«Η μητροτητα, ως αλλος παιδαγωγος, μου εδωσε και ξεχωριστα μαθηματα!»

Το 2015 έμελλε να είναι για μένα, σε προσωπικό επίπεδο, μια χρονιά ορόσημο. Και πώς θα μπορούσε να μην ήταν, αφού εκεί, στα τέλη Ιουλίου, γέννησα το πρώτο μου παιδί, το κοριτσάκι μου. Ή ύπαρξη αυτού του παιδιού μονοπωλεί, όπως είναι φυσικό, τις σκέψεις μου και σηματοδοτεί το πέρασμά μου σε μια άλλη περίοδο της ζωής μου: ένα «μετά» τόσο διαφορετικό από το «πριν». 

«Μέσω της μητρότητας ανακάλυψα, καταρχάς, ένα νέο είδος αγάπης, που δεν είχα νιώσει ποτέ πριν»

Η «επίσκεψη» της μητρότητας, ως άλλος παιδαγωγός, μου έδωσε και ξεχωριστά μαθήματα. Ανακάλυψα, καταρχάς, ένα νέο είδος αγάπης, που δεν είχα νιώσει ποτέ πριν. Μια αγάπη που πλημμυρίζει κάθε σου κύτταρο, που φαίνεται να μην έχει όρια και τοποθετεί, με ένα τρόπο μαγικό, τις προσωπικές σου ανάγκες σε δεύτερη μοίρα, αφήνοντας στο προσκήνιο, μοναδικό πρωταγωνιστή, τις-ομολογουμένως πολλές- ανάγκες αυτού του μικροσκοπικού πλάσματος, του μωρού σου. Η καθημερινότητα αλλάζει δραματικά και μαζί της αλλάζεις σταδιακά και συ. Υπάρχει μια νοσταλγία για το «πριν», αυτό το ανέμελο, εξιδανικευμένο παρελθόν με τις παρέες, τα ταξίδια, τα χουζούρια, τον ελεύθερο χρόνο. Όσο κι αν η ηχώ του φτάνει ακόμα στ’ αυτιά σου, σύντομα καταλαβαίνεις ότι υστερεί συγκρινόμενο με αυτό που βιώνεις τώρα. Παράλληλα, αρχίζεις να βλέπεις τα πάντα κάτω από το πρίσμα της μητρότητας και έτσι εκπλήσσεσαι συνεχώς όταν συνειδητοποιείς ότι σε συγκινούν τραγούδια που πριν σε άφηναν ασυγκίνητη, ότι σε αγγίζουν βαθύτατα σκηνές από ταινίες που σε είχαν αφήσει παγερά αδιάφορη, ότι ο εσωτερικός κόσμος των χαρακτήρων από τα αγαπημένα σου βιβλία λούζεται με το φως της κατανόησης των συναισθημάτων τους. Οργίζεσαι με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης για την άκριτη επιλογή τους να μας βομβαρδίζουν με «ξεβρασμένα» στις ελληνικές ακτές προσφυγόπουλα. Προβληματίζεσαι για πράγματα που δεν σε απασχολούσαν μέχρι πρότινος, όπως η πολιτική, η οικονομία, η κοινωνική σταθερότητα. Ο όρος «ευθύνη» αποκτά νέα, βαρύτερη διάσταση και καλείσαι να αντιμετωπίσεις κάθε μέρα το άγχος του αν κάνεις τη δουλειά σου σωστά και το πώς θα εφοδιάσεις το παιδί σου κατάλληλα για το μέλλον. 

«Το χαμόγελο του παιδιού σου είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή του κόσμου και μπορεί να σβήσει όλες τις άσχημες στιγμές…»

Κατά κύριο λόγο, όμως, γεμίζεις κατανόηση. Κατανόηση και συμπάθεια για όλες τις μάνες, για τους μπαμπάδες, για όλα τα παιδιά, για τους δασκάλους λόγω της σημασίας του λειτουργήματός τους και, πάνω απ’ όλα, για τους δικούς σου γονείς. Συνειδητοποιείς ότι κάποτε ήταν στη θέση σου και τους κρίνεις αυστηρότερα αλλά και τους αγαπάς ακόμα περισσότερο. Κι έτσι επιβεβαιώνονται όλα τα κλισέ που κάποτε φάνταζαν υπερβολικά: το χαμόγελο του παιδιού σου είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή του κόσμου και μπορεί να σβήσει όλες τις άσχημες στιγμές….
 
Σε ό,τι αφορά το 2016, δεν είναι εύκολο να είσαι πρωτότυπος στις ευχές. Τι μπορεί να είναι πιο σημαντικό από την υγεία; Τι καλύτερο για μια κοινωνία από την ευημερία; Τι πιο όμορφο για τον καθένα μας από αγάπη και προκοπή;
 
Καλή χρονιά σε όλους!

*Η Ζωή Ρωσσίδου είναι φιλόλογος. Το 2015 απέκτησε το πρώτο της παιδί, ένα πανέμορφο κοριτσάκι

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.