρχει θα πρέπει να την ανακαλύψουμε – θα μπορέσουμε να φτάσουμε σε ζηλευτά επίπεδα, γιατί ως πρόκληση παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον.

ΠτΘ: Θα πρέπει, βέβαια, να είναι καλή και η νύφη, γιατί αν είναι καλή μόνο η προίκα πάμε σε γάμο συμφέροντος και κάποια στιγμή ο γαμπρός ενδέχεται να την απατήσει. Μπορεί, δηλαδή, να φέρουμε στην περιοχή ευκαιριακά κάποιους τουρίστες, αλλά αν δεν υπάρχουν οι κατάλληλες υποδομές τότε δε θα ξαναέρθουν.

Χ.Α.: Συμφωνώ, αλλά οι υποδομές είναι κάτι που γίνεται, αυτό που δημιουργείται δύσκολα είναι η κουλτούρα, ο αλφαβητισμός των κατοίκων. Υπάρχει σφοδρός αναλφαβητισμός στην περιοχή μας, όχι μόνο σε θέματα τουρισμού, αλλά με την κυριολεκτική έννοια. Αυτό το φαινόμενο πρέπει να αντιμετωπιστεί και να είναι από τις βασικές προτεραιότητες του πολιτικού δυναμικού της περιοχής μας και στη συνέχεια τα οφέλη θα έρθουν από μόνα τους.

Η ξεχασμένη μεσαία τάξη

ΠτΘ: κ. Αμπατζιάνη, σάς παρακολούθησα στην επικοινωνία που αναπτύξατε κατά την προεκλογική περίοδο με τον συνυποψήφιό σας, Καθηγητή Οικονομικής Θεωρίας Γιώργο Χατζηκωνσταντίνου με ομάδες Κομοτηναίων, ιδιαίτερα πετυχημένη. Θα επιθυμούσα, τώρα που απομακρυνόμαστε από τις εκλογές, εσείς ως υποψήφιοι σύμβουλοι – είτε εκλεγήκατε είτε όχι – να επιδιώξετε τη συζήτηση, γιατί ο διάλογος μάς έχει λείψει σαν κοινωνία. Παρακολουθούμε ημερίδες, εκδηλώσεις, όπου ακούν οι 10, οι 50 και μιλάνε δύο, χωρίς να έχουμε διάλογο.

Χ.Α.: Όλοι μπορούμε να βάλουμε ένα λιθαράκι, εσείς από την πλευρά σας, εμείς ως υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι, έστω κι αποτυχόντες. Δε θεωρώ ότι είναι αποτυχία το ότι δεν περάσαμε τον πήχη της εκλογιμότητας. Η επιτυχία έγκειται στην επαφή με τους πολίτες. Αν το συνδέσουμε με το διάχυτο αναλφαβητισμό που πρέπει ν’ αντιμετωπιστεί μπορούμε να δώσουμε μια προοπτική. Όσοι θεωρούμε τον εαυτό μας κάπως πιο προωθημένο σε εξειδικευμένα θέματα, αλλά κι όσοι δεν έχουν καμία επαφή με κάποιο αντικείμενο μπορούμε να εμπλουτίσουμε την κουλτούρα μας προς την κατεύθυνση της επικοινωνίας. Μόνο μέσα από άμεσες επαφές μπορεί να συμβεί αυτό, γιατί δεν έχουμε φτάσει στο σημείο της ανάγνωσης σε τέτοιο βαθμό από το γενικό πληθυσμό που να τον τροφοδοτήσουμε με όλα αυτά τα απαραίτητα εργαλεία για να μπορεί να κρίνει και να συμμετέχει με άμεσο τρόπο σε κάθε βήμα που γίνεται προς τα μπρος για την προκοπή του τόπου.

