«Πρεπει να αποβαλλουμε απο πανω μας τις υλικες αξιες και να αναζητησουμε τις πνευματικες»

ΠτΘ: Το θέατρο κ. Χαϊκάλη βοηθάει την ζωή να συνεχίσει;
Π.Χ.: Ναι, βοηθάει την ζωή να συνεχίσει, είναι ένας πνευματικός οδηγός. Κάνοντας θέατρο σημαίνει ότι βοηθάμε τους ανθρώπους να ανακαλύψουν ένα ανώτερο «εγώ» που έχουν, έτσι ώστε να μπορέσουν να αισθανθούν ότι είναι κάτι «διαφορετικό» από αυτό που είναι, να βρουν την αληθινή ουσία του εαυτού τους και να προχωρήσουν στη ζωή μ’ ένα διαφορετικό τρόπο σκέψης και δράσης.

ΠτΘ: Η ωριμότητα «κερδίζεται» με το πέρασμα των χρόνων ή με την καθημερινή προπόνηση;
Π.Χ.: Και με τα δύο. Και με την καθημερινή προπόνηση και με το πέρασμα του χρόνου, για το οποίο θα πρέπει, όπως προχωράμε την ζωή να κοιτάμε πίσω ενθυμούμενοι τα πράγματα που μπορούμε να κάνουμε στη συνέχεια με βάση τα παλιά μας λάθη. Αυτό είναι, ουσιαστικά και ο ορισμός της πείρας, η συνισταμένη των λαθών που σε οδηγούν αργότερα ώστε να αποκτήσεις τη λεγόμενη εμπειρία.

ΠτΘ: Τι αναζητάτε να βρείτε σ’ αυτές τις περιοδείες;
Π.Χ.: Δεν αναζητώ να βρω, αλλά να δώσω. Να δώσω σ’ ένα κοινό έναν άλλον τρόπο σκέψης μέσα από κάποια έργα, τα οποία δεν ξέρω, αν μη τι άλλο, αν είναι καλές ή κακές παραστάσεις. Εκείνο που έχει σημασία, είναι μια ειλικρίνεια που υπάρχει μέσα στα έργα και μέσα από τον τρόπο που ανεβάζουμε τα πράγματα και από την δική μας οπτική γωνία, να βρει ο καθένας τον ανάλογο «Δον Κιχώτη» του ή τον ανάλογο «Σάντσο» του για να δει τα αδιέξοδα της ζωής του.

ΠτΘ: Θα ήθελα να σας ρωτήσω αν η εξέλιξη της τηλεόρασης με την οποία διατηρείται μια σχέση σας αρέσει;
Π.Χ.: Η τηλεόραση πάντοτε είναι ένα αναγκαίο κακό για να μπορέσει να διαφυλάσσει την ποιότητά σου στο θέατρο. Από την άλλη υπάρχουν κάποιες φορές που η τηλεόραση προσφέρει κάποια καλά πράγματα και άλλες φορές όχι. Είναι ένα παιχνίδι στο οποίο δεν ξέρεις ποτέ την συνέχεια, γιατί δεν ξέρεις τι θα γραφεί στο τέταρτο, πέμπτο ή έκτο επεισόδιο. Είναι μια ιστορία που αλλιώς ξεκινάς και αλλιώς καταλήγεις. Η τηλεόραση είναι η άμεση επαφή με το κοινό, πολλές φορές μπορεί να του δώσει πράγματα και πολλές φορές μπορεί να τον αποκοιμίσει. Είναι μια ερμαφρόδιτη κατάσταση, πιστεύω πάντως ότι όσο είμαστε στη τηλεόραση προσπαθούμε και πρέπει ν’ αγωνιζόμαστε για κάτι καλύτερο.

ΠτΘ: Για τον ηθοποιό «το όλο ζήτημα με το θέατρο» το «κόλπο» στηρίζεται στη μαγική λεξούλα «συνεργασία». Η μεταξύ σας συνεργασία πως είναι;
Π.Χ.: Άλλες φορές η συνεργασία είναι άψογη και άλλες φορές όχι και τόσο καλά. Το μεγάλο μυστικό είναι να μπορούμε να ελυσόμεθα μέσα από τις δύσκολες καταστάσεις και αντιξοότητες. Το «κλειδί» είναι η συνεργασία, όλοι μας να καταλάβουμε ότι το μεγάλο κλειδί είναι η συνισταμένη μιας κοινής προσπάθειας, μόνο τότε θα έχουμε αποτέλεσμα, αλλιώς θα είναι μεμονωμένες πράξεις ατόμων.

ΠτΘ: Έχει μάθει το κοινό να σας βλέπει σ’ ένα συγκεκριμένο είδος, την κωμωδία θα μπορούσατε να παίξετε δραματικό ρόλο;
Π.Χ.: Πάντοτε ψάχνω να βρω άλλους εκφραστικούς δρόμους, ψάχνω να βρω πράγματα και έργα που με ελκύουν περισσότερο απ’ ότι το συνηθισμένο, το κωμικό. Δεν αποποιούν τον ρόλο του κωμικού, αλλά πιστεύω ότι ένας ηθοποιός «καλός» που προσπαθώ να αποδείξω ότι είμαι μπορεί να παίξει τα πάντα. Το ζητούμενο είναι ότι στο μέλλον θα εκπλήξω τον κόσμο, γιατί έχω στο νου μου πράγματα όχι κωμικά αλλά τελείως διαφορετικά. Για μένα ο ηθοποιός είναι πάνω απ’ όλα «ηθοποιός» κι όχι αν είναι μέσα από μια ετικέτα κωμικός, δραματικός, σατυρικός και επιθεωρησιακός.

