Η μουσικη παρασταση στην Κομοτηνη «Φωτα, Καμερες, Παμε!»

Η μουσική παράσταση «Φώτα, Κάμερες, Πάμε!», μια παράσταση που ταξίδεψε το κοινό στον ελληνικό κινηματογράφο και στο ελληνικό θέατρο με μελωδικά ακούσματα γεμάτα νοσταλγία και μνήμη, βρέθηκε την Τετάρτη στο στέκι της Πολιτιστικής Κίνησης, σε παραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής. Την επιμέλεια της παράστασης είχε η μουσικός Μάρω Θεοδωράκη, η οποία συνόδευσε στο πιάνο και το τραγούδι την ηθοποιό και ερμηνεύτρια Αλίνα Κωτσοβούλου, κάνοντας ένα οδοιπορικό στα τραγούδια Ελλήνων συνθετών που έγραψαν ιστορία στον κινηματογράφο και το θέατρο.

Για τη μουσική αυτή παράσταση, τον ελληνικό κινηματογράφο και την ελληνική μουσική σκηνή μίλησαν οι δύο κυρίες στον «ΠτΘ».

ΠτΘ: Τι έχετε να μας πείτε για αυτή την πρωτότυπη μουσική παράσταση;
Μ.Θ: Εμείς με την Αλίνα, αγαπημένη μου φίλη και συνεργάτιδα εδώ και πολύ καιρό, κάνουμε κάποια πρότζεκτ στην Ελλάδα, στη Σύρο, την Πάρο, την Αθήνα, την Πελοπόννησο και τώρα ήρθαμε εδώ σε συνεργασία με το ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής να παρουσιάσουμε αυτό το πρότζεκτ που έχει να κάνει με τον ελληνικό κινηματογράφο και το τραγούδι
.
ΠτΘ: Ποια τραγούδια θα ακούσουμε σήμερα και ποια η σημασία τους;
Α.Κ.: Σήμερα θα ακούσετε αρκετά τραγούδια. Ενδεικτικά κάποια είναι «του Αγοριού απέναντι», «Απόψε ήρθα για να πιω λιγάκι παραπάνω», κλασικά εύθυμα τραγούδια, όπως το αγαπημένο «Έχω ένα μυστικό», «Φαίδρα», «Το δίχτυ», «Αγάπη που ‘γινες δίκοπο μαχαίρι». Θα πούμε περί τα 30 τραγούδια εμπνευσμένα από τον κινηματογράφο και το θέατρο. Αγαπημένα τραγούδια με το δικό μας τρόπο, δε θα προσπαθήσουμε να αποτυπώσουμε κάποιον και να μιμηθούμε, γιατί δε γίνεται να μιμηθείς αυτές τις ηρωίδες. Καλούμε τον κόσμο να πάρει μέρος στη συντροφιά μας και να μπει σε ένα κόσμο κινηματογραφικό, θεατρικό, που τον στιγμάτισαν αυτές οι ηρωίδες και οι προσωπικότητες τους, γιατί άτομα όπως η Βουγιουκλάκη, η Χρονοπούλου, η Καρέζη, η Βλαχοπούλου, ήταν προσωπικότητες οι ίδιες και όχι μόνο οι ρόλοι που έπαιζαν. Οπότε εμείς θέλουμε να πούμε αυτά τα τραγούδια του Θεοδωράκη, του Ξαρχάκου, του Πλέσσα, του Μουζάκη, του Σογιούλ και όλο το μεγάλο ρεπερτόριο που έχουμε με δικό μας τρόπο.
Μ.Θ: Αυτό που θέλω εγώ να τονίσω είναι ότι η Αλίνα επειδή είναι καλή ηθοποιός έχει ένα διαφορετικό τρόπο να προσεγγίζει το τραγούδι. Θα είναι λάθος κάποιος να έρθει να ακούσει ένα τραγούδι όπως το «Έχω απόψε ραντεβού» και να πει «δεν το λέει σαν τη Βλαχοπούλου». Αυτό είναι λάθος. Έχουμε μια πολύ καλή ηθοποιό που δραματοποιεί το τραγούδι, αυτό που λέμε υποκριτικό-θεατρικό τραγούδι.
Α.Κ: Επίσης, αυτό που παρατηρήσαμε είναι ότι το 97,5% των τραγουδιών μιλάνε για τον έρωτα και την αγάπη, το χωρισμό και τον πόνο. Βλέπεις και τις προσωπικότητες των ηρωίδων αλλά βλέπεις ότι και πολλά τραγούδια σε ταινίες γίνανε γνωστά από τους συνθέτες. Κάναμε μια μεγάλη έρευνα για να βρούμε την ανθολογία, γιατί υπήρχε μεγάλο πλήθος, δεν μπορούσαμε να τα πούμε όλα και δε μας ταιριάζουν και όλα.

