Μυρσινη Λαντζουρακη «Καθε χρονια ειναι διαφορετικη και εχει να προσθεσει μονο θετικα πραγματα»

Δέκα χρόνια παρουσίας στα πολιτισμικά δρώμενα της Κομοτηνής μετρά φέτος το Θεατρικό Εργαστήρι «Επί Σκηνής». Ένα όραμα που το 2008  πήρε μορφή κι έγινε δημιουργικότητα, ομάδα, συνεργασία, παρέα, φιλία αλλά και ένας μαγικός κόσμος που εκτυλίσσεται πάνω στο σανίδι σε κάθε παράσταση. Η ιδέα γεννήθηκε από τη κ. Μυρσίνη Λαντζουράκη, η οποία θέλησε να δημιουργήσει έναν χώρο τέχνης στον οποίο θα καλλιεργείται η ομαδικότητα και η συνεργασία, όπως εκμυστηρεύθηκε, μιλώντας στην εκπομπή «Με το Ν και με το Β»για την επετειακή παράσταση «Να ζει κανείς ή να μην ζει… κανείς» που παρουσιάστηκε στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κομοτηνής το Σάββατο 29 και την Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου.
 
Αποτιμώντας την πορεία και την εξέλιξη του δραστήριου πυρήνα η σκηνοθέτιδα στάθηκε ιδιαίτερα στους ανθρώπους που τον συνθέτουν. Πρόκειται για παιδιά που πορεύθηκαν μαζί της επί χρόνια δημιουργώντας με αυτόν τον τρόπο «σχέσης ζωής», όπως θυμήθηκε η ίδια με νοσταλγία για να μιλήσει στην συνέχεια για τους μελλοντικούς στόχους που η ίδια έχει θέσει.
 
Μυρσίνη Λαντζουράκη, όμως, και θεατρικό εργαστήρι «Επί Σκηνής» …
 
ΠτΘ: Το θεατρικό εργαστήρι «Επί Σκηνής» κλείνει τα δέκα χρόνια παρουσίας του στα πολιτιστικά δρώμενα της πόλης μας. Πώς γεννήθηκε και πώς έγινε πράξη;
Μ.Λ.: Η γένεση του εργαστηρίου ήταν αποτέλεσμα μιας μακρόχρονης θεατρικής πορείας. Τελείωσα τη σχολή το 1996, μετά δούλεψα κάποια χρόνια ως ηθοποιός  στην Κομοτηνή και σε άλλες πόλεις. Κάποια στιγμή έφυγα στο εξωτερικό και συνδύασα τα δυο μου πτυχία, μιας και διαθέτω επιπλέον ένα παιδαγωγικό πτυχίο. Ασχολήθηκα με το θέατρο στην εκπαίδευση και με το θέατρο ως κοινωνική παρέμβαση, κομμάτι της οποίας ήταν η σκηνοθεσία.
 
Το 2006, όταν επέστρεψα στην Κομοτηνή, μέλημά μου ήταν να οργανώσω κάτι δικό μου. Εκεί σχηματίστηκε η ομάδα «ΝΟΜΑΣ», που για τρία χρόνια έκανε πολύ όμορφες παραστάσεις και δράσεις. Το εργαστήρι στην ουσία ήταν η μεταφορά των Νομάδων, της ομάδας που δεν είχε κάποιο σταθερό χώρο. Αυτή ήταν η πρώτη ανάγκη, να στεγάσουμε την ομάδα. Εφόσον είχα πρόσφατη την εμπειρία με τα παιδαγωγικά και το κομμάτι του εκπαιδευτικού δράματος σκέφτηκα πως θα ήταν καλό πέρα από την ομάδα ενηλίκων να ανοίξω τον χώρο και στα μικρά παιδιά.
 
Έτσι δημιουργήθηκε η ιδέα του «Επί Σκηνής». Να γίνει ένα εργαστήρι όπου να μπορούν να έρχονται άτομα από πέντε χρονών παιδιά και χωρίς ανώτατο όριο στην ηλικία για να ασχοληθούν με αυτό το κομμάτι της τέχνης που ονομάζεται «θέατρο». Το εργαστήρι για εμένα είναι ένας χώρος όπου μπαινοβγαίνουν ιδέες, ενέργεια, φαντασία, δημιουργία, εμπειρία και συνεχίζει μέχρι σήμερα. 

