Μια Κοινωνικη Κουζινα που «μαγειρευει» αλληλεγγυη

Τον γνωρίσαμε και σας τον συστήσαμε πριν από έναν χρόνο περίπου, όταν είχε έρθει στην Κομοτηνή για να… μαγειρέψει στην κεντρική πλατεία. Ήταν ένα βροχερό μεσημέρι Σαββάτου, στις αρχές του Φεβρουαρίου του 2015, όταν με έκπληξη διακρίναμε ένα ζευγάρι αγνώστων, εκείνον και τη σύζυγό του, να στήνουν την πρόχειρη κουζίνα τους στο κεντρικότερο σημείο της πόλης και να προσφέρουν απλόχερα μερίδες φαγητού και χαμόγελα στους περαστικούς. Φαγητό μαγειρεμένο με μεράκι, χαμόγελα αγνά. Σε όλους τους περαστικούς, σε όλους ανεξαιρέτως.

Αυτή ήταν και εξακολουθεί να είναι η «Κοινωνική Κουζίνα-Ο άλλος άνθρωπος». Όχι ένα ακόμα συσσίτιο για τους άπορους και για τους κατατρεγμένους αυτής της κοινωνίας. Αλλά μια ιδέα, μια ωδή στην αλληλεγγύη και στην επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων. Και εμπνευστής της; Ο 51χρονος Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος. «Το φαγητό είναι το μέσο για να μπορέσουμε να έρθουμε πιο κοντά, να αρχίσουμε να μιλάμε», μας είχε δηλώσει σε εκείνη την πρώτη μας επαφή. «Είναι άλλο πράγμα το συσσίτιο και άλλο αυτό που κάνουμε», είχε ξεκαθαρίσει, παρατηρώντας εύστοχα ότι μέσω της Κοινωνικής Κουζίνας «αυτός που δεν έχει ανάγκη τρώει μαζί με αυτόν που έχει ανάγκη. Και μεγαλύτερη ανάγκη αυτού που έχει ανάγκη είναι να φας μαζί του και να πεις μια κουβέντα από ό,τι να του δώσεις ένα πιάτο φαΐ και να φύγεις».

Κάπως έτσι γνωρίσαμε τον «άλλο άνθρωπο», κ. Κωνσταντίνο Πολυχρονόπουλο. Έναν άνθρωπο που από τον Δεκέμβριο του 2011 αφιερώθηκε ολοκληρωτικά στην ανακούφιση του αδύναμου συνανθρώπου, δίνοντας μια διαφορετική έννοια και διάσταση στον όρο αλληλεγγύη. Με την εντιμότητα, την καθαρότητα και την αλήθεια που βγάζει ο λόγος του δεν άργησε να συνασπίσει γύρω του χιλιάδες συμπολίτες μας, από όλη την Ελλάδα και από το εξωτερικό, οι οποίοι συνδράμουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στο θεάρεστο έργο της Κοινωνικής Κουζίνας. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο «άλλος άνθρωπος», από 60 μερίδες φαγητού που είχε μαγειρέψει στην πρώτη Κοινωνική Κουζίνα στις 6 Δεκεμβρίου του 2011, έφτασε να συντρώγει με 6.000 ανθρώπους επί καθημερινής βάσης αυτήν την περίοδο. Ανά την Ελλάδα έχουν δημιουργηθεί πλέον 12 Κοινωνικές Κουζίνες, από εθελοντές οι οποίοι μοιράζονται τις ίδιες ιδέες και το ίδιο αγνά συναισθήματα αλληλεγγύης προς τον αδύναμο συνάνθρωπο.
 
Τους τελευταίους μήνες, από τη στιγμή που οξύνθηκε η προσφυγική κρίση, η Κοινωνική Κουζίνα του κ. Πολυχρονόπουλου βρέθηκε στην πρώτη γραμμή της μάχης για την ανακούφιση των εξαθλιωμένων  ανθρώπων, που έφταναν μαζικά στη χώρα μας. Μαγείρεψε στη Λέσβο, στη Σάμο, στην Ειδομένη,  στο Ελληνικό… όπου δηλαδή υπάρχουν «άλλοι άνθρωποι»- ανεξαρτήτως φύλου, χρώματος, θρησκείας ή εθνικότητας- οι οποίοι βρίσκονται σε ανάγκη.