ΠτΘ: Σαν δημοσιογράφοι, παρακολουθούμε θέματα, όπως εκδηλώσεις, επισκέψεις υπουργών, ακούμε για προγράμματα, τα οποία οφείλουμε να τα μεταφέρουμε και κάποιες φορές δεν έχουμε το χρονικό περιθώριο να αφομοιώσουμε μια είδηση ή μια φερόμενη ως είδηση, ειδικά όταν προέρχεται από κυβερνητικά στελέχη. Τις περισσότερες φορές οι ειδήσεις αφορούν μειονεκτικές ομάδες, είτε οικονομικά είτε κοινωνικά (αναφέρομαι και στη μουσουλμανική μειονότητα και τους παλιννοστούντες), αλλά έχουμε ξεχάσει ότι υπάρχει η μεσαία τάξη, ο μεσαίος πολίτης – όπου ανήκουμε οι περισσότεροι – και είτε διαθέτουν κάποιες σπουδές και μορφωτικό επίπεδο είτε όχι, έχουν ένα μέσο επαρκές ή μη εισόδημα και αντιμετωπίζουν τα προβλήματα του μέσου έλληνα, τα σχετικά με την εξόφληση λογαριασμών, δανείων κλπ. Άτομα που ενδέχεται να έχουν την ανάγκη για σπουδές ή εξέλιξη, αλλά δεν τυγχάνουν βοήθειας, γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ένας πολίτης έχει μεν προβλήματα αλλά έχει το δικαίωμα να έχει και ανησυχίες. Θεωρώ ότι τουλάχιστον οι συζητήσεις, ο διάλογος, σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι χρήσιμα.

Χ.Α.: Το σχόλιό σας ήταν τολμηρό κι αυτά τα θέματα δεν αγγίζονται από τον κορμό του δημοσιογραφικού κόσμου, δηλαδή ο εξοβελισμός στο περιθώριο της μεσαίας τάξης, η οποία θεωρείται από πολλούς δεδομένη, μπετοναρισμένη σε κάποια σχήματα, με αποτέλεσμα να μην αποτελεί αντικείμενο ενδιαφέροντος της πολιτικής, με τον παραγοντισμό που παρατηρούμε ότι επικρατεί στη σύγχρονη νεοελληνική πραγματικότητα. Σε σχέση με τα «μειονεκτικά στρώματα» του πληθυσμού, τα οποία θα τα χαρακτήριζα ευάλωτα κι από όπου προκύπτει ένας διαχωρισμός τους με τη μεσαία τάξη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η μεσαία τάξη είναι λιγότερο ευάλωτη. Σαφέστατα όμως έχει κάποια εργαλεία για ν’ αντιμετωπίσει δύσκολες καταστάσεις, με περισσότερη αξιοπρέπεια και αποτελεσματικότητα από ό,τι κάποιοι των οποίων το βασικό πρόβλημα είναι η έλλειψη μόρφωσης και αφομοίωσής τους στη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα της Ελλάδας.

Το «γιατί η μεσαία τάξη απέχει από τους ρυθμούς της ζωής και από το να παίξει ενεργότερο ρόλο στη διαχείριση των δημόσιων πραγμάτων» θεωρώ ότι οφείλεται στο ότι είναι τόσο δύσκολη η ανεύρεση χρόνου για τα σύγχρονα παραγωγικά άτομα διότι ο βιοπορισμός σε όλη του την έκταση είναι εξαντλητικός, οπότε ως μία από τις τελευταίες, δυστυχώς, προτεραιότητες τίθεται η ενεργός ενασχόληση με τα κοινά για το μέσο πολίτη. Δια αντιπροσώπευσης προσδοκεί ο μέσος πολίτης να επιλύσει ένα μεγάλο φάσμα προβλημάτων κι αυτό είναι πιθανώς το λάθος όλων μας.

Ο κάθε συμπολίτης μας, σύγχρονος έλληνας, ο οποίος βρίσκεται σε μια ηλικία που μπορεί να έχει δοκιμάσει και πειραματιστεί στη ζωή, θα πρέπει να συμμετέχει ενεργά είτε με αρθρογραφία, είτε με ανάγνωση και συνδυασμό διανοητικών εισροών που να καταλήγουν σ’ ένα συμπέρασμα το οποίο θα πρέπει να κοινοποιηθεί σε ευρύτερο κύκλο ανθρώπων, ώστε βήμα – βήμα να αναβαθμίσουμε την ποιότητα του πολιτικού λόγου και της πολιτικής παρέμβασης.

