«Ο Πιντερ ασχολειται με τη σκεψη, το πιο δυνατο οπλο του ανθρωπου»

Με τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Θεάτρου της Σιλίστρα στη Βουλγαρία Στέφαν Στάιτσεφ συνομιλήσαμε στην εκπομπή «Βομβιστές Δυτικών Προαστίων» για την εαρινή παραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής. Ο κ. Στάιτσεφ σκηνοθετεί δύο μονόπρακτα του Χάρολντ Πίντερ, το «Τέφρα στην Τέφρα» και το «Καιρός για Πάρτι», τα οποία μετέφρασε από τα βουλγάρικα στα ελληνικά ο θεατρικός συγγραφέας Χρήστος Χαρτοματσίδης, ο οποίος διευκόλυνε και τη συνέντευξη ως μεταφραστής.
Ο Πίντερ στα δύο μονόπρακτα δίνει μόνο το όνομα και την ηλικία των προσώπων που δρουν στη σκηνή και σχηματίζει τα κομμάτια που συνθέτουν την προσωπικότητά τους μέσα από λέξεις κλειδιά, τα οποία καλείται να ανακαλύψει ο απλός αναγνώστης ή αυτός που θ’ αναλάβει τη δραματουργική προσέγγιση του κειμένου. Ο Πίντερ θέλει καλό διάβασμα και ο Στέφαν Στάιτσεφ αποδεικνύεται ένας εξαιρετικά διεισδυτικός αναγνώστης, ανακαλύπτοντας σιγά – σιγά και ξεδιπλώνοντας τα «κλειδιά» ενός κρυμμένου μυστικού που διαβάζεται άλλοτε σε ευθεία γραμμή κι άλλοτε κυκλικά. Τρία ζευγάρια, μια ηλικιωμένη λαίδη, το φάντασμα ενός νεαρού πρωταγωνιστούν σ’ ένα χώρο που θα μπορούσε να είναι διαμέρισμα πολυτελείας και να βρίσκεται σε κάποιο ακριβό προάστιο οποιαδήποτε πόλης του κόσμου. Οι άντρες έχουν την εξουσία, πολιτικού χαρακτήρα στα χέρια τους, οι γυναίκες αποκαλύπτεται σταδιακά ότι έχουν κουραστεί από την τάξη που τους επιβάλλεται και «βγαίνουν» από το διαμέρισμα – σύμβολο της τάξης τους για ν’ αναζητήσουν στο «δρόμο» – έξω από τα όρια αλήθειες για τον εαυτό τους και τις σχέσεις τους. Η σύγκρουση δεν θ’ αρχίσει κι όσο κι αν τα χαρακτηριστικά της φαίνονται παράλογα, υπακούοντας και στη δραματουργία του Πίντερ, είναι απόλυτα δικαιολογημένα, παιχνίδι που ανέλαβε να ξεδιπλώσει ο Στάιτσεφ.
Ο κ. Στάιτσεφ δεν έκρυψε τη μεγάλη του ικανοποίηση από την ανταπόκριση που δείχνουν οι ηθοποιοί στις σκηνοθετικές οδηγίες του, οι οποίοι απέδειξαν ότι αγαπούν το θέατρο αν και η σχέση τους η επαγγελματική κρατιέται μέσα από τετράμηνες συμβάσεις, γεγονός που δημιουργεί ανασφάλεια.

ΠτΘ: κ. Στάιτσεφ, είναι ένα πραγματικά δύσκολο εγχείρημα το ν’ ασχοληθεί κάποιος με τον Χάρολντ Πίντερ.
Σ.Σ.: Είναι αλήθεια, ο Χάρολντ Πίντερ είναι ένας από τους πιο γνωστούς σημερινούς ευρωπαίους δραματουργούς. Σ’ αυτή την καινοτόμο δραματουργία δεν ασχολείται με το τι ακριβώς συμβαίνει, με κάποια πλοκή, αλλά ασχολείται με τη σκέψη, το πιο δυνατό όπλο του ανθρώπου, η οποία δημιουργεί προβλήματα και ξεπερνάει τα προβλήματα.
Σ’ αυτή τη σπαζοκεφαλιά, η δραματουργία του Πίντερ δεν μπορεί άμεσα ν’ ανεβεί στη σκηνή. Θα πρέπει πρώτα να την αποκωδικοποιήσουμε. Αυτή η δραματουργία προσφέρει πάρα πολλά, δίνει την ευκαιρία για πολύπλοκες αποφάσεις και λύσεις. Όμως, αυτή η δραματουργία μπορεί να γίνει εκδικητική αν πάρεις λάθος κατεύθυνση.