«Αισθάνομαι ότι μεγαλώνω παιδιά, ότι μεγαλώνω κι εγώ μαζί τους, και έτσι δημιουργούνται φιλίες και σχέσεις ζωής» 

ΠτΘ: Το Επί σκηνής ξεκίνησε με ανθρώπους που συνεχίζουν μέχρι και σήμερα. Πώς το κρίνετε όλο αυτό; Πώς είναι  η συμπόρευσή σας με άλλους ανθρώπους, νεαρότερους, καθ' όλη τη διάρκεια της δεκαετίας αυτής;
Μ.Λ.: Στην επετειακή παράσταση που ανέβηκε το σαββατοκύριακο συμμετείχαν μαθητές που έχουν ξεκινήσει από τον πρώτο χρόνο της λειτουργίας του εργαστηρίου. Υπάρχουν τρία άτομα που μετρούν δέκα χρόνια στο εργαστήρι και όλα τα υπόλοιπα παιδιά επίσης πορεύονται πολλά χρόνια μαζί μου. Δουλεύω με μαθητές, όπως ο Χρήστος Δαλκυριάδης, ο οποίος από την πρώτη μέρα του εργαστηρίου είναι μαζί μου. Πήγαινε στη Β΄ Δημοτικού όταν πρωτοήρθε στο εργαστήρι και τώρα είναι Γ΄ Λυκείου και είμαστε πάλι μαζί. Αυτό για μένα είναι πάρα πολύ συγκινητικό, είναι ιστορία ζωής. Αισθάνομαι ότι μεγαλώνω παιδιά, ότι μεγαλώνω κι εγώ μαζί τους και έτσι δημιουργούνται φιλίες και σχέσεις ζωής.
 
ΠτΘ: Αποτελεί επιπλέον μία μεγάλη ευθύνη, γιατί διαμορφώνονται χαρακτήρες…
Μ.Λ.: Το εργαστήρι είναι Εργαστήρι Θεατρικής Αγωγής και Τέχνης. Για μένα είναι πάρα πολύ σημαντικό το παιδαγωγικό κομμάτι, γιατί όλοι οι παράμετροι της τέχνης συγκλίνουν στο να είναι το άτομο ανοιχτό, να σέβεται τον άλλον, να καλλιεργεί την ομαδικότητα, τη συνεργασία. Όλα αυτά είναι πράγματα που δεν αφορούν μόνο το θέατρο, αλλά όλη την κοινωνία μας. 

«Κάθε χρόνος που περνά από την πλάτη μας μας κάνει ωριμότερους» 

ΠτΘ:Δέκα χρόνια μετά από την πορεία και την εξέλιξη του «Επί σκηνής» θα λέγατε ότι πετύχατε τους στόχους σας; Κατά την διάρκεια της πορείας αυτής φαντάζομαι πως θα υπήρχαν και δύσκολες στιγμές. Πώς λειτούργησαν για εσάς;
Μ.Λ.: Η κάθε χρονιά είναι πολύ διαφορετική. Ούτως ή άλλως αυτό συμβαίνει όταν έχεις να κάνεις με διαφορετικές ομάδες ανθρώπων. Εξάλλου οι ομάδες ανανεώνονται, οπότε δεν μπορείς να έχεις από την αρχή ένα πρόγραμμα. Συμπορεύεσαι μαζί τους. Οι ιδέες και οι δημιουργίες προκύπτουν εντός τους.
 
Το αν ο πήχης ανεβαίνει διαρκώς ψηλότερα νομίζω πως έχει να κάνει με το ότι κάθε χρόνος που περνά από την πλάτη μας μας κάνει ωριμότερους. Ίσως κάποια πράγματα ωριμάζουν με τον καιρό, με τα χρόνια. Γίνονται πιο μεστά, προστίθενται καινούργιες ιδέες, τις οποίες αντλείς μέσα από τον κόσμο με τον οποίο συνδημιουργείς. Οπότε ναι, νομίζω ότι κάθε χρονιά είναι διαφορετική και κάθε χρονιά έχει να προσθέσει μόνο θετικά πράγματα.
 