Είναι δύσκολο, αλλά μέσα από παρόμοιες εκπομπές, από μια αρθρογραφία που ενδέχεται ν’ αναπτύξουμε κάποιοι υποψήφιοι με την ευκαιρία της εκλογικής δοκιμασίας, οι πολίτες θα διαπιστώσουν ότι τα αδιέξοδα τούς οδηγούν στην οδό της ενεργότερης συμμετοχής και είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος ότι θα μπορέσουμε να σπάσουμε αυτόν τον κύκλο της σιωπής του μέσου πολίτη, θα μπορέσουμε να τον βγάλουμε από το καβούκι του βιοπορισμού με τη στενή έννοια και όλοι μαζί – γιατί αυτό είναι το κλειδί – θα διαμορφώσουμε ένα καταλληλότερο περιβάλλον ανατροφής των παιδιών μας και ανάπτυξης του τόπου, για να κληρονομήσουμε κάτι διαφορετικό, πιο ώριμο, πιο πλούσιο τις επόμενες γενιές.

Τα κόμματα υπολειτουργούν

ΠτΘ: Έχω την αίσθηση, κ. Αμπατζιάνη, πέρα από τα ΜΜΕ, τα οποία ενίοτε επιτελούν ένα ρόλο, ότι αυτό που λείπει είναι να γίνονται συναντήσεις εκεί που απουσιάζουν οι κάμερες και μπορούμε να υψώσουμε τους τόνους και να διαφωνήσουμε, γιατί ξέρετε ενίοτε οι τόνοι ανεβαίνουν στις συνεδριάσεις όταν υπάρχει κάμερα και δημοσιογράφος. Όταν, όμως, απουσιάζουν οι δημοσιογράφοι ή δεν παρίσταται κανένας με την ιδιότητα του δημοσιογράφου τη δεδομένη στιγμή και συμμετέχουν ένας έμπορος, ένας γιατρός, ένας μηχανικός, ένας αγρότης, ένας χρυσοχόος και συζητούν τότε μέσα από κάποιες τακτικές συναντήσεις – όπως στις εποχές των παρατάξεων και των πολιτικών νεολαιών – τότε μπορούμε να λένε ότι ξεκινούν να γίνονται βήματα στη δημοκρατία.

Θα πρέπει να γίνεται διάλογος συνέχεια κι όχι να φτάνουμε στην προεκλογική περίοδο και να λέμε ότι σήμερα ο ΠτΘ φιλοξενεί τη συνέντευξη του κ. Αμπατζιάνη, αύριο τη συνέντευξη της κ. Μουστάκα και μεθαύριο του κ. Μαρούδα και να έχουμε μια υπέροχη συλλογή μονολόγων. Ο καθένας από το μετερίζι του είναι αξιόλογος, αλλά αν δεν συμμετέχουν άτομα από διαφορετικούς χώρους και δεν υπάρχουν κάποια άτομα απέναντί τους που μπορούν να τοποθετηθούν, να συμφωνήσουν ή να διαφωνήσουν πώς να διακρίνει ο πολίτης το καλό από το καλύτερο;

Χ.Α.: Έχετε απόλυτο δίκιο και για να το ενισχύσω θα έλεγα ότι και τα κόμματα, ως φορείς εξουσίας ή ως κύριοι φορείς πολιτικής δραστηριοποίησης, υπολειτουργούν.

Δεν συγκεντρώνονται τα μέλη σε αίθουσες για να αναπτυχθεί ένας αυθόρμητος γόνιμος προβληματισμός. Πιθανότατα, ο αυθορμητισμός λείπει γιατί υπάρχει μια στρεβλή αντιμετώπιση της έννοιας του πολιτικού κόστους κι αυτό πρέπει να εκλείψει και οι πολίτες πρέπει να βοηθήσουν προς αυτή την κατεύθυνση, τιμωρώντας όσους με «ήξεις αφήξεις» προσπαθούν να μιλούν διαρκώς χωρίς να λένε τίποτε στην πραγματικότητα.