Η μάχη του άντρα και της γυναίκας

ΠτΘ: Τα συγκεκριμένα μονόπρακτα κρύβουν πολλούς συμβολισμούς. Ειδικά στο δεύτερο, αρχίζουν και «μπερδεύονται» το ένα πρόσωπο μέσα στο άλλο, αλλά και το παρελθόν τους, ειδικά των τριών γυναικών.
Σ.Σ.: Πράγματι, έτσι είναι. Είναι δύο ξεχωριστά μονόπρακτα, το πρώτο μέρος και το δεύτερο. Η πρόκληση για μας ήταν να ενώσουμε τα δύο μονόπρακτα σε ένα και τα πρόσωπα από το πρώτο μέρος να συνεχίσουν να ανταγωνίζονται μεταξύ τους στο κείμενο του δευτέρου μέρους. Το δεύτερο έργο στον Πίντερ είναι μόνο ένας διάλογος ανάμεσα σε δύο άτομα, έναν άντρα και μια γυναίκα, κληρονόμοι μετά από πολλούς αιώνες του Αδάμ και της Εύας. Το αιώνιο πρόβλημα είναι ο άντρας και η γυναίκα, πρόβλημα που αναδεικνύεται ήδη από το πρώτο μέρος. Οι γάλλοι λένε, ως γνωστό, «αναζητήστε τη γυναίκα». Το πρόβλημα που θέτει ο Πίντερ στο πρώτο μέρος μας δίνει τη δυνατότητα να το αναπτύξουμε στο δεύτερο μέρος.
Θεωρώ πως δεν κινούμαστε σε λανθασμένη κατεύθυνση σε σχέση με τον Πίντερ κι ότι θα ήταν ευχαριστημένος να δει να «διαλύονται» αυτοί οι δύο χαρακτήρες μ’ αυτόν τον τρόπο, γιατί όσο υπάρχει ο κόσμος θα συμβαίνουν όλα αυτά ανάμεσα στον άντρα και τη γυναίκα.

ΠτΘ: Τα έργα έχουν τον πολιτικό χαρακτήρα ενός έργου του Πίντερ, δεδομένου ότι στο πρώτο μονόπρακτο ξεχωρίζει τη ζωή της αστικής τάξης – μέσα από αυτή την ομάδα ανθρώπων – από αυτή των άλλων που βρίσκονται έξω από το «σπίτι», έξω από το χώρο που δρα η αστική τάξη.
Σ.Σ.: Πράγματι είναι έτσι και θα το προχωρούσα περισσότερο. Αφορά ένα πρόβλημα ενός μέλους από τους κατοίκους του πλανήτη, που ανεξάρτητα αν είναι στη Δύση ή την Ανατολή, το Βορά ή το Νότο προσπαθούν να διοικούν τον κόσμο και μάλιστα μέσω του υποκόσμου, μέσω της βίας, μέσω όλων αυτών που είναι οργανώσεις της Μαφίας. Όπως ο ίδιος ο Πίντερ λέει άρχισε να γράφει, στο δρόμο ακούγονταν πυροβολισμοί και ξαφνικά κατανόησα ότι όλα αυτά που συμβαίνουν στο δρόμο εξηγούνται από αυτά τα άτομα που είναι μέσα στο Πάρτυ, στο διαμέρισμα. Η οικονομική ζωή μέχρι ένα σημείο λόγω των διασυνδέσεων που έχει με την πολιτική είναι πιο δυνατή από τα κρατικά όργανα.
Ο Πίντερ ποτέ δεν γίνεται συγκεκριμένος στα έργα του. Η δράση μπορεί να εξελίσσεται στην Ιρλανδία, την Αγγλία ή τη Σκωτία, στην Ελλάδα, τη Βουλγαρία ή το Ιράκ, μπορεί να γίνεται παντού, όπου η κοινωνία έχει επιτρέψει οι μαφιόζικες οργανώσεις να πάρουν τα ηνία στα χέρια τους. Είναι στη βάση της τρομοκρατίας, στη βάση του να χρησιμοποιούνται τα συνδικάτα για ακραίους σκοπούς ενάντια στην τάξη, στο όνομα του οργανωμένου χάους.

