Ο Φοιβος Δεληβοριας μιλα για την «μεταφυσικη συντροφια» του Ραδιοφωνου

Ο Φοίβος Δεληβοριάς, θα βρεθεί σήμερα Παρασκευή, 2 Μαρτίου στην Κομοτηνή καλεσμένος της Δημοτικής Επιχείρησης Πολιτισμού, Παιδείας και Αθλητισμού για μία συναυλία, ως άλλη ευκαιρία προβληματισμού για το «αν είναι αληθινά όσα ζήσαμε  ως τώρα και να πούμε την ιστορία από την αρχή».
 
Μαζί με την Νεφέλη Φασούλη, το θορυβώδες, αξεπέραστο combo των Σωτήρη Ντούβα και Κωστή Χριστοδούλου, καθώς και τους Κώστα Παντέλη και Yoel Soto, θα ανέβουν στην σκηνή της Πολιτιστικής Κίνησης ν. Ροδόπης για να ξανασυναντήσουν «Εκείνη», να ξαναχορέψουν την «Μπόσα Νόβα του Ησαΐα», να ξανακοιταχτούν στον «Καθρέφτη», να γίνουν «Αόρατοι Άνθρωποι», να περάσουν από την «Όμορφη Πόρτα» και να πηδήξουν από την «Ταράτσα», να σκοτωθούν, να ξανασηκωθούν και να καταλήξουν στο γνωστό οικουμενικό motto «μένω στην Καλλιθέα-κι αγαπάω μια Κική-η ζωή μόνο έτσι είν’ ωραία».
 
Όλα αυτά δια μέσου των γνωστών και αγαπημένων τραγουδιών του Φοίβου, που κουβαλά μαζί του από το παρελθόν για να θυμάται, μαζί με τους ακροατές του το μέλλον.
 
Όπως ο ίδιος θυμήθηκε το ραδιοφωνικό του παρελθόν, για να μιλήσει για το ραδιοφωνικό παρών και μέλλον της χώρας, στον πρόσφατο ραδιομαραθώνιο του «Ράδιο Παρατηρητής 24/7», με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ραδιοφώνου.
 
Ο Φοίβος Δεληβοριάς φιλοξενήθηκε στα ερτζιανά του «Ράδιο Παρατηρητής 24/7» και στην εκπομπή “Night Jams” της Τίνας Παρούση, σε μία διαφορετική  από τις συνηθισμένες του συνεντεύξεις, αφιερωμένη στη σχέση του με το αγαπημένο μέσο όλων μας, το ραδιόφωνο.
 
Αφήνοντας την καλλιτεχνική του πορεία να ξετυλιχτεί στη σημερινή βραδιά… Φοίβος Δεληβοριάς για την «μεταφυσική» όπως την χαρακτήρισε συντροφιά του Ραδιοφώνου…
 
ΠτΘ: Είστε ένας καλλιτέχνης με εκτενή ραδιοφωνική παρουσία, είτε ως καλεσμένος σε ραδιοφωνικές εκπομπές, είτε δημιουργώντας εξ ολοκλήρου τη δική σας εκπομπή με την μορφή αφιερώματος ή σχολιασμού συγκεκριμένων ζητημάτων. Πότε, όμως, και πώς προέκυψε αυτή η πρώτη επαφή σας με το ραδιόφωνο;
Φ.Δ.: Θυμάμαι από πολύ μικρός το ραδιόφωνο να κυριαρχεί στο σπίτι, μιας και οι γονείς μου το αγαπούσαν πολύ. Άκουγαν κατά κύριο λόγο, είτε μουσικές εκπομπές είτε λογοτεχνικές. Θυμάμαι, για παράδειγμα τη Ρηνιώ Παπανικόλα να διαβάζει διηγήματα. Ακούγαμε πολύ το «Τρίτο Πρόγραμμα» του Χατζιδάκι, τη Λιλιπούπολη. Μου άρεσε πολύ να παραφράζω τραγούδια. Θυμάμαι να ακούω το «ένα το χελιδόνι» με την μαμά μου να τηγανίζει κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, οπότε ο Θεοδωράκης ακουγόταν συχνά στο ραδιόφωνο. Άκουγα «θέλει και οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους» και νόμιζα ότι υπάρχει η «Ζωντανίνα», μία τεράστια γυναίκα. Για πολλά χρόνια άκουγα τα τραγούδια με λάθος τρόπο και με σημάδευσε το ότι μέσα στους 10 στίχους άκουγα τους 6. Αυτό αποτέλεσε την πρώτη σπρωξιά να γράψω τα δικά μου τραγούδια, όπως ήθελα εγώ. Να επιβάλλω δηλαδή, αυτές τις «παρανοήσεις» με έναν τρόπο εντελώς δικό μου, στους άλλους.
 