Στην τοποθέτηση που είχα κάνει στην ιδρυτική συνέλευση της νομαρχιακής οργάνωσης του ΠΑΣΟΚ στην Κομοτηνή, υπό την ηγεσία του Γιώργου Παπανδρέου, είχα πει ότι «στην πραγματικότητα ο μέσος τύπος πολιτικού ανθρώπου που δραστηριοποιείται τοπικά ή και πανελλαδικά θα πρέπει να έχει μαζί του τρία πράγματα: καλές προθέσεις, να έχει να πει κάτι, δηλαδή να έχει κάτι σχετικά επεξεργασμένο και θα πρέπει να μπορεί να τα πει αυτά τα πράγματα, γιατί είναι εξίσου σημαντική η σκηνική παρουσία και η ικανότητα επικοινωνίας με τον πολίτη».

ΠτΘ: Τώρα φέρνετε ένα άλλο θέμα στο προσκήνιο. Ο πρωθυπουργός κ. Καραμανλής θεωρείται πολύ επικοινωνιακός και σε μια πρόσφατη συνέντευξη του προέδρου του ΠΑΣΟΚ κ. Παπανδρέου στο «Έθνος» όταν τού ανέφεραν το επικοινωνιακό του κομμάτι – στο οποίο πάσχει – απάντησε ότι δεν τον ενδιαφέρει αυτό το στυλ επικοινωνίας του πρωθυπουργού και παρέπεμψε στο πόσο ο ίδιος έχει ανταποκριθεί σε επαφές του με αρχηγούς κομμάτων, υπουργούς Εξωτερικών, πρωθυπουργούς. Πάμε σ’ άλλες εποχές, αλλά ο κόσμος θέλει και τον πολιτικό στο μπαλκόνι.

Χ.Α.: Θα διαφωνούσα με τον Γιώργο Παπανδρέου – νιώθω και το βάρος της διαφωνίας – γιατί πιστεύω ότι θα πρέπει να εξασκηθεί περισσότερο στο «μπαλκονάτο» ύφος και στυλ, όχι για να φτάσει στο σημείο της κατάχρησης, αλλά για να γίνει πιο πειστική η εσωτερική του έκφραση. Αναφορικά με τη σκηνική παρουσία του πρωθυπουργού – ο οποίος είναι ένας νέος άνθρωπος που πιθανότατα να έχει καλές προθέσεις, αλλά πιστεύω ότι οι προσωπικοί του ρυθμοί δεν ταιριάζουν με τις απαιτήσεις της χώρας αυτή τη στιγμή – θα τού αναγνώριζα ότι δραματουργικά παίρνει «9» για τα σημερινά δεδομένα.

ΠτΘ: «9» για τα σημερινά δεδομένα, γιατί αν ζούσε ο Ανδρέας Παπανδρέου ή ανέβαινε ο Λεωνίδας Κύρκος στο βήμα θα έπαιρνε «4».

Χ.Α.: Θα πρέπει να χειραφετηθούμε από το πρότυπο του Α. Παπανδρέου και του Λ. Κύρκου. Η νέα γενιά πολιτικών βρίσκεται αυτή τη στιγμή στα πράγματα κι ο Γιώργος Παπανδρέου θα κάνει καλά ν’ αναλογιστεί τις ευθύνες που έχει και να εκφραστεί με πειστικό τρόπο απέναντι σ’ ένα πληθυσμό που έχει εκπαιδευτεί με πολύ συγκεκριμένο τρόπο και πιστεύει ότι αξίζει τον κόπο η εσωτερική του έκφραση.

Αυτό θα βοηθήσει τον ίδιο αλλά και τους πολίτες, έτσι ώστε να μη στρέφουν την προσοχή τους στη σκηνική παρουσία των δυο αρχηγών και να προχωρήσουν ένα βήμα πιο πέρα, στις προτάσεις, το περιεχόμενο.