Στα «ίχνη» της Μαφίας

ΠτΘ: Αναφερθήκατε, κ. Στάιτσεφ στο παιχνίδι ανάμεσα στον Αδάμ και την Εύα, τη σύγκρουση ανάμεσα στη γυναίκα και τον άντρα, αλλά βλέπουμε ότι η γυναίκα στο έργο του Πίντερ είναι αυτή που βγαίνει έξω από τη «Λέσχη» και προσπαθεί να ξεφύγει από τον έλεγχο της αστικής τάξης. Η γυναίκα είναι πιο δυνατή και πιο ελεύθερη.
Σ.Σ.: Έκανα μια μικρή διόρθωση. Ο Πίντερ δεν βάζει σαφή όρια ταξικά, επαγγελματικά ή άλλου είδους. Οι έννοιες προλεταριάτο, αστική τάξη, εργαζόμενοι, άνεργοι δεν υπάρχουν στον Πίντερ. Μας αφήνει μόνους μας ν’ αναζητήσουμε σε ποια πιθανά πλαίσια και ομάδες ψάχνουμε το καλό και το κακό. Η γυναίκα του Πίντερ είναι άκρως απαραίτητη σαν ηρωίδα επειδή έρχεται με την ιδιότητα του διορθωτή όλων αυτών που απασχολούν τον άντρα και την κοινωνία.
Από την εποχή του Αδάμ και της Εύας είναι γνωστό πως η γυναίκα αντιπροσωπεύει τον πιο προσωπικό χαρακτήρα της οικογενειακής σχέσης. Η γυναίκα είναι η ηθική, η θρησκεία, το γένος, η ελπίδα για το μέλλον. Ο άντρας είναι ο κυνηγός, πυροβολεί έξω για να μπορεί να φέρει στο σπίτι αγαθά. Αναφέρομαι στην κυριολεκτική σημασία της λέξης όμως πολύ περισσότερο στη μεταφορική. Ακριβώς εδώ φαίνονται τα λάθη αρκετών αντρών, ειδικά των ανώτερων κοινωνικά στρωμάτων, οι οποίοι έχουν υπερβολική εμπιστοσύνη στις δυνατότητές τους και δεν μπορούν να βάζουν όρια στις ορέξεις τους. Κι εδώ βρίσκεται η αιτία της διαμάχης μεταξύ γυναίκας και άντρα.
Στο δεύτερο μέρος οι ήρωες – άντρες έχουν σαν στόχο να εισάγουν τις γυναίκες στη μαφιόζικη Λέσχη τους, για να μπορέσουν να γλυτώσουν τον εαυτό τους και να δικαιολογηθούν.
Αν, όμως, η σύζυγος γίνει «η ελεγχόμενη» – έκφραση του Πίντερ – τότε αρχίζει και καταστρέφει αυτά που έχει δημιουργήσει ο άντρας έστω και σε λάθος κατεύθυνση. Ο Πίντερ είπε με ευφυΐα ότι «ένας σύζυγος αρχίζει και ζηλεύει τη γυναίκα του από τον ίδιο του τον εαυτό». Αυτή η γυναίκα τον είχε κάποτε σαν αγαπημένο και εραστή της, όμως ο άντρας το έχει ξεχάσει αυτό. Όταν γεννιέται ένα παιδί, ο άντρας έχει τις αμφιβολίες του, δε μπορεί να αισθανθεί πως αυτός είναι ο πραγματικός πατέρας, λόγω της δικής του κατεστραμμένης κοινωνικής συνείδησης. Αυτή είναι μια αιτία θανάτου, μια αιτία φόνου, για το θάνατο του ανθρώπου μέσα στη γυναίκα και μέσα στον άντρα.