 
Έναν χρόνο μετά από την πρώτη μας γνωριμία, είχαμε τη χαρά να συνομιλήσει εκ νέου με τον κ. Πολυχρονόπουλο, ο οποίος μας μετέφερε την εμπειρία που έχει αποκομίσει από την ενεργό εμπλοκή του στη διαχείριση της προσφυγικής κρίσης, ενώ έστειλε για άλλη μια φορά πολύτιμα μηνύματα προς πολλαπλούς αποδέκτες. Περιγράφοντας την επαφή που έχει καθημερινά με τους πρόσφυγες, εστίασε στον σεβασμό και στην εκτίμηση, που δείχνουν προς τους ανθρώπους που τους βοηθάνε, και στη διάθεσή τους να συμμετέχουν, να συνεισφέρουν στο έργο τους. «Έρχονται να μαγειρέψουν μαζί μου, γιατί έτσι αισθάνονται», παρατήρησε, «ενώ μας παίρνουν τηλέφωνο μόλις φτάνουν στο εξωτερικό, μας ευχαριστούν και κρατάμε επικοινωνία». «Κάνεις καινούργιες γνωριμίες και πραγματικούς φίλους», συμπλήρωσε, «που δεν περιμένουν αντάλλαγμα από εσένα».

Αυτή η συμπεριφορά πηγάζει, κατά τον κ. Πολυχρονόπουλο, από την αναγνώριση εκ μέρους των προσφύγων της καθαρότητας και της αλήθειας των προθέσεων των εθελοντών. «Δε σε βλέπουν να φέρνεις π.χ. μαγειρεμένο φαγητό και να τους το δίνεις λες και είναι ζώα», σημείωσε χαρακτηριστικά. «Κάθεσαι εκεί μπροστά τους και έρχονται κι αυτοί μαζί σου και μαγειρεύετε μαζί», επισήμανε, «δηλαδή συμμετέχεις, επικοινωνείς μαζί τους». «Γιατί δεν είναι μόνο το φαί», ξεκαθάρισε. «Οι άνθρωποι αυτοί δε θέλουν ένα φαΐ ή να τους δώσεις ένα φάρμακο, όταν είναι άρρωστοι, και να τους πετάξεις στην άκρη. Θέλουνε να μιλήσουνε», επισήμανε. «Είναι η επικοινωνία», τόνισε με έμφαση, «το όχημα για να γνωριστούμε και να πάψουν να μας χωρίζουν διαφορές».
 
Παρ’ όλες τις δυσχέρειες και τις αντιξοότητες, που έχει συναντήσει στην προσπάθειά του να απαλύνει τον πόνο αυτών των ανθρώπων, ο κ. Πολυχρονόπουλος δεν έφτασε ποτέ στο σημείο να απελπιστεί ή να τρομάξει από την μεγάλη έκταση των αναγκών. Όμως εκείνο που τον απελπίζει, όπως παραδέχτηκε, είναι η στάση του κράτους, των υπευθύνων με την ευρύτερη έννοια, απέναντι στη δυστυχία που οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει. «Σκέφτομαι ότι αν εγώ, που είμαι άνεργος, μπορώ και κάνω αυτό, φανταστείτε τι μπορούν να κάνουν αυτοί, που έχουν και περισσότερες γνώσεις από εμένα και περισσότερα χρήματα και όλα», σημείωσε χαρακτηριστικά. Ο ίδιος απέδωσε την ανεπάρκεια στη διαχείριση του προσφυγικού αφενός σε ανικανότητα, άγνοια, ολιγωρία, ακόμα και σκοπιμότητα εκ μέρους των υπευθύνων, αλλά κυρίως στο γεγονός ότι αυτοί που καλούνται να δώσουν τις λύσεις δεν έχουν ζήσει από μέσα το πρόβλημα. «Το θέμα είναι να μαθαίνουμε», σημείωσε, «και δε μαθαίνουμε ούτε από τα λόγια, ούτε αν ακούμε τον διπλανό μας, ούτε αν ακούμε τον σύμβουλό μας». «Θα μάθουμε μόνο αν πάμε και το ζήσουμε μαζί», ξεκαθάρισε. «Να ζήσουμε το πρόβλημα», συμπλήρωσε, «όχι να καθόμαστε στο γραφείο και να είμαστε στο τηλέφωνο. Να ζήσουμε το πρόβλημα και να είμαστε μαζί με τους ανθρώπους, να γνωρίσουμε τι θέλουν πραγματικά».
 

