Ρηγας Σκεπεταρης, τραγουδοποιος «Η rap δεν εχει ορια και περιορισμους»

Πρόσφατες έρευνες του διαδικτύου έδειξαν πως οι πιο έξυπνοι άνθρωποι έλκονται από την γοητεία της νύχτας… Και σίγουρα όλοι την νύχτα «μεταμορφωνόμαστε» αφήνοντας πίσω το άγχος της καθημερινότητας, αναζητώντας άλλοι στιγμές χαλάρωσης και ξεκούρασης και άλλοι διαφορετικούς τρόπους «αποσυμπίεσης».
 
Για τα όσα λαμβάνουν χώρα όμως, όταν πέφτει η νύχτα στην πόλη, τραγουδούν οι «Φουλ του Ρήγα», μία καλλιτεχνική παρέα 6 συνολικά μουσικών, που πριν από λίγο διάστημα κυκλοφόρησαν το νέο τους βίντεο κλιπ για το ομώνυμο «Τη νύχτα η πόλη» τραγούδι τους, ένα κομμάτι που κινείται σε ska ρυθμούς και μέσα από το χιούμορ και το σαρκασμό εξερευνά τις μεταμορφώσεις των ανθρώπων και των τόπων όταν το φως της μέρας δύει για να πάρουν τη θέση του οι σκιές της νύχτας.
 
Μεταξύ των έξι αυτών μουσικών και ο Ρήγας Σκεπετάρης, οι στίχοι και η μουσική του οποίου, καθότι τραγουδοποιός, αποτέλεσαν και τον βασικό λόγο της δημιουργίας των «Φουλ του Ρήγα», παντρεύοντάς τα με διάφορα μουσικά είδη και όργανα, με βάση το hip hop, τη reggae και τη rock μουσική και μην έχοντας παράλληλα κανέναν περιορισμό και ενδοιασμό στην ανάπτυξη νέων ιδεών και πειραματισμών.
 
Ο τραγουδοποιός Ρήγας Σκεπετάρης, μίλησε στο «Ράδιο Παρατηρητής 94fm» και στους Νίκο Βαλαβάνη και Έφη Γεωργοπούλου, για  τις εμπειρίες του και τις απόψεις του πάνω στη μουσική πραγματικότητα της χώρας μας, για την κατάσταση που βρίσκεται η κοινωνία μας αυτή την περίοδο καθώς και για τις ελπίδες και τις προσδοκίες του για το μέλλον.
 
Ο λόγος στον ίδιο…
 
ΠτΘ: Ξεκινήσατε το 1998 και πλέον μεταξύ όλων των υπολοίπων ιδιοτήτων σας, είστε ηθοποιός, τραγουδιστής και τραγουδοποιός, καθώς γράφετε μουσική και στίχους.
Ρ.Σ.: Όλα αυτά τα κάνω ως χόμπι. Ξεκίνησα γράφοντας στίχους. Μου άρεσε όλο αυτό, οπότε και ήθελα να δώσω τους στίχους να τους τραγουδήσουν. Αργότερα συνειδητοποίησα ότι ο κόσμος ασχολείται περισσότερο με την ερμηνεία της φωνής και όχι το συναίσθημα, οπότε είπα καλύτερα τραγούδησε τους μόνος σου. Σε ό,τι αφορά τους στίχους ξεκίνησα να γράφω στο γυμνάσιο, αποτυπώνοντας στο χαρτί τις σκέψεις μου. Μετά γνώρισα το hip hop όπου εμβάθυνα πάρα πολύ στους στίχους και στο στοιχείο της rap. Κάποια στιγμή επειδή είχα πολλά μουσικά ακούσματα και επειδή με κούρασε όλο αυτό το επαναλαμβανόμενο μοτίβο που δεν ήταν τόσο πλούσιο μουσικά, άρχισα να βάζω και φυσικά όργανα μέσα για να υπάρχει περισσότερη ζωντάνια και να βοηθήσουν την φωνή να τραγουδήσει και να βγάλει άλλο συναίσθημα. Ύστερα πήρα μια κιθάρα, άρχισα να παίζω, ξεκίνησα να τραγουδάω, έγινα μέλος σε μπάντες και ύστερα φτάσαμε στα υπόλοιπα.
 