ΠτΘ: Επομένως, αυτός που φέρεται να είναι ο εραστής της κάθε μιας από τις τρεις συζύγους πριν από τον σύζυγο (στο δεύτερο μέρος) είναι ο ίδιος σύζυγος πριν πολλά χρόνια, πριν «χαλάσει» από το σύστημα.
Σ.Σ.: Ακριβώς, έτσι.

ΠτΘ: Και το μωρό που εμφανίζεται ως «μπόγος» είναι το πραγματικό τους παιδί.
Σ.Σ.: Έπρεπε το μωρό να ενώσει το ζευγάρι, όμως έχουν χωρίσει όχι μόνο ο άντρας από τη γυναίκα αλλά ο άντρας από τον ίδιο του τον εαυτό.

Τα σύμβολα

ΠτΘ: Στο δεύτερο μέρος, υπάρχει μια πολύ ωραία σκηνή όπου η Σάρλοτ, η Ντάστι και η Λιζ μιλούν για το «θύμα», την «αιτία» και το «γεγονός» και η Ντάστι μιλάει για την «εγκεφαλική ελεφαντίαση» («σημαίνει πως αν στάξεις μια σταγόνα σάλτσας αυτή αμέσως διευρύνεται και μετατρέπεται σε πελώρια θάλασσα από σάλτσα»). Η σάλτσα από μια σταγόνα γίνεται θάλασσα και μπορεί να πνίξει, η σάλτσα όπως και η αμφιβολία.
Σ.Σ.: Χωρίς να θέλω να σας κάνω κομπλιμέντο είναι το βασικό σημείο του δεύτερου μέρους, γιατί αμέσως μετά αρχίζει η πραγματική ανατροπή. Αυτή η σκηνή λύει το γόρδιο δεσμό.

ΠτΘ: Αμέσως μετά αρχίζει το ταξίδι στο χρόνο, στο παρελθόν. Στο πρώτο και το δεύτερο μέρος έχουμε την αναφορά σ’ ένα σιδηροδρομικό σταθμό. Ποιος είναι ο ρόλος του;
Σ.Σ.: Ο σταθμός έρχεται σαν μια ιδέα που την πέταξαν απλά, μια σκέψη χωρίς κατεύθυνση. Στον Πίντερ δεν υπάρχει τίποτε τυχαίο. Αυτό που έχει δικαίωμα να φυτρώσει, να γίνει σπόρος και να φυτευτεί μόνο του γεννάει και φέρνει καρπό. Βλέπουμε πως από ένα σιδηροδρομικό σταθμό, ένα κρηπίδωμα, ένα τρένο που φεύγει φτάνουμε εκεί όπου μια ολόκληρη ομάδα ανθρώπων πηγαίνει να πνιγεί στη θάλασσα, εξαιτίας κάποιων οδηγών που έγιναν δολοφόνοι στο όνομα κάποιας ιδέας, κάποιας αίρεσης, κάποιας εταιρίας, κάποιας εκστρατείας που θα σώσει τον άνθρωπο.
Στην πραγματικότητα, στην αποβάθρα σκοτώνουν τα παιδιά, τα μωρά.

