Μαρα Κουκουτση, ενα κοριτσι γεννημενο για την υπερβαση!

O αθλητισμός στη ζωή της μπήκε από τα 2,5 χρόνια της με ενόργανη, ρυθμική, μπαλέτο, μοντέρνο χορό. Μα πάντα έλεγε πως θέλει να τρέχει και να πηδάει! Στην 3η δημοτικού την επιλέγουν στα «ταλέντα, ένα πρόγραμμα της Γ.Γ. Αθλητισμού, και ξεκινάει με χάντμπολ, μπάσκετ, βόλεϊ. Ορόσημο της αθλητικής της πορείας ήταν η πρώτη συμμετοχή της στους σχολικούς αγώνες στίβου, που ενώ την επιλέγουν για τρέξιμο, η γυμνάστρια της αλλάζει άθλημα.. Κλάματα, ματωμένα χείλη για αυτήν την «αδικία», όπως η ίδια την εξέλαβε και πυρετός από τον καημό της. Και κάπου εδώ επιβεβαιώνεται το «κάθε εμπόδιο για καλό», αναδεικνύοντάς την 1η στη Θράκη στο άλμα εις μήκος.
 
Έτσι ξεκινάνε οι προπονήσεις, οι στόχοι, η επίπονη προσπάθεια και οι μεγάλοι αγώνες ανά την Ελλάδα. Χαρές, λύπες… πάνω από 50 συμμετοχές σε αγώνες και 3 φορές πρωταθλήτρια Ελλάδας. Σημαντικότερη διάκριση το άλμα στα 5,85μ και η ανακήρυξή της σε πρωταθλήτρια Ελλάδας Ε/Ν στο μήκος, ενώ έχει καταρρίψει το πανθρακικό ρεκόρ που για χρόνια κατείχε η Πηγή Δεβετζή και ανήκει στην ομάδα των επίλεκτων αθλητών Θράκης, αλλά και στον Ειδικό Πίνακα Διακριθέντων Αθλητών Ελλάδα. Και όνειρα, πολλά όνειρα!
 
Αν την ρωτήσεις, θα σου πει ότι δε θα άλλαζε τίποτα από την αθλητική της ζωή, ίσως να άκουγε λίγο παραπάνω τα λόγια του προπονητής της…
 
«Δύσκολος ο πρωταθλητισμός, θέλει θυσίες, κάποιες φορές πονάει τόσο που λυγίζεις, θέλεις να τα παρατήσεις. Ακόμα πιο δύσκολο για ένα παιδάκι της πέμπτης δημοτικού που δεν έπαιξε, δεν βγήκε όσο τα κορίτσια της ηλικίας της- θυμάται που της λέγανε έλα στο σπίτι μας να παίξουμε με την barbie και εκείνη αρνιότανε γιατί είχε προπόνηση- με ζέστη, με κρύο, με ειδική διατροφή και γενικά με στερήσεις που φαντάζουν σκληρές αλλά τελικά δεν είναι.
 
Δύσκολος ο πρωταθλητισμός στην πόλη μας! Δεν υπάρχουν υποδομές, ένα γκρεμούλι γήπεδο, όργανα και βάρη χαλασμένα, κρύο, πολύ κρύο που προκαλεί τραυματισμούς. Όμως το πείσμα και το όνειρο για την ημέρα των αγώνων τόσο δυνατά και ένας προπονητής να μας τα παρουσιάζει σαν να είμαστε σε παλάτι, κρυώνοντας κι εκείνος μαζί μας και παροτρύνοντάς μας για πιο γρήγορα, πιο ψηλά! Είναι πολύ σημαντικό να έχεις ανθρώπους, που αγαπούν αυτό που κάνουν και πιστεύουν σε σένα. Προπονητής και γονείς είναι ό,τι πιο σημαντικό για έναν αθλητή», μας λέει.
 
«Όχι! Δεν κερδίζεις πάντα! Πρώτα πρέπει να κερδίσεις τον εαυτό σου και τους φόβους σου. Πολλοί λένε πως εμείς οι στιβικοί είμαστε εγωκεντρικοί… Ναι είμαστε! Έχω κλάψει άπειρες φορές μέσα στο γήπεδο, αλλά όταν κερδίζεις όλα ξεχνιούνται. 90 φορές κλαις και 10 γελάς. Η επιβράβευση ερχόταν με ένα νεύμα του προπονητή μου και πολλές φορές με ένα μετάλλιο και μετά ο πήχης πιο ψηλά!
Αυτό που μου έμαθε ο αθλητισμός είναι να προσπαθώ, να πιστεύω στον εαυτό μου και να παλεύω. Από το 2007 γυρίζω την Ελλάδα, τα γήπεδα, γνωρίζω άλλους αθλητές, άλλες νοοτροπίες, ανεκτίμητες εμπειρίες και εικόνες. Πραγματικά αυτό θα πρέπει να κάνουν τα παιδιά… υγιής αθλητισμός!».
 
«Από την πόλη μου είμαι απογοητευμένη», συνεχίζει, «αφού ούτε μία φορά εμένα και τους συναθλητές μου δεν μας έσφιξαν το χέρι. Δεν γίνονται όλα με τα λεφτά, πείτε τους. Δεν είναι και λίγο σε ένα γήπεδο άλλης πόλης να ακούγεται «Μάρα Κουκούτση, Κομοτηνή» και ο κόσμος να σε χειροκροτεί και η δική σου πόλη να σε αγνοεί!».
 
Στόχος της για την νέα χρονιά, με τη βοήθεια του προπονητή της κ. Χρήστου Τσιπουρίδη, είναι η 100% αποκατάσταση του τραυματισμού της και με ειδική προπόνηση στην οποία έχει ενταχθεί ήδη στο προπονητικό πλάνο, να πιάσει τα όρια για το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα και με πολύ δουλειά και του Θεού τη δύναμη να ξανά πλασαριστεί στις πρώτες θέσεις της πανελλήνιας κατάταξης.
 
Η Μάρα σπουδάζει στο 2ο έτος του ΤΕΦΑΑ Κομοτηνής, όπου εισήχθη δίχως να χρησιμοποιήσει τα μόρια που εξασφάλισε ως πρωταθλήτρια Ελλάδας. Και ο λόγος, που επέλεξε να μείνει στην πόλη της, ήταν αποκλειστικά ο προπονητής της.
 
Σκοπός της είναι να μπορέσει να πάρει την μεταγραφή της για τον ΠΑΣ Πρωταθλητών, όπου στη θέση της γενικής γραμματέα βρίσκεται η μητέρα της, ενώ το αγωνιστικό τμήμα το προπονεί ο προπονητής της. Και τούτο, γιατί προπονητής, γονείς, σύλλογος είναι μια αλυσίδα ανθρώπων που οδηγούν στην κορυφή.
 
Η ευχή που έκανε κλείνοντας ήταν «υγεία πάνω από όλα και ανθρώπους γύρω μου να αγαπώ και να εμπνέομαι», ενώ χαμογελώντας μας έδειξε το περιβόητο βήμα-άλμα της νίκης!

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.