ΠτΘ: Τελικά κ. Κωτσοβούλου προτιμάτε το θέατρο ή το τραγούδι:
Α.Κ: Μ’ αρέσει το θεατρικό τραγούδι. Μ’ αρέσει το μουσικό θέατρο. Αλλά δεν είναι τι προτιμώ. Κάθε τι με εμπνέει διαφορετικά. Συναντηθήκαμε με τη Μάρω πέρυσι το καλοκαίρι στην παράσταση του Π. Ζούλια «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει» και αυτό μας γέννησε την ανάγκη να ξανασυνεργαστούμε. Το ένα πράγμα φέρνει το άλλο. Έχω σπουδάσει κλασικό τραγούδι, έχω σπουδάσει μουσικό θέατρο, τραγουδάω τα τελευταία χρόνια εκτός θεάτρου και μ’ αρέσει να βρίσκομαι με ανθρώπους που μπορώ να συνεργαστώ. Και οι δύο κάνουμε performing εδώ και η μία χώνεται στα λημέρια της άλλης, γιατί εγώ δεν είχα τραγουδήσει Μίκη Θεοδωράκη, γιατί δεν τόλμαγα, ήταν ευθύνη.
Μ.Θ: Εδώ σε αυτή την παράσταση θέλουμε ο κόσμος να περάσει καλά. Ουσιαστικά δεν κάνουμε ένα show εδώ. Έχουμε μια πρόταση απλή, αλλά πολύ ιδιαίτερη και μας ενδιαφέρει να πάρουμε μαζί μας τον κόσμο, κάτι το οποίο είναι στοίχημα όλων των καλλιτεχνών.

Το μουσικό θέατρο περνά και αυτό κρίση

ΠτΘ: Το μουσικό θέατρο έχει παρόν στην Ελλάδα;
Μ.Θ: Γίνονται δουλειές αρκετές, αλλά περνάει κι αυτό μια κρίση. Πιστεύω ότι περνάμε και μια κρίση πολιτιστική, αλλά στο χέρι του καθενός μας είναι να κάνει ένα βήμα να εξομαλύνει αυτή την κρίση, κι εμείς αυτό κάνουμε με αυτή τη δουλειά.
Α.Κ: Πάντως τα τελευταία χρόνια ανέβηκαν αρκετά μουσικά θεάματα στην Αθήνα. Λένε ότι πήγαν κάποια αρκετά καλά και μάλλον θα τα επαναλάβουν. Είναι όμως ανάλογα με την περιοχή και πώς είναι μαθημένος ο κόσμος. Και υπάρχει διαφορά μεταξύ επαρχίας και Αθήνας.
Μ.Θ: Εμάς μας αρέσει με την Αλίνα να «πειράζουμε» και τα τραγούδια και να κάνουμε όμορφες διασκευές. Υπάρχει βέβαια και μια μερίδα κοινού που να μην το καταλάβει και να μην το αγγίξει και άλλη να ενθουσιαστεί. Εμένα γενικά μου αρέσει να «πειράζω» τα τραγούδια και να προβάλλω κάτι άλλο. Αυτό είναι και το διαφορετικό στο μουσικό θέατρο.
Α.Κ: Εγώ όταν ξεκίνησα να κάνω μια μουσική παράσταση έκανα μια έρευνα με jazz τραγούδια και έλεγα αυτά τα τραγούδια μπορεί να τα ξέρουν μέχρι 100 ψαγμένα άτομα, αλλά αν κάποιος ακούσει ένα ωραίο πράγμα, θα ανακαλύψει κάτι καινούριο και το εύρος της μουσικής. Έτσι μπορεί να ανοίξεις ένα τρόπο για να ακούσει κάτι καινούριο που δε θα άκουγε με άλλο τρόπο. Η μουσική είναι μία.