ΠΑΣΟΚ κι εκλογές

ΠτΘ: Λέγεται ότι οι εκλογές στην αυτοδιοίκηση δεν έχουν χρώμα, αλλά οι σημαίες μετρούνται σε κάθε περίπτωση. Προεκλογικά, υπήρξε μια φιλολογία για το αν θα έχει ο Τάσος Βαβατσικλής τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ, κάτι που ήταν δεδομένο για κάποιους από εμάς γιατί ήταν εν ενεργεία και πετυχημένος δήμαρχος. Στη συνέχεια ξεπεράστηκε. Τα κόμματα, όμως, στήριξαν τους συνδυασμούς που δήλωσαν ότι θα στηρίξουν;

Χ.Α.: Ο πολιτικός αυτισμός των κομμάτων τα οδηγεί στο να αυθαιρετούν σχολιάζοντας το εκάστοτε μήνυμα που προκύπτει από τη συμπεριφορά του εκλογικού σώματος. Υπάρχει ένα κεντρικό μήνυμα μετακινούμενων ομάδων πληθυσμού που μπορούν να δώσουν τη νίκη, ένθεν κακείθεν, αλλά αυτό που πρέπει να μάς ενδιαφέρει ως πολίτες είναι η γνώμη της πλειοψηφίας κι όχι των μετακινούμενων ομάδων που μπορεί να είναι και μειοψηφικές και να έχουν κι ένα ρόλο ρυθμιστή που να περιβάλλεται από μια αλαζονεία.

ΠτΘ: Στις μετακινούμενες ομάδες θεωρείτε και τη μειονότητα, την οποία κάποιοι αντιμετωπίζουν και ως «πακέτο» ψήφων;

Χ.Α.: Όχι απαραίτητα, γιατί πρόκειται για μια τοπική ιδιαιτερότητα κι όχι πανελλαδική, όπως για παράδειγμα ο μεσαίος χώρος στον οποίο απευθύνθηκε ο κ. Καραμανλής στις εκλογές του 2004 και τις κέρδισε. Αν αναλογιστούμε ότι σε περίπτωση που 3 στους 100 πολίτες δεν ψήφιζαν τον κ. Καραμανλή αλλά τον κ. Παπανδρέου θα είχαμε κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ. Η εκλογική επίδοση ενός κόμματος και η δυσανάλογα μεγάλη εκτελεστική δύναμη που αποκτά εξαρτάται από μικρές μετακινήσεις πληθυσμιακών ομάδων, οι οποίες δεν αποτυπώνουν απαραίτητα την κεντρική ιδέα της πολιτικής ψυχολογίας της μεγάλης πλειοψηφίας του εκλογικού σώματος που είναι κάπου ενταγμένο.

ΠτΘ: Ο μεσαίος χώρος θεωρώ ότι μετακινείται συνειδητά προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Λέγατε ότι η μεσαία τάξη θεωρείται «δεδομένη», αυτό σημαίνει κατ’ εμέ ότι δε μπορεί να τύχει εύκολα χειραγώγησης, με την έννοια ότι δεν έχει την εξάρτηση που έχει το κεφάλαιο από την εξουσία αλλά ούτε αυτός που εξαγοράζεται μ’ ένα μπιντόνι πετρέλαιο από έναν υποψήφιο.

Χ.Α.: Γι’ αυτό και είπα ότι ο πολιτικός αυτισμός των κομμάτων ερμηνεύει το μήνυμα των εκλογών με όρους κομματικούς και χειραγώγησης. Το πολιτικό σώμα δεν χειραγωγείται έτσι εύκολα και πολλά μπορούν ν’ ανατραπούν από τη μια στιγμή στην άλλη.

Η στήριξη των κομμάτων επιχειρείται αλλά δεν είναι αποτελεσματική γιατί τα ίδια τα κόμματα είναι ανύπαρκτα σε μεγάλο βαθμό στη σημερινή κοινωνία. Έχουν πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες παρέμβασης άλλοι παράγοντες κι όχι τα κόμματα ως δομημένες εκφράσεις ενός πλήθους ανθρώπων.

