Η ομαδα Aniline Dancetheatre παρουσιαζει την παρασταση «ΧΧΧΥ»

«Δύο άνθρωποι, δύο σώματα. Ένας άντρας και μία γυναίκα. Ένας χορός. Γεννιούνται, κινούνται, αλληλεπιδρούν. Όμοια και διαφορετικά ταυτόχρονα. Συναντιούνται, μπαίνουν το ένα στο χώρο του άλλου. Χορεύουν. Οι πρώτες αναγνωριστικές κινήσεις και οι πιθανότητες της επαφής τους. Άλλοτε συνεργάζονται, άλλοτε συγκρούονται. Ποιες ομοιότητες και διαφορές είναι όντως γενετικές και ποιες επίκτητες; Και τι επιπτώσεις έχει αυτή η δυαδικότητα;».
 
Σε αυτά ακριβώς τα ερωτήματα θα προσπαθήσουν να δώσουν απαντήσεις μέσα από την κίνηση και τον χορό, οι πρωταγωνιστές της παράστασης σύγχρονου χορού με τίτλο « ΧΧΧΥ», που ανεβαίνει στη σκηνή του ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής αύριο Παρασκευή και το Σάββατο, 18 και 19 Μαρτίου αντίστοιχα.
 
Η Κομοτηναία Νατάσσα Αραμπατζή και ο συνάδελφός της Αλέξανδρος Γκουντινάκης, μέλη και οι δύο της ομάδας Aniline Dancetheatre παρουσιάζουν ένα χοροθέατρο, εμπνευσμένο από τα χρωμοσώματα xx και xy, που διαφοροποιούν και καθορίζουν το φύλο.
 
Μία παράσταση σύγχρονου χορού και contact – partnering, με στοιχεία από physical theatre, κατά την οποία οι πρωταγωνιστές πειραματίζονται στη σχέση της κίνησης των σωμάτων με τον ήχο και την ησυχία, την επαφή και την απουσία της. Άλλωστε οι ίδιοι μπορεί να πρωταγωνιστούν επί σκηνής, ωστόσο πρόκειται για μία συλλογική δουλειά που συνθέτουν επίσης η πρωτότυπη μουσική του Στέλιου Φραγγόπουλου, οι φωτισμοί της Αλεξίας Μουρτίδου και τα κοστούμια της Ελένης Χασιώτη.
 
Η μία εκ των δύο πρωταγωνιστών, η «δική μας» Νατάσσα Αραμπατζή, καθοδόν για την Κομοτηνή για την έναρξη των προβών της παράστασης μίλησε στο «Ράδιο Παρατηρητής 94fm» και στις Νατάσσα Βαφειάδη και Τζένη Κατσαρή – Βαφειάδη, για το περιεχόμενο της παράστασης, την έμπνευσή της αλλά και τη δύναμη της τέχνης  του χορού στην ανάδειξη βασικών κοινωνικών ζητημάτων.
 

Νατάσσα Αραμπατζή λοιπόν…
 
«Η παράσταση αφορά τις σωματικές και κοινωνικές διαφορές και ομοιότητες αντρών και γυναικών»

 
ΠτΘ: Η παράσταση έχει δύο πρωταγωνιστές, έναν άνδρα και μία γυναίκα, όπου μέσα από τις κινήσεις σας, πραγματεύεστε το ζήτημα των δύο φύλων.
Ν.Α.: Δεν είναι μόνο το ζήτημα των δύο φύλων. Είναι και σωματικά και κοινωνικά οι διαφορές και οι ομοιότητες που υπάρχουν ανάμεσα στους άντρες και τις γυναίκες. Προσπαθούμε αυτές να τις περιγράφουμε σε ένα πλαίσιο πιο συμβολικό, αφαιρετικό, μέσα από τις διαφορές και τις ομοιότητες στην κίνηση των σωμάτων, στη μορφή και μετά στη συμπεριφορά των δύο σωμάτων. Κι όλα μέσα από το χορό.
 