Με την ευκαιρία, ο κ. Πολυχρονόπουλος ανέτρεξε στην υπόθεση της απονομής του βραβείου «Ευρωπαίος Πολίτης του 2015» στην «Κοινωνική Κουζίνα-Ο άλλος άνθρωπος» από το Γραφείο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην Αθήνα. Ο ίδιος, όπως και ο εκπρόσωπος του «Μητροπολιτικού Κοινωνικού Ιατρείου Ελληνικού», είχαν αρνηθεί να παραλάβουν το βραβείο, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τις πολιτικές λιτότητας που εφαρμόζονται στην Ευρώπη. «Εκεί απελπίστηκα δύο φορές, γιατί δεν μου επέτρεψαν να πάω να πω γιατί δεν πήρα το βραβείο», σχολίασε δηκτικά ο κ. Πολυχρονόπουλος, καταγγέλλοντας την υποκρισία των ανθρώπων που είναι υπεύθυνοι για το σκηνικό εξαθλίωσης, που έχει διαμορφωθεί.
 
Καταλήγοντας, διευκρίνισε ότι η Κοινωνική Κουζίνα δεν έχει σταματήσει τις δράσεις αλληλεγγύης υπέρ των Ελλήνων που βρίσκονται σε αδυναμία εξαιτίας της οικονομικής κρίσης. Σε όλες τις συλλογικότητες βγαίνει κάθε Κυριακή το εβδομαδιαίο πρόγραμμα, όπως υπογράμμισε, ενώ παράλληλα υλοποιούνται και οι δράσεις για την ανακούφιση των προσφύγων και των μεταναστών. Κληθείς δε να σχολιάσει τη συχνή επωδό αντιδραστικών προσεγγίσεων, του τύπου «βοηθάτε τους πρόσφυγες, τη στιγμή που πεινάνε οι Έλληνες», ο κ. Πολυχρονόπουλος ξεκαθάρισε ότι η αλληλεγγύη είναι οριζόντια προς όλους τους ανθρώπους, σημειώνοντας καυστικά ότι «αυτοί που τα λένε αυτά, είναι αυτοί που δεν κάνουν τίποτα, που δε βοηθάνε ούτε τους Έλληνες». «Η αλληλεγγύη δεν έχει χρώμα, δεν έχει πατρίδα», επισήμανε, για να διαρωτηθεί με νόημα «υπάρχει αίμα ελληνικό ή είναι ένα και είναι κόκκινο για όλους τους ανθρώπους;».

Επίσης δεν παρέλειψε να ξεκαθαρίσει ότι η Κοινωνική Κουζίνα δεν είναι μία ακόμα Μη Κυβερνητική Οργάνωση, αλλά μια συλλογικότητα με εθελοντές που στηρίζονται στην εμπιστοσύνη και τη συνδρομή του κόσμου. «Δεν είμαστε ΜΚΟ και δε θα γίνουμε ποτέ», υπογράμμισε, «γιατί πιστεύουμε ότι η αλληλεγγύη βγαίνει από την καρδιά και δεν πρέπει να παίρνεις αντάλλαγμα». «Βέβαια, παίρνεις ένα μεγάλο αντάλλαγμα», συμπλήρωσε, «την αγάπη του κόσμου που είναι τεράστια».
 
Για να γνωρίσετε την Κοινωνική Κουζίνα και τη δράση που αναπτύσσει ο «άλλος άνθρωπος» σε όλη την Ελλάδα, δεν έχετε παρά να την αναζητήσετε στο διαδίκτυο, αφενός στο facebook και αφετέρου στο «oallosanthropos.blogspot.gr». Βέβαια, δεν αποκλείεται να επιστρέψει σύντομα στην Κομοτηνή, για να μαγειρέψει, αλλά και να αφυπνίσει συνειδήσεις, που είναι ο κυρίαρχος σκοπός της. «Θα ξαναέρθω για να αφυπνίσουμε συνειδήσεις», μας υποσχέθηκε ο εμπνευστής και «ψυχή» της Κοινωνικής Κουζίνας κατά την ολοκλήρωση της συνομιλίας μας.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.