ΠτΘ: Η έννοια «κόμμα» – για μένα έξω από ορισμούς- σημαίνει ότι σε τοπικό επίπεδο υπάρχει μια Ν.Ε. του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, του ΚΚΕ και του ΣΥΝ που έχει συγκεκριμένη δομή και σχέση με τα μέλη της και κάποια στιγμή συγκεντρώνονται σε τακτά χρονικά διαστήματα, συζητούν, ενημερώνονται κι αναλαμβάνουν να ενημερώσουν κι αποφασίζουν, ενώ ορίζουν και υποχρεώσεις κατά την προεκλογική περίοδο. Στη ΝΔ δεν συνέβη αυτό. Στο ΠΑΣΟΚ;

Χ.Α.: Όχι, δεν έγινε. Όλα αυτά είναι μια θεωρητική προσδοκία…

ΠτΘ: Γνωρίζοντας πως δούλευαν παλιότερα τα κόμματα…

Χ.Α.: Ναι, ψήγματα των όσων είπατε συνέβη. Υπάρχει ένα ζήτημα, πανελλαδικά, λειτουργίας του κόμματος με τρόπο δυναμικό. Θα πρέπει να έχει μια σχέση πρόκλησης ενδιαφέροντος, διαλόγου πάνω στο οποιοδήποτε θέμα, υποβολής προτάσεων και υλοποίησης των τελικών αποφάσεων. Αυτό το πολύ λογικό, αυτονόητο σχήμα δεν εφαρμόστηκε στην περιοχή μας και εκτιμώ ούτε πανελλαδικά.

ΠτΘ: Στην Κομοτηνή, κατέβηκε ο Δάμων Δαμιανός με τον ΣΥΝ κι έχει καταθέσει την κομματική του ταυτότητα στο ΠΑΣΟΚ – χώρο από τον οποίο προέρχεται – όπως και ο κ. Λασκαράκης στον Έβρο, αλλά παραμένουν μέλη, δεν έχουν διαγραφεί. Θα λέγαμε ότι υπήρχε ένας αντάρτης στο χώρο του ΠΑΣΟΚ; Πιστεύω, βέβαια από την άλλη, ότι το ίδιο το ΠΑΣΟΚ δεν κατάφερε να συσπειρώσει τα άτομα που το στηρίζουν.

Χ.Α.: Εκτιμώ ότι δεν τέθηκε θέμα κομματικής πειθαρχίας, αν μπορούσε φυσικά να υπάρξει.

ΠτΘ: Σίγουρα, δε μιλάμε για κομματική πειθαρχία, γιατί τότε δεν θα είχαμε δημοκρατία. Κατ’ εμέ, τα στελέχη του κόμματος θα πρέπει να πειθαρχούν. Πιστεύω στη δημοκρατία του πολίτη και του μέλους ενός κόμματος, αλλά η ασυδοσία του στελέχους είναι ένα άλλο θέμα.

Χ.Α.: Η περίπτωση του κ. Δαμιανού σαν αντάρτη – αν και ο όρος δεν είναι δόκιμος γιατί δεν είμαστε σ’ ένα τυραννικό πλαίσιο – έπρεπε να είχε την εξής κοινή αντιμετώπιση, όπως θα έπρεπε να έχει γίνει πανελλαδικά και δεν έγινε. Είναι επιλογή του καθενός να συμμετέχει σε μια δομημένη ομάδα ανθρώπων και να σέβεται τους κανόνες λειτουργίας αυτής της ομάδας. Δεν ήταν κάποιος που πήρε ως υπεργολαβία την πολιτική του ταυτότητα μέσα στην πόλη από το ΠΑΣΟΚ και για λογαριασμό του ΠΑΣΟΚ μ’ αυτή την υπεργολαβία γνωμοδοτούσε ή δραστηριοποιούνταν πολιτικά. Ήταν εγγενές στελεχιακό κομμάτι του κινήματος. Γι’ αυτό και μόνο το λόγο δεν αρκεί η κατάθεση της κομματικής ταυτότητας, η οποία είναι μια κίνηση απλά εντυπωσιασμού. Θα έπρεπε ή να έχει ο ίδιος την ευθιξία να παραιτηθεί από το ΠΑΣΟΚ, γιατί πήγε κόντρα στις επιλογές – τις εσφαλμένες ή σωστές του κόμματος – ή το ίδιο το ΠΑΣΟΚ θα έπρεπε να είχε το θάρρος να τον διαγράψει και αν εν ευθέτω χρόνω αργότερα – γιατί έχουμε δημοκρατία, γιατί είμαστε ανεκτικοί, γιατί τα πολιτικά δεδομένα αλλάζουν, διότι δεν είμαστε δογματικοί – κρίναμε ότι ο κ. Δαμιανός έπρεπε με την πολιτική του βαρύτητα, την όποια πολιτική βαρύτητα διαθέτει, να επανέλθει στις τάξεις του κινήματος αυτό θα έπρεπε να γίνει από την αρχή, με όλες τις σχετικές διαδικασίες που προβλέπονται.