Όσον αφορά τις δυσκολίες, φυσικά και υπάρχουν. Για μένα οι βασικές δυσκολίες που αντιμετώπισα όλα αυτά τα χρόνια, οι οποίες δεν ήταν ιδιαίτερα πολλές, έχουν να κάνουν με τις συμπεριφορές. Κατά καιρούς υπήρχαν και δύσκολα τμήματα, γιατί η συμπεριφορά ενός ή δύο παιδιών προσκρούουν απέναντι στις συμπεριφορές του συνόλου. Το θετικό είναι ότι παρόλο που κάποια τμήματα ξεκινούν με δυσκολίες, στην πορεία όλα αυτά εξελίσσονται γιατί το απαιτεί και το ίδιο το αντικείμενο.
 
Υπάρχουν και άλλες δύσκολες στιγμές. Μπορεί να κολλήσεις σε μια ιδέα και να μην πηγαίνει παρακάτω. Ή να ξεκινάς να χτίσεις κάτι και να μην σου βγαίνει στην πορεία, να χρειάζεται μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα να το αλλάξεις όλο και να βγάλεις κάτι καινούργιο. Αλλά όλα αυτά είναι μέσα στο πρόγραμμα. 

«Γνώρισα τον Μιχάλη Βαμβακά στην πρώτη παράσταση του “Επί Σκηνής” και έκτοτε δεν έχουμε σταματήσει να συνεργαζόμαστε» 

ΠτΘ:Ποια τμήματα λειτουργούν και με ποιες επιπλέον δράσεις ασχολείστε;
Μ.Λ.: Σβήνουμε τα δέκα κεράκια και μπαίνουμε στον ενδέκατο χρόνο με πάρα πολύ κέφι και τμήματα όλων των ηλικιών, από 5 χρονών μέχρι ενηλίκων. Ο χώρος μας άλλωστε δεν έχει ηλικία. Έχουμε προγραμματίσει ακόμα μία δράση με την οποία θα γιορτάσουμε τα δέκα χρόνια παρουσίας μας τον Δεκέμβριο, ενώ για τον Νοέμβριο οργανώνω ένα σεμινάριο.
 
Ακόμα, θα κάνουμε ένα πάρτι με τον Μιχάλη Βαμβακά μιας και η «MikeProductions» κλείνει είκοσι χρόνια λειτουργίας, ενώ το θεατρικό εργαστήρι «Επί Σκηνής» μετρά ήδη δέκα. Γνώρισα τον Μιχάλη στην πρώτη παράσταση του εργαστηρίου μας. Είχε αναλάβει τα βίντεο και έκτοτε δεν έχουμε σταματήσει να συνεργαζόμαστε. 

«Το «Επί Σκηνής» να είναι ένας κόμβος τέχνης που θα ανθίζει συνεχώς» 

ΠτΘ: Πώς θα θέλατε να δείτε το Επί σκηνής στα είκοσι χρόνια;
Μ.Λ.: Θα ήθελα να είναι ένας πυρήνας τέχνης που να φιλοξενεί και να συμπορεύεται πέρα από τους τωρινούς μαθητές με άτομα τα οποία έχουν φύγει από το «Επί σκηνής». Πολλά από αυτά τα άτομα έχουν πάρει το μικρόβιο, έχουν κάνει σπουδές σχετικές με το θέατρο. Κάποιοι είναι πλέον ηθοποιοί, σκηνοθέτες, θεατρολόγοι, ασχολούνται με το αντικείμενο ενεργά. Θέλω, αν κάποιος από αυτούς επιστρέψει στην όμορφη Κομοτηνής μας, να μπορέσει να είναι μέσα στον πυρήνα του εργαστηρίου. Έτσι το «Επί Σκηνής» θα μπορέσει να είναι ένας κόμβος τέχνης που θα ανθίζει συνεχώς …

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.