ΠτΘ: Στο έργο του Πίντερ, υπάρχουν πολλά σύμβολα. Στο δεύτερο μέρος έχουμε τις σειρήνες, έναν εξωτερικό ήχο που τον ακούν μόνο οι γυναίκες ενώ οι άντρες που βρίσκονται στον ίδιο χώρο δεν τον ακούν.
Σ.Σ.: Αυτό είναι σωστό. Ο Πίντερ χρησιμοποιεί πολλά επιπλέον μονοπάτια, παράλληλα στο βασικό δρόμο στον οποίο κινείται η δράση. Ο σκηνοθέτης πρέπει να αποκωδικοποιεί πολύ προσεκτικά όλα αυτά τα επιπλέον σήματα που δίνει ο μεγάλος δραματουργός. Στη δική μας παράσταση οι σειρήνες είναι σχεδόν ήρωας βασικός. Η σειρήνα είναι όλα αυτά για τα οποία διαμαρτύρονται στις ταραχές που συμβαίνουν στο δρόμο. Όλοι από την πείρα μας γνωρίζουμε πως αν ακουστεί σειρήνα συμβαίνει κάποιο δυσάρεστο γεγονός, είτε ιατρικό είτε μια φωτιά είτε μια αστυνομική σειρήνα…
Η εγκληματικότητα είναι γύρω μας για να μην πω ότι την έχουμε προκαλέσει εμείς οι ίδιοι. Αυτή είναι μια ανησυχία που προέρχεται από το μισό του κόσμου, τη γυναίκα. Τις περισσότερες φορές την σειρήνα την προκαλεί ο άντρας.
Στο τέλος της παράστασης η σειρήνα είναι αυτή που ουρλιάζει για βοήθεια μέσα στις ψυχές μας.

ΠτΘ: Η σειρήνα στο δεύτερο μέρος συνδέεται με το νεαρό Τζίμυ, τον οποίο αναζητά η Ντάστι στο πρώτο μέρος;
Σ.Σ.: Απόλυτα σωστό. Καταλάβατε μια από τις κινήσεις στη σκηνοθετική σύλληψη του έργου. Στο δεύτερο μέρος γίνεται η λογική τεκμηρίωση αυτού που έχει συμβεί στο πρώτο. Είναι η ενότητα της δράσης, η ενότητα του χώρου και η ενότητα του χρόνου. Ο κανόνας του Αριστοτέλη των τριών ενοτήτων. Οπότε, όλα όσα έχουν συμβεί στο πρώτο μέρος έχουν την άμεση ανάπτυξή τους στο δεύτερο. Οι ηθοποιοί στο δεύτερο μέρος παίζουν τη βιογραφία τους από το πρώτο. Γι’ αυτό το λόγο το κάθε σημάδι που μας έρχεται από το πρώτο μέρος συνεχίζει ν’ αναπτύσσεται στο δεύτερο. Ο αδελφός της Ντάστι, ο Τζίμυ είναι σκοτωμένος σ’ αυτό το διαμέρισμα, σ’ αυτό το δωμάτιο από το οποίο δε μπορεί να βγει. Στο τέλος του πρώτου μέρους απομένει μόνο το πνεύμα του… Η έλλειψη λογικής προς όλα είναι ησυχία και σιωπή «μερικές φορές ακούω πράγματα. Μετά είναι ησυχία» λέει ο Τζίμυ και πάνω σ’ αυτή τη φράση αναπτύσσεται το δεύτερο μέρος. Έχουμε κληρονομήσει έναν πραγματικό φόνο που έχει διαπραχθεί από αυτούς που είναι πάνω στη σκηνή.

ΠτΘ: Η Ντάστι είναι αυτή που υποκινεί όλη τη φασαρία, έχει ένα αδελφό τον Τζίμυ που συνδέεται με κάποιας μορφής επανάσταση και προφανώς σκοτώθηκε γι’ αυτό το λόγο, αλλά και μια αδελφή, την Κιμ που είναι μητέρα δυο παιδιών και προς την οποία επιχειρούν οι άντρες να στρέψουν την Ντάστι γιατί παραπέμπει στην έννοια της οικογένειας, δηλαδή στο «πολιτικό ορθό», σ’ αυτό που ταιριάζει στη Λέσχη.
Σ.Σ.: Σωστά. Η Κιμ είναι σταθερή ιδέα, μπορεί να υπάρχει μπορεί και όχι. Μπορεί να υπάρχει και τρίτη, τέταρτη, πέμπτη αδελφή. Ακουμπά στη λογική του υπαρκτού και του μη υπαρκτού. Η ιστορία γύρω από την αδελφή Κιμ είναι μια άλλου είδους λύση της σχέσης μεταξύ του άντρα και της γυναίκας. Οι άντρες συζητούν γι’ αυτό, αν ο σύζυγος της Κιμ επιστρέψει, αλλά η Κιμ δεν τον θέλει πια. Μήπως, αυτό είναι κάτι που αφορά και τη Ντάστι και το σύζυγό της;

ΠτΘ: Όχι μόνο τη Ντάστι και τον Τέρι αλλά και τα τρία ζευγάρια;
Σ.Σ.: Φυσικά γιατί η Ντάστι στο δεύτερο μέρος είναι και η Σάρλοτ και η Λιζ.