ΠτΘ: Η rap μουσική θεωρείται ένα είδος με βαθύ στιχουργικό υπόβαθρο…
Ρ.Σ.: Ισχύει. Καταρχάς όπως δίνονται τα μουσικά κομμάτια στην rap οι στίχοι μπορεί να φτάνουν και τις τέσσερις  σελίδες μπρος πίσω, ενώ στα κομμάτια του «έντεχνου», αυτού που ονομάζουμε έντεχνο τέλος πάντων, γιατί όλα τέχνη είναι, δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Το χειρότερο είναι ότι δεν έχουν κάποιο βαθύτερο νόημα. Εγώ επειδή ήθελα να εμβαθύνω σε κάτι ξεκίνησα να ασχολούμαι με αυτό το είδος, όπου υπάρχουν πάρα πολλοί καλοί στιχουργοί οι οποίοι έχουν αφήσει ιστορία τόσο δισκογραφικά όσο και στιχουργικά. 

«Η rap χαρακτηρίζεται από την ευθύτητά της» 

ΠτΘ: Πιστεύετε ότι η rap αποτελεί σήμερα και τον πιο άμεσο τρόπο να εκφράσει κανείς  την άποψη του για τα κοινωνικά δρώμενα;
Ρ.Σ.: Ναι διότι η rap δεν έχει όρια ή περιορισμούς, αλλά  μια ευθύτητα, η οποία συμβάλλει καθοριστικά στο να την ακούν περισσότερο οι νέοι, οι οποίοι είναι πιο ανοιχτοί σε νέες ιδέες και έχουν κοινωνικοπολιτικές ανησυχίες.  Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια. 

«Όταν υπάρχει αλήθεια σε αυτό που κάνεις σίγουρα θα γίνει κάτι πιο καλό και πιο σωστό»

ΠτΘ: Βλέπουμε ότι όλο και περισσότεροι νέοι καλλιτέχνες αρχίζουν να στρέφονται στην παράδοση, να την επεξεργάζονται και να δημιουργούν νέα πράγματα, ασχέτως αν έρχονται σε σύγκρουση με τις νέες ιδέες…
Ρ.Σ.: Μου δίνει μεγάλη χαρά που ασχολείται ο κόσμος με την παράδοση, ιδιαίτερα στην Ελλάδα έχει τρομερή μουσική παράδοση. Και γενικότερα θεωρώ ότι είναι πιο αυθεντικό από το να βλέπεις κάποιον, ειδικά στην επαρχία που είναι πιο κοντά σε αυτή- έχει μεγαλώσει με ηπειρώτικα ή κρητικά – να ασχολείται με την reggae για παράδειγμα, με την οποία δεν έχει καμία σχέση και απλά έχει αφήσει τα μαλλιά του ράστα.  Και έχει και μια αλήθεια μέσα, που όταν υπάρχει η αλήθεια σίγουρα θα γίνει κάτι πιο καλό, θα γίνει κάτι πιο σωστό. Πλέον αρκετοί νέοι καλλιτέχνες ασχολούνται με την παράδοση και αυτό είναι πάρα πολύ ενθαρρυντικό. Με είχε προβληματίσει αρκετά το γιατί χάνεται η παράδοση, και είδα ότι αρκετοί πλέον χρησιμοποιούν πράγματα από την παράδοση.
 
Βέβαια και κάποιοι μουσικοί που χρησιμοποιούν παραδοσιακά όργανα δεν ήθελαν να τα πειράξουν, έμεναν στα κλασικά κομμάτια. Θεμιτό φυσικά αλλά αναρωτιόμουν γιατί δεν δίνεται μία συνέχεια. Ότι ήταν παράδοση και ότι γινόταν για παράδειγμα τον προηγούμενο αιώνα και άρα έχει τέλος. Εμείς δεν είμαστε παράδοση; Σε μερικά χρόνια από τώρα δεν θα είμαστε και εμείς παράδοση; Το αφήνουμε να φθίνει; Προσωπικά δεν το καταλαβαίνω. Την ίδια άποψη έχει και ο κ. Ζήκας, στιχουργός τον οποίο γνώρισα στην Πάρο, όταν έλεγα το «Αγαπημένα Ψέματα». Ενώ λοιπόν δουλεύαμε με τους μουσικούς λέει σε κάποια φάση ο κ. Ζήκας  «αυτό είναι παράδοση», γιατί δίνει μια συνέχεια. Συγκινηθήκαμε και μείναμε άναυδοι επειδή ο άνθρωπος αυτός έχει ζήσει την παράδοση περισσότερο από όλους και είναι και ο πιο ανοιχτόμυαλος.
 
