Σκορπιες σκεψεις με αφορμη τους παραολυμπιακους

Δεν μπορώ να πω ότι ήμουν ποτέ λάτρης της παρακολούθησης αθλητικών γεγονότων, στα του κλασικού αθλητισμού μάλιστα ένα περισσότερο. Πάντα όμως μου άρεσε να βλέπω τους παραολυμπιακούς. Τους παρακολουθώ μανιωδώς πάντα με ένα χαμόγελο στα χείλη… οι αντιδράσεις των τερματισμών και των τελευταίων προσπαθειών είναι πάντα ένα μικρό πανηγύρι… πώς μπορείς να μένεις αμέτοχος σε αυτή τη γιορτή;
 
Γυρνώντας σπίτι από τη δουλειά σε ένα άδειο σπίτι, παλεύεις με τον “μικρό” σου εαυτό και τα “μεγάλα” σου προβλήματα, ψάχνεις πάντα από κάτι να πιαστείς…μια χαραμάδα φως… με τους παραολυμπιακούς αυτή η χαραμάδα είναι παραθύρι ορθάνοιχτο… πού τη βρίσκουν τέτοια δύναμη αυτοί οι αθλητές;
 
Είπα αθλητές, σημασιολογικά όμως αυτή η ενασχόλησή τους για τους ίδιους είναι κάτι παραπάνω από ένα απλό άθλημα, είναι η πόρτα τους στη ζωή…
 
Έβλεπα την Πέμπτη τον Μιχαλεντζάκη στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου να χαμογελά, τον Μάμαλο να κάνει σαν μικρό παιδί… τι διαδρομή ακολούθησαν αυτά τα χαμόγελα; Πόσες κλειστές ράμπες; Πόσα υποτιμητικά βλέμματα; Πόσες κουβέντες βγαλμένες από τον αρχαιοελληνικό Καιάδα;
 

Και μιας και αναφέρθηκα σε δικούς μας αθλητές… τι μεγαλείο χρειάζεται να κοιτάς αυτή τη σημαία να κυματίζει πρώτη και να δακρύζεις από συγκίνηση; Αυτή τη σημαία που κόβει επιδόματα και συντάξεις; Αυτή τη σημαία που σε μια υποτιθέμενη λίστα κατηγοριοποίησης πολιτών σε βάζει πάντα στην τελευταία θέση με αποκλεισμούς από τους χώρους εργασίας, από βασικές δομές ψυχαγωγίας, ενημέρωσης και πάει λέγοντας…
 
Κοιτώντας τη σημαία το βλέμμα τους εκτός από το «νίκησα» όλων των αθλητών στη συγκεκριμένη περίπτωση έχει κάτι και από το «σε νίκησα»…
 
Παρόλα αυτά επιμένουν να αφιερώνουν τα μετάλλιά τους στην Ελλάδα, έχοντας κάτι από την αγάπη του ξενιτεμένου για την πατρίδα… αλλά ευτυχές, όπως κάθε ξενιτεμένος κατάφερε να ζει όχι μέσα αλλά πάνω από την πατρίδα… Τ.Ο.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.