Στα ιδια θρανια επεστρεψαν μετα απο 20 χρονια αποφοιτοι του Τμηματος Κοινωνικης Διοικησης και Πολιτικης Επιστημης

Το reunion που οργάνωσαν στις 18 Νοεμβρίου οι παλιοί συμφοιτητές του Τμήματος Κοινωνικής Διοίκησης και Πολιτικής Επιστήμης ΔΠΘ «δουλευόταν» εδώ και καιρό. Κι αυτό γιατί απαιτούσε καλή οργάνωση και συντονισμό, καθώς πολλοί είναι εκείνοι που δεν ζουν πλέον στην Κομοτηνή αλλά πολλά χιλιόμετρα μακριά. Όμως τίποτα δεν μπόρεσε να χαλάσει τα σχέδιά τους να βρεθούν στα ίδια θρανία δύο δεκαετίες μετά.
 
Πιστοί στο ραντεβού που έδωσαν το 2002, όταν και αποφοίτησαν, συναντήθηκαν ξανά στα ίδια θρανία, θυμήθηκαν με νοσταλγία τα παλιά, μοιράστηκαν κοινά όνειρα για το μέλλον και υποσχέθηκαν ο ένας στον άλλον να βρίσκονται ακόμα συχνότερα. Μπορεί η ζωή και οι επαγγελματικές υποχρεώσεις του καθενός να τους «σκόρπισαν» σε διαφορετικές πόλεις, όμως οι φιλίες τους δεν έσβησαν ποτέ και οι μεταξύ τους επαφές διατηρήθηκαν αναλλοίωτες στον χρόνο. 

Όλγα Κατσιάννη «Οι ζωές τους μπορεί να έχουν αλλάξει, αλλά παραμένουν πάντα το ίδιο πρόθυμοι να διασκεδάσουν και να κάνουν πλάκα» 

Γεμάτη συγκίνηση η κ. Όλγα Κατσιάννη μοιράστηκε τις αναμνήσεις από τα φοιτητικά της χρόνια, τις παρέες και τη σχολή της. «Σήμερα είναι μία πραγματικά πολύ συγκινητική ημέρα. Συναντηθήκαμε ξανά με τους παλιούς μου συμφοιτητές μετά από 20 χρόνια. Συναντηθήκαμε σε αυτό το κτήριο που ξεκινήσαμε τα μαθήματά μας», θυμήθηκε μιλώντας για μία Κομοτηνή ζεστή, ζωντανή και φιλόξενη, όπως είναι ακόμα και τώρα.
 
Το 1998 όταν εισήχθη ως πρωτοετής το Τμήμα Κοινωνικής Διοίκησης και Πολιτικής Επιστήμης λειτουργούσε μόλις 3 χρόνια και οι φοιτητές ήταν πολύ λίγοι. Αμέσως, λοιπόν, δέθηκαν και έγιναν μία οικογένεια συνέχισε «είναι το πρώτο μας reunion, είχαμε πει πως θα βρεθούμε 20 χρόνια μετά την αποφοίτησή μας και τώρα δεσμευθήκαμε να συναντιόμαστε όσο πιο συχνά μπορούμε»και συμπλήρωσε «είναι υπέροχο να βλέπεις ξανά τους ανθρώπους που γνώρισες όταν ήσουν ένας νέος και ξέγνοιαστος φοιτητής. Οι ζωές τους μπορεί να έχουν αλλάξει, αλλά παραμένουν πάντα το ίδιο πρόθυμοι να διασκεδάσουν και να κάνουν πλάκα».
 
Φυσικά δεν θα μπορούσαν να λείψουν τα σχόλια για τη σημερινή κατάσταση των ΠΡΟΚΑΤ, στα οποία πραγματοποιούνται τα μαθήματα. Η κ. Κατσιάννη μετά λύπης της διαπίστωσε πως η σχολή όχι μόνο δεν έχει μετακινηθεί σε κάποιο άλλο κτήριο, αλλά φιλοξενείται σε «βρώμικες και εγκαταλελειμμένες» υποδομές που δεν ικανοποιούν τις ανάγκες του τμήματος. Παρ’ όλα αυτά η ίδια παραβλέπει όλες αυτές τις αστοχίες, καθώς το εν λόγω κτήριο «θα είναι για πάντα στην καρδιά μας», όπως κατέληξε. 

Ανδριάννα Κουτσοκώστα «Οι πιο δυνατές στιγμές που αναπολώ είναι η παρέα, οι στιγμές με τους φίλους, και είναι πολλές» 

Οι παλιοί συμφοιτητές συναντήθηκαν μετά από δύο δεκαετίες, αλλά τίποτα δεν έχει αλλάξει. Η ψυχή τους παραμένει η ίδια και οι αναμνήσεις που τους ενώνουν δεν πρόκειται ποτέ να ξεχαστούν. Γι’ αυτό και παρά τις επαγγελματικές της υποχρεώσεις που την έκαναν να αφήσει την Κομοτηνή, η κ. Ανδριάννα Κουτσοκώστα ταξίδεψε πολλά χιλιόμετρα προκειμένου να βρεθεί στο reunion.
 
Συνομιλώντας με τους παλιούς συμφοιτητές της κατέληξε στο συμπέρασμα πως τα πράγματα πλέον είναι αλλιώς. «Οι πιο δυνατές στιγμές που αναπολώ είναι η παρέα, οι στιγμές με τους φίλους… και είναι πολλές. Θα ήθελα οι σημερινοί φοιτητές να έχουν τον ίδιο τρόπο διασκέδασης με εμάς, αλλά αυτή η ολιγοήμερη παραμονή μου εδώ με έκανε να πιστεύω πως τα παιδιά δεν βγαίνουν τόσο πολύ, δεν έχουν την κοινωνική ζωή που είχαμε εμείς», είπε η ίδια.
 