Στην εφηβεία αγάπησα το ραδιόφωνο πάρα πολύ. Πρόλαβα αυτήν την περίοδο που κοιμόσουν με το ραδιοφωνάκι δίπλα σου ή ξενυχτούσες με αυτό ή άκουγες φανατικά ως έφηβος τους ραδιοπαραγωγούς που μιλούσαν για ερωτικά και έβαζαν μουσικές που ζητούσαν οι ακροατές. Πρόλαβα λίγο επίσης τους ραδιοπειρατές, το δεύτερο πρόγραμμα της Σοφίας Μιχαλίτση, που ήταν πάρα πολύ ωραία περίοδος. Αργότερα την αρχή του ιδιωτικού ραδιοφώνου. Αυτά θυμάμαι περισσότερο από όλα. Μία περίοδο που νύχτα – μέρα έγραφα μαθήματά συντονιζόμουν σε έναν σταθμό. Το βράδυ περίμενα να κοιμηθούν όλοι, έπαιρνα ακουστικά, άκουγα 2-3 ραδιοπαραγωγούς που μου άρεσαν πολύ. 

«Το πληκτικό ραδιόφωνο που γίνεται μέσα από δημοσκοπήσεις κυριαρχεί» 

ΠτΘ: Σας έχουμε ακούσει και στο παρελθόν να περιγράφετε το ονειρικό ραδιόφωνο. Ένα ραδιόφωνο με λόγο ύπαρξης, ένα ραδιόφωνο στο οποίο ακούμε ιστορίες. Πιστεύετε πως αυτό το ραδιόφωνο υπάρχει σήμερα στα ελληνικά δεδομένα; Τι θα αλλάζατε σε αυτήν την κατεύθυνση;
Φ.Δ.: Πάντα υπάρχουν άνθρωποι που το προσπαθούν. Εδώ στην Αθήνα, τουλάχιστον, αυτούς που ακούω εγώ υπάρχει ακόμα το «Τρίτο», το «Δεύτερο Πρόγραμμα», το «Κόσμος» ως προς τα κρατικά, υπάρχει το «Εν λευκώ»,  αλλά και μία πρόσφατη άφιξη, το «Ραδιόφωνο 24/7», που έχει πολλές εκπομπές λόγου και πολλές μουσικές εκπομπές που δεν λειτουργούν με playlist, δηλαδή ο παραγωγός διαλέγει τα τραγούδια και λέει δύο λόγια πριν από αυτά. Υπάρχουν οι άνθρωποι αυτοί, αλλά κυρίως αυτό που επικρατεί είναι ένα ραδιόφωνο πληκτικό που γίνεται μέσα από δημοσκοπήσεις. Διαλέγει κάποιος ένα playlist 150 τραγουδιών, παίζει τα ίδια και τα ίδια και κάπως δημιουργείται και ένα «μαμούχαλο» κοινό, το οποίο, επιβραβεύεται από τις εταιρείες δημοσκοπήσεων. Βλέπεις, δηλαδή, ότι υπάρχουν παραγωγοί οι οποίοι παίζουν πραγματικά τα ίδια και τα ίδια συνεχώς, χωρίς φαντασία, δεν επιβάλλουν νέα μουσική και το κοινό τους όχι μόνο το γουστάρει αυτό και τους βάζει πάνω πάνω, αλλά έχει μάθει και δεν ενοχλείται έτσι και παίξει το ραδιόφωνο αυτό κάτι καινούργιο. 