ΠτΘ: Είναι ιδιαίτερα σημαντικό ως γεγονός, το να θέλουν οι νέοι καλλιτέχνες να προωθήσουν την παράδοση, καθότι μέχρι πρόσφατα οι νέοι δεν είδαν ξεκάθαρη εικόνα της παράδοσης…
Ρ.Σ.: Δεν θα έλεγε ακριβώς να την προωθήσουν, γιατί δεν μπορούμε νομίζω. Εμείς μπορούμε να βάλουμε ένα λιθαράκι και μία εξέλιξη, πρώτα από όλα για τον εαυτό μας και, αν όλα πάνε καλά, για το ακροατήριο μας. Είναι ένα στοίχημα με τον εαυτό μας. Έχω ακούσει να παίζουν  κλαρίνο μετά από πάρα πολλά χρόνια και να δοκιμάζουν καινούργια πράγματα, να παίζουν και να χειρίζονται ένα παραδοσιακό όργανο με εντελώς διαφορετικό τρόπο και έμεινα έκπληκτος σκεπτόμενος ότι καλό και το σαξόφωνο αλλά κοίτα εδώ τι έχουμε. 

«Οι δισκογραφικές εταιρίες είχαν κερδοσκοπήσει αρκετά» 

ΠτΘ: Ως νέος καλλιτέχνης βιώνετε και εσείς την ελληνική μουσική πραγματικότητα στο σύνολο της; Από τις δισκογραφικές εταιρείες και τις αλλαγές που έχουν επέλθει κυρίως λόγω του διαδικτύου έως και την πλήρη εξαφάνισή τους…
Ρ.Σ.: Δεν έπαιξε μόνο αυτό ρόλο. Οι δισκογραφικές εταιρίες είχαν κερδοσκοπήσει ήδη αρκετά. Δεν σκότωνε την μουσική μόνο η πειρατεία και το ίντερνετ, αλλά οι ίδιοι που την είχαν στα χέρια τους. Το ότι μεταφέρθηκε πλέον  στο ίντερνετ και μπορεί κανείς να την ακούσει εκεί είναι και καλό και κακό, γιατί επικρατεί τόσο μεγάλο χάος ώστε δυσκολεύεται κανείς να βρει κάτι, επειδή δεν υπάρχει καθοδήγηση και θέλεις πολύ χρόνο για να ψάξεις. Ουσιαστικά βέβαια η δισκογραφία έχει πεθάνει γιατί δεν υπάρχει χρηματοδότηση από πλευράς του κόσμου. Ό,τι κάνει ο καθένας το κάνει πλέον από μεράκι, αν καταφέρει να το κάνει. Τηλεοπτικές εκπομπές τύπου «X Factor» όπου αναδεικνύουν κάποιους νέους, τους οποίους εκμεταλλεύονται για κάποιο διάστημα. Αυτό που έκαναν και με το εργατικό κίνημα. Τους κάνουν αναλώσιμους, τους χρησιμοποιούν και μόλις ζητήσουν κάτι παραπάνω τους κάνουν πέρα και φέρνουν τον επόμενο. Είναι σαν εργοστάσια παραγωγής. Αυτό δεν έχει καμία σχέση με την τέχνη.
 
Συναυλίες ευτυχώς γίνονται ακόμα στην Ελλάδα αλλά με μεγάλες υλικοτεχνικές δυσκολίες. Το πιο δυσάρεστο κατά την άποψή μου είναι ότι ο κόσμος δεν πηγαίνει σε συναυλίες, αν δεν γνωρίζει αυτόν που θα παίξει. Είναι κάτι που με την δική μου λογική, όχι ως μουσικό αλλά ως ακροατή δεν συνάδει με την σκέψη μου. Προτιμούν να δώσουν για παράδειγμα πενήντα ευρώ για κάποιο όνομα από το εξωτερικό, παρά να δει κάποιον καλλιτέχνη που ποιοτικά έχει κάτι να πει και χρειάζεται βοήθεια και υποστήριξη και να απαξιώνεται. Άρα πιστεύω πως έχουμε ένα τεράστιο θέμα ως προς το κοινό. Όχι συνολικά αλλά σε ένα μεγάλο ποσοστό. Υπάρχει επίσης θέμα και με τα μαγαζιά που οργανώνουν τέτοιες συναυλίες, διότι υπάρχει το πρόβλημα της εμπορευματοποίησης. Αυτό που τους ενδιαφέρει δηλαδή είναι να έρθει ο κόσμος, να πιεί, να καταναλώσει και δεν δίνουν καθόλου σημασία στην ποιότητα της συναυλίας. Αυτά γίνονται ακόμα και σε μεγάλες σκηνές της Αθήνας. Δεν σέβονται τα αυτιά του κόσμου και προσφέρουν κακής ποιότητας μουσική, υπό την έννοια του ήχου.
 