ΠτΘ: Η παρουσία σας, μπορούμε να πούμε ότι είναι ο καθρέφτης του μέσου Έλληνα; Ποιος είναι αυτός; Αισθάνεστε εσείς μέσος Έλληνας;
Π.Χ.: Τον μέσο Έλληνα, τον λέμε με την έννοια ότι είναι ένα πρόσωπο κοινό, που το βρίσκεις μέσα στην ελληνική οικογένεια, μέσα στην ελληνική επικράτεια. Είναι ένας άνθρωπος με τις καθημερινές του αγωνίες, με τα καθημερινά του προβλήματα, τις σκέψεις του με τις αναζητήσεις του, με τις προτάσεις που μπορεί να κάνει και τις λύσεις που μπορεί να ψάξει, να βρει μέσα σ’ ένα κυκεώνα καταστάσεων. Εκφράζω μια δύναμη και μια φωνή που ουσιαστικά, πιστεύω ότι είναι η φωνή ενός Έλληνα που μέσα από το θέατρο ή τη τηλεόραση προσπαθεί να βρει φιγούρα, αυτή που του είναι κοινή, ένα δικό του πρόσωπο, έναν δικό του εκφραστή.

ΠτΘ: Στη σκηνή αισθάνεστε πάντα σιγουριά;
Π.Χ.: Όταν «φτιάχνεις» μια παράσταση ποτέ δεν είσαι σίγουρος. Κάποια στιγμή όμως, αρχίζεις, γιατί πρέπει να έχεις μια εμπιστοσύνη στον εαυτό σου. Αν δεν έχεις εμπιστοσύνη θα σε κατασπαράξει το κοινό γιατί το κοινό θέλει σίγουρους ανθρώπους, θέλει αυτό που του μεταδίδεις να είναι σίγουρο και όταν αντιλαμβάνονται ότι είναι σίγουρο, το κοινό σε απολαμβάνει και σε αποδέχεται.

ΠτΘ: Το κοινό όμως της Κομοτηνής τυχαίνει να το γνωρίζετε…
Π.Χ.: Ναι, απο πέρυσι στον «Σινάνη» του Βυζάντιου, στην Μαρώνεια. Αν και δεν ξέρω τι κόσμο περιλάμβανε, θέλω να πιστεύω ότι είναι ένα κοινό που αναζητά, που διψά και του εύχομαι να μπορεί να επιλέγει κάποια στιγμή και να επιλέγει ότι καλύτερο θέαμα περνά μέσα από την πόλη, γιατί η επαρχία κρύβει πολλές παγίδες στις περιοδείες των διάφορων θιάσων.

ΠτΘ: Και όσον αφορά, τον «Σάντσο» που υποδύεστε;
Π.Χ.: Ο Σάντσο, είναι ο σύντροφος του «Δον Κιχώτη», τελείως διαμετρικά αντίθετος από τον Δον Κιχώτη. Είναι ένας άνθρωπος γήινος, σταθερός, πατάει στα πόδια του. Το σχήμα του είναι κοντό, γιατί ακριβώς έχει σχέση με το ότι είναι πιο κοντά στη γη, ενώ ο Δον Κιχώτης είναι ψηλός γιατί ακριβώς έχει μια τάση προς το θείο, προς το ουράνιο. Αυτή είναι η διαφορά των θέσεων του Θερβάντες όταν έγραφε το έργο. Ο Σάντσο θέλει να ξεφύγει από την μιζέρια της γυναίκας του, θέλει να ξεφύγει από την καθημερινότητα, παλεύει για ένα όνειρο, όμως με στόχο το χρήμα, που του τάζει ο Δον Κιχώτης. Μέχρι που κάποια στιγμή συνειδητοποιεί ότι το χρήμα, η υλική αναζήτηση είναι ένα αδιέξοδο και κάποια στιγμή στο τέλος γίνεται ο συνεχιστής του έργου, του Δον Κιχώτη. Νομίζω, αυτό είναι το νόημα της ζωής, πρέπει να αποβάλλουμε από πάνω μας τις υλικές αξίες και να αναζητήσουμε τις πνευματικές, γιατί εκεί βρίσκεται η λύση για τα προβλήματά μας και αν ψαχθούμε λίγο παραπάνω απ’ ότι συνήθως ψαχνόμαστε για την συνείδησή μας, ίσως δούμε τότε άλλους διεξόδους και μπορεί να φύγουμε προς τα εκεί.

ΠτΘ: Τα σχέδιά σας για το χειμώνα;
Π.Χ.: Θα παίξω σε μια πολύ μεγάλη σειρά που ετοιμάζει η τηλεόραση του ALPHA, στο «Κάτω από την Ακρόπολη». Είναι μια σειρά που δεν έχει ξαναγίνει στα χρονικά της ελληνικής τηλεόρασης, μια σπουδαία παραγωγή. Είναι μια καθημερινή σειρά που γράφει ο Γιώργος Κυρίτσης με την Έλενα Ακρίτα και εκτός από μένα παίζουν: ο Γιάννης Βόγλης, ο Νίκος Γαλανός, η Δήμητρα Χατούπη, η Ελένη Γερασιμίδου, η Σάσα Καστούρα και άλλοι. Μέσα από τους ήρωες αυτής της σειράς, βλέπουμε «θετικούς» ήρωες δεν βλέπουμε πράγματα και αποκυήματα της φαντασίας αλλά ανθρώπους που παλεύουν με τα δικά τους προβλήματα και τις δικές τους, ανησυχίες. Στο θέατρο θα κάνω ένα Αμερικάνικο έργο σε συνεργασία με τη Άννα Παναγιωτοπούλου,(που έκανε τη διασκευή), στο θέατρο Αθηνών.

Μ.Κ.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.