ΠτΘ: Πώς καταφέρνετε να παρουσιάσετε τα βασικά χαρακτηριστικά κάθε φύλου μέσα από τον χορό και ποιες τεχνικές χρησιμοποιείτε γι’ αυτό;
Ν.Α.: Χρησιμοποιούμε κατά κύριο λόγο σύγχρονο χορό και partnering, το οποίο είναι σηκώματα, κινήσεις, επαφή, από κοντά, από απόσταση. Για παράδειγμα, σκεφτείτε πώς κινείται ένας άνδρας και μία γυναίκα όταν περπατάει, τι διαφορές έχει, οι οποίες είναι  πολύ λίγες σε σχέση με τις ομοιότητες, αλλά είναι πολύ εμφανείς. Και πόσο μειώνονται αυτές οι διαφορές, όσο πάμε  προς τη νηπιακή ηλικία κι ακόμα περισσότερο όταν είμαστε νεογέννητα.  Εμείς βέβαια το ξεκινάμε ακόμα από τη μήτρα. Δηλαδή πιάνουμε τα χρωμοσώματα, όντως ως χρωμοσώματα, και εξετάζουμε πώς αυτά αρχίζουν και σταδιακά εμφανίζουν τη διαφοροποίηση και μετά πάμε στις διαφοροποιήσεις μετά τη γέννηση. Τις επίκτητες.
 

«Μας απασχολούν τα καθημερινά εκείνα πράγματα που είναι απλά και εμείς τα κάνουμε πολύπλοκα»

 
ΠτΘ: Όποιος γνωρίζει τη χορευτική ομάδα την οποία ανήκετε, βλέπει ότι το σύνολο των παραστάσεών σας, έχει να κάνει με αντίστοιχα ζητήματα. Η πρώτη παράσταση που κάνατε αφορούσε την πολυδιάστατη πραγματικότητα ενός ονείρου, ενώ ο υπερκαταναλωτισμός στη σύγχρονη κοινωνία, ήταν το θέμα της δεύτερης παράστασης. Αντίστοιχου ύφους και περιεχομένου ήταν και οι επόμενες παραστάσεις που ακολούθησαν.  Πώς καταπιάνεστε και δουλεύετε πάνω σ’ αυτά τα ζητήματα;
Ν.Α.: Μας προβληματίζει κι εμάς η κοινωνικότητα, οι διαφοροποιήσεις γενικώς που υπάρχουν, όπως και ο ψυχισμός του ανθρώπου, γιατί η πρώτη παράσταση είχε να κάνει με όνειρο μέσα σε όνειρο, οπότε ήταν ο ίδιος εαυτός σε πολλές μορφές. Είναι πάρα πολλά επίκτητα πράγματα που δημιουργούν πρόβλημα. Καθημερινά πράγματα που είναι απλά κι εμείς τα κάνουμε πολύπλοκα. Αυτή η παράσταση προέκυψε από ένα ντουέτο που μας είχαν ζητήσει από το Φεστιβάλ Ελλήνων Χορογράφων στη Θεσσαλονίκη πέρσι το Μάιο, και ξεκίνησε από αυτοσχεδιασμούς, όπου διαπιστώσαμε αυτές τις διαφοροποιήσεις και πόσο εκλείπουν με τα χρόνια που δουλεύουμε μαζί με τον Αλέξανδρο Γκουντινάκη, αλλά συνεχίζουν να υπάρχουν λόγω διαφοράς στην ανατομία των σωμάτων. Ετσι προέκυψε και η πλήρης παράσταση.
 

«Δε θέλουμε να λιμνάζουμε στα ίδια και στα ίδια θέματα»

 
ΠτΘ: Σε εμάς αυτό που αποτολμάτε, το να πείτε ιστορίες, μέσω της κίνησης, φαντάζει πολύ συναρπαστικό …
Ν.Α.: Δε θέλουμε να λιμνάζουμε στα ίδια και στα ίδια θέματα κι όλες αυτές οι εικόνες που μπορούμε να δούμε στο μικροσκόπιο, αν δείτε κάποια βίντεο της βιολογίας, του πώς πλάθονται τα κύτταρα, όλα αυτά δίνουν πολλές πληροφορίες, στο πώς να κινηθεί διαφορετικά το σώμα, σίγουρα αυτό μας κάνει και πιο δημιουργικούς.
 