Δεν πρέπει να μπερδεύουμε το τραγούδι με τη showbiz

ΠτΘ: Η άποψή σας για τους νέους καλλιτέχνες που βγαίνουν συνεχώς από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και κάνουν μεγάλη καριέρα;
Μ.Θ: Επειδή έχω δουλέψει στην τηλεόραση, υπάρχει μια μερίδα παιδιών και ανθρώπων που θεωρούν πώς αν πάνε σε ένα talent show ή ένα reality, εκεί με το που βγούνε στο γυαλί αυτό είναι μόνο. Αν δεν έχει όμως ταλέντο, δεν έχει φωνή, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Υπάρχει ένα σύστημα ολόκληρο που ακόμα και την πιο καλή φωνή να μην έχεις θα σε υποστηρίξει γιατί του αρέσει ο τρόπος που χορεύεις, ο τρόπος που προβάλεις το σώμα σου. Αυτό είναι άλλο πράγμα. Δεν πρέπει να μπερδεύουμε το τραγούδι με τη showbiz. Υπάρχουν και νέοι καλοί τραγουδιστές, καλές φωνές, όπως ο Γιάννης Χαρούλης, η Νατάσσα Μποφίλιου και άλλα παιδιά που κάνουνε πράγματα. Υπάρχουν και άλλοι που κάνουν καριέρα χωρίς φωνή, που δεν άξιζαν αυτή την καριέρα. Αυτό είναι ένα σύστημα σε όλη την Ευρώπη και τον κόσμο.
Α.Κ: Ό,τι όμως αξίζει να έχει διάρκεια θα το έχει. Είναι ένα κομμάτι που έρχονται «μετεωρίτες» και φεύγουν. Αυτοί που μένουν το αγαπάνε αυτό που κάνουν, το θέλουν και αυτό έχει κάποιο νόημα, είτε είσαι «καλλιτεχνάρα», είτε είσαι «εργάτης που θέλεις να καλλιτεχνείς», γιατί και αυτό έχει διαφορά.
Μ.Θ: Δε διανύουμε τη «χρυσή εποχή» του τρα
γουδιού ’50-’60-’70 με τόσες υπέροχες φωνές, όπως η Αλεξίου, η Γαλάνη και ο Νταλάρας, ο Πάριος, ο Μητσιάς. Τότε ήταν πολύ πιο δύσκολα τα πράγματα και οι δισκογραφικές δεν ήταν όπως τώρα.
Α.Κ.: Κάποτε έχτιζαν την καριέρα τους με το μεροκάματο…

Πλέον σπάνια υπάρχει ήθος και τα παιδιά κυνηγάνε τα εύπεπτα

ΠτΘ: …ενώ τώρα με ένα «κλικ»!
Μ.Θ: Ακριβώς! Τώρα με ένα «κλικ»

ΠτΘ: Όλα αυτά τα είδωλα και η αίγλη του ελληνικού κινηματογράφου μπορεί να ξαναέρθει στην Ελλάδα;
Μ.Θ: Νομίζω ότι όλα είναι ένα πέρασμα και δεν μπορεί να ξαναέρθει με τον ίδιο τρόπο. Η Φίνος Φίλμ και ο Δαλιανίδης ήταν άλλο πράγμα. Τίποτα δεν μπορεί να επιστρέψει με τον ίδιο τρόπο.
Α.Κ: Για μένα ήταν κάτι το καινούριο. Ήταν άλλο πράγμα. Έβλεπες ανθρώπους σε μεγάλη οθόνη, ντυμένους ωραία, φτιαγμένους, σε μια δύσκολη εποχή για την Ελλάδα και ο μέσος άνθρωπος έβλεπε νέα πράγματα, τα ειδωλοποιούσε γιατί είχε ανάγκη να έχει πρότυπα. Ήταν κάτι καινούριο. Κάθε τι καινούριο δεν επιστρέφει. Κάνει τον κύκλο του και μένει στο παρελθόν.
Μ.Θ: Σαν να λες ότι θα έρθει πάλι η φωνή του Μπιθικώτση. Όχι! Η φωνή του Ξυλούρη και της Μοσχολιού. Όχι! Ήταν άνθρωποι που εκτός από φωνή είχαν και ήθος. Πλέον σπάνια υπάρχει ήθος και τα παιδιά κυνηγάνε τα εύπεπτα.
Α.Κ: Είμαστε σε μία μεταβατική περίοδο. Παίρνουμε συνέχεια πάρα πολλές πληροφορίες. Όταν βγούνε πάρα πολλές χιλιάδες καλλιτέχνες από το ίντερνετ θα «μπουκώσει» κι αυτό και θα κλείσει. Διάβασα κάτι σχετικό που έχει πει ο Δαρβίνος «Δεν επιβιώνουν ούτε οι πιο έξυπνοι, ούτε οι πιο ικανοί, ούτε οι πιο ταλαντούχοι. Επιβιώνουν αυτοί που έχουν την ικανότητα να προσαρμόζονται στις αλλαγές».
Μ.Θ: Πάντα πιστεύω ότι μέσα από τη μουσική αλλάζουν τα πράγματα. Εμείς δεν κάνουμε ένα μεγάλο βήμα, αλλά πιστεύω ότι η μουσική πάει μπροστά τον άνθρωπο.

 

Η δισκογραφία έχει πεθάνει

ΠτΘ: Η μουσική βιομηχανία βρίσκεται κι αυτή σε μεταβατικό στάδιο. Πως βλέπετε το μέλλον της;
Μ.Θ: Η δισκογραφία έχει πεθάνει. Πλέον κινούνται όλα από το ίντερνετ, όσοι θέλουν να κάνουν δισκογραφία κινούνται μαζί με τις εφημερίδες, παρουσιάζουν τις δουλειές τους μαζί με μια εφημερίδα και πολλές φορές οι άνθρωποι δεν τις διαβάζουν καν. Δεν υπάρχει δισκογραφία πλέον στην Ελλάδα. Σπάνια γίνονται δουλειές καλές βέβαια, αλλά σπάνιες. Είναι κι αυτό παγκόσμιο φαινόμενο. Δεν είναι μόνο ελληνικό.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.