Παρόλα αυτά, θα έπρεπε να μην είναι μέλος του ΠΑΣΟΚ κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, να μην είναι μέλος του ΠΑΣΟΚ και κατά τη διάρκεια την μετεκλογική και να εξεταστεί αυτή η περίπτωση πιο ψύχραιμα.

ΠτΘ: Θα συμφωνήσω, γιατί δεν πρέπει να υπάρχει απλά πολιτική ευαισθησία, αλλά κύρια πολιτική ευθύνη. Όπως εσείς είχατε την ευθύνη των λεγομένων σας ως υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος, πολύ περισσότερο κάποιος που είναι αρχηγός ενός συνδυασμού, ενώ προερχόταν από τον αντίπαλο συνδυασμό. Εκεί πρέπει να ξεκαθαρίζουν τα πράγματα.

Χ.Α.: Δίνουμε το χειρότερο μήνυμα προς την κοινωνία όταν οι εγωισμοί μας – γιατί ο κ. Δαμιανός καταγγέλθηκε και για διάφορα άλλα δημόσια από τον Τάσο Βαβατσικλή – εκφράζονται με τον όποιο τρόπο. Οφείλουμε να δίνουμε το μήνυμα προς την κοινωνία ότι θα πρέπει να έχουμε το θάρρος της στάσης μας κι αυτό έχει ένα τίμημα, το οποίο πρέπει να πληρώσουμε, να το καταθέσουμε και να είμαστε σίγουροι ότι η κοινωνία μπορεί να το αξιολογήσει.

ΠτΘ: Σαφώς, γιατί κάποιοι από τους πρωταγωνιστές, τους δευτεραγωνιστές και τους υποβολείς αυτών των εκλογών θα παραμείνουν στην επικαιρότητα και στις επόμενες εκλογές, τις βουλευτικές, τις δημοτικές και νομαρχιακές. Επομένως, καλό θα είναι να προβληματιζόμαστε πολιτικά. Εξάλλου, αυτή τη στιγμή δεν διεκδικούμε το αλάνθαστο, απλά μεταφέρουμε ο καθένας από μια άποψη, όπως ο καθένας από τους ακροατές, ακόμη κι όταν προκαλούμε την αντίθεσή του, γιατί αυτό σημαίνει ότι κάτι πήγε καλά. Η απάθεια σημαίνει ότι δεν προχωράμε σωστά.

Χ.Α.: Αυτή είναι η περίφημη διαλεκτική που εφαρμόζεται και στην καθημερινή ζωή. Η διαλεκτική είναι το εργαλείο που οι κοινωνίες πηγαίνουν μπροστά και προκόβουν και δεν είναι παρά θέση και αντίθεση.

ΠτΘ: κ. Αμπατζιάνη, σας ευχαριστώ πολύ που ήσασταν εδώ και δίνουμε ραντεβού για ένα μεγαλύτερο τραπέζι διαλόγου με τη συμμετοχή πολιτών, ίσως σε μια βραδινή εκπομπή.

Χ.Α.: Σας ευχαριστώ πολύ.

Μαρία Αμπατζή

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.