ΠτΘ: Γίνεται επίσης η «αποκάλυψη» της Λιζ, μιας κοπέλας τρυφερής που αγαπάει το χρήμα, είναι παντρεμένη μ’ ένα πλούσιο σύζυγο κατά πολύ μεγαλύτερό της και τελικά αποδεικνύεται ότι αγαπάει την επανάσταση και την ελευθερία.
Σ.Σ.: Σωστά. Είναι ένα πολύ ωραίο παιχνίδι του Πίντερ. Όλοι ξέρουμε πως στη σύγχρονη κοινωνία ένα μεγάλο ποσοστό από θαυμάσια κορίτσια, πολύ όμορφα, κατά τη διάρκεια ενός άγριου καπιταλισμού της οικονομίας της αγοράς, όπου βασιλιάς και ηγέτης είναι το χρήμα, χαράσσουν το δρόμο τους ακολουθώντας το αντρικό πορτοφόλι. Το ωραίο είναι πως ο Πίντερ διατηρεί τη θέληση αυτής της κοπέλας και σε τελική ανάλυση αυτή είναι ο τελικός νικητής.

Στην πράξη

ΠτΘ: Πόσο δύσκολο ήταν να συντονιστεί αυτή η προσπάθεια της καθοδήγησης των ηθοποιών μέσα από τη μετάφραση;
Σ.Σ.: Τολμώ να πω πως δεν υπάρχει δημιουργία, ειδικά όταν πρόκειται για συλλογική προσπάθεια, αν δεν υπάρχει κόπος, πολύ θέληση, μέτρο, διπλωματία.
Δε θα σας κρύψω ότι ξεκίνησα αυτό το έργο με μεγάλη δόση στεναχώριας για πολλούς λόγους. Ο συγγραφέας είναι ο Πίντερ, ήρθα σε μια ξένη χώρα όπου δεν γνωρίζω τη γλώσσα κι ευτυχώς υπήρχε ο Χρήστος Χαρτοματσίδης γιατί χωρίς αυτόν δε θα γινόταν τίποτε.
Οι ηθοποιοί, αν και δε μιλώ τη γλώσσα τους, με κατανοούν πολύ γρήγορα. Στη Βουλγαρία έχουμε εντελώς διαφορετικό τρόπο οργάνωσης. Είμαι διευθυντής ενός θεάτρου με μισθωτούς ηθοποιούς κι έχω προσωπικό 86 άτομα.
Ο καλλιτεχνικός διευθυντής Δημήτρης Παπασταμάτης είχε επιλέξει εφτά άτομα και η επιλογή του ήταν πολύ εύστοχη. Όταν είδα τους τρεις άντρες και τις τέσσερις γυναίκες σε διάστημα τριών λεπτών ήξερα ο καθένας τι πρέπει να παίξει. Αυτό είναι από το θεό κι ο θεός είναι μέσα μας. Όταν άρχισα τις πρόβες ήξερα πως η παράσταση θα γίνει. Στις τελευταίες πρόβες ήξερα ότι ο ηθοποιός θα φτάσει στην προσωπική του νίκη η οποία μεταφράζεται σε νίκη της παράστασης. Ήταν μια ευχάριστη συνάντηση κι αυτή με το σκηνογράφο της παράστασης Αντρέα Σαραντόπουλο, ο οποίος είναι όχι μόνο θαυμάσιος ζωγράφος αλλά και άνθρωπος με μεγάλη καρδιά. Πίστεψα απόλυτα στη δουλειά του.

ΠτΘ: Η παράσταση έχει πολύ καλό φωτισμό.
Σ.Σ.: Αυτοί που δουλεύουν στον ήχο και το φωτισμό και είναι πολύ καλοί θεατράνθρωποι και θα τους έπαιρνα ευχαρίστως μαζί μου στη Βουλγαρία.