ΠτΘ: Αν είχατε να διαλέξετε μεταξύ υποκριτικής και μουσικής τι θα διαλέγατε;
Ρ.Σ.: Μουσική ξεκάθαρα. Την υποκριτική την κάνω για τα βιντεάκια που φτιάχνω εγώ, γιατί θέλω να έχω την επίβλεψη του τελικού αποτελέσματος. Όταν τραγουδάω θέλω να βγει και να ακουστεί το τραγούδι όπως το φαντάζομαι. Παρόμοια και σε κάτι που θέλω να παιχτεί. Είναι πιο εύκολο από το να κάθομαι και να το περιγράφω. Είναι καταπληκτικό συναίσθημα το να φτιάχνεις τα δικά σου πράγματα και να βλέπεις την ανταπόκριση του κόσμου σε αυτά.

«Η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική αλλά και συναισθηματική και ψυχολογική» 

ΠτΘ: Κοινωνία και πολιτική… υπήρξαν όπως έχετε πει υπήρξαν αφορμές δημιουργίας για εσάς. Τη σημερινή κοινωνία πώς την αντιλαμβάνεστε; Αισιοδοξείτε ή όχι για το μέλλον;
Ρ.Σ.: Με αυτά που βλέπω γύρω μου αυτήν την περίοδο είμαι λίγο απαισιόδοξος. Δυστυχώς βλέπω ότι για αρκετό καιρό ακόμα δεν θα αλλάξει κάτι προς το καλύτερο. Συγκεκριμένα βλέπω ανθρώπους με σκυμμένα τα κεφάλια και κινητά στα χέρια να μην μιλούν μεταξύ τους. Δεν υπάρχει επικοινωνία και αν μπεις σε ένα λεωφορείο ή στο μετρό ο κόσμος είναι λες και έχει πάει σε κηδεία. Αν κάποιο παιδάκι γελάσει ή μιλάει ενθουσιασμένα στον φίλο του οι μεγαλύτεροι το κοιτούν επικριτικά. Υπάρχει κατάθλιψη και άρνηση. Η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική αλλά και συναισθηματική και ψυχολογική. Είναι παντού, στην τέχνη, στις ανθρώπινες αξίες κ.ο.κ.  Πιστεύω θα μας πάρει αρκετά χρόνια να υπάρξει ανάκαμψη, διότι με αυτό που έγινε με τον ΣΥΡΙΖΑ ο κόσμος έχασε την πίστη του και εκεί είναι η μεγάλη βλάβη. Στο κίνημα των αγανακτισμένων στο οποίο συμμετείχα πολύ ενεργά στην μουσική ομάδα μαζί και με άλλους ανθρώπους που δυστυχώς δεν είναι γνωστοί και είναι κρίμα διότι είναι εξαιρετικοί μουσικοί, διοργανώναμε συνελεύσεις και άλλα δρώμενα όπου έπαιρνε ο κόσμος το μικρόφωνο να μιλήσει και υπήρχε γενικότερα μια αισιοδοξία, χαρές, φωνές, ελπίδα και επικοινωνία. Μετά από αυτό όλα άλλαξαν. Κάποιοι συνέχισαν, άλλοι κλείστηκαν στον εαυτό τους. Θα μας πάρει λίγο καιρό να κινηθούμε. Ο επόμενος χρόνος πιστεύω θα είναι καθοριστικός. Θα γίνουν αρκετά πράγματα και θα έχουμε πάρα πολλές εξελίξεις. Δεν γίνεται βέβαια τα πράγματα να αλλάξουν απότομα από την μια στιγμή στην άλλη. Θέλει πολύ δουλειά και ιδιαίτερα προσωπική. Να μιλάει κανείς με τους γείτονες του, να υπάρχει μια επικοινωνία, μια βοήθεια, όμορφα πράγματα καθημερινά που μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Ο κόσμος πάντως πιστεύω ότι θα ανταπεξέλθει. Θέλει τον χώρο του και τον χρόνο του, γιατί όλα γίνονται πάρα πολύ γρήγορα και δεν ξέρει πλέον με όλες τις ραγδαίες και γρήγορες εξελίξεις πώς να αντιδράσει.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.