Ούσα κοινωνική λειτουργός τόνισε τη μεγάλη συνεισφορά του τμήματος, που με τις χρήσιμες γνώσεις που τις παρείχε συνέβαλλε αποφασιστικά στην μετέπειτα επαγγελματική της εξέλιξη. Παρ’ όλα αυτά προσέθεσε με τη σειρά της πως το κτήριο θα μπορούσε να είναι κάπως πιο περιποιημένο, χωρίς φυσικά αυτό το «παράπονο» να επισκιάζει την μεγάλη χαρά της. 

Γιάννης Ζαχόπουλος «Υψηλό επίπεδο καθηγητών και ένας ιδιαίτερος παλμός στις κινητοποιήσεις των φοιτητών» 

Περιγράφοντας το πώς ήταν η σχολή το 1998 όταν εισήχθη, ο κ. Γιάννης Ζαχόπουλος έκανε λόγο για «πολύ υψηλό επίπεδο καθηγητών και συγγραμμάτων» αλλά και έναν «ιδιαίτερο παλμό» στις κινητοποιήσεις των φοιτητών.
 
20 χρόνια μετά, ο ίδιος αξιοποίησε το πτυχίο του, πηγαίνοντάς το ένα βήμα παραπέρα «μετά από τις προπτυχιακές σπουδές μου έκανε μεταπτυχιακό στην Διοίκηση Τουριστικών Επιχειρήσεων. Σήμερα βρίσκομαι ξανά στο τμήμα μου και παρατηρώ πόσο έχει αλλάξει το κτήριο γενικότερα και οι αίθουσες ειδικότερα. Οι πίνακες έχουν γίνει διαδραστικοί και υπάρχει υποστήριξη από την γραμματεία, λεπτομέρειες που κάνουν τα πράγματα κάπως διαφορετικά από τα τότε χρόνια, τα δικά μας». 

Γαβριήλ Κουρής «Οι νύχτες της Κομοτηνής ήταν έντονες και φημισμένες και πολλά από τα μαγαζιά της είχαν αφήσει εποχή» 

«Έχουμε πάρα πολλά πράγματα τα οποία μας συνδέουν. Το βασικό είναι η πόλη της Κομοτηνής, στην οποία οι περισσότεροι ήρθαν  από άλλες περιοχές. Την αγαπήσαμε, δεθήκαμε με τους ανθρώπους, δεθήκαμε με τη ζωή και βεβαίως με σημείο αναφοράς το τμήμα μας, το τμήμα και της Κοινωνικής Διοίκησης, αναπτύξαμε δεσμούς φιλίας και σχέσεις, οι οποίες μας συντροφεύουν όλα αυτά τα χρόνια», είπε τον λόγο παίρνοντας ο κ. Γαβριήλ Κουρής.
 
Αναπολώντας τα ξέγνοιαστα και γεμάτα ζωή φοιτητικά του χρόνια, έκρινε πως η διασκέδαση πριν από 20 χρόνια, σε σχέση με αυτό που είναι τώρα νομίζω ήταν τελείως διαφορετική. «Αυτό που εντόπισα είναι ότι κατά το παρελθόν υπήρχε περισσότερη ενέργεια, περισσότερος παλμός στην πόλη από τους φοιτητές. Τώρα νομίζω τα πράγματα είναι λίγο πιο ισορροπημένα. Θυμόμαστε πάρα πολλές στιγμές, ειδικά στη διασκέδαση της Κομοτηνής. Οι νύχτες της ήταν έντονες και φημισμένες και πολλά από τα μαγαζιά της είχαν αφήσει εποχή».
 
Όσο για τη σημερινή κατάσταση του κτηρίου, ο ίδιος φάνηκε να συμφωνεί με τους υπόλοιπους συμφοιτητές του. «Νομίζω ότι ο χώρος του Πανεπιστημίου, γενικά από ό,τι είδαμε, βρίσκεται σε χειρότερη κατάσταση από όταν ήμασταν εμείς. Αυτό νομίζω είναι ένα μειονέκτημα, τουλάχιστον για το τμήμα. Ελπίζουμε στο μέλλον να μπορέσει να αναβαθμιστεί η υλικοτεχνική υποδομή του τμήματος.Το πιο σημαντικό που κρατάμε είναι ότι πάντα η Κομοτηνή και το συγκεκριμένο τμήμα θα μας ενώνει και θα μας συνδέει και όλο αυτό το πράγμα το κρατάμε στο πέρασμα των χρόνων», είπε κλείνοντας.
 
Μία συγκινητική συνάντηση που μας θύμισε σε όλους πως οι αλλαγές στην ζωή μας, ακόμα και οι ριζικότερες, δεν είναι τελικά ικανές να σβήσουν τις αναμνήσεις μας. Οι αγαπημένοι φίλοι έπιασαν την άκρη του νήματος που ξεκίνησε 20 χρόνια πριν, αναπόλησαν, γέλασαν, δάκρυσαν σαν να μην πέρασε μία μέρα, αν και ο καθένας κουβαλά πια τη δική του ιστορία.

Εμείς από πλευράς μας σας ευχόμαστε πολλά επόμενα reunion.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.