ΠτΘ: Ο Πίντερ αποκαλύπτει σιγά –σιγά τα μυστικά του, μυστικά που δεν ανοίγονται απόλυτα, σαν να αποτελούν μικρά κομμάτια από έναν πίνακα. Αποκαλύψατε τα μυστικά της σκηνοθεσίας σταδιακά στους ηθοποιούς;
Σ.Σ.: Στη Βουλγαρία υπάρχει η έκφραση «κάθε ώρα από ένα κουταλάκι». Όμως, αλίμονο αν ο σκηνοθέτης μόνος του προσπαθεί να αποκωδικοποιήσει τον εαυτό του. Ο σκηνοθέτης δεν έχει το δικαίωμα να οδηγήσει μια παράσταση αν δεν ξέρει πώς θα φαίνεται στην τελική της μορφή. Αν όμως αρχίσει ν’ απασχολεί τους ηθοποιούς μ’ αυτό θα τους τρομάξει. Δεν θα τον καταλάβουν.
Οι ηθοποιοί είναι σαν τα παιδιά και ο σκηνοθέτης είναι ο πατέρας και η μητέρα που βήμα – βήμα πρέπει να διδάσκει την ΑΒ, πώς θα περπατούν, πώς θα συμπεριφέρονται.
Γι’ αυτό λέμε «κάθε ώρα από ένα κουταλάκι», όμως οι ηθοποιοί το κατάλαβαν, «ήπιαν όλο τους το γάλα», έφαγαν το πρωινό τους και είναι έτοιμοι για τη μάχη που τους περιμένει κατά τη διάρκεια της ημέρας.

ΠτΘ: κ. Στάιτσεφ σας ευχαριστώ πολύ για την παρουσία σας στο στούντιο και ανανεώνουμε το ραντεβού για την πρεμιέρα.
Σ.Σ.: Σας ευχαριστώ θερμά και πολύ λυπάμαι που δεν γνωρίζω τα ελληνικά, γιατί στις φλέβες μου όπως από την πλευρά της μητέρας μου ρέει γερμανικό αίμα έτσι από την πλευρά του πατέρα μου ρέει ελληνικό. Δυστυχώς όμως η προγιαγιά μου που ήταν από τη Λάρισα έφυγε πριν να γεννηθώ κι έτσι χάθηκε η ελληνική γλώσσα από την οικογένειά μας. Νιώθω ιδιαίτερη συγκίνηση που δουλεύω στην Κομοτηνή.
Όλοι εδώ σ’ αυτή τη Χερσόνησο οφείλουμε την παιδεία, τις επιστήμες και τον τρόπο σκέψης στην αρχαία Ελλάδα, τον Αισχύλο, τον Ευριπίδη, τον Σοφοκλή, τον Πλάτωνα, τον Αριστοφάνη, τον Πραξιτέλη, τον Μύρωνα.
Τώρα ανοίγουν πολλοί περισσότεροι δίαυλοι ανάμεσα στη Βουλγαρία και την Ελλάδα για να μπορούμε πράγματι να είμαστε μαζί.

Στην παράσταση παίζουν ο Μανόλης Σορμαϊνης, ο Φιλοποίμην Ανδρεάδης, ο Κώστας Λειβαδίτης, η Μαρία Παπαδοπούλου, η Σταυρούλα Σπυρίδωνος, η Χριστίνα Καραβεζύρη και η Ελένη Αλμπανούδη. Ο κ. Στάιτσεφ δήλωσε απόλυτα ικανοποιημένος από τους ηθοποιούς, είπε ότι παίζουν πολύ καλά κι αυτό είναι σημαντικό γιατί οι θεατές αγαπούν να βλέπουν τους ηθοποιούς. «Ο σκηνοθέτης πρέπει να πεθάνει μέσα στον ηθοποιό» λέει χαρακτηριστικά, προσθέτοντας ότι «θα ζουν όλοι πολλά χρόνια μέσα στην ωραία μου ανάμνηση».

Μαρία Αμπατζή

 

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.