«Το ραδιόφωνο είναι ένα μέρος του πως εγώ πρόλαβα να αντιληφθώ τον κόσμο» 

ΠτΘ: Στη δική σας περίπτωση, για να συνδέσω λίγο και τη δουλειά σας με όλο αυτό, έχουν υπάρξει ανέκδοτα τραγούδια σας, τα οποία εν τέλει μοιρασθήκατε μαζί μας τόσο μέσα από live, όσο και στο ραδιόφωνο. Έχω στο μυαλό μου την πρωτοχρονιά του 2009 που ακούσαμε το τραγουδάκι για τις καταλήψεις του ‘90-91. Γιατί μεταξύ των τόσων ΜΜΕ επιλέξατε το ραδιόφωνο; Πιστεύετε πως σας προσέφερε μία αμεσότητα την οποία βρίσκετε και στα live σας;
Φ.Δ.: Είναι ένα μέρος του εαυτού μου, ένα μέρος του πως εγώ πρόλαβα να αντιληφθώ τον κόσμο. Εξακολουθώ και φέρομαι στο ραδιόφωνο σαν να είναι το παλιό ραδιόφωνο και ότι εκεί πρέπει να παίζονται τραγούδια, να γίνονται ερωτήσεις, διαγωνισμοί, να «προγκάρεται» ο ακροατής, να πάψει να είναι «μαμούχαλος», να θυμώνει, να έχει αυτή την αίσθηση με τη ζωή. Κάθε φορά που γράφω ένα καινούργιο τραγούδι παίρνω πέντε αγαπημένους μου φίλους και τους το παίζω τηλεφωνικά. Κάπως έτσι βλέπω το παίξιμο στο ραδιόφωνο. 

«Απορώ πώς ένα μέσο τόσο “παιχνιδιάρικο” κατάντησε έτσι» 

ΠτΘ: Όλα τα τελευταία σας projects, από τα live, μέχρι και την Ταράτσα και την Flip Market που αποτέλεσε ένα «γιουσουρούμ» μικρών ιστοριών, χαρακτηρίζονται από το θέμα και την αφήγηση μιας ιστορίας.  Πιστεύετε πως αυτή η κεντρική ιδέα είναι μεταφράσιμη στο ραδιόφωνο; Ας πούμε με τη μορφή θεατρικού αναλογίου. Θα επιχειρούσατε κάτι τέτοιο;
Φ.Δ.: Θα μου άρεσε να κάνω κάτι τέτοιο. Θα το ήθελα. Θα ήθελα να είμαι ελεύθερος. Θα ήθελα για παράδειγμα τη μια μέρα να μιλάω μόνο για το σινεμά, για μια ταινία που είδα χθες, να κάνω γκάλοπ και να μιλάω μόνο με τους ακροατές. Να τους θέτω διλήμματα, την μεθεπόμενη να παρουσιάζω έναν αγαπημένο μου δίσκο με ελληνικό τραγούδι. Πάντως όποτε το έχω προτείνει ή μου έχει ζητήσει κάποιος στο ραδιόφωνο να κάνω μια εκπομπή και του λέω κάτι τέτοια, μου λένε «όχι, αυτά δεν γίνονται πια, απαγορεύεται να παιχτεί ένας ολόκληρος δίσκος στο ραδιόφωνο» κ.ο.κ.  και ξενερώνω κι εγώ. Απορώ και μου φαίνεται πάρα πολύ τρελό το πώς ένα μέσο τόσο «παιχνιδιάρικο» κατάντησε έτσι.
 
ΠτΘ: Εν τέλει τι σημαίνει για σας ραδιόφωνο;
Φ.Δ.: Η φωνή της καρδιάς, της τρέλας σου, του Θεού. Είσαι ένας, μόνος σου σε ένα σπίτι και θες να ακούσεις τι λέει η ψυχή σου. Ο τρόπος με τον οποίο το συντονίζεις, που γύριζες παλαιότερα το κουμπάκι και τώρα πατάς και αλλάζεις το σταθμό και οδηγείσαι σε κάποια μουσική, σε κάποια φωνή η οποία σου ταιριάζει, η οποία λέει τα πράγματα που ακούς μέσα στο κεφάλι σου. Αυτό είναι το ραδιόφωνο και με συγκινεί πολύ. Είναι σαν μια μεταφυσική συντροφιά.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.