«Η παράσταση ΧΧΧΥ είναι μια δουλειά που είναι διαρκώς σε εξέλιξη»

 
ΠτΘ: Καταλαβαίνουμε ότι κάθε παράσταση για σας έχει πολύ δουλειά πίσω, είτε ερευνητική και  άντλησης πληροφοριών είτε συνειδητοποίησης. Αυτή η περίοδος προετοιμασίας ήταν ευρεία; Επίσης επειδή η παράσταση έχει ήδη παιχτεί σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη πώς ήταν η πρόσληψή της από τον κόσμο;
Ν.Α.: Ειδικά γι’ αυτή την παράσταση, όντως υπάρχει μελέτη από πίσω, και θεωρητική και πολύ πρακτική, δηλαδή σε επίπεδο προπόνησης, αυτοσχεδιασμού, στο δημιουργικό κομμάτι. Κατά τα άλλα ήταν ίσως από τις πιο απολαυστικές, στη δημιουργία τους, δουλειές, γιατί δεν είχαμε την πίεση του χρόνου.  Είχαμε ένα ολόκληρο καλοκαίρι και όσο χρόνο χρειαζόμασταν μετά από τη σαιζόν, για να δουλέψουμε όπως θέλουμε εμείς, και να το εξελίξουμε. Είναι μια δουλειά που είναι διαρκώς σε εξέλιξη, a work in progress. Από την πρόσληψη του κόσμου και από τις πληροφορίες που μας δίνει το κοινό, εξελίσσουμε πράγματα, βρίσκουμε κατά τη διάρκεια των παραστάσεων, των προβών ελαττώματα, ή πλατειασμούς ή πράγματα που θέλουν εξέλιξη και συνεχίζουμε να τα δουλεύουμε κι όσο πηγαίνει αυτή η παράσταση εμείς θα την εξελίσσουμε.  Όσον αφορά στην πρόσληψη του κοινού, είχαμε αρκετά θετικό feedback και από γνώστες και από κοινό που δεν έχει σχέση με το χώρο του χορού ή του θεάτρου και πάνω σ’ αυτό συνεχίζουμε και δουλεύουμε.
 

«Με τον Αλέξη, επειδή δουλεύουμε χρόνια μαζί, λειτουργούμε πλέον ως ένα άτομο»

 
ΠτΘ: Βλέπουμε τους συντελεστές της παράστασης αλλά δε βλέπουμε σκηνοθέτη. Εσείς και ο Αλέξανδρος Γκουντινάκης δουλεύετε και χορεύετε μαζί χρόνια και κάνετε και τη χορογραφία. Aυτή δεν είναι και η σκηνοθεσία του έργου;
Ν.Α.: Με τον Αλέξη, επειδή δουλεύουμε χρόνια μαζί, λειτουργούμε πλέον ως ένα άτομο. Εκεί που κολλάει ο ένας συνεχίζει να δημιουργεί ο άλλος, κάποια πράγματα βγαίνουν σχεδόν ταυτόχρονα. Οπότε και η ιδέα και το πώς θα εξελιχθεί μια ιδέα και η χορογραφία έχει να κάνει με τα δικά μας σώματα. Η σκηνοθεσία, πέρα από το φωτιστικό κομμάτι, και τις ιδέες, έχει να κάνει πάρα πολύ με το ότι είμαστε οι δυο μας επί σκηνής και επομένως έχουμε αυτή την ασφάλεια. Δεν έχουμε να κάνουμε με σώματα καινούργια που πρέπει να τα διδάξουμε και να διδαχθούμε εμείς από αυτά. Είναι μια παράσταση που είμαστε εμείς οι δύο.
 

Στην  πόλη που γεννήθηκα

 
ΠτΘ: Όταν έρχεστε στην Κομοτηνή υπάρχει η αγωνία του γενέθλιου χώρου; Είναι περισσότερο άγχος ή περισσότερο χαρά. Πώς είναι ακριβώς;
Ν.Α.: Είναι και τα δύο. Λείπω χρόνια από την πόλη, οπότε πολλούς φίλους από το σχολείο δεν τους βλέπω, και θέλω να δω πώς θα προσλάβουν οι φίλοι οι παλιοί όλο αυτό. Θέλω επίσης να δω τι γίνεται στην πόλη που γεννήθηκα και πώς εξελίσσεται εκεί ο κόσμος. Έχουμε ξαναπαίξει στην Κομοτηνή και μάλιστα μία από τις καλύτερες φορές ήταν όταν παίξαμε το 2013 ξανά στο ΔΗΠΕΘΕ που είδα την πόλη μου πλέον και από άποψη δουλειάς.
 

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.